melbourne - sydney

Dag allemaal, Eindelijk nog eens vervolg van mijn reis. Het is inderdaag lang geleden. Het zal eerder een kort verslag zijn omdat ik mijn kaarten en dagboek al naar huis gestuurd heb en niet alle info meer heb. Der is ondertussen ook al zoveel meer gebeurd. Na mijn zijtripje naar Tasmania blijf ik enkele dagen in Melbourne. Door het lange reizen geraakt mijn materiaal versleten en dus zijn enkele reparaties hard nodig. Mijn wandelschoen wordt op 2 plaatsen hersteld en ook de ritssluiting van mijn tent is aan vervanging toe. Het eerste dat ik hoor ik dat ik 2 weken moet wachten. Dat is natuurlijk niet aanvaardbaar. Het wordt dus een noodherstelling en een wachttijd van 2 dagen. Als dat dan allemaal in orde is, begint het te regenen en stel ik mijn vertrek nog een dag uit. Het heeft ook te maken met de zeer interessante mensen waar ik verblijf. Tamara en Scott zijn een Nieuw-Zeelands koppel dat jarenlang in Japan heeft gewoond. Ze zijn nu net terug van een fietstocht van 6 maanden door Europa. Ze zijn ook in Belgie geweest en missen het bier (Scott) en de chocolade (Tamara). Ok, het is een cliche maar blijkbaar voor een reden. Gelukkig weet Scott hier ook al enige goede bieren zijn en we genieten ervan. Australie is een prachtig land maar van bieren kennen ze niet veel. Veelal zitten ze op het niveau van Heineken en ik drink gemiddeld genomen geen 3 bieren op een maand. Zeker niet als ze 4 euro kosten voor een pintje. Ik geraak eindelijk weg en fiets op een paar dagen naar Mount Kosciuszko. Die is met 2228m het hoogste punt van Australie. De berg is genoemd naar een Poolse generaal die de opstand voor vrijheid leidde. Officieel is een Poolse ontdekkingsreiziger de eerste die de berg beklommen heeft en vandaar de naam. Zeker de Aboriginals en waarschijnlijk ook enkele boeren hebben dat eerder gedaan. Je mag tot ca 1km van de top fietsen (40 hoogtemeters verschil) maar het lukt me pas bij de tweede poging. Bij de eerste poging heb ik weer (nog steeds) slecht weer. Het stormt met zeer hevige rukwinden en er valt sneeuw boven 1500m. Abnormaal vroeg volgens de lokale mensen maar daar ben ik natuurlijk niets mee he. Dit is ook het enige skigebied dat Australie heeft en het seizoen duurt maar max 3 maanden. Als er dan sneeuw ligt is het heel duur. Zo duur zelfs dat er mensen naar Japan of USA vliegen om daar te skien. Vanaf 2 weken zou goedkoper zijn. Ik ontmoet een andere fietser die me goede info over wegen geeft. Hierdoor kan ik via niet geasfalteerde plattelandswegen tot op 30km van Canberra fietsen. De hoofdstad is helemaal niet zo groot als je zou denken. Toen Australie in 1901 onafhankelijk werd, is er jaren ruzie gemaakt over welke stad de hoofdstad moest worden. Melbourne wou niet dat Sydney dat werd en andersom. Dus heeft men maar een volledig nieuwe stad gebouwd. Het lijkt een beetje op de Belgische politiek. Het voelt ook artificieel aan maar je hebt hierdoor wel de beste fietspaden van eender welke Australische stad en vele daarbuiten. Om de nieuwe stad wat aanzien te geven worden de meeste nationale museums hier gebouwd. Het is dus een bezoek meer dan waard. Vooral het Nationale War Memorial spreekt me zeer aan. Het is echter geen museum. Het is een groot herdenkings monument voor alle gesneuvelde Australische soldaten. Er zijn bevoorbeeld hele grote veldslagen van WO1 die zelf niet vernoemd worden. Enkel de veldslagen waar de Australiers in vochten worden behandeld. De strijd om Gallipoli is wel zeer prominent. Hoewel de geallieerden deze veldslag totaal verloren, ontleent Australie hier veel van zijn nationale identiteit van. Er zijn nog steeds Anzac pleinen en parades. Anzac staat voor het Australisch- NieuwZeelands army corps dat voor deze veldslag werd gevormd. De Boer oorlog in Zuid-Afrika is rekening houdend met het aantal gesneuvelden de derde grootste oorlog die Australie heeft gehad. Er werden zeer vele Aboriginals als spoorzoekers ingezet toen de oorlog een guerrilla oorlog werd. De Aboriginals waren toen officieel geen staatsburgers maar werden ingedeeld bij de fauna en flora. Toen de oorlog afgelopen was en er beslist werd om de paarden achter te laten, betekende dit ook dat alle Aboriginals werden achter gelaten. Er worden nu soms nog namen ed in Zuid-Afrika gevonden die afstammen van Aboriginals. Ik verblijf hier een kleine week en logeer bij Jay. Een Australische vrouw die ik in de Nullarbor leerde kennen. Het is een rustig en aangenaam weekje. Ze laat me ook wat van de Australische leef gewoontes zien en ik ontmoet haar kindern enz. Ze woont eigenlijk 30km buiten de stad op een boerderij. Het is echt leuk om te leren hoe men hier leeft. Ze hebben oa meerdere dammen en grote tanks om het eerder zeldzame regenwater op te vangen. Jay heeft het samen met haar dochter goedkoop kunnen kopen omdat het water toen door de droogte bijna op was. Op het einde van de droogte waren de douches beperkt tot 2 min en niet voor elke dag. Gelukkig is dit nu verleden tijd en heb ik voldoende hete douches. Een echte luxe voor mij. Ik laat hier ook mijn fiets herstellen. Alweer zijn er spaken gebroken. Wanneer ik echter verder fiets naar Sydney duurt het maar 40km voor er weer een breekt. Door alle spanning zijn alle spaken verzwakt. Als ik Sydney bereik zijn er 5 spaken gebroken en moeten ze allemaal vervangen worden. Ik ben al blij dat ik er geraak ben zonder dat mijn wiel dooreen zakte. Ik ben door de Blue Moutnains gefietst waar ik wou wandelen. Door deze problemen heb ik dat niet gedaan en ik hoopte om zo op tijd voor het paasweekend mijn fiets te laten herstellen. Ik arriveer op witte donderdag en dan blijkt dat hier het paasweekend op goede vrijdag begint en er bijna geen winkels open zijn gedurende het weekend. Ik moet wachten tot woensdag. Ik neem de trein terug naar de blue mountains waar ik dan 3 dagen wandel. De blue mountains is een gebergte dat Sydney aan de westkant begrensd. Het is niet zo hoog maar door de vorm met ontelbare kloven heeft het bijna een eeuw geduurd voor de eerste blanken er een weg doorheen vonden. Ik geniet van de natuur hier hoewel het snachts toch wel aan de koude kant is. Overdag is het echter nog 30gr. In Sydney bezoek ik enkele van de verplichte dingen zoals het Operahouse en ik fiets over de Sydney Harbour bridge. Hier moet je echter eerst heel wat trappen oplopen voor je op de brug kan fietsen. Het fietspad is een gescheiden strook aan een kant van de brug. De voetgangers zijn aan de andere kant en je mag niet op straat bij de autos. Verder zijn er zoveel hekken die dienen om zelfmoorden te voorkomen dat ik me bijna in een gevangenis voel. Sydney heeft met oa zijn grote haven waar tegenwoordig bijna alle industriele activiteit verboden is (ten voordele van het toerisme) een redelijke fijne sfeer maar toch zal dit niet een hoogtepunt van mijn trip zijn. Verre van zelfs. Hier eindigt dit verslag. Ik hoop snel het vervolg van Sydney tot Alice Springs te kunnen brengen. groeten, nico