Dag allemaal,
Hier is een verslag over wat ik gezien, geleerd, vernomen,.... heb over de kultuur van de aboriginals.
Wel, Australie is een groot land met meerdere klimaten en er is dus een groot verschil in kultuur in het nooden en zuiden. Het is zeer moeilijk om goede informatie te krijgen. Immers als land heeft Australie zich nog niet verzoend met wat er in het verleden gebeurd is. Het is maar de vraag of dat ooit zal gebeuren. De discussies lopen soms hoog op. Der is een zekere gelijkenis met onze discussie over de collaboratie gedurende de tweede oorlog. Bepaalde dingen worden politiek gebruikt en dat staat een open discussie natuurlijk ook in de weg.
Wel, hier is wat ik geleerd heb.
Aboriginal is een blanke term voor alle oorspronkelijke inwoners van Australie. Ze noemen zich zelf zo nooit maar bij gebrek aan een betere term gebruikt men deze nog.
Aboriginals worden ingedeeld in taalgroepen en niet in stammen. Elke taalgroep heeft natuurlijk zijn verschillende dialecten en er is dus veel overlap tussen deze groepen. De indeling is dan soms ook meer arbitrair.
Elke taalgroep wordt dan nog eens ingedeeld in clans en dan in moiety (engelse term die ik vertaal in familie). Het is vooral afhankelijk van het klimaat hoe men leeft. In de woestijn zijn het vooral heel kleine groepen die rondtrekken terwijl aan de kust het grotere groepen zijn die soms bijna semi-sedimentair zijn.
Ik ga nu eerst wat over de blanke politiek schrijven en dan verder over hun kultuur.
De eerste verslagen over Australie stammen af van de 16e eeuw. Een Nederlands schip heeft toen de kust verkend en eigenlijk gerapporteerd dat het onbewoonbaar was. Het is pas kapitein Cook die in de 18e eeuw meer mogelijkheden zag tot ontwikkeling. Hij verkende wel een andere kuststreek nl het oosten waar nu al de grote steden zijn.
Men verklaarde het ook terra nillis. Ongebruikte aarde en daardoor kon men het opeisen en werden voor de volgende eeuwen alle aboriginal rechten genegeerd.
Nadat de eerse kolonies gesticht waren (meestal met behulp van gevangenen) heeft men snel problemen gekregen met het klimaat en de verkenning van het land heeft lang op zich moeten wachten. Men had ook veel problemen om over de great dividing range of het kustgebergte te geraken. Het heeft ook tot 1862 geduurd eer men door het centrum dus de grote woestijnen een weg had gevonden.
De blanke politiek naar aboriginals toe heeft eigenlijk 3 periodes gekend.
De eerste was assimilatie. De aboriginals moesten blanken worden. Ze werden naar missies gestuurd om daar westerse kultuur, religie enz te leren. Uiteraard moesten ze dan ook westerse kleren dragen.
In deze periode mocht men hen ook zonder veel reden doden. Er waren masssmoorden maar omdat het land zo dun bevolkt was is dat in absolute cijfers niet zo indrukwekkend als in andere landen. Procentueel gezien is het zeker even erg. Ook hebben de westerse ziekten hier meerder zeer zware epidimieen veroorzaakt.
Omdat de kust het eerst en lang gekoloniseerd is, is het deze streek dat er hele taalgroepen verdwenen zijn.
In deze periode had men ook de LOST generation. Het was een nationaal beleid dat alle aboriginal die wat blank bloed in hun hadden (en vele blanke mannen hadden aboriginal partners) werden weggenomen van hun families om dan door blanke opgevoed te worden. Ze weten niets van hun kultuur en dit gebeurde tot in 1960's. Ik heb nog gesproken met een man wiens zusters en broers zijn meegenomen. (zie een van mijn vorige verslagen van januari)
De tweede periode is zelfbeschikkingsrecht. Men erkende de aboriginals als de oorspronkelijke bewoners en gaf hun het recht om te leven volgens hun eigen kultuur maar dan in voor hen voorziene gebieden. Men gaf ook grote sommen geld om dat mogelijk te maken en als compensatie voor het verleden. Ook als lease of huur van sommige gebieden zoals Ayers Rock en kakadu NP die voor iedereen toegankelijk bleven.
Het blijkt nu dat dit geen goede oplossing was. Als de aborigials het geld kregen, werd dan onmiddellijk gespendeerd en dan wachtte ze gewoon tot de volgende keer. Na 40j blijkt nu dat er veel meer aboriginal niet kunnen lezen of schrijven maar ook hun oorspronkelijke kultuur niet meer kennen. Alcoholisme en drugsgebruik zijn enorm toegenomen. Aboriginals doen het nu in alle statistieken het slechtst. vb het sterftecijfer van pas geborenen is vergelijkbaar met derde wereld landen als Ethiopie enz. De gemiddelde levensduur is 15j minder dan blanken en ook minder dan vroeger. Er zijn oudere aboriginals die wensen dat de missies terug kwamen omdat ze toch voor enige orde en kennis zorgden.
Nu is men in de derde periode. Dit heeft niet echt een naam omdat men nog aan het zoeken is hoe men deze situatie moet behandelen. Men geeft nog veel geld maar niet aan inidividuele personen maar aan aboriginal organisaties die dit dan gebruiken om projecten voor de gemeeschap te financieren. Het heeft niet altijd succes. Men heeft ook zogenaamde droge dorpen waar er geen alcohol mag verkocht worden. In sommige streken mag er bepaalde benzine niet verkocht worden omdat een bestanddeel ervan kan gesnoven worden en zo een roes ontstaat.
De situatie is zeker niet overal hetzelfde.
Aan de oost- en zuidkust leven niet veel aboriginals meer. Velen zijn gedood in de eerste periode maar die er nog zijn hebben zich redelijk goed aangepast maar ook wel met verlies van hun kultuur.
In het centrum in de woestijn waar de blanken nog maar goed een eeuw komen en dan nog in kleine aantallen zijn er de meeste problemen met drugs, alcoholisme, geweld enz. In Alice Springs kun je geen 15min over straat wandelen of ze vragen voor geld ed meer.
Tennant Creek lijkt minder erg maar de reisgids waarschuwt om snachts liever niet over straat te lopen. Echt alles was ook achter grote omheiningen. Het is raar dat deze streek die relatief kort blanke invloed heeft het zo slecht doet. Men weet het meeste over deze groepen omdat ze pas later "ontdekt" zijn en er toen al een mentaliteitsverandering bezig was om ook hun kultuur te bestuderen.
Er is een verhaal dat een groep in de 1960's uit de Simpsonwoestijn kwam en toen pas voor de eerste keer een blanke zag.
Het is natuurlijk niet gemakkelijk om van het steentijdperk naar de 20ste eeuw te worden
gekatapulteerd.
Nu ben ik in het noorden en ook deze streek is nog niet zolang gekoloniseerd. Hier lijkt het beter te zijn. Arnhem land is al of terug in Aboriginal handen sinds 1930. Er zijn natuurlijk problemen maar je ziet ook veel van de oorspronkelijke kultuur. Zeer veel rock art enz.
De westkust moet ik nog verkennen. Dat is voor de laatste 3 maanden.
De kultuur.
Er zijn zeer strikte regels die men moet volgen.
vb huwelijken.
Men krijgt altijd de clannaam van de moeder mee maar ook de familienaam van de vader en dit bepaald met wie je wel of niet mag trouwen. Je hebt toestemming nodig van de elders. Deze regels zijn er natuurlijk om genetisch verwante huwelijken te voorkomen. Net zoals wij niet met nichten of neven mogen trouwen.
Ze zijn hier wel strikter. Een volwassen man mag niet met zijn zuster praten tenzij er een derde persoon bij staat. (regel van arnhem land)
Veel van hun kultuur wordt ook geheim gehouden omdat het sterk verdeeld is.
Er is een verdeling tussen mannen en vrouwentaken en voor ouderen en jongeren.
Als jongen moet je verschillende inwijdingsrituelen doormaken en elke keer mag je wat meer.
Dit gebeurd op bepaalde heilige plaatsen en je mag er pas komen als je ingewijd bent. Hier zijn meestal ook de rotsschilderingen. Dit is eigenlijk een manier van communiceren en ook om te onthouden wat je geleerd hebt.
Er zijn ook heilige plaatsen voor vrouwen waar mannen niet mogen komen. Zo is er een 2km lange wandeling in Kakadu NP door het regenwoud maar aan het laatste stuk wordt gevraagd dat alle mannen ook blanke een kortere weg nemen omdat het eigenlijk alleen voor vrouwen is.
Velen van deze heilige plaatsen zijn vroeger vernietigd door ontwetendheid of moedwillig en zelfs in de laatste decennia zijn er nog gevallen geweest van grafitti spuiters op de rotstekeningen.
De clans werkten samen en elke clan had zijn eigen taken om deze plaatsen te beschermen en onderhouden.
Soms is het niet meer dan bepaalde stenen die in een bepaalde volgorde lagen. Als blanken dan deze stenen gebruikten voor huizen enz gebeurde het dat aboriginals zo gestresseerd geraakten dat ze ziek werden en stierven. Natuurlijk ontstond zo ook agressie en werden er mensen aan beiden zijden gedood.
Echte oorlogen zijn er niet geweest. Dit omdat de aboriginals gewoonweg niet de wapens hadden om zich te verzetten. Ze doden wel veel vee en af en toe een blanke maar werden zelf op veel grotere schaal getroffen.
Al deze dingen samen geeft dat men nu nog vele locaties geheim houdt voor het publiek.
De computer doet raar dus ik ga alles opslaan en de rest in het tweede deel schrijven.
woensdag 4 juli 2012
dinsdag 3 juli 2012
Alice Springs - Darwin
Dag allemaal,
Vanuit Alice Springs is het ca 500km tot Tennant Creek en dan nog eens 650km tot Catherine.
Dan is het enkel 300km tot Darwin maar ik besluit om een omwegje van ca 250km te maken naar Kakadu NP.
De streekt tussen Alice Springs en Catherine wordt in mijn reisgids omschreven als een toeristisch niemandsland. Er is niet veel te zien. Dit is geen echt spectaculaire dingen maar het landschap veranderd van woestijn naar tropisch. Het gebeurt geleidelijk maar is wel interessant om te zien. Het is nog steeds een streek waar weinig of geen regen valt maar in het regen seizoen in het noorden valt er zoveel regen dat de "overschot" met grote rivieren naar hier wordt getransporteerd. Je ziet dus de woestijn onderbroken worden door gebieden met zeer veel plantengroei rond de rivieren. De planten combineren unieke eigenschappen. Ze kunnen zeer grote hoeveelheden water verdragen in het regenseizoen maar overleven ook 6 maanden zonder regen in het droge seizoen. De gumbomen groeien in de rivierbedding. Soms staat het water 5m hoog en ze hebben er geen probleem mee. Ideaal om wat schaduw te vinden in de zon. Het is nu het droge seizoen en daardoor zijn er ook geen insekten hoewel het warm genoeg is. 2 weken lang slaap ik gewoon op de grond. Ik zet mijn tentje niet op. Het is zalig. Verder naar het noorden zijn er de overstromingsgebieden die moerassen worden met miljoenen muggen en mijn tentje is meer dan nodig.
Rond Catherine is ook een streek waar er meerdere hotsprings zijn. Ze zijn niet echt heet. Het zijn meer de bronnen van de kleine beekjes hier. Klein maar groot genoeg om in te zwemmen. De eerste was zelf zo diep dat ik er niet in kon staan. Wekenlang heb ik zeer goed moeten opletten op mijn water. Ervoor zorgend dat ik genoeg had om te drinken en koken en nu opeens zwem ik tussen de palmbomen en zou kunnen verdrinken in het water. Het duurt toch wel enkele dagen eer je daar aan gewend bent. Ik blijf meer dan 2 uur in de bron zitten. Ben daar uiteraard niet alleen maar echt veel volk is er niet. Het water was een aangename 34 gr.
Dit is ook de streek waar de krokodillen voorkomen. Je hebt 2 soorten hier.
De eerste is freshwater of zoetwater krodkodillen. Max 3m groot en totaal ongevaarlijk voor de mensen. Je kunt met ze zwemmen en ze zullen nooit aanvallen. Ze zijn erg schuw dus dat is mij nog niet overkomen.
De andere zijn de zoutwaterkrokodillen. Deze naam is zeer misleidend want ze komen ook voor in rivieren, meren, billabongs enz. Kunnen tot 6m groot worden en zien mensen als een prooi.
In het regenseizoen en de daarmee gepaard gaande overstromingen zwermen ze uit en kunnen tot rond Katherine voorkomen. De rangers vangen ze dan in het begin van het droge seizoen en dan mag je zwemmen op eigen risico. Ze hebben continu vallen uitstaan maar het is mogelijk dat er eentje dit kan ontwijken en in je "zwembad" kan komen. Eigenlijjk dekken de rangers zich gewoon in tegen hoge schadeclaims maar ik moet zeggen dat vele mensen een krokodillenfobie hebben. Sommige mensen durven zelfs niet in de buurt van rivieren komen. De krokodillen kunnen natuurlijk op land komen maar zijn dan traag. Behalve de eerse 3m of zo dus als je uit hun buurt blijft is er geen probleem. De mensen zeggen dan als je ze toevallig niet ziet. Er doen honderden idiote verhalen de ronde. Ik kan geloven dat je een slang niet ziet als je wandelt maar een 4 tot 6m grote krokodil???
Vroeger werden beide soorten fel gejaagd voor hun huid (leer) en omdat ze als ongedierte werden beschouwd. Ze waren bijna uitgestorven toen ze beschermd werden. De laatste decennia zijn ze hun gebied aan het terug eisen. Regelmatig vind men krokodillen waar ze er nog nooit gevonden hadden en moeten de mensen hun gedrag aanpassen. Momenteel denkt men dat ze het maximum van hun gebied bereikt hebben en dat de situatie zich aan het stabiliseren is.
Er zijn 2 gevaarlijke perioden. De eerste is als het regenseizoen op het hoogtepunt is en ze zich gemakkelijk kunnen verspreiden met al het water. Hun prooi (vissen en vogels) doen dat ook.
De tweede is als op het einde van de droogte al het water is verdampt en er maar enkele permanente vijvers of billabongs over blijven. In deze periode jagen de grote krokodillen de kleine weg om zelf al het voedsel en water te hebben. Iedereen weet dat een dier in stress gevaarlijk is dus dan is het oppassen.
Nu zit ik tussen de 2 perioden in dus vrij veilig. Nadeel is wel dat bijna alle wandelingen rond de billabongs nog gesloten zijn. Het water staat nog te hoog en je komt dus te kort bij de diertjes.
Ik zie wel heel veel watervogels. Dit gebied is ook heel belangrijk voor de trekvogels en vnl voor de gansen. Er kunnen er hier wel honderdduizenden zijn. Dit is vooral het in het kakadu NP. Een door Unesco beschermd natuurgebied dat 20 000 km2 groot is. Ter vergelijking Belgie is 40 000 km2 dus dit natuurgebied is groter dan Vlaanderen.
Kakadu NP is niet alleen belangrijk als natuurgebied maar ook kultureel bijzonder voor de Aboriginal. Natuurlijk als er veel voedsel is, wonen er ook mensen. Er is hier veel rock art. Tot 1500 jaar oud.
Om het dierenleven in water te zien moet je natuurlijk op het water zijn en ik doe dus een "cruise"
Ik heb een aboriginal gids en ik krijg dus ook wat uitleg over hun kultuur. Hoewel ik 2 weken in dit gebied ben zie ik maar een tiental krokodillen. De meeste daarvan tijdens de cruise. Men schat dat er ongeveer 10 000 kroks in Kakadu NP zijn.
Dat was een week geleden. In 3 dagen ben ik naar Darwin gefietst waar ik nu al enkele dagen verblijf. De nodige rust, reinigen en herstel van materiaal en wat bezoeken aan Darwin. Het is eigenlijk maar een groot dorp en er is niet zoveel te zien. Geniet wel van het lezen van een boek onder de palmbomen en nog meer van al de luxe van binnen te zitten met een douche wanneer ik het wil. Een hele keuken om te koken enz.
Wel, dit was het voor nu.
groeten,
nico
Vanuit Alice Springs is het ca 500km tot Tennant Creek en dan nog eens 650km tot Catherine.
Dan is het enkel 300km tot Darwin maar ik besluit om een omwegje van ca 250km te maken naar Kakadu NP.
De streekt tussen Alice Springs en Catherine wordt in mijn reisgids omschreven als een toeristisch niemandsland. Er is niet veel te zien. Dit is geen echt spectaculaire dingen maar het landschap veranderd van woestijn naar tropisch. Het gebeurt geleidelijk maar is wel interessant om te zien. Het is nog steeds een streek waar weinig of geen regen valt maar in het regen seizoen in het noorden valt er zoveel regen dat de "overschot" met grote rivieren naar hier wordt getransporteerd. Je ziet dus de woestijn onderbroken worden door gebieden met zeer veel plantengroei rond de rivieren. De planten combineren unieke eigenschappen. Ze kunnen zeer grote hoeveelheden water verdragen in het regenseizoen maar overleven ook 6 maanden zonder regen in het droge seizoen. De gumbomen groeien in de rivierbedding. Soms staat het water 5m hoog en ze hebben er geen probleem mee. Ideaal om wat schaduw te vinden in de zon. Het is nu het droge seizoen en daardoor zijn er ook geen insekten hoewel het warm genoeg is. 2 weken lang slaap ik gewoon op de grond. Ik zet mijn tentje niet op. Het is zalig. Verder naar het noorden zijn er de overstromingsgebieden die moerassen worden met miljoenen muggen en mijn tentje is meer dan nodig.
Rond Catherine is ook een streek waar er meerdere hotsprings zijn. Ze zijn niet echt heet. Het zijn meer de bronnen van de kleine beekjes hier. Klein maar groot genoeg om in te zwemmen. De eerste was zelf zo diep dat ik er niet in kon staan. Wekenlang heb ik zeer goed moeten opletten op mijn water. Ervoor zorgend dat ik genoeg had om te drinken en koken en nu opeens zwem ik tussen de palmbomen en zou kunnen verdrinken in het water. Het duurt toch wel enkele dagen eer je daar aan gewend bent. Ik blijf meer dan 2 uur in de bron zitten. Ben daar uiteraard niet alleen maar echt veel volk is er niet. Het water was een aangename 34 gr.
Dit is ook de streek waar de krokodillen voorkomen. Je hebt 2 soorten hier.
De eerste is freshwater of zoetwater krodkodillen. Max 3m groot en totaal ongevaarlijk voor de mensen. Je kunt met ze zwemmen en ze zullen nooit aanvallen. Ze zijn erg schuw dus dat is mij nog niet overkomen.
De andere zijn de zoutwaterkrokodillen. Deze naam is zeer misleidend want ze komen ook voor in rivieren, meren, billabongs enz. Kunnen tot 6m groot worden en zien mensen als een prooi.
In het regenseizoen en de daarmee gepaard gaande overstromingen zwermen ze uit en kunnen tot rond Katherine voorkomen. De rangers vangen ze dan in het begin van het droge seizoen en dan mag je zwemmen op eigen risico. Ze hebben continu vallen uitstaan maar het is mogelijk dat er eentje dit kan ontwijken en in je "zwembad" kan komen. Eigenlijjk dekken de rangers zich gewoon in tegen hoge schadeclaims maar ik moet zeggen dat vele mensen een krokodillenfobie hebben. Sommige mensen durven zelfs niet in de buurt van rivieren komen. De krokodillen kunnen natuurlijk op land komen maar zijn dan traag. Behalve de eerse 3m of zo dus als je uit hun buurt blijft is er geen probleem. De mensen zeggen dan als je ze toevallig niet ziet. Er doen honderden idiote verhalen de ronde. Ik kan geloven dat je een slang niet ziet als je wandelt maar een 4 tot 6m grote krokodil???
Vroeger werden beide soorten fel gejaagd voor hun huid (leer) en omdat ze als ongedierte werden beschouwd. Ze waren bijna uitgestorven toen ze beschermd werden. De laatste decennia zijn ze hun gebied aan het terug eisen. Regelmatig vind men krokodillen waar ze er nog nooit gevonden hadden en moeten de mensen hun gedrag aanpassen. Momenteel denkt men dat ze het maximum van hun gebied bereikt hebben en dat de situatie zich aan het stabiliseren is.
Er zijn 2 gevaarlijke perioden. De eerste is als het regenseizoen op het hoogtepunt is en ze zich gemakkelijk kunnen verspreiden met al het water. Hun prooi (vissen en vogels) doen dat ook.
De tweede is als op het einde van de droogte al het water is verdampt en er maar enkele permanente vijvers of billabongs over blijven. In deze periode jagen de grote krokodillen de kleine weg om zelf al het voedsel en water te hebben. Iedereen weet dat een dier in stress gevaarlijk is dus dan is het oppassen.
Nu zit ik tussen de 2 perioden in dus vrij veilig. Nadeel is wel dat bijna alle wandelingen rond de billabongs nog gesloten zijn. Het water staat nog te hoog en je komt dus te kort bij de diertjes.
Ik zie wel heel veel watervogels. Dit gebied is ook heel belangrijk voor de trekvogels en vnl voor de gansen. Er kunnen er hier wel honderdduizenden zijn. Dit is vooral het in het kakadu NP. Een door Unesco beschermd natuurgebied dat 20 000 km2 groot is. Ter vergelijking Belgie is 40 000 km2 dus dit natuurgebied is groter dan Vlaanderen.
Kakadu NP is niet alleen belangrijk als natuurgebied maar ook kultureel bijzonder voor de Aboriginal. Natuurlijk als er veel voedsel is, wonen er ook mensen. Er is hier veel rock art. Tot 1500 jaar oud.
Om het dierenleven in water te zien moet je natuurlijk op het water zijn en ik doe dus een "cruise"
Ik heb een aboriginal gids en ik krijg dus ook wat uitleg over hun kultuur. Hoewel ik 2 weken in dit gebied ben zie ik maar een tiental krokodillen. De meeste daarvan tijdens de cruise. Men schat dat er ongeveer 10 000 kroks in Kakadu NP zijn.
Dat was een week geleden. In 3 dagen ben ik naar Darwin gefietst waar ik nu al enkele dagen verblijf. De nodige rust, reinigen en herstel van materiaal en wat bezoeken aan Darwin. Het is eigenlijk maar een groot dorp en er is niet zoveel te zien. Geniet wel van het lezen van een boek onder de palmbomen en nog meer van al de luxe van binnen te zitten met een douche wanneer ik het wil. Een hele keuken om te koken enz.
Wel, dit was het voor nu.
groeten,
nico
uluru (ayers rock)
Dag allemaal,
Hier is het verslagje van mijn ervaringen rond Uluru. Dit is de beroemde monoliet Ayers Rock. Sinds men sinds de jaren 80 meer en meer de Aborignal rechten erkende en het land terug gaf, is men de locaties op hun land ook de aboriginal namen aan het geven. Dit is er een en natuurlijk het meest bekende.
Op mijn eerste dag dat ik de Oodnadatta track verlaat en fiets op de Stuart HW kom ik al bekend volk tegen. Het is een groep van Europese jongeren die zich "de familie" noemen. 2 italiaanse vrienden die de anderen hebben leren kennen toen ze allemaal aan het werken waren in de fruitoogst.
Zeer vele jonge backpackers doen dat. Ze hebben een reis-werkvergunning voor een jaar. Werken hier en daar voor een tijdje en als ze geld hebben, reizen ze weer verder. Als je meer dan 3 maanden op een boerderij (meestal heel afgelegen) werkt dan mag je dat nog een tweede jaar doen.
De Italiaan Louka en zijn vriend zijn zeer geinteresseerd in mijn fietsen. Davide wil zelf gaan fietsen in Laos, Vietnam en Laos. Net als de eerste keer word ik uitgenodigd voor een koffie. Het is echter zeer sterke expresso. Echt op zijn Italiaans. Mijn maag is er niet zo tevreden mee.
Ik praat bij een roadhouse ook even met een roadtrain bestuurder. Een roadtrain is een vrachtwagen die tot 4 ladingen mag trekken. Het is een totaal van 200 ton en een lengte van 54m. Ze kunnen tot 2000l diesel innemen. Als ze wat tegenwind hebben, kan het tot een half uur duren eer ze 100km rijden. Ze stoppen dus niet snel en ook voor een fietser vertragen ze niet. Ze wijken wel heel goed uit zodat ik ook weinig last heb van de wind enz. Als er tegenliggend verkeer is, claxoneren ze goed op tijd zodat ik de tijd heb om aan de kant te gaan. Dat moet dan wel want de wegen zijn te smal. Dit gebeurt echter niet veel want zoveel verkeer is er niet. Ze hebben ook een radio waardoor ze met elkaar praten en waarschuwingen geven. Fietsers horen daar ook bij. Zij zijn geen probleem.
De Grey Nomads zijn dat wel. Met de grey nomads bedoelt men de oudere mensen die maandenlang reizen met hun caravans. Ze volgen de seizoenen. In hun winter gaan ze naar het noorden. Hier is alles omgekeerd dus het noorden is kort bij de evenaar. Tropisch en warm maar te heet in de winter en dan gaan ze naar het zuiden.
Deze mensen zijn zeker geen professionele bestuurders en vergeten soms ook dat hun caravan tot 25cm breder is dan hun auto en dat ze dan soms wel kort bij mij komen. Hoewel ze alle tijd hebben, hebben ze ook niet de gewoonte om te wachten achter een fietser.
Het zijn meestal wel hele vriendelijke mensen die me enorm vele vragen stellen op de rustplaatsen. Mijn favoriete opmerking is : je hebt wel heel veel bagage op je fiets. Het is ca 25kg zonder het eten of drinken. Ze reizen echter met meer dan 5 ton aan uitrusting.
Heel regelmatig bieden ze me eten of drank aan.
Hier in het midden van Australie en in de woestijn is het overdag leuk. Ca 20gr en geen regen natuurlijk maar snachts vriest het regelmatig. Ik ben meer dan 1 keer wakker geworden met ijs op mijn tassen. Mijn slaapzak is nu 10 jaar oud en niet meer zo heel warm maar dit kunnen we nog aan.
Ik blijf soms ook wat langer liggen tot de zon opkomt. Eenmaal dit gebeurt stijgt te temp snel. Met een warm ontbijt is alles ook dadelijk vergeten.
Op vrijdag, 18 mei, bereik ik Uluru. Het meest toeristische plaats in Australie en dat is meteen te merken. 7 dollar of 5,6 euro voor een bevroren wit slecht brood in een van de roadhouses.
Uluru is 1 van de 3 monolieten in deze streek. Monolieten zijn zeer grote rotsblokken die ergens op hun eentje liggen. Dit is allemaal het gevolg van tectonische bewegingen. Het heeft de mensen eeuwenlang gefascineerd hoe die rots hier is gekomen. Hij bestaat uit een hoog gehalte van mineralen zoals als ijzer en straalt een warme rode kleur uit als de zon goed staat. Dit is bij zonsop- en ondergang. Velen vertellen dat ze meerdere kleuren zien in dat half uurtje. Ik vind het allemaal wat overdreven maar ik ben niet zo goed met kleuren.
Als gevolg van het massatoerisme was er natuurlijk veel erosie en vervuiling en men heeft in de jaren 80 besloten op het resort te verplaatsen tot 20 km van de rots. Het is ook in deze tijd dat de lokale Aboriginals als eigenaren van deze streek werden herkend. Ze hebben hier enkele heilige plaatsen enz. Het akkoord hierover was wel zo dat ze het onmiddellijk moesten terugleasen aan de overheid voor 99 jaar. Het lijkt hetzelfde maar ze krijgen er nu geld voor en ze hebben de helft van de leden van het bestuur zodat het managen van deze plaats gebeurd met respect voor hun kultuur. Ik zal later nog een apart verslagje maken over Aboriginals. Aboriginals geloven ook dat het slecht is om op Uluru te wandelen en willen dat je dat niet doet. Het is nog steeds toegelaten maar men denkt dat te verbieden over 3 of 5 jaar. Het is ook niet altijd zonder gevaar. Het eerste deel is heel steil en moeilijk hoewel er een ketting is waar je je kunt aan vasthouden. Het is hier in de zomer soms tot 50gr en dan hebben ze mensen die uit hun bussen met airco stappen en naar boven klimmen zonder water. Ze hebben meestal ook geen conditie en ca 1x per jaar sterft er iemand aan een hartaanval.
Tegenwoordig sluit men de klim als het warmer is dan 36gr, te windig is of als het regent. De situatie wordt elke 2 uur geevalueerd. Op deze klim passeer ik vele mensen. Blijkbaar is mijn conditie nu toch wat in orde. Heb nu bijna 15000 km gefietst.
De tweede monoliet is Katja Tuta of de Olgas. Deze rots was veel en veel groter dan Uluru maar is door erosie nu gesplistst in 36 blokken. De grootste is nog altijd groter dan Uluru en ca 250m hoger.
Veel is hier verboden gebied maar je kunt veel een mooie wandeling maken tussen de kloven.
Uluru en Katja Tuta vormen samen een nationaal park waar je niet mag kamperen. Dit is wel heel vervelend voor fietsers. Het is immers 20km van het resort naar Uluru en dan nog eens 45km naar Katja Tuta. Je moet natuurlijk ook nog terug dus als je het al kunt doen dan heb je zeker geen tijd om er te wandelen. Ik heb dus enkele regeltjes gebroken om dit toch te kunnen doen.
Er leeft hier ook een Aboriginal clan die een kultuurcentrum hebben. Helaas kon ik door bovenstaande problemen dit niet bezoeken. Ik heb hier nog altijd spijt van.
Hierna moet ik 200km terug fietsen over de zelfde weg om de afslag naar Kings Canyon te bereiken. Dit is een grote geerodeerde kloof waar ik enkele wandelingen maak. Van hier is het nog eens 250km tot Alice Springs en 150km over gravelroads. Dit leidt me ook door de West McDonalds range. Een laag berggebied. Na een paar rustdagen doe ik hier een 4 daagse wandeling. Op zoek naar rust en stilte na het massatoerisme. De tweede ontmoet ik 3 jonge vrouwen en ze wandelen in de zelfde richting als mij. Er is natuurlijk maar 1 pad en ook de kampeerplekken zijn heel beperkt. Ik kampeer dus met hen en daar gaat mijn rust en stilte. Ze zijn wel leuk gezelschap. Hoewel een beetje gek. Ze hebben zelfs badmington rackets bij om in hun vrije tijd te badmintongen.
Een van hun lijkt heel fel op een collega van mij. Niet alleen uiterlijk maar ook haar manier van doen.
Nogal aan de bazige kant. Ik had geen heimwee naar het werk maar dat is nu natuurlijk niet beter geworden. Ik heb gisteren en vandaag wat meer online kunnen zijn en dus ook gechat met enkele collegas. Er zijn nu 5 zwangeren en 2 collegas hebben de afdeling verlaten tijdens mijn verlof. Ze kijken nu er echt naar uit dat ik terug kom en de nachten doe. Door het gebrek aan ingewerkt personeel moeten ze nu veel meer nachten doen. Het is natuurlijk leuk om zo gemist te worden en ik zal het zeker niet na laten om ze daar aan te herinneren als ik terug ben en ze beginnen te klagen en zagen.
Voorlopig is het zo dat ik eind september terug zal werken. Het hangt nog af van hoeveel betaald verlof ik krijg. Yep, het eerste dat ik doe nadat mijn onbetaald tijdskrediet is afgelopen is betaald verlof op nemen. Tja, onder de belgisch wet moet ik al mijn verlof nog opnemen voor het eind van het jaar. Dus zal ik mij opofferen en dat maar doen zeker?
groeten,
nico
Hier is het verslagje van mijn ervaringen rond Uluru. Dit is de beroemde monoliet Ayers Rock. Sinds men sinds de jaren 80 meer en meer de Aborignal rechten erkende en het land terug gaf, is men de locaties op hun land ook de aboriginal namen aan het geven. Dit is er een en natuurlijk het meest bekende.
Op mijn eerste dag dat ik de Oodnadatta track verlaat en fiets op de Stuart HW kom ik al bekend volk tegen. Het is een groep van Europese jongeren die zich "de familie" noemen. 2 italiaanse vrienden die de anderen hebben leren kennen toen ze allemaal aan het werken waren in de fruitoogst.
Zeer vele jonge backpackers doen dat. Ze hebben een reis-werkvergunning voor een jaar. Werken hier en daar voor een tijdje en als ze geld hebben, reizen ze weer verder. Als je meer dan 3 maanden op een boerderij (meestal heel afgelegen) werkt dan mag je dat nog een tweede jaar doen.
De Italiaan Louka en zijn vriend zijn zeer geinteresseerd in mijn fietsen. Davide wil zelf gaan fietsen in Laos, Vietnam en Laos. Net als de eerste keer word ik uitgenodigd voor een koffie. Het is echter zeer sterke expresso. Echt op zijn Italiaans. Mijn maag is er niet zo tevreden mee.
Ik praat bij een roadhouse ook even met een roadtrain bestuurder. Een roadtrain is een vrachtwagen die tot 4 ladingen mag trekken. Het is een totaal van 200 ton en een lengte van 54m. Ze kunnen tot 2000l diesel innemen. Als ze wat tegenwind hebben, kan het tot een half uur duren eer ze 100km rijden. Ze stoppen dus niet snel en ook voor een fietser vertragen ze niet. Ze wijken wel heel goed uit zodat ik ook weinig last heb van de wind enz. Als er tegenliggend verkeer is, claxoneren ze goed op tijd zodat ik de tijd heb om aan de kant te gaan. Dat moet dan wel want de wegen zijn te smal. Dit gebeurt echter niet veel want zoveel verkeer is er niet. Ze hebben ook een radio waardoor ze met elkaar praten en waarschuwingen geven. Fietsers horen daar ook bij. Zij zijn geen probleem.
De Grey Nomads zijn dat wel. Met de grey nomads bedoelt men de oudere mensen die maandenlang reizen met hun caravans. Ze volgen de seizoenen. In hun winter gaan ze naar het noorden. Hier is alles omgekeerd dus het noorden is kort bij de evenaar. Tropisch en warm maar te heet in de winter en dan gaan ze naar het zuiden.
Deze mensen zijn zeker geen professionele bestuurders en vergeten soms ook dat hun caravan tot 25cm breder is dan hun auto en dat ze dan soms wel kort bij mij komen. Hoewel ze alle tijd hebben, hebben ze ook niet de gewoonte om te wachten achter een fietser.
Het zijn meestal wel hele vriendelijke mensen die me enorm vele vragen stellen op de rustplaatsen. Mijn favoriete opmerking is : je hebt wel heel veel bagage op je fiets. Het is ca 25kg zonder het eten of drinken. Ze reizen echter met meer dan 5 ton aan uitrusting.
Heel regelmatig bieden ze me eten of drank aan.
Hier in het midden van Australie en in de woestijn is het overdag leuk. Ca 20gr en geen regen natuurlijk maar snachts vriest het regelmatig. Ik ben meer dan 1 keer wakker geworden met ijs op mijn tassen. Mijn slaapzak is nu 10 jaar oud en niet meer zo heel warm maar dit kunnen we nog aan.
Ik blijf soms ook wat langer liggen tot de zon opkomt. Eenmaal dit gebeurt stijgt te temp snel. Met een warm ontbijt is alles ook dadelijk vergeten.
Op vrijdag, 18 mei, bereik ik Uluru. Het meest toeristische plaats in Australie en dat is meteen te merken. 7 dollar of 5,6 euro voor een bevroren wit slecht brood in een van de roadhouses.
Uluru is 1 van de 3 monolieten in deze streek. Monolieten zijn zeer grote rotsblokken die ergens op hun eentje liggen. Dit is allemaal het gevolg van tectonische bewegingen. Het heeft de mensen eeuwenlang gefascineerd hoe die rots hier is gekomen. Hij bestaat uit een hoog gehalte van mineralen zoals als ijzer en straalt een warme rode kleur uit als de zon goed staat. Dit is bij zonsop- en ondergang. Velen vertellen dat ze meerdere kleuren zien in dat half uurtje. Ik vind het allemaal wat overdreven maar ik ben niet zo goed met kleuren.
Als gevolg van het massatoerisme was er natuurlijk veel erosie en vervuiling en men heeft in de jaren 80 besloten op het resort te verplaatsen tot 20 km van de rots. Het is ook in deze tijd dat de lokale Aboriginals als eigenaren van deze streek werden herkend. Ze hebben hier enkele heilige plaatsen enz. Het akkoord hierover was wel zo dat ze het onmiddellijk moesten terugleasen aan de overheid voor 99 jaar. Het lijkt hetzelfde maar ze krijgen er nu geld voor en ze hebben de helft van de leden van het bestuur zodat het managen van deze plaats gebeurd met respect voor hun kultuur. Ik zal later nog een apart verslagje maken over Aboriginals. Aboriginals geloven ook dat het slecht is om op Uluru te wandelen en willen dat je dat niet doet. Het is nog steeds toegelaten maar men denkt dat te verbieden over 3 of 5 jaar. Het is ook niet altijd zonder gevaar. Het eerste deel is heel steil en moeilijk hoewel er een ketting is waar je je kunt aan vasthouden. Het is hier in de zomer soms tot 50gr en dan hebben ze mensen die uit hun bussen met airco stappen en naar boven klimmen zonder water. Ze hebben meestal ook geen conditie en ca 1x per jaar sterft er iemand aan een hartaanval.
Tegenwoordig sluit men de klim als het warmer is dan 36gr, te windig is of als het regent. De situatie wordt elke 2 uur geevalueerd. Op deze klim passeer ik vele mensen. Blijkbaar is mijn conditie nu toch wat in orde. Heb nu bijna 15000 km gefietst.
De tweede monoliet is Katja Tuta of de Olgas. Deze rots was veel en veel groter dan Uluru maar is door erosie nu gesplistst in 36 blokken. De grootste is nog altijd groter dan Uluru en ca 250m hoger.
Veel is hier verboden gebied maar je kunt veel een mooie wandeling maken tussen de kloven.
Uluru en Katja Tuta vormen samen een nationaal park waar je niet mag kamperen. Dit is wel heel vervelend voor fietsers. Het is immers 20km van het resort naar Uluru en dan nog eens 45km naar Katja Tuta. Je moet natuurlijk ook nog terug dus als je het al kunt doen dan heb je zeker geen tijd om er te wandelen. Ik heb dus enkele regeltjes gebroken om dit toch te kunnen doen.
Er leeft hier ook een Aboriginal clan die een kultuurcentrum hebben. Helaas kon ik door bovenstaande problemen dit niet bezoeken. Ik heb hier nog altijd spijt van.
Hierna moet ik 200km terug fietsen over de zelfde weg om de afslag naar Kings Canyon te bereiken. Dit is een grote geerodeerde kloof waar ik enkele wandelingen maak. Van hier is het nog eens 250km tot Alice Springs en 150km over gravelroads. Dit leidt me ook door de West McDonalds range. Een laag berggebied. Na een paar rustdagen doe ik hier een 4 daagse wandeling. Op zoek naar rust en stilte na het massatoerisme. De tweede ontmoet ik 3 jonge vrouwen en ze wandelen in de zelfde richting als mij. Er is natuurlijk maar 1 pad en ook de kampeerplekken zijn heel beperkt. Ik kampeer dus met hen en daar gaat mijn rust en stilte. Ze zijn wel leuk gezelschap. Hoewel een beetje gek. Ze hebben zelfs badmington rackets bij om in hun vrije tijd te badmintongen.
Een van hun lijkt heel fel op een collega van mij. Niet alleen uiterlijk maar ook haar manier van doen.
Nogal aan de bazige kant. Ik had geen heimwee naar het werk maar dat is nu natuurlijk niet beter geworden. Ik heb gisteren en vandaag wat meer online kunnen zijn en dus ook gechat met enkele collegas. Er zijn nu 5 zwangeren en 2 collegas hebben de afdeling verlaten tijdens mijn verlof. Ze kijken nu er echt naar uit dat ik terug kom en de nachten doe. Door het gebrek aan ingewerkt personeel moeten ze nu veel meer nachten doen. Het is natuurlijk leuk om zo gemist te worden en ik zal het zeker niet na laten om ze daar aan te herinneren als ik terug ben en ze beginnen te klagen en zagen.
Voorlopig is het zo dat ik eind september terug zal werken. Het hangt nog af van hoeveel betaald verlof ik krijg. Yep, het eerste dat ik doe nadat mijn onbetaald tijdskrediet is afgelopen is betaald verlof op nemen. Tja, onder de belgisch wet moet ik al mijn verlof nog opnemen voor het eind van het jaar. Dus zal ik mij opofferen en dat maar doen zeker?
groeten,
nico
maandag 2 juli 2012
uluru (ayers rock) - kakadu NP
Hi everybody,
Finally the time and possobility to write another report. It is about my travels around Uluru or Ayers Rock.
On my first of many days on the famous Stuart HW (after finishing the oodnadatta track) I met the family again. A groupe of young backpackers which formed while working in the harvest in Victoria(?). They call themselves the family. I had met them in the flinders range NP and some were impressed or interested in this way of travelling. I got some coffee and now we ride to a rest area and again there is coffee for me. It is very much appreciated in these colder days and with the headwind but Luka : not everyone is Italian and drinks it like a very strong expresso. My stomach was disagreeing with my decision.
The family is on their way to Perth where they will work again and than travel north to Darwin. I will be cycling south than coming from Darwin on the same road so I hope to meet them again.
On friday, may 18th, I finally reach Uluru. The most photografed spot in Australia. There is an mythe created around Uluru but for me it does not live up to it. Uluru is a monolith formed by ancient see about 550 miljon years ago. There are 3 monolits in this area but all 3 are formed in another period. So they consist of other minerals and so the erosion is different to. Mount Connor is smaller and has a different shape but sometimes is mistaken for Uluru.
The olgas was once a supermonolith but did consist of weaker material and is now eroded to 36 different rocks. The biggest is still bigger than Uluru and 200m higher. I walk between them and I am very impressed with the size it once must have had.
I do a ranger guided walk near Uluru and learn a bit more about Aboriginal rock art and habits but I will make a separate report about Aboriginals. I do climb up Uluru which is very steep in the beginning. In the desert summer heat this can be very hard and about once a year somebody dies of a heartattack. Wel, if you come from an airconditoned bus and do such big activity in 50 degr you are asking for problems. These days the rangers close the climb when it is more than 36degrees.
This is also the area with wild camels and I see some of them and also some dingos. I hear them howling in the night and enjoy the sound.
I also see trucks transporting the captured camels. It is a funny sigth those big animals on a truck.
From here I cycle to Kings Canyon where I do some hiking and swimming in a pool. I just stay in there for a minute. The pool does not get any sunlight and is pritty cold.
This is also the area where spinifex grows. A very hard kind of grass. It consist for 80% of wood and has very pointy tips. I learn very fast not to camp on them. The points go through my tent and damage my airmatras.
The grass is so bad that even goats do not eat them. The only animals who eat them are termites and I see a lot of the termit hills. Here they are still small but more to the north they become up to 4m high.
The hills are very strong to keep all the predators out. Termits are basicly defenceless and so need this. Even I can not open the walls.
I reach Alice Springs after cycling through the west mcdonald ranges. They are beautifull and I decide to a 4 day hike through them. I am hoping to find some peace and quiet but on day 2 I meet 3 young grils who have the same route as me. There are not many campsites so we camp together. No more peace and quiet but they are good company.
I also visit the desert park. A combination of a zoo, learning centre and museum. I am very impressed bye their birdshow. Parots, kites, an eagle, falcon,....
There are also some reptiles and snakes in cages. It is a bit frightening. You see the cage and you know their is snake in it but because of their camouflage you can NOT see them immediately. I wonder how many snakes I passed by without noticing when I am hiking. So far I have seen 27 snakes. The last one was the famous agressive tigersnake. I must admit. He was in no hurry to get out of the way when I approached. He is the top of the foodchain so why should he?
There is also a emu with a nest of eggs. Although the nest is not much. The eggs are so big and so strong that the native animals can NOT eat them and so they do NOT need to be hidden or protected.
I leave Alice Springs and visit the renovated telegraph station just north of it. Beautifull and here you start to understand how remote some people lived. They only got resupplied once a year. They had to grow their own food. So it was a farm to with vegetables and catlle. It was also the postoffice for everyone in a very wide region. While constructing the line the workers found gold and so a goldrush started bringing some people to the region. Even now the northern Territory is the most uninhabeted state. Well, it is not a state. Just a territory and some laws are voted in Canberra and not in Darwin. Not everyone is happy with that. They are getting the nuclear dump site because they can not refuse it. The other states can.
From here I cycle to Tennant Creek and than to Catherine. This region is in my guidebook described as a turistic no mans land. There is nothing to see. Nothing spectacular but slowly the vegetation changes from desert to tropic. First only the river and creek areas. They only get water in the rainseason. The rain does not fall here but in the north. It is so much that the rivers and creeks transport it to here before it vaporises. It is more than 500km. So I see an interesting mix of desert plants next to plants who can resist high amounts of water. These are growing in the creeks like the gum trees. At the same time they have the quality to survive 6 months of drought in the dry season. Very amazing.
I also visit Kakadu NP. A protected nature area that is half the size om my country. It contains an intire river and its floodplains. In the rainy season it is one giant swamp. This is the area where the corcodiles live. I see some of these amasing animals on a cruise and also when travelling.
Kakadu also gets al the rain that falls on the Arnhem enscarpment. This is a plateau on a higher altitude. It gives spectacular falls. Some are remote and only reachable on a 4WD but others I can reach. I spent some wonderful days with 2 cyclists from Perth.
I am impressed with the fauna here. Thousands of birds, snakes, the crocs and so on.
Kakadu was also the home of the aboriginal and there is a lot of rock art. Some I am allowed to visit.
This was it for now. I hope you enjoy it.
nico
zaterdag 30 juni 2012
sydney - oodnadatta track
Hi everyone,
Here is the next report of my travels. It goes about me leaving Sydney to cycle to Broken Hill. After that I will cycle on the Oodnadatta track.
I leave Sydney on a train because Sydney is a very cycle unfriendly city. I do not have to pay extra for the bike if I travel outside rushhour. Earlier on the day I cycle on the Sydney Harbour Bridge. They told me there is a good bike path on the side and yes there is but I have to get up a big stairs.
I guess this is the Australian idea of a good bikepath.
The first night ends in a party. I am invited by a group musicians who are unwinding after a big folk festival in Canberra. They play guitars, harmonica, harp and so on. There are a lot of instruments I do not know by name. Not in english but also not in flemish.
It is fun to see the landscape change from mountains to fertile valleys with a lot of fruits. Later it is just catlle and than there is the semi-desert for I reach Broken Hill.
Here I visit the Flying Doctors base. The guided tour is short and disappointing. Not much medical equipment and we can see the planes only from a distance.
I am not going to a mine. My plan is to do that in Coober Peddy. The day before I reach Broken Hill I am interviewd by a reporter of the local ABC radio. You can hear the interview on a link in the comments of the flemish version of this report.
I make a side trip to the flinders range NP. A very beautiful region. Here I meet an Australian cyclist Scott who tells me that I can cycle on the Oodnadatta track. This track is the route that Stuart followed on his north-south crossing in 1862. Only 10 years later the overland telegraph line is build and so is Adelaide connected to the rest of the world. The old railway also goes over this route. I see a lot of ruins and some renovated trainstations.
I see Lake Eyre south for 80% full. A thing that most Australians not have seen. Most of the time it is empty. Only in very wet years it fills up. It is funny to see waterbirds like a pelicans after I have cycled for weeks in the outback.
The Oodnatta track is now only for tourists. When they found a shorter route to Alice Springs and Darwin the railway was moved and that road was sealed during the second world war. The oodnadatta track is now 700km of gravel and I have known it. Accept for a broken mud guard and 1 flat tyre I have no trouble. I do have to carry 15l water to get to next roadhouses. There is 200km between them.
I also take a bath in a hot spring on a campsite. The hot spring is a result of the great artesan basin. Rain goes underground in the dividing range and comes here out under high pressure. Scientists thinks it takes 2 000 000 years for the water to do that. But for a tired cyclist it is not hot enough. Only 29 degrees so not really a hot spring.
Ok, this was the report for now.
Here is the next report of my travels. It goes about me leaving Sydney to cycle to Broken Hill. After that I will cycle on the Oodnadatta track.
I leave Sydney on a train because Sydney is a very cycle unfriendly city. I do not have to pay extra for the bike if I travel outside rushhour. Earlier on the day I cycle on the Sydney Harbour Bridge. They told me there is a good bike path on the side and yes there is but I have to get up a big stairs.
I guess this is the Australian idea of a good bikepath.
The first night ends in a party. I am invited by a group musicians who are unwinding after a big folk festival in Canberra. They play guitars, harmonica, harp and so on. There are a lot of instruments I do not know by name. Not in english but also not in flemish.
It is fun to see the landscape change from mountains to fertile valleys with a lot of fruits. Later it is just catlle and than there is the semi-desert for I reach Broken Hill.
Here I visit the Flying Doctors base. The guided tour is short and disappointing. Not much medical equipment and we can see the planes only from a distance.
I am not going to a mine. My plan is to do that in Coober Peddy. The day before I reach Broken Hill I am interviewd by a reporter of the local ABC radio. You can hear the interview on a link in the comments of the flemish version of this report.
I make a side trip to the flinders range NP. A very beautiful region. Here I meet an Australian cyclist Scott who tells me that I can cycle on the Oodnadatta track. This track is the route that Stuart followed on his north-south crossing in 1862. Only 10 years later the overland telegraph line is build and so is Adelaide connected to the rest of the world. The old railway also goes over this route. I see a lot of ruins and some renovated trainstations.
I see Lake Eyre south for 80% full. A thing that most Australians not have seen. Most of the time it is empty. Only in very wet years it fills up. It is funny to see waterbirds like a pelicans after I have cycled for weeks in the outback.
The Oodnatta track is now only for tourists. When they found a shorter route to Alice Springs and Darwin the railway was moved and that road was sealed during the second world war. The oodnadatta track is now 700km of gravel and I have known it. Accept for a broken mud guard and 1 flat tyre I have no trouble. I do have to carry 15l water to get to next roadhouses. There is 200km between them.
I also take a bath in a hot spring on a campsite. The hot spring is a result of the great artesan basin. Rain goes underground in the dividing range and comes here out under high pressure. Scientists thinks it takes 2 000 000 years for the water to do that. But for a tired cyclist it is not hot enough. Only 29 degrees so not really a hot spring.
Ok, this was the report for now.
woensdag 30 mei 2012
sydney - oodnadatta track
Dag allemaal,
Hier is het volgend verslag van mijn reis.
Omdat Sydney enorm fiets onvriendelijk is en het ook nog eens zeer uitgestrekt is, besluit ik om een trein te nemen naar een stad 70km verder. Het is eigenlijk de eerste stad dat geen voorstadje is. Net als alle andere Australische steden, bouwt men hier niet in de hoogte. De fiets op de trein is geen bezwaar. Buiten de spitsuren is het zelfs gratis. De trein is ook heel goedkoop. Helaas zijn er geen speciale plaatsen voor een fiets en moet ik het eerste halfuur continu opstaan om de doorgang voor andere passagiers te verzekeren.
Vanuit Sydney wil ik naar Broken Hill fietsen. 1200km verder aan de andere kant van de Blue Mountains en ook al in de outback. Alles ten westen van Bourke wordt beschouwd als outback. Ik volg een kleinere weg en hoopte zo op minder verkeer. Dat is zo maar er is ook geen fietspad of pechstrook om op te rijden en het is alles behalve interessant. Bij momenten zelfs onveilig.
De eerste dag eindigt onverwacht in een feest. Ik zoek voor een geschikte kampeerplek en vraagt wat info aan een man. Hij nodigt me uit om te kamperen in het huis waar hij verblijft. Het is een groep muzikanten die net terug is van het grootste folk festival in Australie. Het duurt 10 dagen en ze zijn hier om wat stoom af te blazen.
Ik krijg heel lekker eten en daarna wordt er 2uur lang gezongen en muziek gespeeld. Er zijn de gewone instrumenten zoals guitar, fluiten in meerdere vormen en maten en ook een harp. Verder nog een aantal instrumenten die ik niet ken. Niet in het engels en niet in het vlaams. Het is wel allemaal prachtig.
Ik blijf de volgende dag nog tot smiddags bij de groep. Een vrouw heeft vroeger nog als laborante gewerkt in Papoea New Guinea (jaren 60) en heeft een aantal geweldige verhalen. Ze geeft ook toe dat ze toen heel naief (katholiek) was en heel de wereld europees (lees britisch) wou maken. Papoea New Guinea was eerst een Duitse kolonie maar is tijdens de eerste wereldoorlog veroverd door Australie. Niet dat er echt gevochten is. De Duitsers hadden er eigenlijk geen soldaten of schepen.
Daarna moet ik in het heetst van de dag nog over de Blue Mountains. Niet gemakkelijk maar wel heel mooi. De volgende dagen worden de dorpen kleiner en verder weg van elkaar. De fruitteelt maakt plaats voor veeteelt en dan is er de semi-woestijn. In de dun bevolkte gebieden zijn de mensen altijd meer behulpzaam maar ook veel nieuwsgieriger. Tijdens rustpauzes zijn er altijd de typische vragen. Hoe ver? Vertrek- en eindpunt? Aantal lekke banden enz. Maar je krijgt ook veel water en soms ook eten aangeboden.
Ik bereik Broken Hill waar ik 2 nachten verblijf met een Nederlands meisje en haar Australische vriend. Duncan vertelt heel grappig over het leven hier. Op afgelegen ranches en in de mijnen. Het blijkt dat niet alleen Aboriginals een drankprobleem hebben. Als je in de mijnen werkt, zijn er dagelijks alcoholtesten voor je mag beginnen. Regelmatig zijn er ook drugstesten enz. Munstering of het hoeden van vee is ook speciaal. Dit is ook de streek waar kamelen of eigenlijk dromedarissen wild voorkomen. Ze zijn zo talrijk dat ze een echt probleem zijn. Ze worden gejaagd en ook gevangen om ze dan te verkopen aan Saoedi-Arabie enz. Duncan en zijn collegas hebben een keer geprobeerd om zo geld te verdienen. Ze werden opgejaagd door motos en in een koraal gejaagd. Deze koraal was heel geschikt voor de runderen maar ze hadden er niet aan gedacht dat kamelen wat groter zijn. De dieren zijn uiteindelijk dwars door de omheining gestormd. Dus geen extra geld maar wel 2 dagen extra werk om alles te herstellen.
Ik bezoek hier ook de basis van de Flying Doctors of Vliegende doktors. Wel bekend van de vroegere TV serie. Er is een rondleiding maar die valt wat tegen. Is vrij kort en ze laten ook geen medische apparatuur zien wat voor mij wel zeer interessant is. We kunnen door een venster wel in de hal kijken waar de vliegtuigen staan maar echt kortbij is het niet. De vliegtuigen zijn klein om zo op afgelegen vliegvelden te kunnen landen. Ze kunnen maar 1 pat liggend en 2 pat zittend vervoeren. Het kleine museum erbij gaat meer over de stichter en is wel interessant. Hij was een missionaris.
2 weken later zal ik in een zeer klein dorp in gesprek geraken met de dienstdoende verpleegster. Het dorp heeft max 100 inw en er zijn 100 mensen op de omliggende ranches. Ze is de enige verpleegkundige en dus altijd van dienst. 7 dagen per week en 24 uur per dag. Ze werkt samen met de Flyying Doctors. Als er een noodgeval is, moet ze er met de ambulance naar toe. Soms alleen. Het ziekenhuis van het dorp is maar net iets groter dan mijn afdeling. Die zondag is er een vee-arts op bezoek en er worden dus heel wat zieke dieren verzorgd. Ik denk niet dat dat in Belgie nog zou kunnen maar ja. Er is trouwens geen doktor of tandarts hier. Die komen op gezette tijden hun "rondes" doen samen met psychiaters, psychologen, dietisten enz.
In Broken Hill word ik ook geinterviewd door een journaliste van de lokale radio. Het gesprek werd uitgezonden om 6u smorgens en ik heb het dus nooit gehoord. Het moet ook op hun website staan met mijn foto. Als iemand wil zoeken. Het is BBC rural radio. Als je het artikel vindt en naar mij opstuurt zal ik een pintje trakteren.
Van hier is het nog een paar dagen fietsen naar Flinders Range NP. Een fantastisch mooi natuurgebied in de bergen waar ik meerdere dagen blijf. Ik wandel wat enz.
Ik ontmoet een fietser die me een paar kaarten leent van de Mawson Trail. Een 900km lang fietspad dat naar Adelaide leidt. Helaas zijn sommige stukken voor mountainbikes en kan ik er maar weinig van doen. Het is wel prachtig om zo door de bergen en valleien te fietsen.
Hij vertelt me ook dat ik met mijn fiets de Oodnadatta Track kan doen.
De Oodnadatta Track is eigenlijk de oorspronkelijk route die de ontdekkingsreiziger Stuart gevolgd heeft die voor het eerst Australie in Noord-Zuid richting succesvol heeft doorkruist. Er was een andere expeditie geweest maar de 2 van de 3 leden die het noorden bereikt hebben zijn op de terugweg gestorven. De derde heeft het alleen met hulp van Aboriginals overleefd.
Niet lang na de verkenning van deze route in 1861 heeft men de Overland Telegrapf Line gebouwd. Eindelijk waren de steden in het zuiden verbonden met Darwin in het noorden en daarmee met de rest van het Engelse Rijk en dus de wereld. Ook heeft men een spoorlijn langs deze route gebouwd maar die was pas in 1929 volledig af.
Tijdens de tweede wereldoorlog toen Japan het noorden bedreigde is het treinverkeer van gemiddeld 3 treinen per week gestegen naar 50 per week. Japan heeft Darwin en andere steden ook ca 170 keer gebombardeerd.
Uiteraard heeft men later een kortere route gevonden en daar langs een weg en een nieuwe spoorlijn gebouwd. Deze weg noemt nu de Stuart HW naar Stuart die ontdekkingsreiziger. Het is dus niet de originele route. De Oodnadatta Track is ook nooit geasfalteerd. Ondertussen heb ik wel weer zoveel vertrouwen in mijn fiets (lees spaken) dat ik deze 700km toch aan durf. Buiten 1 lekke band 40km voor het einde heb ik geen enkel probleem. De track is nu zeer afgelegen met slechts 2 dorpen en 2 roadhouses onderweg. Het tweede roadhouse heeft geen drinkbaar water en alles wordt dus over de weg aangevoerd. Een fles van 1,5l kost hier 6$ of bijna 5 euro. Met het volgend dorp 200km verder kost me dat een hoop geld.
Oodnadatta was gedurende 25 jaar het eindstation van de spoorweg en een groot dorp. Toen de spoorlijn werd verlengd werd het kleiner en later toen het treinverkeer helemaal stopte werd het eigenlijk verlaten door blanken. Enkel de lokale Aboriginal groep woont er nog. Helaas worden hier alle cliches over aboriginal dorpen bevestigd. Overal ligt er afval : van verlaten en verroeste autos, bierblikjes, plastic zakken, kleren en noem maar op. Het roadhouse en camping worden gerund door blanken net zoals de andere belangrijke dingen. Enkel de "hoofdstraat" is geasfateerd en dat is dan pas in 1980 gebeurd. Het oude spoorwegmuseum is wel leuk. Met veel fotos over de oude tijd. De ladingen werden hier overgeladen van de treinen op kamelen. Deze Camels Trains konden wel 100 dieren en meer lang zijn en brachten alle dingen naar Alice Springs en verder.
Langs deze track zijn er 2 opmerkelijke dingen te zien. Buiten de ruines van de telegraaflijn en spoorwegstationnetjes. Enkele daarvan zijn nu gedeeltelijk gerestaureerd om toeristen aan te lokken.
Ten eerste heb je Lake Eyre. Het grootste zoutmeer in Australie. Hier wordt 40 keer meer water verdampt dan dat er regen valt. Hoe kan dit? Wel alle regen die ten westen van de Great Dividing Range valt, wordt via rivieren naar dit Lake of meer gebracht. De blue mountains die ik overstak maken deel uit van de Great Dividing Range en zijn dus 2000km ver weg. Je zou denken dat al het water dan al lang opgenomen is door de bodem. Nee, het grootste deel van de bodem bestaat hier uit klei of rotsen die ondoordringbaar zijn. Het gebergte is ook niet zo hoog en het verval is niet groot. Het water doet er meer dan 2 maanden over om tot hier te geraken. Ik heb zelf nog enkele kleine overstromingen gezien als gevolg van de regen in Queensland nu 3 maanden geleden. Lake Eyre is ook het laagste punt in Australie. -24m
De regen werkt echter met onvoorspelbare cycli. In 20009 is het meer voor de eerste keer in meer dan 10 jaar gevuld. Ja, het meer is het grootste deel van de tijd meer een zoutpan dan een meer. Er is het noordelijk meer (tot 1,5m diep) en het zuidelijk deel (0,5m ). Heel veel Australiers hebben nooit water in het meer gezien.
Nu in 2012 is het meer wel gevuld en dat zelfs voor het tweede jaar op rij. Dat is nog nooit gebeurd sinds de blanken zijn gearriveerd.
Hoewel het meer bijna 2000km van eender welke kust is, zie je hier op eens meeuwen en andere zeevogels verschijnen die komen vissen. Ook pelikanen komen ook maar meer om te broeden. De pelikanen heb ik niet gezien maar de meeuwen wel. Uiteraard gaan de dieren door al het water zich dit jaar enorm snel voortplanten wat soms ook lastig kan zijn. Ideale temperaturen en voldoende water zorgt voor veel insecten. De vliegen zijn dus een enorme plaag. Zo erg zelfs dat ik een vliegennet heb gekocht en dit zelfs tijdens het fietsen draag. Vliegen in je mond en neus zijn nu eenmaal niet leuk. Ik sprak met enkele lokale mensen en ze zeiden me dat ze in 20 jaar tijd slechts voor de 2de keer een vliegennet gebruikten.
Het tweede fenomeen is het great artesian basin. Dit is het ondergronds watersysteem. Een klein deel van het regenwater kan in het gebergte wel doorsijpelen naar de ondergrond. Uiteraard heeft het ook last van de ondoordringbare lagen en kan het niet naar de oppervlakte komen tenzij er ergens barsten of gaten in deze lagen zijn. Door geologische verschuivingen zijn er zo een aantal. De aboriginals kenden deze bronnen en gebruikten ze om rond te trekken. Ze worden ook de string of springs genoemd. Aangezien Stuart werd geholpen door Aboriginals is het niet verwonderlijk dat hij deze route "ontdekte". Men schat dat het water 2 miljoen jaar nodig heeft om dit traject af te leggen. Waar het dan aan de oppervlakte komt, komt het meestal met hoge druk uit. Door de lange periode ondergronds zitten er ook heel veel mineralen in waardoor het water eigenlijk ondrinkbaar is. Tenminste voor de Europeanen. Later hebben de Europese kolonisten vele bronnen geboord en daardoor is de druk fel afgenomen. Door het hoge mineraalgehalte verroestte de pijpleidingen ook heel snel waardoor het water vrij kon stromen. Dit heeft na 100 jaar geleid tot micro-klimaten. Ik heb gekampeerd op een camping met zo een hotspring. Het is een beetje raar om meer dan een week in de woestijn te fietsen om dan een moerasje te zien met vissen en kikkers enz. Het water was echter niet heet. Enkel 29gr maar op sommige andere plaatsen is het echt een hotspring. Door de druk kreeg ik wel een goede massage en na een week zonder douche was het meer dan aangenaam. Ik heb er een uur ingezeten. De nachten zijn ondertussen ook kouder geworden en het wordt donker ca 19u. Om dan een uur in dit water te liggen is wel een ongekende luxe voor mij.
De Oodnadatta Track eindigt in Marla waar de Stuart Highway ook doorloopt. Het is zalig om weer op een geasfalteerde weg te fietsen. Het zal me naar Ayers Rock brengen maar dat is voor het volgend verslag.
groeten,
nico
dinsdag 29 mei 2012
melbourne - sydney
Hi everybody,
Here is another report of my journey. It tells what I did between Melbourne and Sydney. I must admit that I have made a mistake. I already send my maps and diary home so I will do this from memory.
After my trip to Tasmania I did go back to Melbourne and stayed there for a few days. It was out of necessity because some of my equipment badly needed a repair.
this time it was not my bicycle but my hiking boots and my tent. I also stayed longer because of bad weather and not in the least because I found some excellent hosts in Scott and Tamara. They are a new citizen here. A couple from New Sealand that lived for years in Japan and now had just finished a 6 month bike trip in Europe.
They had some nice stories to tell and Tamara was spoiling me with some great coocking and excellent homemade biscuits. Scott even knows some local beers who almost can match the belgian beers. They have been in Belgian and so he knows how spoiled I am on that field. Scott, Tamara thank you for hosting me. I really had a great time with you.
My first goal after Melbourne is Mount Kosciuskzko. The highest mountain in Australia. You are allowed to cycle almost all the way to the summit but I had to stop. A storm came and with heave winds that pushed me to the middle of the road and snow and freezing temperatures above 1500m I could not else do but stop. I ended up staying in a empty skiresort. Even had a hot shower.
The next day I made it to the summit and saw absolutely nothing. Because of the fog I could not see more than 5m.
On lower altitudes the sun was shining and even before I was in the valley I was cycling in shirt and shorts again.
In a few days I made it to Canberra where I stayed with Jay. Someone i had met while crossing the nullarbor. We visited several museums but I had also a look how they lived on off grid little farm. They needed several dams and very large rainwater tanks to get through some droughts.
In the National War memorial I learned about the importance of Anzac and Gallipoli for the australian people. Later I watched the movie Gallipoli with Mel Gibson at the start of his movie career. I also saw another classical australian movie : the man from snowy river. Thanks Jay for all of that. I hope to see you again WA.
After Canberra I cycled to Sydney through the Blue mountains. A very beautiful region but with the busy traffic and the large number of roadworks is was hard to cycle. Sydney as a city is no fun for a cyclist but it has a good vibe with the harbor. Here I learned that easter is a bigger holiday than in Belgium. This resulted in waiting several days longer before my bicycle was fixed. I made the best of it and did a 3 day hike in the blue mountains. Absolutely a high light.
Of course I did cycle over the Sydney harbour bridge and had the picture with the operahouse but Sydney will not be a highlight to me. But than again a city hardly ever is. Certainly not when you have 3 major cities in a month.
this was it for now.
greetings,
nico
melbourne - sydney
Dag allemaal,
Eindelijk nog eens vervolg van mijn reis. Het is inderdaag lang geleden. Het zal eerder een kort verslag zijn omdat ik mijn kaarten en dagboek al naar huis gestuurd heb en niet alle info meer heb. Der is ondertussen ook al zoveel meer gebeurd.
Na mijn zijtripje naar Tasmania blijf ik enkele dagen in Melbourne. Door het lange reizen geraakt mijn materiaal versleten en dus zijn enkele reparaties hard nodig.
Mijn wandelschoen wordt op 2 plaatsen hersteld en ook de ritssluiting van mijn tent is aan vervanging toe. Het eerste dat ik hoor ik dat ik 2 weken moet wachten. Dat is natuurlijk niet aanvaardbaar. Het wordt dus een noodherstelling en een wachttijd van 2 dagen. Als dat dan allemaal in orde is, begint het te regenen en stel ik mijn vertrek nog een dag uit. Het heeft ook te maken met de zeer interessante mensen waar ik verblijf. Tamara en Scott zijn een Nieuw-Zeelands koppel dat jarenlang in Japan heeft gewoond. Ze zijn nu net terug van een fietstocht van 6 maanden door Europa. Ze zijn ook in Belgie geweest en missen het bier (Scott) en de chocolade (Tamara). Ok, het is een cliche maar blijkbaar voor een reden. Gelukkig weet Scott hier ook al enige goede bieren zijn en we genieten ervan. Australie is een prachtig land maar van bieren kennen ze niet veel. Veelal zitten ze op het niveau van Heineken en ik drink gemiddeld genomen geen 3 bieren op een maand. Zeker niet als ze 4 euro kosten voor een pintje.
Ik geraak eindelijk weg en fiets op een paar dagen naar Mount Kosciuszko. Die is met 2228m het hoogste punt van Australie. De berg is genoemd naar een Poolse generaal die de opstand voor vrijheid leidde. Officieel is een Poolse ontdekkingsreiziger de eerste die de berg beklommen heeft en vandaar de naam. Zeker de Aboriginals en waarschijnlijk ook enkele boeren hebben dat eerder gedaan.
Je mag tot ca 1km van de top fietsen (40 hoogtemeters verschil) maar het lukt me pas bij de tweede poging. Bij de eerste poging heb ik weer (nog steeds) slecht weer. Het stormt met zeer hevige rukwinden en er valt sneeuw boven 1500m. Abnormaal vroeg volgens de lokale mensen maar daar ben ik natuurlijk niets mee he. Dit is ook het enige skigebied dat Australie heeft en het seizoen duurt maar max 3 maanden. Als er dan sneeuw ligt is het heel duur. Zo duur zelfs dat er mensen naar Japan of USA vliegen om daar te skien. Vanaf 2 weken zou goedkoper zijn.
Ik ontmoet een andere fietser die me goede info over wegen geeft. Hierdoor kan ik via niet geasfalteerde plattelandswegen tot op 30km van Canberra fietsen. De hoofdstad is helemaal niet zo groot als je zou denken. Toen Australie in 1901 onafhankelijk werd, is er jaren ruzie gemaakt over welke stad de hoofdstad moest worden. Melbourne wou niet dat Sydney dat werd en andersom. Dus heeft men maar een volledig nieuwe stad gebouwd. Het lijkt een beetje op de Belgische politiek.
Het voelt ook artificieel aan maar je hebt hierdoor wel de beste fietspaden van eender welke Australische stad en vele daarbuiten.
Om de nieuwe stad wat aanzien te geven worden de meeste nationale museums hier gebouwd. Het is dus een bezoek meer dan waard.
Vooral het Nationale War Memorial spreekt me zeer aan. Het is echter geen museum. Het is een groot herdenkings monument voor alle gesneuvelde Australische soldaten.
Er zijn bevoorbeeld hele grote veldslagen van WO1 die zelf niet vernoemd worden. Enkel de veldslagen waar de Australiers in vochten worden behandeld. De strijd om Gallipoli is wel zeer prominent. Hoewel de geallieerden deze veldslag totaal verloren, ontleent Australie hier veel van zijn nationale identiteit van. Er zijn nog steeds Anzac pleinen en parades. Anzac staat voor het Australisch- NieuwZeelands army corps dat voor deze veldslag werd gevormd.
De Boer oorlog in Zuid-Afrika is rekening houdend met het aantal gesneuvelden de derde grootste oorlog die Australie heeft gehad. Er werden zeer vele Aboriginals als spoorzoekers ingezet toen de oorlog een guerrilla oorlog werd. De Aboriginals waren toen officieel geen staatsburgers maar werden ingedeeld bij de fauna en flora. Toen de oorlog afgelopen was en er beslist werd om de paarden achter te laten, betekende dit ook dat alle Aboriginals werden achter gelaten. Er worden nu soms nog namen ed in Zuid-Afrika gevonden die afstammen van Aboriginals.
Ik verblijf hier een kleine week en logeer bij Jay. Een Australische vrouw die ik in de Nullarbor leerde kennen. Het is een rustig en aangenaam weekje. Ze laat me ook wat van de Australische leef gewoontes zien en ik ontmoet haar kindern enz. Ze woont eigenlijk 30km buiten de stad op een boerderij. Het is echt leuk om te leren hoe men hier leeft. Ze hebben oa meerdere dammen en grote tanks om het eerder zeldzame regenwater op te vangen. Jay heeft het samen met haar dochter goedkoop kunnen kopen omdat het water toen door de droogte bijna op was. Op het einde van de droogte waren de douches beperkt tot 2 min en niet voor elke dag. Gelukkig is dit nu verleden tijd en heb ik voldoende hete douches. Een echte luxe voor mij.
Ik laat hier ook mijn fiets herstellen. Alweer zijn er spaken gebroken. Wanneer ik echter verder fiets naar Sydney duurt het maar 40km voor er weer een breekt. Door alle spanning zijn alle spaken verzwakt. Als ik Sydney bereik zijn er 5 spaken gebroken en moeten ze allemaal vervangen worden. Ik ben al blij dat ik er geraak ben zonder dat mijn wiel dooreen zakte. Ik ben door de Blue Moutnains gefietst waar ik wou wandelen. Door deze problemen heb ik dat niet gedaan en ik hoopte om zo op tijd voor het paasweekend mijn fiets te laten herstellen. Ik arriveer op witte donderdag en dan blijkt dat hier het paasweekend op goede vrijdag begint en er bijna geen winkels open zijn gedurende het weekend. Ik moet wachten tot woensdag. Ik neem de trein terug naar de blue mountains waar ik dan 3 dagen wandel. De blue mountains is een gebergte dat Sydney aan de westkant begrensd. Het is niet zo hoog maar door de vorm met ontelbare kloven heeft het bijna een eeuw geduurd voor de eerste blanken er een weg doorheen vonden. Ik geniet van de natuur hier hoewel het snachts toch wel aan de koude kant is. Overdag is het echter nog 30gr.
In Sydney bezoek ik enkele van de verplichte dingen zoals het Operahouse en ik fiets over de Sydney Harbour bridge. Hier moet je echter eerst heel wat trappen oplopen voor je op de brug kan fietsen. Het fietspad is een gescheiden strook aan een kant van de brug. De voetgangers zijn aan de andere kant en je mag niet op straat bij de autos. Verder zijn er zoveel hekken die dienen om zelfmoorden te voorkomen dat ik me bijna in een gevangenis voel.
Sydney heeft met oa zijn grote haven waar tegenwoordig bijna alle industriele activiteit verboden is (ten voordele van het toerisme) een redelijke fijne sfeer maar toch zal dit niet een hoogtepunt van mijn trip zijn. Verre van zelfs.
Hier eindigt dit verslag. Ik hoop snel het vervolg van Sydney tot Alice Springs te kunnen brengen.
groeten,
nico
Ben in Sydney gearriveerd met 3 gebroken spaken. De eerste brak al 40km buiten Canberra. In Canberra had ik er ook al 2 laten vervangen. Ben het nu beu en heb zojuist een nieuw wiel besteld.
Handgemaakt. Helaas zal het door het lange paasweekend tot woensdag duren eer ik het heb. Waarschijnlijk neem ik de trein naar de blue mountains om er te wandelen.
510Like ·
Kris Cauberghs, Miranda Poelmans and 8 others like this.
Stephen Elshot Dappere kerel zeg, maar ik weet dat je ervan geniet. Succes Nicoo
See Translation
April 7 at 5:14pm · Like
Jeanmarie Duchateau train ma wa met bal ook he :)
April 7 at 6:06pm · Like
Shaju Hendrikx ach, ge kunt dan eens een beetje van een stad zien :-)
See Translation
April 8 at 4:30am · Like
Tamara Paton Enjoy the hiking in the blue mountains!
April 8 at 8:25am · Like
Wel, de fiets is hersteld. Ik verlaat Sydney vandaag maar ga eerst nog over de Sydney harbour bridge fietsen. Dat kan ik nu eenmaal niet laten he.
Van hier gaat het naar Broken Hill (flying doctors) en dan naar Uluru of Ayers rock.
411Like ·
Geert Machiels, Wouter Beliën and 9 others like this.
Emel Toplar Enjoy Nico ;)
April 12 at 1:15pm · Like
Frank Put Goed bezig Nico , groeten uit Koersel Kerel !!!!
See Translation
April 12 at 8:56pm · Like
Ilse Serdons gèèèft dich, nico!
April 13 at 5:12am · Like
Diane Truyens Klinkt goed, genieten maar!
See Translation
donderdag 15 maart 2012
Tasmania
Hi everybody,
This part only tells you about my travels in Tasmania. I was very excited to go there. Heard a lot of the very beautiful nature. I made a list of thing to do on the 5 weeks I had. I ended up staying 7 weeks and only doing half of them. I must admit I did do some things which weren`t on the list. Well, you have to be flexible?
I left Melbourne, on january 22nd, on the ferry. I went straight to the Walls of Jerusalem NP. This is so beautiful that the first explorer only used biblical names for the mountains and so on. If you ever come to Tasmania and only have a few days to spend this is the place to do so. Forget overland trail and so on. This is it.
I went on hiking to three summits (1500m) and had some amazing views. Some of the best I have ever seen.
While hiking with a couple I twisted my ankle (old soccer injury). We camped by a nearby lake. I decided not to take any risks and took a restday. If you are ever forced to take a restday just hope it is in these surroundings with the beautiful weather I had. I even took a swim in the lake. Over the whole day I just saw 3 people hiking in the distance.
In the late afternoon all of the sudden there was a snake but when it noticed me it disappeared quickly. There are 3 different kinds of snakes here and all three are poisonous but normally not lethal. The next morning there was another little one which tried to shelter under my tent. I chased it away coming close to it but not too close. After that I was ready to leave quicker than usual.
When I arrived by my bicycle I noticed that the possums had gotten to my food. Erin and Leif saw this, put my clothing back in the panniers and left some cookies so I would not get hungry. From here it is still a days ride to a supermarket. Erin and Leif are the couple I was hiking with and are also interested in cycling. This was of course very nice.
From here I went to a nearby river to get some water and stumbled on 2 canadian girls skinny dipping. I did not mind that much (i did 2 days before too) but I am not sure I am speaking for them too.
I took another restday in Lorinna with a warmshowers member. Lorinna is a small village near a dam. It has a hippie or alternative lifestyle. Completely off grid.
Sustainablity on solar energy, micro-hydro and growing your own food. The main road to it is blocked by a landslide so you ride in on a maintenance road. I spent 2 nights here and had a good time meeting a lot of nice people. The partner of Elyse, where I was staying, was a flemish biological farmer only 50km from my house.
I regret not to be able to spend more time. I had already purchased my food for my next 5day hike and did not want it to go bad. There was a news article on the community hall which said it was the most difficult town in Tasmania to get to. Weeks later on the return ferry I met a girl that lives here and she promised to send me a picture of it.
Next I tried to hike a 5day loop near and on the overland track but the ranger told me this was NOT allowed. I had the choice to return immediately or to hike out through Walls of Jerusalem NP. It adds a day to my hike but it is so beautiful it did not feel like a punishment.
Unfortunally a cold front came over and it rained for 2 days and had freezing temperatures during 2 nights. I could shelter in a hut for 1 day.
On the 3rd day I had some snow and hail on the summit but than it cleared up and 1 hour later it was 20 degr.
After this I cycled up the west coast and did some kayaking in the rainforest with 3 other cylists I met. We had a great time. They even saw the rare platypus. I missed it there but saw it another time.
Visiting small old mining towns like Strahan (very touristy but wonderful) and Zeehan with The Henty Dunes was different but nice too.
I also did the famous Frenchman cap. 5 days hiking where the first and last day are spent getting through mudfields. (the soddon loddens). This year was dry so there was not too much mud. A normal year has knee-deep mud. After that you hike through a rainforest and up a pass. It was my first rainforest hike and that was completely different from hiking in the alps. There you just look out for loose rock and always have a far view. Here my pack got stuck every 5 minutes behind a tree or a branch and so on. The lake was less than 10m away but I never could get to it and sometimes did not even see it. A fantastic experience but physically very demanding much more than the alps or the overland track. I hiked 2 days with a family group of 6 and had a good time with them. Tim had been there before and acted as the guide. On the pass he told me it is just a bit up and down for 2km and than down to the lake and hut with some ladders and stairs. Basically easy and not far.
Less than 5 minutes later I was crawling on my hands and feet going straight down. Never for long that is true. I asked him about it and his answer was : that is tasmanian style for a bit up and down. Do I have to mention that I fired him on the spot? He is resuming his duties as a minister for the church now.
I spent 4 days in Hobart meeting wonderfull people. Rodger was my host with a very extended knowledge of tasmania. He gave me so much information that I could not do it in 7 weeks. He is also a nurse on cardiology although in surgery so we could compare working here and in Belgium. I already noticed that there were a lot of fat people on Tasmania. It is known for its high risk of heart diseases because of the lifestyle. It is also the no. 1 cause of death just like Belgium.
There is a statistic that says Australia as a whole has more obesitas than USA. It did pass them 2 years ago. Remembering the fat people in USA I have a hard time believing that but for this part of Tasmania I certainly believe it.
I also met Vanessa through couchsurfing. The idea is that you meet local people to get local information which is better than the travel guides. She grew up in Tasmania but studied on the mainland, cycled 2 years in North Africa (alone as a girl) and worked for 15 months in Haiti after the earthquake. Amazing. But it came down that she could answer any queston about Africa but not so much about Hobart. I had walked around town before and she ended up asking me what the name was of the square we having a drink. Still it was a good time meeting some of her friends and so on.
I cycled up the east coast which is a lot of farmland. Here they promote history but becasue Tasmania was colonised late history starts mid 19th century. I visited a known farm to discover it was build in 1930 only 20 years earlier than my grandfathers house. Not history by European standards.
The treatment of Aboriginals was even worse here so the last full-blooded aborignal died almost a century ago. Not having dealt with this there is not a good museum about their art or history.
Later I spend some time on Maria Island, wineglass bay and bay of fires. All very beautiful beaches. Some sandy, some rocky with hills up to 600m but although beautiful they do not compare with anything on the west-coast. Here I had the feeling that I stayed too long.
The summer is almost over. I heard people already talking about fall even when it was 30degr. So now I am itching to get to the outback. My favorite is the (semi)desert area but it has to wait a bit longer. I am leaving Melbourne to go to Canberra and Sydney. Visiting Kosciusko and Blue mountains NP and seeing some people I met before.
I will not go to Brisbane. I will cycle the Mallee HW south of the Simpson desert which will lead me back to Port Augusta just north of Adelaide. Here the Stuart HW starts leading me to Uluru (Ayers Rock), Mac Donalds ranges through Alice Springs to Darwin at the northern end of Australia. A distance of about 5600km.
Here in Melbourne I had a long conversation with Maree. A girl I met on the Nullarbor. She cycled completely around Australia (22000km). Convincing me that cycling from Darwin to Perth is hard (long distances without water) but amazing. Adding a 4000km to my travels.
So I have 9600km to cycle in 6 months. This leaves me some time to do some hiking as well. It is going to be an amazing ride.
greetings,
nico
This part only tells you about my travels in Tasmania. I was very excited to go there. Heard a lot of the very beautiful nature. I made a list of thing to do on the 5 weeks I had. I ended up staying 7 weeks and only doing half of them. I must admit I did do some things which weren`t on the list. Well, you have to be flexible?
I left Melbourne, on january 22nd, on the ferry. I went straight to the Walls of Jerusalem NP. This is so beautiful that the first explorer only used biblical names for the mountains and so on. If you ever come to Tasmania and only have a few days to spend this is the place to do so. Forget overland trail and so on. This is it.
I went on hiking to three summits (1500m) and had some amazing views. Some of the best I have ever seen.
While hiking with a couple I twisted my ankle (old soccer injury). We camped by a nearby lake. I decided not to take any risks and took a restday. If you are ever forced to take a restday just hope it is in these surroundings with the beautiful weather I had. I even took a swim in the lake. Over the whole day I just saw 3 people hiking in the distance.
In the late afternoon all of the sudden there was a snake but when it noticed me it disappeared quickly. There are 3 different kinds of snakes here and all three are poisonous but normally not lethal. The next morning there was another little one which tried to shelter under my tent. I chased it away coming close to it but not too close. After that I was ready to leave quicker than usual.
When I arrived by my bicycle I noticed that the possums had gotten to my food. Erin and Leif saw this, put my clothing back in the panniers and left some cookies so I would not get hungry. From here it is still a days ride to a supermarket. Erin and Leif are the couple I was hiking with and are also interested in cycling. This was of course very nice.
From here I went to a nearby river to get some water and stumbled on 2 canadian girls skinny dipping. I did not mind that much (i did 2 days before too) but I am not sure I am speaking for them too.
I took another restday in Lorinna with a warmshowers member. Lorinna is a small village near a dam. It has a hippie or alternative lifestyle. Completely off grid.
Sustainablity on solar energy, micro-hydro and growing your own food. The main road to it is blocked by a landslide so you ride in on a maintenance road. I spent 2 nights here and had a good time meeting a lot of nice people. The partner of Elyse, where I was staying, was a flemish biological farmer only 50km from my house.
I regret not to be able to spend more time. I had already purchased my food for my next 5day hike and did not want it to go bad. There was a news article on the community hall which said it was the most difficult town in Tasmania to get to. Weeks later on the return ferry I met a girl that lives here and she promised to send me a picture of it.
Next I tried to hike a 5day loop near and on the overland track but the ranger told me this was NOT allowed. I had the choice to return immediately or to hike out through Walls of Jerusalem NP. It adds a day to my hike but it is so beautiful it did not feel like a punishment.
Unfortunally a cold front came over and it rained for 2 days and had freezing temperatures during 2 nights. I could shelter in a hut for 1 day.
On the 3rd day I had some snow and hail on the summit but than it cleared up and 1 hour later it was 20 degr.
After this I cycled up the west coast and did some kayaking in the rainforest with 3 other cylists I met. We had a great time. They even saw the rare platypus. I missed it there but saw it another time.
Visiting small old mining towns like Strahan (very touristy but wonderful) and Zeehan with The Henty Dunes was different but nice too.
I also did the famous Frenchman cap. 5 days hiking where the first and last day are spent getting through mudfields. (the soddon loddens). This year was dry so there was not too much mud. A normal year has knee-deep mud. After that you hike through a rainforest and up a pass. It was my first rainforest hike and that was completely different from hiking in the alps. There you just look out for loose rock and always have a far view. Here my pack got stuck every 5 minutes behind a tree or a branch and so on. The lake was less than 10m away but I never could get to it and sometimes did not even see it. A fantastic experience but physically very demanding much more than the alps or the overland track. I hiked 2 days with a family group of 6 and had a good time with them. Tim had been there before and acted as the guide. On the pass he told me it is just a bit up and down for 2km and than down to the lake and hut with some ladders and stairs. Basically easy and not far.
Less than 5 minutes later I was crawling on my hands and feet going straight down. Never for long that is true. I asked him about it and his answer was : that is tasmanian style for a bit up and down. Do I have to mention that I fired him on the spot? He is resuming his duties as a minister for the church now.
I spent 4 days in Hobart meeting wonderfull people. Rodger was my host with a very extended knowledge of tasmania. He gave me so much information that I could not do it in 7 weeks. He is also a nurse on cardiology although in surgery so we could compare working here and in Belgium. I already noticed that there were a lot of fat people on Tasmania. It is known for its high risk of heart diseases because of the lifestyle. It is also the no. 1 cause of death just like Belgium.
There is a statistic that says Australia as a whole has more obesitas than USA. It did pass them 2 years ago. Remembering the fat people in USA I have a hard time believing that but for this part of Tasmania I certainly believe it.
I also met Vanessa through couchsurfing. The idea is that you meet local people to get local information which is better than the travel guides. She grew up in Tasmania but studied on the mainland, cycled 2 years in North Africa (alone as a girl) and worked for 15 months in Haiti after the earthquake. Amazing. But it came down that she could answer any queston about Africa but not so much about Hobart. I had walked around town before and she ended up asking me what the name was of the square we having a drink. Still it was a good time meeting some of her friends and so on.
I cycled up the east coast which is a lot of farmland. Here they promote history but becasue Tasmania was colonised late history starts mid 19th century. I visited a known farm to discover it was build in 1930 only 20 years earlier than my grandfathers house. Not history by European standards.
The treatment of Aboriginals was even worse here so the last full-blooded aborignal died almost a century ago. Not having dealt with this there is not a good museum about their art or history.
Later I spend some time on Maria Island, wineglass bay and bay of fires. All very beautiful beaches. Some sandy, some rocky with hills up to 600m but although beautiful they do not compare with anything on the west-coast. Here I had the feeling that I stayed too long.
The summer is almost over. I heard people already talking about fall even when it was 30degr. So now I am itching to get to the outback. My favorite is the (semi)desert area but it has to wait a bit longer. I am leaving Melbourne to go to Canberra and Sydney. Visiting Kosciusko and Blue mountains NP and seeing some people I met before.
I will not go to Brisbane. I will cycle the Mallee HW south of the Simpson desert which will lead me back to Port Augusta just north of Adelaide. Here the Stuart HW starts leading me to Uluru (Ayers Rock), Mac Donalds ranges through Alice Springs to Darwin at the northern end of Australia. A distance of about 5600km.
Here in Melbourne I had a long conversation with Maree. A girl I met on the Nullarbor. She cycled completely around Australia (22000km). Convincing me that cycling from Darwin to Perth is hard (long distances without water) but amazing. Adding a 4000km to my travels.
So I have 9600km to cycle in 6 months. This leaves me some time to do some hiking as well. It is going to be an amazing ride.
greetings,
nico
dinsdag 13 maart 2012
tasmanie
Dag allemaal,
Hier is het eerste berichtje over Tasmanie.
Tasmanie is het grote eiland onder Australie en ligt even ver van de evenaar als Frankrijk dus vele Europeanen verwachten het zelfde klimaat. Er zijn hier geen woestijnen en de temperatuur is op het eerste gezicht vergelijkbaar maar er ligt geen land tussen Tasmanie en Antartica en dit heeft een grote invloed.
Het hoogste punt is Mount Ousso (1600m) en er is een hoogplateau dat op ca 1000m ligt. Dit is vrij laag als je de alpen enz kent maar hier is bijna elk jaar sneeuw en als er een koudfront overtrekt kan er zelfs veel sneeuw vallen in de zomer. Dit kan uiteraard ook in de alpen maar dan op 3000m hoogte. Vele mensen hebben deze fout gemaakt en er zijn al doden gevallen. Daarom zijn er allerlei noodhutten gebouwd waar je kunt schuilen als er plotseling noodweer komt.
Verder is Tasmanie gekend owv zijn vele beschermde natuurparken. 1/3 van het grondgebied is beschermd. Een gedeelte zelfs als Unesco Wereld erfgoed.
Tasmanie is 2x zo groot als Belgie maar heeft slechts 500 000 inwoners dus zeer dun bewoond. Op lagere hoogten is er een gematigd regenwoud. Hier heeft men jaarlijks 3m (ja, drie meter) regen. Dus nu mogen we als Belgen niet meer klagen over het beetje regen dat wij hebben. Wij denken nog altijd in mm en cm niet?
Ik verlaat Melbourne op zondag, 22 januari, met een nachtelijke rit op de ferry.
Mijn eerste doel is het Walls of Jerusalem NP. Dit park is zo mooi dat de eerste ontdekkingsreiziger enkel bijbelse namen gebruikte om alles te benoemen.
Het is zo afgelegen en beschermd dat je er met de auto niet kunt komen. Eerst is er een 20km lange doodlopende gravelweg wat hier niet zo ongewoon is. Er rijden hier trouwens meer jeeps rond dan gewone autos. Dan is de afslag naar het park. Deze gravelweg heeft losse gravel en stijgt gemiddeld 10%. Hier moet ik regelmatig stukje te voet gaan. Het is gewoon te moeilijk om te fietsen. Dan is er de parking van waar je 3km moet wandelen op een single track pad om aan het park te komen. Vandaar is het nog 10km naar de camping. Een puttoilet en regenwater in een tank is alles wat je er vindt. Dit gebied wordt beheerd als remote wilderness dus met minimaal onderhoud en weinig paden. Het is de bedoeling dat je zelf je weg vindt.
Het is hier echter nog zo proper dat je kunt drinken van de beekjes en de talrijke meren. Dorst moet ik niet lijden. De eerste nacht slaagt een possum erin wat van mijn eten te stelen. Hij opent de rits van mijn rugzak die in mijn voortentje ligt. Ze zijn erom bekend dat ze voedselagressief zijn maar dit had ik toch niet verwacht.
Ik jaag ze meermaals weg maar na 5 min komen ze elke keer terug tot ik erin slaag er eentje een stamp te geven. Ik ga terug slapen maar na 5 min hoor ik mijn buur vloeken. Het is zijn beurt om voedsel te verliezen. De volgende ochtend verneem ik dat bijna iedereen er last van had. Enkel de ervaren Australiers zijn er aan ontsnapt. Eten ophangen in bomen of in je tent zetten is de enige remedie.
De volgende dag wandel ik op 3 bergtoppen : Mount Jerusalem 1446m, Salomons throne 1469m enz. De term berg wordt hier nogal vlug gebruikt. In de alpen zijn dit slechts heuvels.
Op het einde van de dag heb ik pech. Ik wandel samen met een koppel en terwijl ik ze volg, verstuik ik mijn enkel. Het is een oude voetbalblessure die weer opspeelt. Gevolg een verplichte rustdag de volgende dag. Ik kampeer aan een meer en geniet van de uitzichten waar ik na een dag nog niet op uitgekeken ben. In de late namiddag is er nog een verrassing. Ik kom terug uit de schaduw van een boom enkele meters verder om een slang te vinden op mijn kampeerplek.Het is een grote van ca 1m. Er zijn 3 soorten slangen hier en alledrie giftig maar niet dodelijk. Ze zijn ook zeer schuw en als ze me merkt, verdwijnt ze snel maar ik kan toch een foto nemen.
De volgende ochtend is mijn enkel beter en ik kan redelijk vlot wandelen met een windel. Ik besluit te vertrekken maar opnieuw is er een slang. Deze keer een kleintje ca 35cm. Ze wil onder mijn tent schuilen wat ik niet zo apprecieer maar gelukkig kan ik haar wegjagen. Ik kom kort bij haar maar juist niet kort genoeg zodat ze me kan bijten. Daarna ben ik wel sneller gereed om te wandelen dan normaal en ik voel mijn enkel ook niet zo voor het eerste uur. Ondertussen heb ik al 21 slangen gezien waarvan de meesten in Tasmanie.
Als ik mijn fiets bereik anderhalve dag later zijn de possums ook hier actief geweest. Hebben enkele kledingstukken uit mijn tas gegooid om dan mijn brood op te eten. Leif en Erin, het koppel waar ik mee wandelde toen ik mijn enkel verstuikte, hebben dit gezien. Hebben als netjes opgeruimd en koekjes achtergelaten zodat ik geen honger moet hebben. Van hier is het immers nog een dag fietsen voor ik een supermarkt vind.
Daarna wil ik een 5daagse tocht doen in Cradle Mountain, een deel van de overland track. Dit is nu zo bekend dat je maanden op voorhand een vergunning moet aanvragen die ook vrij duur is. Ik wil er even over wandelen om dan het meer waar ik kampeerde langs de andere kant te zien. De ranger of boswachter ziet me en vertelt me dat dit niet mag. Er staat een boete van 2600 dollar op. Ik krijg de keuze om onmiddellijk terug te keren of verder te wandelen maar dan moet ik via Walls of Jerusalem NP er uit wandelen. Dit is minstens een extra dag wandelen maar gelukkig heb ik wat reservevoedsel bij me. De streek is zo prachtig dat ik dat zeker niet erg vind.
Helaas komt er een koude front over en het regent voor 2 dagen en snachts vriest het bijna. Ik blijf 1 dag schuilen in een noodhut maar moet dan verder owv te weinig voedsel. De volgende nacht moet ik kamperen nadat ik de hele dag in natte schoenen gelopen heb. Hier zijn meerdere kameerders en iedereen is nat en heeft het koud maar dit maakt de sfeer geweldig. Iedereen deelt met iedereen. De ene geeft koffie, de andere suiker enz en we vertellen leuke verhalen. De volgende ochtend begint slecht met regen en daarna op een top zelf smeltende sneeuw en wat hagel. Tegen de middag is het opeens over en een uur later is het 20gr. Later verneem ik dat het de resten zijn van een cycloon die zelfs overstromingen heeft veroorzaakt op het vasteland. Deze waren zo erg dat ze het nieuws in Belgie haalde met uiteraard de nodige bezorgde emails voor mij. De mensen hebben enkele dagem moeten wachten voor ik ze kon beantwoorden maar de overstromingen waren ca 3000km weg van mij.
Ik bereik de parking maar moet van hier een lift vinden die me terug naar mijn fiets brengt een 75km verder. Wat in deze afgelegen streek natuurlijk niet gemakkelijk is. Ik dacht eral over om eerst naar de stad te liften om eten te kopen. Na 15min is er een andere wandelaar die nu naar Cradle mountain gaat en me een lift geeft. Gemakkelijker dan dat gaat natuurlijk niet.
Miijn geplande 5daagse wandeltocht werd dus 7 dagen met slecht weer maar weeral heb ik prachtige dingen gezien en fijne mensen ontmoet. Ik heb er nog geen seconde spijt over gehad na de tocht. Tijdens heb ik wel eens gevloekt.
Ik neem een welverdiende rustdag waarna ik rustig verder fiett langs de westkust. Het is hier heel heuvelachtig en de australiers hebben de gewoonte om de straten gewoon rechtdoor te maken dus helling tot 15% zijn geeen uitzondering. Gevolg ik verbeter mijn recordsnelheid met een volledig bepakte (ca 30kg) fiets : 69,9km/u. Ik probeer de 70 te bereiken maar faal. Enige dagen later haal ik het wel maar heb niet al mijn bagage bij me.
Ik neem ook gravelwegen die me in het regenwoud leiden. Ik ontmoet andere fietsers en samen doen we een kayaktocht van een halve dag. We starten op een grote rivier maar verkennen ook de kleinere beekjes. We moeten rond of onder omgevallen bomen enz. Het wordt zo ondiep dat we terugkeren. De anderen zien het beroemde vogelbekdier. Dit is een dier dat lijkt op een zoogdier en hier enkele kenmerken van heeft zoals haren en zogen maar toch eieren legt. Het is nu erkend als een apart groep naast zoogdieren, reptielen, vogels enz. Maar toen men het eerste opgezette exemplaar naar Europa stuurde dacht men dat het een grap was. Gemaakt van verschillende dieren. Het heeft vb een snavel van een eend maar kan ook tepels om te zogen. Het is zeer schuw maar ik heb toch al kunnen zien.
Ik doe nog een 5daagse wandeltocht naar Frenchmans cap. Eerst een dag door een moddervlakte maar eigenlijk hebben ze hier een warme droge zomer dus dit valt goed moe. In normale jaren waad je hier tot je knieen door de modder. Nu kan ik grotendeels ontwijken. Op de top heb ik een geweldig uitzicht en je ziet er ook niets menselijks. Alleen natuur. Er is een groepje bij mij waarvan een man al 3x hier is geweest. Het is de eerste keer dat hij iets kan zien. Normaal heb je regen, sneeuw of mist hier. Ben dus goed af. Welja, het moet niet altijd slecht nieuws zijn he.
Daarna blijf ik een 4tal dagen in Hobart. Het is de hoofdstad maar is eigenlijk klein. Hier is er dan weer een hittegolf tot 36gr. Dan fiets ik langs de oostkust terug naar de haven. Dit is vnl farmland dus niet zo interessant. Hier wordt de nadruk gelegd op geschiedenis. Ik bezoek enkele van de oudere boerderijen. Geschiedenis is hier wel wat anders dan in Europa. Tasmanie werd vrij laat gekoloniseerd. Een ”oude" boerderij is gebouwd in 1930 wat maar 20j ouder is dan het huis van mijn grootvader. Niet echt geschiedenis dus. Er zijn uiteraard wel oudere gebouwen maar middan 19de eeuw is wel het maximum.
Het museum in Hobart wordt ook gerenoveerd en is grotendeels gesloten. Dus niet veel nieuws te vinden over Aboriginals. Ik leer wel dat men hier omdat het eiland zo klein is, een lijn van gewapende mannen heeft gevormd die de Aboriginals voor zich uitdreven en neerschoten. Het is niet volledig gelukt maar door andere maatregelen is de laatste Aboriginal vermoedelijk gestorven ca 1930.
Er is een soort van parallell met de Tasmaanse tijger. Dit is een hondachtig dier dat als gevaarlijk voor de schapen enz werd aanzien. Het is ook uitgestorven mede omdat de regering een premie betaalde voor elke geschoten dier.
Toen men besefte de uitsterving dreigde, is men ermee gestopt en men heeft het zelfs op de lijst van beschermde dieren gezet. Dit was echter 6 maanden nadat men de laatste officiele waarneming van een wild dier had gezien. Nu 70j later staat het nog altijd op de lijst omdat er nog officieuze waarnemingen zijn maar algemeen wordt aangemomen dat ze uitgestorven zijn.
Zo dit was het dan.
Ik hoop snel te vertrekken richting Canberra en dan Sydney aan de oostkust. Na het gesprek met Maree heb ik besloten om niet naar Brisbane te fietsen maar van hieruit naar de outback te gaan. Men zegt nu al dat het herfst is (slechts 25gr) dus het zal niet te heet zijn daar. Zo kom ik wel wel terug in de buurt van Adelaide. Dit is omdat er geen wegen zijn door de grote simpson woestijn. Er is 1 ten zuiden en 1 ten noorden ervan. Als ik de noordelijke neem, moet ik ca 500km naar het zuiden fietsen om Ayers Rock te zien en dan weer 500km over de zelfde weg terug richting Darwin. Dit is zelfs voor mij iets teveel van het goede. Ik beloof om jullie op de hoogte te houden. Geniet van de lente in Europa.
nico
Hier is het eerste berichtje over Tasmanie.
Tasmanie is het grote eiland onder Australie en ligt even ver van de evenaar als Frankrijk dus vele Europeanen verwachten het zelfde klimaat. Er zijn hier geen woestijnen en de temperatuur is op het eerste gezicht vergelijkbaar maar er ligt geen land tussen Tasmanie en Antartica en dit heeft een grote invloed.
Het hoogste punt is Mount Ousso (1600m) en er is een hoogplateau dat op ca 1000m ligt. Dit is vrij laag als je de alpen enz kent maar hier is bijna elk jaar sneeuw en als er een koudfront overtrekt kan er zelfs veel sneeuw vallen in de zomer. Dit kan uiteraard ook in de alpen maar dan op 3000m hoogte. Vele mensen hebben deze fout gemaakt en er zijn al doden gevallen. Daarom zijn er allerlei noodhutten gebouwd waar je kunt schuilen als er plotseling noodweer komt.
Verder is Tasmanie gekend owv zijn vele beschermde natuurparken. 1/3 van het grondgebied is beschermd. Een gedeelte zelfs als Unesco Wereld erfgoed.
Tasmanie is 2x zo groot als Belgie maar heeft slechts 500 000 inwoners dus zeer dun bewoond. Op lagere hoogten is er een gematigd regenwoud. Hier heeft men jaarlijks 3m (ja, drie meter) regen. Dus nu mogen we als Belgen niet meer klagen over het beetje regen dat wij hebben. Wij denken nog altijd in mm en cm niet?
Ik verlaat Melbourne op zondag, 22 januari, met een nachtelijke rit op de ferry.
Mijn eerste doel is het Walls of Jerusalem NP. Dit park is zo mooi dat de eerste ontdekkingsreiziger enkel bijbelse namen gebruikte om alles te benoemen.
Het is zo afgelegen en beschermd dat je er met de auto niet kunt komen. Eerst is er een 20km lange doodlopende gravelweg wat hier niet zo ongewoon is. Er rijden hier trouwens meer jeeps rond dan gewone autos. Dan is de afslag naar het park. Deze gravelweg heeft losse gravel en stijgt gemiddeld 10%. Hier moet ik regelmatig stukje te voet gaan. Het is gewoon te moeilijk om te fietsen. Dan is er de parking van waar je 3km moet wandelen op een single track pad om aan het park te komen. Vandaar is het nog 10km naar de camping. Een puttoilet en regenwater in een tank is alles wat je er vindt. Dit gebied wordt beheerd als remote wilderness dus met minimaal onderhoud en weinig paden. Het is de bedoeling dat je zelf je weg vindt.
Het is hier echter nog zo proper dat je kunt drinken van de beekjes en de talrijke meren. Dorst moet ik niet lijden. De eerste nacht slaagt een possum erin wat van mijn eten te stelen. Hij opent de rits van mijn rugzak die in mijn voortentje ligt. Ze zijn erom bekend dat ze voedselagressief zijn maar dit had ik toch niet verwacht.
Ik jaag ze meermaals weg maar na 5 min komen ze elke keer terug tot ik erin slaag er eentje een stamp te geven. Ik ga terug slapen maar na 5 min hoor ik mijn buur vloeken. Het is zijn beurt om voedsel te verliezen. De volgende ochtend verneem ik dat bijna iedereen er last van had. Enkel de ervaren Australiers zijn er aan ontsnapt. Eten ophangen in bomen of in je tent zetten is de enige remedie.
De volgende dag wandel ik op 3 bergtoppen : Mount Jerusalem 1446m, Salomons throne 1469m enz. De term berg wordt hier nogal vlug gebruikt. In de alpen zijn dit slechts heuvels.
Op het einde van de dag heb ik pech. Ik wandel samen met een koppel en terwijl ik ze volg, verstuik ik mijn enkel. Het is een oude voetbalblessure die weer opspeelt. Gevolg een verplichte rustdag de volgende dag. Ik kampeer aan een meer en geniet van de uitzichten waar ik na een dag nog niet op uitgekeken ben. In de late namiddag is er nog een verrassing. Ik kom terug uit de schaduw van een boom enkele meters verder om een slang te vinden op mijn kampeerplek.Het is een grote van ca 1m. Er zijn 3 soorten slangen hier en alledrie giftig maar niet dodelijk. Ze zijn ook zeer schuw en als ze me merkt, verdwijnt ze snel maar ik kan toch een foto nemen.
De volgende ochtend is mijn enkel beter en ik kan redelijk vlot wandelen met een windel. Ik besluit te vertrekken maar opnieuw is er een slang. Deze keer een kleintje ca 35cm. Ze wil onder mijn tent schuilen wat ik niet zo apprecieer maar gelukkig kan ik haar wegjagen. Ik kom kort bij haar maar juist niet kort genoeg zodat ze me kan bijten. Daarna ben ik wel sneller gereed om te wandelen dan normaal en ik voel mijn enkel ook niet zo voor het eerste uur. Ondertussen heb ik al 21 slangen gezien waarvan de meesten in Tasmanie.
Als ik mijn fiets bereik anderhalve dag later zijn de possums ook hier actief geweest. Hebben enkele kledingstukken uit mijn tas gegooid om dan mijn brood op te eten. Leif en Erin, het koppel waar ik mee wandelde toen ik mijn enkel verstuikte, hebben dit gezien. Hebben als netjes opgeruimd en koekjes achtergelaten zodat ik geen honger moet hebben. Van hier is het immers nog een dag fietsen voor ik een supermarkt vind.
Daarna wil ik een 5daagse tocht doen in Cradle Mountain, een deel van de overland track. Dit is nu zo bekend dat je maanden op voorhand een vergunning moet aanvragen die ook vrij duur is. Ik wil er even over wandelen om dan het meer waar ik kampeerde langs de andere kant te zien. De ranger of boswachter ziet me en vertelt me dat dit niet mag. Er staat een boete van 2600 dollar op. Ik krijg de keuze om onmiddellijk terug te keren of verder te wandelen maar dan moet ik via Walls of Jerusalem NP er uit wandelen. Dit is minstens een extra dag wandelen maar gelukkig heb ik wat reservevoedsel bij me. De streek is zo prachtig dat ik dat zeker niet erg vind.
Helaas komt er een koude front over en het regent voor 2 dagen en snachts vriest het bijna. Ik blijf 1 dag schuilen in een noodhut maar moet dan verder owv te weinig voedsel. De volgende nacht moet ik kamperen nadat ik de hele dag in natte schoenen gelopen heb. Hier zijn meerdere kameerders en iedereen is nat en heeft het koud maar dit maakt de sfeer geweldig. Iedereen deelt met iedereen. De ene geeft koffie, de andere suiker enz en we vertellen leuke verhalen. De volgende ochtend begint slecht met regen en daarna op een top zelf smeltende sneeuw en wat hagel. Tegen de middag is het opeens over en een uur later is het 20gr. Later verneem ik dat het de resten zijn van een cycloon die zelfs overstromingen heeft veroorzaakt op het vasteland. Deze waren zo erg dat ze het nieuws in Belgie haalde met uiteraard de nodige bezorgde emails voor mij. De mensen hebben enkele dagem moeten wachten voor ik ze kon beantwoorden maar de overstromingen waren ca 3000km weg van mij.
Ik bereik de parking maar moet van hier een lift vinden die me terug naar mijn fiets brengt een 75km verder. Wat in deze afgelegen streek natuurlijk niet gemakkelijk is. Ik dacht eral over om eerst naar de stad te liften om eten te kopen. Na 15min is er een andere wandelaar die nu naar Cradle mountain gaat en me een lift geeft. Gemakkelijker dan dat gaat natuurlijk niet.
Miijn geplande 5daagse wandeltocht werd dus 7 dagen met slecht weer maar weeral heb ik prachtige dingen gezien en fijne mensen ontmoet. Ik heb er nog geen seconde spijt over gehad na de tocht. Tijdens heb ik wel eens gevloekt.
Ik neem een welverdiende rustdag waarna ik rustig verder fiett langs de westkust. Het is hier heel heuvelachtig en de australiers hebben de gewoonte om de straten gewoon rechtdoor te maken dus helling tot 15% zijn geeen uitzondering. Gevolg ik verbeter mijn recordsnelheid met een volledig bepakte (ca 30kg) fiets : 69,9km/u. Ik probeer de 70 te bereiken maar faal. Enige dagen later haal ik het wel maar heb niet al mijn bagage bij me.
Ik neem ook gravelwegen die me in het regenwoud leiden. Ik ontmoet andere fietsers en samen doen we een kayaktocht van een halve dag. We starten op een grote rivier maar verkennen ook de kleinere beekjes. We moeten rond of onder omgevallen bomen enz. Het wordt zo ondiep dat we terugkeren. De anderen zien het beroemde vogelbekdier. Dit is een dier dat lijkt op een zoogdier en hier enkele kenmerken van heeft zoals haren en zogen maar toch eieren legt. Het is nu erkend als een apart groep naast zoogdieren, reptielen, vogels enz. Maar toen men het eerste opgezette exemplaar naar Europa stuurde dacht men dat het een grap was. Gemaakt van verschillende dieren. Het heeft vb een snavel van een eend maar kan ook tepels om te zogen. Het is zeer schuw maar ik heb toch al kunnen zien.
Ik doe nog een 5daagse wandeltocht naar Frenchmans cap. Eerst een dag door een moddervlakte maar eigenlijk hebben ze hier een warme droge zomer dus dit valt goed moe. In normale jaren waad je hier tot je knieen door de modder. Nu kan ik grotendeels ontwijken. Op de top heb ik een geweldig uitzicht en je ziet er ook niets menselijks. Alleen natuur. Er is een groepje bij mij waarvan een man al 3x hier is geweest. Het is de eerste keer dat hij iets kan zien. Normaal heb je regen, sneeuw of mist hier. Ben dus goed af. Welja, het moet niet altijd slecht nieuws zijn he.
Daarna blijf ik een 4tal dagen in Hobart. Het is de hoofdstad maar is eigenlijk klein. Hier is er dan weer een hittegolf tot 36gr. Dan fiets ik langs de oostkust terug naar de haven. Dit is vnl farmland dus niet zo interessant. Hier wordt de nadruk gelegd op geschiedenis. Ik bezoek enkele van de oudere boerderijen. Geschiedenis is hier wel wat anders dan in Europa. Tasmanie werd vrij laat gekoloniseerd. Een ”oude" boerderij is gebouwd in 1930 wat maar 20j ouder is dan het huis van mijn grootvader. Niet echt geschiedenis dus. Er zijn uiteraard wel oudere gebouwen maar middan 19de eeuw is wel het maximum.
Het museum in Hobart wordt ook gerenoveerd en is grotendeels gesloten. Dus niet veel nieuws te vinden over Aboriginals. Ik leer wel dat men hier omdat het eiland zo klein is, een lijn van gewapende mannen heeft gevormd die de Aboriginals voor zich uitdreven en neerschoten. Het is niet volledig gelukt maar door andere maatregelen is de laatste Aboriginal vermoedelijk gestorven ca 1930.
Er is een soort van parallell met de Tasmaanse tijger. Dit is een hondachtig dier dat als gevaarlijk voor de schapen enz werd aanzien. Het is ook uitgestorven mede omdat de regering een premie betaalde voor elke geschoten dier.
Toen men besefte de uitsterving dreigde, is men ermee gestopt en men heeft het zelfs op de lijst van beschermde dieren gezet. Dit was echter 6 maanden nadat men de laatste officiele waarneming van een wild dier had gezien. Nu 70j later staat het nog altijd op de lijst omdat er nog officieuze waarnemingen zijn maar algemeen wordt aangemomen dat ze uitgestorven zijn.
Zo dit was het dan.
Ik hoop snel te vertrekken richting Canberra en dan Sydney aan de oostkust. Na het gesprek met Maree heb ik besloten om niet naar Brisbane te fietsen maar van hieruit naar de outback te gaan. Men zegt nu al dat het herfst is (slechts 25gr) dus het zal niet te heet zijn daar. Zo kom ik wel wel terug in de buurt van Adelaide. Dit is omdat er geen wegen zijn door de grote simpson woestijn. Er is 1 ten zuiden en 1 ten noorden ervan. Als ik de noordelijke neem, moet ik ca 500km naar het zuiden fietsen om Ayers Rock te zien en dan weer 500km over de zelfde weg terug richting Darwin. Dit is zelfs voor mij iets teveel van het goede. Ik beloof om jullie op de hoogte te houden. Geniet van de lente in Europa.
nico
Melbourne
Dag allemaal,
Dit berichtje gaat over Melbourne waar ik 3 dagen ben geweest voor ik naar Tasmania vertrok en nu ook weer 3 dagen ben. In beide gevallen was het wachten op materiaal dat hersteld moest worden. Ik heb tot nu toe een prachtige tocht maar met iets teveel materiaal pech. Soms door het vele gebruik maar somms is het toch snel stuk maar eerst Melbourne.
Melbourne is een stad van bijna 4 miljoen inwoners en hiermee de 2de grootste stad in Austrlie. Het voelt niet zo groot aan omdat het zeer uitgebreid gebouwd is. De voorsteden strekken zich eindeloos ver uit langs de baai en kust maar in het centrum vind je soms nog 3 verdiepingen hoge gebouwen uit de 18de en 19de eeuw. Het laatste decennium heeft wel de consructie gezien van vele flatgebouwen maar met gezellige restaurantjes en cafe langs de rivier de Jarra. Er is ook een 30km lang fietspad erlangs. Het is leuk maar na 2 dagen ben ik het wel beu.
Ook al ontmoet ik geweldige mensen. Heb gisteren een lang gesprek gehad met Maree, een vrouw die ik ontmoette terwijl we allebei fietsen in de Nullarbor. Haar tocht is nu over. Ze maakte de volledige lus rond Australie. 24 000km en bijna 2 jaar onderweg. Ze heeft geweldige tips en is leuk gezelschap. Nu is ze jaloers omdat ze niet naar Tasmanie kon en ik wel.
Verder zijn er enkele leuke parken en museums maar uiteindelijk is het gewoon een grote stad zoals zovele in de wereld.
Wel, nu even een opsomming over al mijn materiaalpech.
fiets :
-decmber : 5 gebroken spaken in de nullarbor. Nieuw wiel in Ceduna.
-januari : weer 5 gebroken spaken. Spaken vervangen.
- eind januari : freewheelen. Hub versleten. 1 week wachten op reserve-onderdeel of nieuw wiel. Koop nieuw wiel. Is MTB dus extra sterk.
-februari : nieuwe cassette en ketting. Dit is slijtage maar is wat vroeg (na 7500km)
Het goede nieuwsis : o platte banden na 8500km
ander materiaal :
-october : brandstofleiding van kampvuurtje breekt af na 7jaar gebruik. Koop nieuw vuurtje op gas maar gas is soms moeilijk te vinden en het werkt niet goed. Koop nieuwe allesbrander (whisperlight MSR) in januari.
- nieuwe wandelschoenen gekocht in Perth. Scheuren al in december. Toen hersteld maar nu opnieuw gescheurd. Zijn normaal deze namiddag hersteld.
-januari : thermarest slaapmatje delamineerd. Wordt niet vervangen onder garantie. Gisteren een nieuw matje gekocht.
-februari : koop nieuwe zak om tent in te steken. Oude was gescheurd tijdens wandelen. Ook wandelsokken moeten vervangen worden.
-maart : ritssluiting van tent is stuk. Normaal 2 weken wachten maar nu noodreparatie. Zal namiddag hersteld zijn.
Wel, dat was het en ik hoop dat het zo blijft voor een hele periode.
groeten,
nico
Dit berichtje gaat over Melbourne waar ik 3 dagen ben geweest voor ik naar Tasmania vertrok en nu ook weer 3 dagen ben. In beide gevallen was het wachten op materiaal dat hersteld moest worden. Ik heb tot nu toe een prachtige tocht maar met iets teveel materiaal pech. Soms door het vele gebruik maar somms is het toch snel stuk maar eerst Melbourne.
Melbourne is een stad van bijna 4 miljoen inwoners en hiermee de 2de grootste stad in Austrlie. Het voelt niet zo groot aan omdat het zeer uitgebreid gebouwd is. De voorsteden strekken zich eindeloos ver uit langs de baai en kust maar in het centrum vind je soms nog 3 verdiepingen hoge gebouwen uit de 18de en 19de eeuw. Het laatste decennium heeft wel de consructie gezien van vele flatgebouwen maar met gezellige restaurantjes en cafe langs de rivier de Jarra. Er is ook een 30km lang fietspad erlangs. Het is leuk maar na 2 dagen ben ik het wel beu.
Ook al ontmoet ik geweldige mensen. Heb gisteren een lang gesprek gehad met Maree, een vrouw die ik ontmoette terwijl we allebei fietsen in de Nullarbor. Haar tocht is nu over. Ze maakte de volledige lus rond Australie. 24 000km en bijna 2 jaar onderweg. Ze heeft geweldige tips en is leuk gezelschap. Nu is ze jaloers omdat ze niet naar Tasmanie kon en ik wel.
Verder zijn er enkele leuke parken en museums maar uiteindelijk is het gewoon een grote stad zoals zovele in de wereld.
Wel, nu even een opsomming over al mijn materiaalpech.
fiets :
-decmber : 5 gebroken spaken in de nullarbor. Nieuw wiel in Ceduna.
-januari : weer 5 gebroken spaken. Spaken vervangen.
- eind januari : freewheelen. Hub versleten. 1 week wachten op reserve-onderdeel of nieuw wiel. Koop nieuw wiel. Is MTB dus extra sterk.
-februari : nieuwe cassette en ketting. Dit is slijtage maar is wat vroeg (na 7500km)
Het goede nieuwsis : o platte banden na 8500km
ander materiaal :
-october : brandstofleiding van kampvuurtje breekt af na 7jaar gebruik. Koop nieuw vuurtje op gas maar gas is soms moeilijk te vinden en het werkt niet goed. Koop nieuwe allesbrander (whisperlight MSR) in januari.
- nieuwe wandelschoenen gekocht in Perth. Scheuren al in december. Toen hersteld maar nu opnieuw gescheurd. Zijn normaal deze namiddag hersteld.
-januari : thermarest slaapmatje delamineerd. Wordt niet vervangen onder garantie. Gisteren een nieuw matje gekocht.
-februari : koop nieuwe zak om tent in te steken. Oude was gescheurd tijdens wandelen. Ook wandelsokken moeten vervangen worden.
-maart : ritssluiting van tent is stuk. Normaal 2 weken wachten maar nu noodreparatie. Zal namiddag hersteld zijn.
Wel, dat was het en ik hoop dat het zo blijft voor een hele periode.
groeten,
nico
maandag 27 februari 2012
adelaide - melbourne
Hi everybody.
Here is another part of my Australian journal. It covers the ride from Adelaide to Melbourne. In between I visited Kangaroo Island, Coorong NP, Grampians NP and the great ocean road.
On friday, december 23rd, I left Adelaide. I wanted to catch the ferry to Kangaroo Island that evening. It promised to be a long ride of 130km with some hills and in almost 30gr. I make it a little bit harder by taking the wrong way and so I add another 10km. This dispite the good map my host had drawn for me. Ali thank you very much for that. This way was very scenic but also hilly just like you said.
I made it with even an hour to spare. On the ferry I meet Stanley, a cyclist from Taiwan. It is nice to share some stories. He takes a restday on Kangaroo Island so the next morning we say our goodbyes.
I travel slowly so I can phone home on christmasday in the last village before the Flinders Chase National park at the western end of the island. It is almost midnight when I call but back home the party is not started. My mother is very pleased with it.
The next day I start my 3 day hike in Flinders Chase NP. Once very known for its beautiful forest with a lot of wildlife especially koala's. Unfortunally the forest was destroyed by a fire in 2007 or so. No all the vegetation is about the same age and height. I did not see one single koala. I guess because they move slowly they are very vulnerable for fire.
The hike is unique to me because it is my first really bush hiking : no trail just find your own path. It is basiccally following the coast. When there is a peninsula I decide to take a shortcut. It turns out to be a bad decision. Soon the plants are that big I have to push with my whole bodyweight to get through. I soon give up and go back to the coast orientating myself on the sun. Here at noon the sun is in the north and not in the south so I go in the wrong directions. I see my mistake and find the right way but this means that after 5 hours of hiking I am 1 km further than where I left the coast. I can assure you it was a hard kilometer.
I reach the campsite when it is getting dark so I have to camp here. I need to hitchhike out here and that want go in the dark.
There is very little traffic and it takes me 2 hours to get a ride. My looks did not help in this situation. I refuse to shave because as a nurse I have to do all the time back home. So a guy with a very rough beard and dirthy from hiking (and smelling) has to have some patience. At the rangerstation the ranger was about to look for me but I met him just before she leaves.
The coastline is very beautiful with high cliffs and than beaches. I do enjoy that.
On the other side of the island I see a colony of New Sealand seales and also pinguins. They escaped the fire and are thriving. It is nice to watch them.
It is very hot with some days reaching 40gr and here I encounter some nice Australian hospitality. A car stops and gives me a very COLD can of beer. The beer itself is not so good (sorry) but the fact that is COOOOOOOOOOOOOOOOOOOOLD...........
Every now and than I experience my English is not yet perfect. On a campsite while I am coocking pasta I see that I do NOT have pasta sause with me but just tomata sauce. It is too late to go shopping so that was my meal that evening. Not so good.
But the sunset made up for that.
On new years eve I take the ferry back to the mainland and camp near the lighthouse. I try to stay awake but I am to tired. I sleep before midnight. I did think there would not be much fireworks anyway because of the risk of fire. Back home it would be huge.
On monday, january 2nd, the heatwave stops but the change comes with very strong Northern winds. I am cycling north but have to quit after an hour. For the next 5 hours I am doing nothing just waiting on a small rest area. In the late afternoon I can cycle again and enjoy it. I am cycling around Lake Alexandria to get to the Coorong NP. The views are good and it is just rolling country side with almost no traffic. Almost every day ends in taking a swim in the lake or ocean. One evening while still in the water in the dark a pelican swims slowly by less than 10m from me.
In the moonlight it is a magnificent experience.
The Coorong NP is a 100km long lagoon between the ocean and land. It is very fertile land with a lot of wildlife so once inhabited with a large Aboriginal community.
They have a museum and culture centre here. I visit it and meet an older male volunteer. We get talking and it last for hours. Having coffee on the veranda.
He tells about his walkabouts, his 10years in the navy and service in Vietnam for a country that also took several of his brothers and sisters away to give them a white traditional education. This is the so called lost generation. He found some of them back but does not have a real connection with them. He could stay with his parents and had the aboriginal upbringing. His brothers and sisters do not understand that culture and he does not like their lifestyle.
I learn too that Aboriginal still have a life-average that is 15 years less than whites. There is also one of the highest level of death of infants in the world. Levels which are like the ones in countries as Somalia and Ethiopia.
After World war 2 a lot of veterans did get some land from the goverment to build farms and so on. In this way more remote areas were settled. But aboriginal veterans were excluded from this benefit. Even when land of their old missions was divided they did get nothing. The missions seems to be a polite term for reservations. The aboriginals were forced to move here and were obligated to act like Europeans. Clothing and religion included. The pictures of this are very moving.
My friend also fears that his culture will be lost soon because not many elders still know it and they are now dying of old age.
( one small note : the things I just wrote are confirmed by an aboriginal centre in the Grampians. Similar stories but they were from an other language group. Aboriginals look at them selves as part of a language group and not a tribe. The term Aboriginal is an European term but I have not found another term to use)
Diane Bell wrote about this language group and I hope to be able to find a book about her. Archie Rock also made an protest song about the lost generation. " they took 'm away"
So far it is the only aboriginal protest song ever recorded in English.
All of this makes a very deep impression on me.
After this I cycle to the Grampians NP. I do some hiking here. Go to Mount Difficult but Australians do use the term mount very loosely. It is a hill of 808m high. I do some more hiking including a 2 day hike but because of extended storm damage of last year multiday hiking is limited to only 1 trail.
The grampians are also known for aboriginal rock paintings. Most of them are protected and not open for tourists but I am aloud to visit two places. Childrens hands painted in red and human and animal figures in white. Very basic designs not special to see till you realised they are 25 000 to 30 000 years old. All the knowledge around is lost. So nobody knows if they are part of a religious site or just drawnings painted when somebody was bored. It is a shame but that is the way it is.
Most of the roads here are gravel roads and very bad. More spooks break and I am obligated to cycle to the nearest bikeshop. Still 40km away and so I loose a day with this.
Than I cycle back to the coast to follow the great ocean road into Melbourne. It is a scenic road along a coast made of sandstone rock. Sometimes I am 200m above sealevel and than only 10m. Great views. It is also a region with temperate rainforest. A great place to camp in.
Itis high season now so a lot of traffic which spoils it a bit but it also means you meet a lot of other people. I have a nice and long conversations with 3 girls on a road trip from Sydney to Alice Springs to here. They drove 6000km and are pritty much beat by the heat and broke by the high gasprices. When I tell them I also did 6000km on my bike they complain less. Claire, Heidi, Gillian I really enjoyed your company and stil a bit sorry that the meet up in Melbourne did not work out.
Later they tell me that on the very hot next day they were looking for me to give me a cold bottle of water from the fridge. Unfortunally we did not see each other. I took some long breaks.
Sandstone is a soft stone which erodes easily and so you can see rochs in all kind of shapes. It is great to see. There are also little islands. Some are called the 12 apostels. Only there are only 7 or 8 left. The others eroded away.
Than I reach Melbourne but I will tell about that and Tasmania in the next part.
greetings.
nico
Here is another part of my Australian journal. It covers the ride from Adelaide to Melbourne. In between I visited Kangaroo Island, Coorong NP, Grampians NP and the great ocean road.
On friday, december 23rd, I left Adelaide. I wanted to catch the ferry to Kangaroo Island that evening. It promised to be a long ride of 130km with some hills and in almost 30gr. I make it a little bit harder by taking the wrong way and so I add another 10km. This dispite the good map my host had drawn for me. Ali thank you very much for that. This way was very scenic but also hilly just like you said.
I made it with even an hour to spare. On the ferry I meet Stanley, a cyclist from Taiwan. It is nice to share some stories. He takes a restday on Kangaroo Island so the next morning we say our goodbyes.
I travel slowly so I can phone home on christmasday in the last village before the Flinders Chase National park at the western end of the island. It is almost midnight when I call but back home the party is not started. My mother is very pleased with it.
The next day I start my 3 day hike in Flinders Chase NP. Once very known for its beautiful forest with a lot of wildlife especially koala's. Unfortunally the forest was destroyed by a fire in 2007 or so. No all the vegetation is about the same age and height. I did not see one single koala. I guess because they move slowly they are very vulnerable for fire.
The hike is unique to me because it is my first really bush hiking : no trail just find your own path. It is basiccally following the coast. When there is a peninsula I decide to take a shortcut. It turns out to be a bad decision. Soon the plants are that big I have to push with my whole bodyweight to get through. I soon give up and go back to the coast orientating myself on the sun. Here at noon the sun is in the north and not in the south so I go in the wrong directions. I see my mistake and find the right way but this means that after 5 hours of hiking I am 1 km further than where I left the coast. I can assure you it was a hard kilometer.
I reach the campsite when it is getting dark so I have to camp here. I need to hitchhike out here and that want go in the dark.
There is very little traffic and it takes me 2 hours to get a ride. My looks did not help in this situation. I refuse to shave because as a nurse I have to do all the time back home. So a guy with a very rough beard and dirthy from hiking (and smelling) has to have some patience. At the rangerstation the ranger was about to look for me but I met him just before she leaves.
The coastline is very beautiful with high cliffs and than beaches. I do enjoy that.
On the other side of the island I see a colony of New Sealand seales and also pinguins. They escaped the fire and are thriving. It is nice to watch them.
It is very hot with some days reaching 40gr and here I encounter some nice Australian hospitality. A car stops and gives me a very COLD can of beer. The beer itself is not so good (sorry) but the fact that is COOOOOOOOOOOOOOOOOOOOLD...........
Every now and than I experience my English is not yet perfect. On a campsite while I am coocking pasta I see that I do NOT have pasta sause with me but just tomata sauce. It is too late to go shopping so that was my meal that evening. Not so good.
But the sunset made up for that.
On new years eve I take the ferry back to the mainland and camp near the lighthouse. I try to stay awake but I am to tired. I sleep before midnight. I did think there would not be much fireworks anyway because of the risk of fire. Back home it would be huge.
On monday, january 2nd, the heatwave stops but the change comes with very strong Northern winds. I am cycling north but have to quit after an hour. For the next 5 hours I am doing nothing just waiting on a small rest area. In the late afternoon I can cycle again and enjoy it. I am cycling around Lake Alexandria to get to the Coorong NP. The views are good and it is just rolling country side with almost no traffic. Almost every day ends in taking a swim in the lake or ocean. One evening while still in the water in the dark a pelican swims slowly by less than 10m from me.
In the moonlight it is a magnificent experience.
The Coorong NP is a 100km long lagoon between the ocean and land. It is very fertile land with a lot of wildlife so once inhabited with a large Aboriginal community.
They have a museum and culture centre here. I visit it and meet an older male volunteer. We get talking and it last for hours. Having coffee on the veranda.
He tells about his walkabouts, his 10years in the navy and service in Vietnam for a country that also took several of his brothers and sisters away to give them a white traditional education. This is the so called lost generation. He found some of them back but does not have a real connection with them. He could stay with his parents and had the aboriginal upbringing. His brothers and sisters do not understand that culture and he does not like their lifestyle.
I learn too that Aboriginal still have a life-average that is 15 years less than whites. There is also one of the highest level of death of infants in the world. Levels which are like the ones in countries as Somalia and Ethiopia.
After World war 2 a lot of veterans did get some land from the goverment to build farms and so on. In this way more remote areas were settled. But aboriginal veterans were excluded from this benefit. Even when land of their old missions was divided they did get nothing. The missions seems to be a polite term for reservations. The aboriginals were forced to move here and were obligated to act like Europeans. Clothing and religion included. The pictures of this are very moving.
My friend also fears that his culture will be lost soon because not many elders still know it and they are now dying of old age.
( one small note : the things I just wrote are confirmed by an aboriginal centre in the Grampians. Similar stories but they were from an other language group. Aboriginals look at them selves as part of a language group and not a tribe. The term Aboriginal is an European term but I have not found another term to use)
Diane Bell wrote about this language group and I hope to be able to find a book about her. Archie Rock also made an protest song about the lost generation. " they took 'm away"
So far it is the only aboriginal protest song ever recorded in English.
All of this makes a very deep impression on me.
After this I cycle to the Grampians NP. I do some hiking here. Go to Mount Difficult but Australians do use the term mount very loosely. It is a hill of 808m high. I do some more hiking including a 2 day hike but because of extended storm damage of last year multiday hiking is limited to only 1 trail.
The grampians are also known for aboriginal rock paintings. Most of them are protected and not open for tourists but I am aloud to visit two places. Childrens hands painted in red and human and animal figures in white. Very basic designs not special to see till you realised they are 25 000 to 30 000 years old. All the knowledge around is lost. So nobody knows if they are part of a religious site or just drawnings painted when somebody was bored. It is a shame but that is the way it is.
Most of the roads here are gravel roads and very bad. More spooks break and I am obligated to cycle to the nearest bikeshop. Still 40km away and so I loose a day with this.
Than I cycle back to the coast to follow the great ocean road into Melbourne. It is a scenic road along a coast made of sandstone rock. Sometimes I am 200m above sealevel and than only 10m. Great views. It is also a region with temperate rainforest. A great place to camp in.
Itis high season now so a lot of traffic which spoils it a bit but it also means you meet a lot of other people. I have a nice and long conversations with 3 girls on a road trip from Sydney to Alice Springs to here. They drove 6000km and are pritty much beat by the heat and broke by the high gasprices. When I tell them I also did 6000km on my bike they complain less. Claire, Heidi, Gillian I really enjoyed your company and stil a bit sorry that the meet up in Melbourne did not work out.
Later they tell me that on the very hot next day they were looking for me to give me a cold bottle of water from the fridge. Unfortunally we did not see each other. I took some long breaks.
Sandstone is a soft stone which erodes easily and so you can see rochs in all kind of shapes. It is great to see. There are also little islands. Some are called the 12 apostels. Only there are only 7 or 8 left. The others eroded away.
Than I reach Melbourne but I will tell about that and Tasmania in the next part.
greetings.
nico
zondag 26 februari 2012
adelaide -melbourne
dag allemaal,
Eindelijk nog eens tijd gevonden om hier een verslag te maken. Het gaat over mijn tocht tussen Adelaide en Melbourne.
Vrijdag, 23 december, verlaat ik Adelaide om naar Kangaroo Island te fietsen.Kangaroo Island is een eiland met een mooi natuurpark en vooral bekend owv de vele dieren die er leven. Het wordt echter een zware rit om op tijd bij de ferry te zijn. Normaal 130km maar omdat ik wat verkeerd fiets mag ik er 140km doen en dit op een heuvelachtig parcours in 25gr. Lang denk ik dat ik het niet zal halen maar het lukt me wel.
Zo zie je maar dat je je zelfs op een reis van een jaar moet haasten. De moderne manier van leven zeker???
Op de eerste dag maak ik al kennis met de slechte gravelwegen. Er is wel mooie natuur maar die is moeilijk te bereiken door deze heuvelachtige wegen. Men houdt hier alles zeer eenvoudig. De camping die ik vind is niets meer dan wat gras dat kort wordt gehouden. Geen water of niets in de buurt. Bushcamping noemt men dit.
Het is dan kerstmis maar zoals de meeste Europeanen ben ik niet in kerststemming. Met 25gr, zwemmen in de zee, in short en Tshirt voelt het toch niet hetzelfde. De vorst en sneeuw ontbreken. De "kerstmannen" zijn hier ook niet zo dik gekleed. Meestal enkel met een kerstmuts. Ik telefoneer even naar huis maar hoewel het hier al nacht is, is het feest daar nog niet begonnen dus niet veel nieuws te halen.
Dan bereik ik Flinders Chase NP. Ooit heel mooi met veel koala's maar door een grote bosbrand enkele jaren geleden totaal vernield. Ik doe hier een 3daagse wandeltocht en amuseer me wel maar alle planten en bomen zien er min of meer hetzelfde uit.
Het is voor het eerst dat ik een echte bushhike doe. Dwz dat er geen paden zijn om te volgen en je dus zelf een weg moet vinden door de planten. Heb alleen een copie van een kaart bij me maar het is gewoon de kust volgen. Hier zijn wel enkele prachtige panorama's te zien. Rotskliffen die steil de zee in duiken enz.
Als er een grote landtong is, besluit ik om een binnendoor te gaan ipv de kust volgen.
Dit blijkt een verkeerde beslissing. Al heel snel worden de planten zo groot ik er mijn heel gewicht moet tegen gooien om er door te geraken. Dat is natuurlijk geen doen en ik besluit terug te keren maar ga in de verkeerde richting. Ik orienteer me op de zon maar die staat hier s'middags in het noorden en niet in het zuiden. Uiteindelijk ben ik na 5uur terug aan de kust op iets meer dan 1km waar ik die verlaten had. Het was een moeilijke kilometer. Daardoor bereik ik de weg als het donker wordt. Ik blijf dan een nacht langer kamperen want het is nu te laat om een lift terug te vinden
Ik ben nu ook te laat terug aan het rangerstation en mag het daar nog eens gaan uitleggen. Een ranger wou me juist gaan zoeken toen ik eraan kwam.
Ik bezoek dan nog enkele mooie rotsformaties aan de andere kant van het eiland en zie hier de Nieuw-zeelandse zeehonden. Deze zijn groter dan de gewone soort. Verder zijn er ook nog dwerg-pinguins.
Er is nu een hittegolf en sommige dagen is het ca 40gr. Dit maakt het fietsen niet gemakkelijker maar ik neem nu wat langere siesta's en daar komen we ook weer door. Gelukkig is de zee ook nooit ver weg en kan je daar gaan afkoelen. Op een avond als ik in de zee lig terwijl het al donker is, komt er heel rustig een pelikaan op 10m voor bij gezwommen. Een prachtige zicht vooral in het maanlicht.
Ook blijkt hier weer de grote gastvrijheid van de Australiers : op een hete dag in the middle of nowhere stopt er een auto en geeft me een KOUD blikje bier. Het wordt ten zeerste geapprecieerd. Het bier zelf is niet zo goed maar het feit dat het koud is,.......
Maandag, 2 januari, verandert het weer. Niet dat dat slecht is maar dat gebeurt altijd met hevige noordenwinden. Nu moest ik juist naar het noorden en moet noodgedwongen meer dan 5 uur lang wachten voor ik weer kan fietsen.
Ik ben op weg naar het Coorong NP, een meer dan 100km lange lagoon. Meestal niet breed maar het begint achter de monding van een rivier. Deze rivier heeft ook 2 meren gevormd (lake Alexandria en lake Albert) waar ik rond moet. Ik heb er 3 dagen voor nodig. Tja, de afstanden zijn hier nu eenmaal anders dan thuis he.
Hier zie ik vele dieren : kangaroos, emoes, pelikanen enz.
Dan heb ik nog een prachtige ervaring. Ik bezoek een aboriginal museum maar dit is tegelijkertijd een cultuurcentrum enz. Veel toeristen komen er niet. Ik ben er al als ze openen. De wat oudere vrijwilliger leidt me persoonlijk rond. Ik zie er vele gebruiksvoorwerpen : speren, manden, beschilderde emoe eieren, enz Het bijzondere is dat we goed kunnen praten en later zitten we enkele uren buiten met een tas koffie.
Hij vertelt over the lost generation. Hiermee wordt het beleid van de Australische overheid bedoelt dat Aboriginal kinderen weg nam bij hun ouders en bij blanken onderbracht en die dan een zeer klassieke blanke opvoeding kregen. Het spreekt voor zich dat dit later problemen gaf. Ze voelen zich nergens thuis. Hij herinnert zich nog de dag dat meerdere van zijn broers en zussen zijn meegenomen. Zelf is hij bij zijn ouders kunnen blijven. (deze praktijk is pas eind jaren 60 gestopt.)
Samen met zijn vader heeft hij walkabouts gedaan en al de verhalen en zo dus de kultuur meegekregen. Later heeft hij enkele broers en zussen terug gevonden maar hij heeft er geen band mee. Ze kennen niets van "zijn" kultuur en hij vindt hun levensstijl maar niets.
Het is ook nog altijd zo dat Aborignals gemiddeld 15 jaar minder lang leven en ze hebben een van de hoogste graad van babysterfte in de wereld. Het ligt in de buurt van landen zoals Ethiopie, Somalie enz.
Alcohol- en drugsgebruik zijn ook abnormaal hoog. Men probeert zogenaamde droge dorpen te creeren maar echt helpen doet het niet.
Nog een verhaal : de Australische overheid heeft na de WO2 de soldaten die gevochten hadden beloond om stukken land. Dit ook om enkele gebieden te ontwikkelen.
Maar Aboriginals die soldaat waren geweest, werden hiervan uitgesloten. Zelfs als de gronden van hun missies waar ze de eeuw ervoor waren samengedreven, werden weggegeven krijgen ze niets. Missies zijn eigenlijk een eufemisme voor reservaten. Hier werden ze ook gedwongen om kristelijk te worden en als blanken te leven met de juiste kleren enz. De foto's hierover zijn wel heel aangrijpend.
Diane Bell heeft enkele boeken over deze taalgroep geschreven. Aboriginals worden niet ingedeeld in stammen maar in taalgroepen. Door de rijke fauna en flora hier was dit ooit een van de grootste taalgroepen maar helaas betekende dit ook dat hun land fel gegeerd was door blanken met al gevolgen van dien.
Er is ook een protestsong door een Aboriginal geschreven over deze periode.
"they took 'm away" van Archie Rock.
Ook vreest hij dat de cultuur helemaal zal uitsterven want er zijn nu al niet meer genoeg ouderen of elders die de kultuur kennen en walkabouts kunnen geven.
Het is een ervaring die toch enkele dagen echt blijft hangen bij mij.
Van hier fiets ik nog even langs de kust voor ik het binnenland in ga naar het Grampians NP. Ook hier zijn weer meerdere gravelwegen. Er breekt nog een spaak. Nu zijn er weer 3 gebroken naast elkaar wat het wiel wel heel zwak maakt. Ik doe een 2daagse wandeling hier en besluit dan naar het dichts bijzijnde stadje te gaan voor de herstelling. Dit is meer dan 40km weg en ik verlies hier dus een dag.
Ik wandel ook naar "Mount Difficul" of vrij vertaald "de moeilijke berg". Men gebruikt de term berg wel erg gemakkelijk. Het is niet meer dan een heuvel van 808m hoog. Ze lijken alleen hoog omdat ze onverwacht van de velden omhoog schieten. Er is geen "voorgebergte" of zoiets.
Verder zijn ze vooral gekend om grotten met aboriginal rotstekeningen. Ik bezoek er enkele : kleine kinderhanden in rood geverfd en ook witte menselijke en dierlijke figuren. Alle kennis hieromtrent is verloren en men weet niet wat het betekent. Ze worden wel ca 25 000 a 30 000 jaar oud geschat.
Van hier fiets ik naar de Great Ocean Road. Een weg die spectaculair langs de kust loopt over rotskliffen enz. Hij is gebouwd door soldaten die van de oorlog terugkwamen en waarvoor de regering werk creeerde. Soms ben je 200m boven de zee en dan weer er vlak boven. Het is zandsteen hier dat zeer gemakkelijk erodeert en dus grillige vormen aan neemt. Er zijn ook kleine rotseilanden voor de kust. Ze worden de 12 apostelen genoemd maar er zijn er nog maar 7 of 8 over. De anderen zijn door de zee vernietigd. Het is wel prachtig.
Het is ook een streek met zeer hoge regenval waardoor er een gematigd regenwoud is. Ik kan er in kamperen wat toch wel een leuke ervaring is.
Dan ben ik in Melbourne waar ik 3 dagen verblijf voor ik naar Tasmanie ga maar dat is voor het volgend verslag als ik terug in Melbourne ben. Vermoedelijk over 2 weken.
groeten,
nico
0.
Eindelijk nog eens tijd gevonden om hier een verslag te maken. Het gaat over mijn tocht tussen Adelaide en Melbourne.
Vrijdag, 23 december, verlaat ik Adelaide om naar Kangaroo Island te fietsen.Kangaroo Island is een eiland met een mooi natuurpark en vooral bekend owv de vele dieren die er leven. Het wordt echter een zware rit om op tijd bij de ferry te zijn. Normaal 130km maar omdat ik wat verkeerd fiets mag ik er 140km doen en dit op een heuvelachtig parcours in 25gr. Lang denk ik dat ik het niet zal halen maar het lukt me wel.
Zo zie je maar dat je je zelfs op een reis van een jaar moet haasten. De moderne manier van leven zeker???
Op de eerste dag maak ik al kennis met de slechte gravelwegen. Er is wel mooie natuur maar die is moeilijk te bereiken door deze heuvelachtige wegen. Men houdt hier alles zeer eenvoudig. De camping die ik vind is niets meer dan wat gras dat kort wordt gehouden. Geen water of niets in de buurt. Bushcamping noemt men dit.
Het is dan kerstmis maar zoals de meeste Europeanen ben ik niet in kerststemming. Met 25gr, zwemmen in de zee, in short en Tshirt voelt het toch niet hetzelfde. De vorst en sneeuw ontbreken. De "kerstmannen" zijn hier ook niet zo dik gekleed. Meestal enkel met een kerstmuts. Ik telefoneer even naar huis maar hoewel het hier al nacht is, is het feest daar nog niet begonnen dus niet veel nieuws te halen.
Dan bereik ik Flinders Chase NP. Ooit heel mooi met veel koala's maar door een grote bosbrand enkele jaren geleden totaal vernield. Ik doe hier een 3daagse wandeltocht en amuseer me wel maar alle planten en bomen zien er min of meer hetzelfde uit.
Het is voor het eerst dat ik een echte bushhike doe. Dwz dat er geen paden zijn om te volgen en je dus zelf een weg moet vinden door de planten. Heb alleen een copie van een kaart bij me maar het is gewoon de kust volgen. Hier zijn wel enkele prachtige panorama's te zien. Rotskliffen die steil de zee in duiken enz.
Als er een grote landtong is, besluit ik om een binnendoor te gaan ipv de kust volgen.
Dit blijkt een verkeerde beslissing. Al heel snel worden de planten zo groot ik er mijn heel gewicht moet tegen gooien om er door te geraken. Dat is natuurlijk geen doen en ik besluit terug te keren maar ga in de verkeerde richting. Ik orienteer me op de zon maar die staat hier s'middags in het noorden en niet in het zuiden. Uiteindelijk ben ik na 5uur terug aan de kust op iets meer dan 1km waar ik die verlaten had. Het was een moeilijke kilometer. Daardoor bereik ik de weg als het donker wordt. Ik blijf dan een nacht langer kamperen want het is nu te laat om een lift terug te vinden
Ik ben nu ook te laat terug aan het rangerstation en mag het daar nog eens gaan uitleggen. Een ranger wou me juist gaan zoeken toen ik eraan kwam.
Ik bezoek dan nog enkele mooie rotsformaties aan de andere kant van het eiland en zie hier de Nieuw-zeelandse zeehonden. Deze zijn groter dan de gewone soort. Verder zijn er ook nog dwerg-pinguins.
Er is nu een hittegolf en sommige dagen is het ca 40gr. Dit maakt het fietsen niet gemakkelijker maar ik neem nu wat langere siesta's en daar komen we ook weer door. Gelukkig is de zee ook nooit ver weg en kan je daar gaan afkoelen. Op een avond als ik in de zee lig terwijl het al donker is, komt er heel rustig een pelikaan op 10m voor bij gezwommen. Een prachtige zicht vooral in het maanlicht.
Ook blijkt hier weer de grote gastvrijheid van de Australiers : op een hete dag in the middle of nowhere stopt er een auto en geeft me een KOUD blikje bier. Het wordt ten zeerste geapprecieerd. Het bier zelf is niet zo goed maar het feit dat het koud is,.......
Maandag, 2 januari, verandert het weer. Niet dat dat slecht is maar dat gebeurt altijd met hevige noordenwinden. Nu moest ik juist naar het noorden en moet noodgedwongen meer dan 5 uur lang wachten voor ik weer kan fietsen.
Ik ben op weg naar het Coorong NP, een meer dan 100km lange lagoon. Meestal niet breed maar het begint achter de monding van een rivier. Deze rivier heeft ook 2 meren gevormd (lake Alexandria en lake Albert) waar ik rond moet. Ik heb er 3 dagen voor nodig. Tja, de afstanden zijn hier nu eenmaal anders dan thuis he.
Hier zie ik vele dieren : kangaroos, emoes, pelikanen enz.
Dan heb ik nog een prachtige ervaring. Ik bezoek een aboriginal museum maar dit is tegelijkertijd een cultuurcentrum enz. Veel toeristen komen er niet. Ik ben er al als ze openen. De wat oudere vrijwilliger leidt me persoonlijk rond. Ik zie er vele gebruiksvoorwerpen : speren, manden, beschilderde emoe eieren, enz Het bijzondere is dat we goed kunnen praten en later zitten we enkele uren buiten met een tas koffie.
Hij vertelt over the lost generation. Hiermee wordt het beleid van de Australische overheid bedoelt dat Aboriginal kinderen weg nam bij hun ouders en bij blanken onderbracht en die dan een zeer klassieke blanke opvoeding kregen. Het spreekt voor zich dat dit later problemen gaf. Ze voelen zich nergens thuis. Hij herinnert zich nog de dag dat meerdere van zijn broers en zussen zijn meegenomen. Zelf is hij bij zijn ouders kunnen blijven. (deze praktijk is pas eind jaren 60 gestopt.)
Samen met zijn vader heeft hij walkabouts gedaan en al de verhalen en zo dus de kultuur meegekregen. Later heeft hij enkele broers en zussen terug gevonden maar hij heeft er geen band mee. Ze kennen niets van "zijn" kultuur en hij vindt hun levensstijl maar niets.
Het is ook nog altijd zo dat Aborignals gemiddeld 15 jaar minder lang leven en ze hebben een van de hoogste graad van babysterfte in de wereld. Het ligt in de buurt van landen zoals Ethiopie, Somalie enz.
Alcohol- en drugsgebruik zijn ook abnormaal hoog. Men probeert zogenaamde droge dorpen te creeren maar echt helpen doet het niet.
Nog een verhaal : de Australische overheid heeft na de WO2 de soldaten die gevochten hadden beloond om stukken land. Dit ook om enkele gebieden te ontwikkelen.
Maar Aboriginals die soldaat waren geweest, werden hiervan uitgesloten. Zelfs als de gronden van hun missies waar ze de eeuw ervoor waren samengedreven, werden weggegeven krijgen ze niets. Missies zijn eigenlijk een eufemisme voor reservaten. Hier werden ze ook gedwongen om kristelijk te worden en als blanken te leven met de juiste kleren enz. De foto's hierover zijn wel heel aangrijpend.
Diane Bell heeft enkele boeken over deze taalgroep geschreven. Aboriginals worden niet ingedeeld in stammen maar in taalgroepen. Door de rijke fauna en flora hier was dit ooit een van de grootste taalgroepen maar helaas betekende dit ook dat hun land fel gegeerd was door blanken met al gevolgen van dien.
Er is ook een protestsong door een Aboriginal geschreven over deze periode.
"they took 'm away" van Archie Rock.
Ook vreest hij dat de cultuur helemaal zal uitsterven want er zijn nu al niet meer genoeg ouderen of elders die de kultuur kennen en walkabouts kunnen geven.
Het is een ervaring die toch enkele dagen echt blijft hangen bij mij.
Van hier fiets ik nog even langs de kust voor ik het binnenland in ga naar het Grampians NP. Ook hier zijn weer meerdere gravelwegen. Er breekt nog een spaak. Nu zijn er weer 3 gebroken naast elkaar wat het wiel wel heel zwak maakt. Ik doe een 2daagse wandeling hier en besluit dan naar het dichts bijzijnde stadje te gaan voor de herstelling. Dit is meer dan 40km weg en ik verlies hier dus een dag.
Ik wandel ook naar "Mount Difficul" of vrij vertaald "de moeilijke berg". Men gebruikt de term berg wel erg gemakkelijk. Het is niet meer dan een heuvel van 808m hoog. Ze lijken alleen hoog omdat ze onverwacht van de velden omhoog schieten. Er is geen "voorgebergte" of zoiets.
Verder zijn ze vooral gekend om grotten met aboriginal rotstekeningen. Ik bezoek er enkele : kleine kinderhanden in rood geverfd en ook witte menselijke en dierlijke figuren. Alle kennis hieromtrent is verloren en men weet niet wat het betekent. Ze worden wel ca 25 000 a 30 000 jaar oud geschat.
Van hier fiets ik naar de Great Ocean Road. Een weg die spectaculair langs de kust loopt over rotskliffen enz. Hij is gebouwd door soldaten die van de oorlog terugkwamen en waarvoor de regering werk creeerde. Soms ben je 200m boven de zee en dan weer er vlak boven. Het is zandsteen hier dat zeer gemakkelijk erodeert en dus grillige vormen aan neemt. Er zijn ook kleine rotseilanden voor de kust. Ze worden de 12 apostelen genoemd maar er zijn er nog maar 7 of 8 over. De anderen zijn door de zee vernietigd. Het is wel prachtig.
Het is ook een streek met zeer hoge regenval waardoor er een gematigd regenwoud is. Ik kan er in kamperen wat toch wel een leuke ervaring is.
Dan ben ik in Melbourne waar ik 3 dagen verblijf voor ik naar Tasmanie ga maar dat is voor het volgend verslag als ik terug in Melbourne ben. Vermoedelijk over 2 weken.
groeten,
nico
0.
Abonneren op:
Posts (Atom)
