donderdag 12 februari 2009

maui-molokai-maui-oahu

Hello everybody,

This is my next and last rapport from Hawaii.
I arrived in Maui on monday,janari 5th. I left my bikebox in the bagage department form Hawaiian airlines but when I wanted to leave was gone. Luckily theyt let me fly without me putting the bicycle in a box. My experience is that this more the rule than exeption. This was the fith time I flew with my bike and only one time I boxed it in.

In Lahaina on Maui Jason met me and we cycled together to his place. He was a bikeguide but is now unemployed because of the crisis. I get some first hand information about the island. His girlfriend Yodi is a ranger in the park and that helps me a lot to.

They show me a church where Father Damian used to work before he went to Molokai and the lepracy colony. They used to signal from to Molokai with lights. The rumour has it that with the last renovation they found some codebooks.

I cycle to the Haleakala NP. This is an extinct vulcano and it is a lot of uphill. I camp at 2oom altitude where it is pretty cold at night. Almost freezing. The next day I go to the summit at 3050 m or 10 023ft. The highest I ever cycled. It is a nice feeling.

Here I start a 2 day hike in the crater. It is fantastic : it is as walking on the moon. Very desolated and only some cactus at most places. I camp at near the ridge and here it rains a lot. I have some in the morning but after a 30 minute walk I am out of the rain.

I am hiking to the next campsite Holua when I realise that I lost my watch. I return and meet Joe and his group. We talk a little bit and it turns out he is staying in the cabin at the same campsite. I find my watch.

The next day I hike down to the campsite where Istayed 2 days earlier. My plan is to leave my backpack here and hitch hike to the summit to get my bicycle and ride down.
The ride down is great. I camp on the campsite again and my neighbour has a campfire. Because it is cold several people come to warm up. Soon we are with 10 and having a good time.

Haleakala means land above the clouds and that is very much true and gives great views.

I cycle further along the coast and go to Hana. The road to Hana is famous for its scenery. I come from the west but the most tourists come from the east. The locals do not want many tourists on the west side so they do not maintain the road very well. Partly it is even unpaved and much is one lane with bad pavement. I cycle through rainforest and love it.

Now I am on the other side of the NP and here is a trail to a waterfall. I like the part hiking through the bamboeforest. There is also a creek which froms 7 pools. You can swim in it and I enjoy it very much.

On monday I leave the NP and cycle on the east side. I complete my loop around the east side and return to Jason and Jodi. We have a good time together.
I continu my trip to Kihei where they are a lot of resorts with nice beaches. I camp on one and see a beautiful sunset.

On tuesday, january 15th, I visit the Maui Ocean Center and see a lot of sharks, seaturtless and so on.
I want to take the ferry in Lahaina to go to Molokai. The ferry does not sail because there is another storm. It is a bumber especially if you get up at 6am and hear the news at the ferry.

The storm is not really on Maui but on Molokai.

My time is up and have to end this session right now.

greetings,

nico

woensdag 11 februari 2009

maui-molokai-oahu


Dag alllemaal,

Het vervolg van mijn verslag van mijn tripje in Hawai.

Op maandag, 5 janurai, vlieg ik dus naar Maui. Ik had mijn fietsdoos aan de luchthaven achtergelaten maar nu vindt men die niet meer. Gelukkig kan ik zonder doos ook de vlucht nemen. (dit is eigenlijk meer regel dan uitzondering : van de 5 vluchten die ooit genomen heb met fiets was die maar 1 keer in een doos gestoken).

Ik arrriveer in Lahaina waar Jason, een lid van warmshowers, me komt ophalen.  Jason was een fietsgids (is nu werkloos door de crisis) en zijn vriendin Jodi is ranger in het nationale park. I Ik krijg dus hopen goede informatie. WE bezichtigen ook een kerk waar priester Damiaan even gewerkt heeft voor hij naar Molokai en de melaatsenkolonie vertrok. Van hier kan men ook lichtsignalen geven naar Molokai en het gerucht wil dat men tijdens de laatste renovatie nog codeboeken heeft gevonden. 

Ik fiets de volgende dag verder naar Haleakala National Park. Dit is ook uitgestorven vulkaan met een hoogte van 3000m.
Het is gedurende 40km fel bergop tot ik de camping bereik. Onderweg stopt er nog een auto om me een lift aan te bieden. Ik ben nu op 2000m hoogte en het is hier koud. Bijna aan het vriezen. 
Op woensdag, fiets ik naar de top maar laat wel een groot deel van de bagage achter bij Jodi. Ik ga gedurende 2 dagen hiken in de krater. Als ik tegen Sky, een ranger waar ik mijn vergunning haal, zeg dat ik naar de top wil fietsen en dan de Sliding Sands trail wil doen, is ze zo verbaasd dat ze zelfs niet meer weet hoe ze fiets moet schrijven. Ik weet ondertussen wel dat Amerikanen niet fietsen maar zelfs fiets niet meer kunnen schrijven slaaat toch wel alles. 
Het blijkt dat niemand daar  zich kan herinneren dat iemand dat ooit gedaan heeft. Fietsen naar boven ja, hiken ja, maar samen nee. 
Op de top biedt iemand nog aan om mijn fiets naar beneden te brengen maar dat weiger ik resoluut. Ik wil absoluut die helling naar beneden fietsen.

Er is hier wel enige bezorgdheid omdat er al enkele fietsers verongelukt zijn. Het blijkt echter dat die met touroperators komen. Dus ze worden met busje naar boven gebracht en dan kunnen ze naar beneden fietsen. Het zijn veelal mensen die al jaren niet meer op een fiets gezeten hebben. Max gewicht toegestaan is 130kg.  Ook vertelt Jason me dat het onderhoud en kwaliteit van de fietsen niet bepaald goed was. Men wil altijd goedkoper werken dan de concurrentie en vandaar. De ultieme vrije markt.  


Ik geniet van de hike : het is alsof je op de maan wandelt. Kraters, rotsen, enz. Mijn eerste camping is niet zo goed. Kort bij de bergen en dat is de plaats waar het regent dus smorgen heb ik er even last van maar als ik een half uur gewandeld heb is het al over en wordt het warm. Tegen het einde van de dag zijn zelfs mijn schoenen terug droog. Met die schoenen heb ik al afgezien. Een zool komt voortdurend los en er is een gat in. Ik heb het zelf al een paar maal teurg vast gelijnd en ben ook naar de schoenenmaker geweest maar dat heeft allemaal niet geholpen. Ik heb ze blijkbaar teveel gebruikt. Aan de andere schoen is de naad los gekomen.

De volgende dag wandel ik verder naar beneden maar moet terug als blijkt dat ik mijn horloge verloren heb. Hierdoor ontmoet ik Joe die in de hut op de camping logeert met zijn familie.
Hier heb ik een prachtig uitzicht en ook de WC is zo gesitueerd dat je van het uitzicht kunt genieten. Dit is de Holua camping. Hier in de krater waar niet veel mensen komen, zie ik ook meerdere koppels Nene. Dit is de bijna uitgestorven Hawaaiiaanse gans. 

Op vrijdag, bereik ik dan Hosmor grove camping. Dit is de camping waar ik 2 dagen eerder heb overnacht. Ik eet er snel en het was mijn bedoeling om dan terug naar de top te liften om mijn fiets te halen. Naast  mij zit een man met zijn zoontje te eten en ook zij gaan naar de top zo is mijn transport wel heel snel geregeld.
Hij vertelt me dat Hawai het op 1 na slechste onderwijs heeft van alle staten hoewel ze in de top 20 staan van het geld dat erin gestoken wordt. Veel blijft hangen in de bureaucratie in Honolulu. Normaal stemt Hawai democratisch maar door al de problemen hier is de gouverneur republikein die een coalitie gevormd heeft met gematigde democraten. 
Helaas heeft de gouverneur de oorlog in Irak heel hevig gesteund en hier door is de coalitie gebroken zodat de staat bijna onbestuurd is.  
In de laatste presidentsverkiezingen hebben ze wel voor Obama gestemd.

Ik fiets nog even naar de top op 3050m het hoogste dat ik ooit gefietst heb. Halekala betekent het land boven de wolken en het doet dat alle eer aan. Het is fantastisch om de wolken eens een keer beneden je te zien ipv van boven je. 
s Avonds wordt er door mijn buren een kampvuur aangestoken en omdat het koud is, komt er wel wat volk eens kijken. Al snel zijn we met zijn tienen aan het praten, bier drinken en genieten.


Ik fiets verder naar de zuidkust : dit is in de richting van Hana. De weg naar Hana is beroemd owv zijn scenery. Dit is als je van het oosten komt maar  ik kom van het westen. Men wil hier niet teveel toeristen. Men onderhoud de weg maar matig en sommige stukken zijn zelfs niet geasfalteerd en veel is 1 rijstrook. Ik fiets nu door het regenwoud en geniet van de vrijheid en het weinige verkeer dat er is. 
Ik ontmoet er Mary die me een goede kampplaats toont aan de kust langs een mooi wit kerkje. Normaal prive grond maar ik mag er een nachtje kamperen.

Als ik het NP opnieuw bereik maar nu aan de andere zijde verwittigt men me dat er weer een strom aan komt. Hij zal vooral Hana treffen dus ik besluit om hier te kamperen hoewel ik weinig water en voedsel heb. Dino, een van de rangers, is zo goed om me wat water te geven en later brengt hij me zelfs een stukje cake. Ik wandel er naar een mooie waterval maar vooral het stuk door het bamboewoud is spectaculair. Ik verlaat even het pad maar na 2m kom ik al terug. Je verliest je orientatie daar heel snel.

Aan de kust zijn er 7 poolen die gevormd zijn door een beek. Normaal mag je er zwemmen maar door de storm en regen kan het water snel stijgen en men sluit het. De storm zet zich echter niet door en al snel wordt het weer geopend en ik ik kan rustig genieten van het warme water. Buiten 2 korte regenbuien en wat wind heb ik niets gemerkt van deze storm.

Maandag fiets ik door Hana. Er is daar niets te zien. Het is gewoon een klein dorpje dat bekend is omdat de weg zo mooi is. Ik eet er wel een bananabrood. Dit is geen brood maar een cake gemaakt met bananen die hier overal groeien. Het is heel lekker.
Ik eet ook nog een Hawaaiiaans restaurant : lees een BBQ in de tuin van een buurtbewoner. Het is lekker maar de hond mag me niet en bijt me. Het is de eerste keer in al mijn reizen dat een hond me bijt. Het is gelukkig niet meer dan 2 oppervlakkige wondjes. Ik neem zelfs de moeite niet om er een pleister op te plekken.

Ik heb nu mijn cirkel rond het westelijk deel van het eiland voltooit en spendeer nog een nacht bij Jason en Jodi. Ze zijn filmliefhebbers en we kijken dan naar oude films van Clint Eastwood : A fishtfull of dollars en The good, the bad and the Ugly.

Woensdag fiets ik naar Kiahi, het droge deel van het eiland dat dan ook heel wat appartementen voor toeristen heeft. Er zijn mooie stranden waar er heel veel gesurfd, kaysurf en windsurf wordt gedaan. Ik kan hier op het strand kamperen.

Ik bezoek ook nog het Maui Ocean Center. Dit is een museum met een reuzegroot aquarium met haaien, zeeschildpadden, roggen ed meer. Het is fantastisch.

Ik bereik Lahaina, waar ik de ferry naar Molokai wil nemen maar de ferry vertrekt niet owv een storm. Dit is wel even vloeken als je om 6u opstaat om dan aan de ferry te vernemen dat je niet kunt vertrekken. Het waait wat en het regent maar erg is het niet. Later blijkt dat de storm vooral molokai treft. 

Zaterdag, 17 januari, vertrekt de ferry wel. Er zijn nog altijd hoge golven maar niet zo erg meer. Ik heb wat last van zeeziekte maar moet niet overgeven . Dat kan niet van iedereen gezegd worden. Ik geniet van de tocht omdat we veel walvissen zien. (8tal).
De walvissen komen elke winter naar hier om te  kalven, paren, enz. Het zijn misschien de zelfde walvissen die ik in Alaska heb gezien tijdens de zomer.

Molokai is het meest Hawaaiiaans van alle eilanden en het minst toeristisch. Het is echter prachtig. De mensen hier zijn wel heel beschermend voor hun kultuur. Dit merk ik de eerste dag al. Ik ben naar de oostkant gefietst en kampeer er in de Halawa vallei. Aan het strand mag ik niet maar men zegt wel dat ik in het state park mag kamperen. Er hangt een bord met NO CAMPING. Geen probleem voor hen, De volgende ochtend echter zegt een andere gast dat dat ook verboden is. 
Ik wou hier ook wandelen naar een waterval maar dit mag niet. Het pad is op privegrond en vroeger waren er toeristen die naar de huizen wandelden en door de ramen binnen keken om te zien hoe de locals leefden. Dit maakt natuurlijk niet blij. Dan is er nog eentje gevallen en heeft zijn been gebroken. Hij heeft er een rechtszaak van gemaakt tegen de eigenaar. Nu is natuurlijk niemand nog toegelaten. Je kan het wel doen met een gids. Ik heb een groep zien vertrekken. De gids wandelde in zijn slippers. Zo moeilijk is de tocht.

Op zondag fiets ik in een ruk naar de westkust. Het is 80km. Onderweg ontmoet ik Jenn en Rod die me uitnodigen in hun appartementje.  Ze zijn van Alaska en spenderen hier 2 weken om de winter te ontvluchten.
Ze vertellen me dat het resort hier faillet is. Het heeft een mooie kust maar men kan er door de stroming niet zwemmen. Ook is er geen goede weg er naar toe. De eigenaars wilden een nieuw resort bouwen op een plaats waar je wel kunt zwemmen maar dit had ook een religeuse betekenis voor de Hawaiianen. Er is zoveel protest gekomen dat de eigenaars alles gestopt hebben. Ze hadden 2/3 van het eiland in hun bezit en waren de grootste werkgevers hier. Nu
 zijn 130 mensen werkloos geworden. De enige filmzaal op het eiland en het enige restaurant in het dorpje Mauno Loa zijn ook gesloten.
Op dit eiland leven maar 7 a 8000 mensen dus dat was een harde slag maar toch zijn de meesten tevreden dat er niet meer toeristen komen.

De mensen kunnen hier een stuk grond huren voor 99jaar van de overheid om er te leven. Men moet dan 50% Hawaaiiaan zijn. Hoewel er nu nog lange wachtlijsten zijn, zijn er nog maar weinig mensen die hiervoor in aanmerking komen. De oorsponkelijke Hawaaiianen maken minder dan 50% van de bevolking.  Er zijn veel huwelijken met de grote Aziatische bevolkingsgroep.  Dit is een van de meerdere signalen dat de Hawaaiiaanse kultuur aan het uitsterven is.  

Als ik op dinsdag, 20 januari, naar La-ou point wandel, vind ik per ongeluk het een vissershutje en nagemaakte tempel.  Later verneem ik dat dit de plaats is waar men het resort wou bouwen en de betogers hebben dit als symbool opgericht. Ik zie ook nog een Harbor zeehond rusten op het strand. Dit is ook een bedreigde diersoort. Ik kan begrijpen hoe dit gebeurd want ik ben op minder dan 1m van hem voor ik hem zie. Hij leek wat op een rots en hij bewoog niet maar ik had ook mijn aandacht bij een krabben die ik zag. 

Ik verneem nu ook dat ik niet alleen naar het Kalaupapa schiereiland mag gaan. Dit is de plaats waar Damiaan werkte. Dit is omdat er nog patienten wonen. Ik moet met een tour mee. 
Schiereiland is heel geisoleerd door 600m hoge kliffen. Ik hike deze naar beneden en wordt dan opgepikt door de bus. De plaats is wel bijzonder maar buiten de 2 kerken die Damiaan heeft gebouwd en wat fundamenten is er eigenlijk niet veel te zien.
ik ontmoet wel de huidige katholieke priester. Hij is van Houthalen maar is al 50 jaar missionaris.

Ik wandel terug naar boven met 3 anderen en het blijkt dat ze ook verplegers zijn die nog samen gestudeerd hebben.
Ik besluit mijn dag te eindigen met een hawaaiiaanse maaltijd : hawi-hawi. Dit is dolfijnvis. Niet echte dolfijn maar een vis die erop lijkt.

Op zondag geniet ik van een optreden op zijn Hawaaiiaans. Het is leuk. Het blijkt dat het dorp eigenlijk een grote familie is. 
Op Molokai heb ik veel gekampeerd en normaal moet je vergunningen hebben maar die kun je alleen krijgen in Kaunakakai, het centrale dorp. Maar het office is tijdens het weekend gesloten en ook op feestdagen. Er was er de Marther Luther King day.  Als je dan gecontroleerd wordt, zeg je dat gewoon en de ranger laat je dan met rust. Dit is weer een voorbeeld hoe de regels worden nageleefd in Hawai.

Maandag neem ik de ferry terug naar Lahaina op Maui. Mijn bedoeling was om dan de superferry naar Honolulu op het eiland Oahu te nemen op woensdag.
In Lahaina vind ik een mooi park. Het is prachtig weer en ik besluit om mijn tentje niet op te zetten en gewoon op mijn  matje te slapen. 
Om 1u snachts beginnen echter de sproeiers te werken en ik en vooral mijn slaapzak worden nat. Als ik alles in zeven haasten op de parking heb gebracht, begint het dan ook nog eens te regenen en niet zo een beetje. Ik breng nu alles snel naar de WCs. Er is daar een afdakje. 

Als ik juist weer aan het slapen ben, blijkt dat dit afdakje lek is. Dus ik verhuis van de mannenkant naar de vrouwenkant en kan eindelijk wat rusten maar veel van mijn spullen zijn nat. Dit is het begin van de vierde storm. Hierdoor mis ik ook mijn ferry maar ik kan die wel op donderdag nemen. Als ik op dinsdag in Lahaina schuil voor de regen, ontmoet ik Mary opnieuw. Ze is de persoon die me aan de andere kant van het eiland de camping aanwees bij het witte kerkje. Ze is nu dakloos (er zijn hier ontzettend veel daklozen in dit dorp).  
Ik eet er dus tussen de daklozen en niemand kijkt daar raar van op. Ik bedoel al de toerisen. Later besef ik dat na een week kamperen, fietsen, wandelen er niet veel properder uitzie dan de daklozen. 

Donderdag bereik ik Honolulu en verblijf er bij Jef en Emma. Ik kan er eindelijk douchen en mijn kleren wassen. Dit was trouwens een van de eerste vragen die Jef me stelde. Ik vraag me af waarom?

Vrijdag fiets ik naar de oostkant waar ik loger bij Joe. Ik breng eerst nog een bezoekje aan het beroemde waikiki beach. Buiten de wel heel talrijke mooie meisjes is er niets speciaals. Helaas ik dit ook het preutse Amerika dus geen monokinis. Joe heb ik ontmoet in de Haleakala krater toen ik mijn horloge had verloren. Ik blijf er 2 dagen en ga bodysurfen op zaterdag. Joe gaat niet mee omdat de golven niet hoog genoeg zijn.  Ik word enkele keren omvergeduwd door die kleine golven.   Als je op dat bord ligt en je maakt de verkeerde beweging dan gebeurt het dat je over kop gaat. Dit gebeurt enkele malen en eenmaal raak ik de grond en hou er een kleine neusbloeding aan over. 

Ik fiets verder naar de noordkust waar de wereldberoemde surfwedstrijden plaats vinden.
Men heeft me herhaaldelijk verwittigd voor de oostzijde waar er heel daklozen zouden zijn tgv drugsverslaving en het is daar gevaarlijk. Ik besluit mijn cirlkel toch te vervolledigen maar wil wel deze kant in 1 dag doen. De NW punt is niet geasfalteerd en ik moet meer dan 2km door losse zand wandelen voor ik terug op betere maar nog altijd niet geasfalteerde weg kom.
Dan blijkt dat een klein deel van de weg is weggespoeld tijdens een storm. Ik moet mijn bagage en fiets over een klein padje dragen voor ik verder kan.
Al snel zie ik wat men bedoelde. Er zijn hier hele tentenkampen van daklozen. Het zijn scenes die ik ken van natuurrampen in de derde wereld. Er is wel 1 verschil. Een aantal van deze daklozen mogen dan wel geen huis hebben een auto hebben ze wel. 

Vlakvoor een klein kamp krijg ik natuurlijk een lekke band. Mijn buitenband is weer versleten en een doorn is er door geraakt. 
Terwijl ik de binnenband vervang passeren meerdere mensen mij.  De meesten groeten me beleefd. Een auto biedt me een lift aan om me naar de "beschaving" te brengen. Het is duidelijk een blanke americaan die zich hier niet op zijn gemak voelt. Ik wieger. Even later stopt er opnieuw een auto. Het is vrouw waarvan ik denk dat ze hier woont. Ze vraagt of ik hulp nodig heb, of ik genoeg bandlichters heb enz. 
Als ik alles hersteld heb, komt er een man een praatje met me maken. Hij vraagt wel sigaretten aan een andere voorbijganger maar niets aan mij.Ik geef hem wel mijn binnenband. Die is voor de derde maal lek en kan dus niet meer gerepareerd worden.

Op dinsdag, 3 februari, bereik ik opnieuw Honolulu maar bezoek eerst Pearl Harbour. Het is raar gevoel als je op het monument staat. Dit monument is gebouwd boven het slagschip Arizona. De Arizona is zo snel gezonken dat ongeveer 1100 zeelieden niet de tijd hebben gehad om het schip te verlaten.  Het schip zal voor alijd hun graf zijn. Je kunt het schip gedeeltelijk zien als je op het monument staat.

Ik logeer nu 2 dagen bij Sean, een van de drie verplegers die ik ontmoette op Damiaantour. Hij heeft me toen niet zijn telnr gegeven maar wel vorige week toen ik voor de eerste maal in Honolulu was. Heel toevallig hebben we elkaar opnieuw ontmoet en wel aan de kathedraal waar Damiaan tot priester gewijd is. 

Honolulu is een hele mooie stad met een rustig en verkeersvrij centrum. Het heeft het enige koninklijke paleis in USA en er zijn vele Europese invloeden te bemerken. 

Donderdag, wil ik naar San Diego vliegen maar nu weigert men om mijn fiets zonder doos op het vliegtuig te laten. Na heel wat discussieren mag ik vrijdag de zelfde vlucht nemen en dat zonder meer kost als ik de fiets in een doos steek.

Zo dadelijk zal ik San Diego verlaten om naar Mexico te fietsen. Ik wil op het schiereiland Baja California fietsen tot La Pazz waar ik dan de ferry naar het vasteland zal nemen.
 Gisteren heb ik nog de USS Midway bezocht. Dit is een vliegdekschip dat gediend heeft van 1945 tot 1992. Het was het grootste schip in zijn tijd voor 10 jaar en was het eerste schip dat niet door het panama kanaal kon. Het heeft gevochten in de Korea, Vietnam en de eerste golfoorlog. In de golfoorlog was het zelfs het vlaggeschip.

Dit was het voor vandaag. 

groeten,

nico


dinsdag 10 februari 2009

the main or big island of hawai


hello everybody,

My next message is about my 3 weeks on the big island of Hawai. 

Total cycling distance : 17 342km 
In Hawai : 2120km

I left San Diego on sunday, december 14th and flew to Kona. I had a stopover in Honolulu and there 2 things became obvious. First : i have to get used to the heat combined with the high moisture degree. Second : it is rainsaison. 

In Kona I try to reassemble my bicycle but it does not work out well. So I am able to cycle far. While I work on my bicycle I meet Anthonio. He is waiting for someone to pick him up. He gives me his address and invites me if I am in the neighbourhood. Unluckily I will not see him again. His cell phone was out of reach when I tried to call him.

Because it is warm and I am on the dry side of the island I do not put up my tent. I just sleep on my matras at the end of death end road. I sleep well but in the morning I wake up as a small lizards runs over my face. 

I ll go to the bike shop and the mechanic is a guy I met on the plane. He says he will make a good price but that rather seems to be higher than lower. I ll soon find out that all the prices here are higher because almost everything is brought in.
While he is fixing my bike I went to the barber. My hair is not real long but to long for the tropics. I sweat very much and will continu doing that for at least a week. I also have a headache for 2 days after that all becomes better.

This evening I spend on a beach and I see my first tropical sunset which is fantastic and I am happy to say many more were following. Again I did not put my tent. 
Although Hawaii is very touristic it is hard to find the right information if you do not want to lay on a beach or go shopping. I did go to a shop called : hawaii trail and forest. The young lady who tried to help me was wearing high heels and make up and I suspect she did not see a trail for a year or 2. 

On tuesday, I cycle north along the coast. Sometimes I am on sea level sometimes several hundred feet higher with a fantastic view.
I find a state beach park and swim in the ocean and look at all the beautiful young girls in their bikinis. Once again I can say it was not the last time. I liked Hawaii a lot.

On wednesday I reach the north shore which is a bit rougher. There 7 valleys next to each other and there used to be a trail but that is destroyed by an earthquake. I hike in the first (Pololu Valley) and reach the ridge but there the trail ends.
I swim again in the ocean and learn a hard lesson. The pacific ocean is not the sheltered north-sea from back home. The currents are very strong and so are the waves. I have some trouble to reach the shore again. Later somebody tells me that you can only swim in sheltered bays or when there is a coral reef to protect the beach. The north coast is the hardest of all coasts.

When I arrived I left my bike box at Hawaiian airlines. Normally they do not do that but they made an exeption. Today I get a message that they found my box and bicycle and it is waiting for me at the airport. I guess they did not look in the box.

I cycle around the valleys and do a 2 day hike on the other side. This is the Waipio and Waimanu valley.  Normally I am not allowed to camp in the first valley and I must have a permit. That permit you can get in a village 20 miles away. But this is Hawaii and rules are mend to be broken. I am to late to reach the second valley today but the ranger let me go. I must camp at the far end and not on the beach but between some bushes. It is my first campsite on a tropical beach. 
The ranger does ask me to fill in an evaluation for the service. No need to say it was a good one I suppose?

The climate here is so fine that some people live on the beaches for sometime. I meet one of them in Waimanu valley. I see a skull from a pig they hunted a few days before.

On saturday, december 20th, I reach Hilo. A city of 80 000 people which has the reputation of being the rain capital of the USA. I will notice this reputation is well earned. They tell me that most of the rain falls at night when temperature drops. I do not agree on that.
I stay with Thu-tan from couchsurfing. She used the guide tourists and does the same for me. We go to the Kilauia iki krater. This is an extinct vulcano and we hike through it. There are still fosfor odors coming out of it. It is a fantastic experience. So is the lave tube and much of the plants.

Many plants or animals came with the 3 w's  : wind, water, wings. Because they were isolated for centuries each of them changed in unique species. Those had little competition when other plants were brought in. The people from polynesia came here 1500 years ago and where the first settlers. 
The westerners came here after 1778. They introduced many foreign species from around the world. Like sugar and coffee. These were on purpose but some were hide aways like the rats. When the rats came so numerous that they threatened the sugar crops the people introduced a hunter. They took the mongoose from India. There was 1 problem. The rats eat at night and the mongoose eat during the day. Now they 2 problems. Both eat the native birds who mostly nest on the ground. 

Somewhere in the 19th century a local chief did not want to trade with a captain. This captain became so mad he released mosquitos in Hawaii to pest the locals. Now there are 5 different species of mosquitos but non of them carry malaria. They do carry the bird flew and again the native birds suffer. 

When the europeans reached this island there were about 300 000 people living. By 1860 their numbers declined to 60 000 because they were not able to resist western diseases like small pocks, mazles,... 

We cook together some shrimps  to end our day.

The following days I visit the south side or Puna side. It is here that there is still an actif vulcano. It almost nonstop  poors  magna out  which runs like a river to the ocean. At nightfall you can see the glow from far. I go to the look out point but when I reach it they tell me it stopped for 2 days. That is a bummer. 

I cycle a bit back where there is a hot pond. It is heated by the vulcano. There is a small opening to the ocean so the water can refresh. This is also the hottest side but when a big waves come through and surprise you with a lot of cold water you are not so happy. I must admit that the ocean water is not real cold but it feels like that when you in heated water.

Some other benefits of the climat are that you can garden all year round. It is never to cold for a plant to grow. I also see a lot of houses who have no glass in their windows. Just something to keep out the bugs.

Riding here to Kapaho point gives me also the chance to ride in a tropical rainforest. It is great. 
It is now wednesday, december 24th and I try to reach the vulcano national park but the weather changes and I do not reach it. On the morning of christmas I call my parents and tell them that it rains but in 20 degrees C that is not a bad thing. What I did not know was that this was the beginning of a real tropical storm. I reach the campsite before it really begins. It will rain for over 48 hours and during 24h there is lightning and thunder. The rain is not a drizzle that lasts long. No it is almost always raining hard or just pooring down on us. Back home their would be flash floods all over but here I do not see much of that. 

There is a very good and big kitchen shelter where I spend my time. I end up sleeping here because a pool is starting to form under my tent. From the 9 tent who were standing there the first night only 1 remains at noon.  Everybody else goes to another place or stays under the shelter. That one tent is not being used either. The owners were at another place and just rented a BB there.  I am the only one without a car so I am stuck here. Still I have a good time with the other tourists cooking together and laughing with the misery. 
Now of course it is a lot colder and I even have to put on long trousers and a jacket. It is only 15degrees C or high 50s F.
This is considered very cold by the locals.

I was planning on doing a 2 day hike so I was lucky to have enough food with me. After the storm I decide not to hike because it will be to muddy. I cycle on and hope to meet my friend Piroska. I met her on the alaska HW in the summer. We meet a few hours later. 

We cycle back and stay on the camping  again. The water is mostly gone by now.
We do the hike and have a good time. We hike near the desert. This region is on the dry side of the mountain and does not get much rain but I would not call it a desert.
We hike through wet grass. Thu-tan told me that native plant have no thorns. I guess we were walking through foreign grasses. We had countless thorns in our socks. I washed my socks by hand before I put them in a laundrymat but still I removed the last thorn only 10 days later. 

I must say that we had some rain and sheltered somewhere. We also could not find the right trail. Like I said there are a lot of bugs here. So I spend that in the company of Piroska, ants and cokerodges with funny looking eyes. (according to Piroska, not to me). She did not like my joke about that. 

After this we cycled back to Hilo. We wanted to cycle the saddle road. This road goes between the 2 high vulcanos. It has a elevation of 7000ft and there is a road to the top at 14 000ft. 
In Hilo we stay a day longer because of the rain. On Friday, december 31st, we leave. We decided to split for a few days because I want to go to the summit but Piroska thinks it is to heavy for her. Very fast the weather turns bad again. It rains, it is cold and it snows on the top. I do not even make an attempt to cycle to the top. I just go on to the warm and dry side of the island. I am still at 4000 ft when I make my camp. At midnight I can see a lot of fireworks going off. 

On new year day I cycle to the Pu-uhonua o honauna national park. It contains some historical hawaiian buildings and a royal temple. Once again it rains here.

Like I said Hilo is the rain capital of the USA. Normally they have 10 inches rainfall in december. This year it was 25 inches and that was concentrated in the last 10 days. Yes, once again I was there. I start to believe that one day they will pay to come to a desert and make some rain. With Piroska near that would not be a problem. (we had the same bad weather in Alaska).

I find the captain Cook Bay. It is named after the famous british captain Cook who discovered Hawaii in 1778. He was considered a god but on his 2 visit he did not act like that and was killed in this bay. It is a very shallow bay and the spinner dolphins use this to rest in daytime. Here they are safe for sharks and killer whales. I rent a kayak and paddle between them. 
At a certain moment two groups have to  pass close to me and there are at least 15 dolphins at less than 15 yards of me.

On saturday, Piroshka and me meet again. We stay with Marcus and Yuki. Two more "survivors" of the tropical storm at christmas.
We have a BBQ and tell a lot of good stories. Piroska leaves in the morning to cath her plane. I end up staying 1 more day. Marcus and I do some bodysurfing. Although  I am more off the board than on it I still have a good time. I suspect Marcus even more so just by looking at me.

I also visit the famous heiaei or temple from Kaemahamea the great. The first king who united all the islands under one rule. He did get some help from the westerners. He had a canon to defeat his last enemy.

On monday, january 5, I fly to Maui. 
My bicycle box which I left on the airport is gone but I can put my bicycle on it with out a box. This is still Hawaii where rules are ment to be broken.

This was it for now. I hope to write about the rest of Hawaii tomorrow.

greeting,

nico
 






big island of hawai-Maui-molokai-maui-oahu


Dag allemaal,

Eindelijk nog eens een berichtje van mij. Het waren 2 goede maanden in Hawai. Ben er langer gebleven dan verwacht maar dat wisten jullie waarschijnlijk al. 

totale fietsafstand is : 17 342km waarvan 2120km in Hawai.

Ik ben dus  op zondag, 14 december, naar Kona (een klein stadje op het grote eiland van Hawai). Ik had een tussenstop in Honolulu en daar werden al 2 dingen duidelijk. Het is heel drukkend in de tropen en het regenseizoen is begonnen.

Ik probeer de fiets terug in elkaar te zetten maar er zijn enkele problemen en daardoor kan ik niet ver fietsen. Terwijl ik hier mee bezig ben, geraak ik in gesprek met Antonio die op zijn vervoer wacht. Hij nodigt me uit om bij hem te overnachten als ik in de buurt  ben. Hij heeft 2 plaatsen op het eiland maar helaas zal ik hier geen gebruik van kunnen maken. 

Ik fiets naar het dorp om er de volgende dag naar de fietsenmaker te gaan. Omdat het warm genoeg is en ik aan de droge kant van het eiland ben, zet ik zelfs mijn tentje niet op. Ik slaap gewoon op mijn matje aan het einde van een doodlopende straat. Ik heb geen problemen buiten het feit dat ik smorgens wakker word als er een kleine hagedis over mijn gezicht loopt. 

De fietsenmaker blijkt een medepassagier van mijn vlucht te zijn en hij wil wel een prijsje maken. Dat prijsje maken is helaas naar de verkeerde kant. 
Ik ga ondertussen naar een barber. Mijn haar is niet heel lang maar toch te lang voor de tropen. Ik zweet zelfs als ik niets doe. Ik bezoek een klein parkje en besluit ook hier gewoon op mijn matje te overnachten maar nu heb ik wel een afdak boven mijn hoofd. Ik zie hier voor de eerste keer een tropische zonsondergang in de oceaan. Het is prachtig en ik zal hier nog vele malen van genieten.
Hoewel Hawai heel toeristisch is, is het toch moeilijk om de juiste informatie te vinden als je niet op strand wil liggen of wil winkelen. Ik ga naar een winkel Hawai trail and forest genaamd maar wordt er "geholpen" door een jongedame op hakken. Ik geloof niet dat ze het laatste jaar ook maar een trail bewandeld heeft.

Ik fiets langs de kust naar het noorden en dinsdag zwem ik voor de eerste keer in de oceaan. Het is maar 20 a 25gr en ik heb al enkele locals horen zeggen dat het koud is. Niet te min zie ik vele mooie meisjes in bikini rondlopen. Het zal dus niet de laatste keer zijn dat ik op een strand terecht kom.

Op woensdag bereik ik de noordkust. Deze is wat ruwer en wilder maar heel prachtig. Er zijn daar 7 valleien achter elkaar en vroeger was er een trail maar die is vernietigd door een aardbeving. Ik wandel door de eerste vallei Pololu maar verlies dan eindigt de trail.
Ik zwem in de oceaan en hier leer ik al dadelijk een lesje ivm hoe sterk de oceaan is.  De stroming komt van het noorden en is hier dus veel sterker dan aan de westkust. Na wat zwemmen heb ik moeite om het strand te bereiken. Het is hier nu niet bepaald de noordzee. Vanaf nu zal ik heel wat voorzichtiger zijn. Hier wordt wel veel gesurfd maar door ervaren surfers en dat verschil had ik niet gezien.

De meeste mensen zijn wel heel vriendelijk. Als ik aan een boerderij vraag of ik een bosje mag kamperen, krijg ik dadelijk mandarijnen als geschenk mee. Ik ben nu in wat hoger gebied met prachtig uitzicht. Dit is nog altijd de droge kant en men klaagt hier over een aanhoudende droogte. Wel, met mij in de buurt kun je er zeker van zijn dat het regent. Dat doet het dan snachts ook al is het niet veel.

Ik fiets nu naar de zevende vallei waar ik een 2daagse wandeltocht maak. Aan de Waipio overlook is er een ranger. Ik mag normaal niet kamperen in de eerste vallei en het is te laat om naar de tweede te wandelen maar dit is Hawai en regels zijn er om genegeerd te worden. normaal moet ik ook een vergunning hebben maar die haal je dan 25km verder. De ranger laat me gaan op 2 voorwaarden. Kampeer aan het einde van de vallei en niet op het strand maar in het bosje. Twee : ik moet een briefje invullen over de kwaliteit van de informatieverstrekking hier en heel toevallig geeft hij mij zijn naam. Die deal lijkt me wel redelijk.
Elke vallei is gevormd door een rivier en deze moet je dan oversteken. Gelukkig heeft het niet teveel geregend want het is nu al niet zo gemakkelijk. 

Omdat het klimaat zo mild is, zijn er ook veel mensen die gewoon op het strand leven. Ik vind er zo enkele in de waimanu valley. Ik vind er een schedel van een onlangs geschoten everzwijn enz. Hetis wel primitief leven.
Ik word ook gewaarschuwd dat veel locals hier wiet planten en ik kan dus best niet te ver van het pad af gaan. Die raad heb ik goed gevolgd en heb dus niets gezien.

De eerste dagen had ik veel hoofdpijn en zweette ik fel maar langzaam ben ik aan het klimaat gewend geraakt en de hoofdpijn is nu over. Het zweten mindert wel maar overgaan doet het niet.

Op zaterdag, 20 december, bereik ik Hilo. Dit is de grootste stad op dit eiland en aan de regenzijde. Hier hebben ze het echter goed geregeld. De meeste regen valt snachts als de wolken afkoelen. Vele huizen hebben hier ook geen glas in hun ramen. Enkel muggeziften.

Ik verblijf bij Thu-tan. Een voormalige vietnamese bootvluchtelinge. Ze is een tijd een gids geweest voor toeristen en ze wil me gidsen door de krater van een uitgedoofde vulkaan. De Kaoauea-iki krater. Het is prachtig. Deze krater is nu uitgedoofd maar de vulkaan niet en je ziet regelmatig zwaveldampen oprijsen. Je ruikt het ook heel fel.
Er zijn ook lava tubes. Dit zijn de voormalige lavarivieren. Blootgesteld aan de buitenlucht koelt de lava af en verhard maar de lava aan de binnenkant is niet blootgesteld en verhard niet. Je krijgt dus zeer lange grotten die zo gevormd zijn. 

Omdat Hawai bestaat uit eiland is de fauna en flora heel uniek. De planten en dieren zijn door de zee, vogels of wind naar hier gebracht en door de duizenden jaren isolatie zijn deze geevolueerd in vele unieke soorten. De Polynesieers hebben Hawai 1500jaar geleden ontdekt en al enkele vreemde planten- en dierensoorten geintroduceerd. De grootste verandering kwam echter met de westerlingen. Ze hebben oa suikerteelt, veeteelt, bomen enz mee gebracht.
De ratten zijn ook mee gebracht hoewel dit niet de bedoeling was. Deze hebben geen natuurlijke vijanden hier en aten de suikeroogst op. Men heeft toen gedacht om een roofdier te introduceren. Men heeft de mongoose van India gekozen. Men heeft echter een detail over het hoofd gezien.  De ratten zijn nachtdieren en de mongoose jaagt overdag. Beiden eten nu de inheemse vogels die meestal op de grond nestelen. Men heeft nu dus 2 problemen ipv 1. Ook de muggen zijn hier maar gelukkig niet de soort die malaria verspreid. Ze verspreiden wel de vogelgriep en vele inheemse soorten zijn nu uitgestorven of bedreigd.

Ook de inheemse bevolking heeft fel geleden onder westerse ziekten. in 1780 leefden hier 300 000 mensen zonder dat er iets werd ingevoerd. In 1860 waren er nog maar een 60 000 Hawaianen over. 

nu leven er ca 100 000 mensen waarvoor men 90% van de goederen moet invoeren. Het leven is dus vrij duur hier.
Ik betaal soms 6 dollar of 4 euro voor een brood.

Thutan en ik koken nog samen garnalen en die smaken. Helaas sneuvelt ook mijn camera omdat er zand in de lens komt.  Er is geen fotozaak die cameras repareert op dit eiland. Enkel in Honolulu doet men dit. Ik probeer het zelf maar maak het natuurlijk erger en ik koop dan maar een nieuwe.

Dinsdag, 23 deember fiets ik naar Kapaho point. Het is een mooie door lava gevormde kust. Er is nog altijd een vulkaan actief die bijna continu een lavastroom geeft. Je kan dit goed zien als het duister wordt maar als ik er ben, stroomt het juist 2 dagen niet. De lava eindigt normaal in de zee en zo wordt het eiland elk jaar nog wat groter.

Ik geniet van de tocht want ik kan hier voor de eerste maal door een tropisch regenwoud fietsen. Woensdag vind ik een hotpond. Dit is een meer dat verwarmd wordt door de vulkaan. De warmste plek is aan de achterkant waar men een kleine kanaaltje heeft gemaakt dat verbonden is met de oceaan. Zo wordt het water verversd maar het is wel iets minder leuk als er een grote golf koud water onverwacht over je heen komt. Het regent ook weer maar dat is niet erg als je in het water zit.

Woensdag, 25 december, kerstmis. Dit begint met wat bewolking en regen. Omdat het ook de vorige dag geregend heeft, ben ik niet zo ver geraakt als ik het wou maar erg is het niet.
Ik telefoneer naar mijn ouders en zeg dat wat regen niet erg is als het 20gr is. Wat ik niet wist en al snel ondervind is dat dit de voorbodes waren van een echte tropische storm. 
Namiddag begint het te gieten,bliksemen en donderen. Bliksem en donder duren ongeveer 24 uur maar de regen zal het 48 uur volhouden. Er zijn enkele kleine pauzes van enkele minuten maar meer niet. Doorgaans is ook niet een beetje regen maar felle regen of het is gewoon aan het gieten. Ik heb wel veel geluk. Ik was van plan om een 2daagse hike te doen en had dus voldoende eten bij me. Ik vond ook een camping met een grote keukenshelter.

Net voor de storm heb ik mijn tentje rechtgezet. sAvonds echter is er al een plas onder mijn tent en ik slaap onder de shelter. Van de 9 tentjes blijft er maar 1 staan de volgende dag en dit tentje wordt zelfs niet gebruikt. De eigenaars zijn gewoon naar een BB gereden. 
Alhoewel het weer zo slecht is, is er wel een goede sfeer. Er wordt samen gekookt enz. Ik moet er noodgedwongen blijven terwijl al de anderen met de auto naar betere oorden verhuizen. 

Zaterdag schijnt het zonnetje weer. Ik vergeet mijn plannen om te wandelen omdat ik denk dat er nu teveel modder zal zijn. Ik fiets verder en hoop Piroska te treffen. Ik vind haar maar zij heeft iets minder geluk gehad. Ze heeft de eerste nacht in haar tentje op het strand doorgebracht. Het tentje is bijna weggeblazen en veel van haar materiaal is nat geworden. De tweede nacht heeft ze wel een BB gevonden. Ik fiets met haar terug naar het NP. 
Op de camping is bijna al het water al weer verdwenen en we besluiten om toch de tweedaagse tocht te doen. Helaas begint het opnieuw te regenen alhoewel niet zo hard. Ook lopen we door planten die een scherpe korte doorn hebben die zich vast zet in onze sokken. Het voelt als een hoop muggen me bijt. De volgende dag kan ik mijn kleren wassen en hoewel ik mijn sokken eerst met de hand was, vind ik tot 10 dagen later nog doornen in mijn kleren.

We fietsen terug naar Hilo omdat we dwars door de bergen naar de andere kant van het eiland willen. We willen ook naar de top van de hoogste berg. Deze is 4 000 meter hooog. Dit is de Mauna Loa.  Maar ook in Hilo begint het terug te regen maar wat wil je. Dit is de regenhoofdstad van de US in regenseizoen. We horen echter dat ook dit zeer ongewoon is voor hier. Normaal hebben ze 10inches water in de maand december. Dit jaar was het 25 inches en dan nog vooral geconcentreerd in de laatste 10 dagen. Ja, ik was in de buurt.

Piroska en ik splitsen omdat ik veel sneller bergop kan. Op woensdag, 31 december, vertrek ik voor de klim naar de top. Ik hoop op oudejaarsavond op 3000m te zijn om dat de volgende dag naar de top te fietsen. Maar ook nu is het weer de spelbreker. Het regent te hard en door de wind is het te koud. Er valt zelfs een hoop sneeuw op de top. Vele lokale mensen rijden met hun pickup naar  de top en brengen een lading sneeuw naar beneden zodat de kinderen er mee kunnen spelen. Dit is hier de gewoonte.

ik geef mijn poging op op de top te bereiken en fiets naar beneden. Ik ben op 1000 m hoogte en in de warme droge kant. Snachts zie ik op meerdere plaatsen vuurwerk afgaan en ik heb een eerste klas uitzicht.


Het nieuwe jaar begint met prachtig weer en temp tot 25gr. Ik volg eerstvde kust op een hoogte van 1000m. Later ben ik op zeeniveau. Ik zie hier vele prachtige bloemen en slaap weer op mijn matje zonder tent maar wel onder een afdak. Ik ben nu in een NP Pu-uhonua o hoauna genoemd. Het Hawaaiiaanse alfabet bestaat slechts uit 15 letters en ik dacht dat dat gemakkelijk zou zijn. Helaas hebben ze hier de gewoonte om eindeloos klinkers naast elkaar te zetten. Elke plaatsnaam lijkt op een aaaaaaaaaklank.

Vrijdag, 2 januari, bereik ik captain Cook bay. Captain James Cook is de overbekende Britse ontdekker die ook Hawai in 1778  heeft ontdekt. Hij werd eerst aanzien als een god maar bij zijn tweede bezoek gedroeg hij zich niet als een god en werd ervoor met de dood gestraft. Dit is in 1779.

De baai is ondiep en ideaal voor dolfijnen om te rusten. Dolfijnen eten snachts. Je kunt er kayaken en snorkelen. Ik kayak er en zie vele dolfijnen. Op een gegeven moment kruisen 2 groepen vlak bij mij en ik zie minstens 15 dolfijnen op minder dan 5 meter. Adembenemd.

Zaterdag ontmoet ik Piroska opnieuw. Dit is haar laatste dag hier voor ze terug moet gaan werken. We logeren bij Marcus en Yuki. Een koppel dat ik leerde kennen tijdens de tropische storm op kerstdag. WE BBQen en hebben een gezellige tijd. En nee,ik lig nog altijd niet onder de slof.

De volgende dag gaan Marcus en ik bodysurfen. Het is heel leuk hoewel ik meer langs dan op de plank lig. Ik bezoek ook nog een historisch park waar de tempel van koning Hamahamea staat. Dit was de eerste koning die er in slaagde om alle eilanden te verenigen onder een bestuur.

Op maandag, 5 januari vlieg ik naar Maui. Mijn volgend eiland om te verkennen maar dit vertel ik later.

groeten,

nico

maandag 9 februari 2009

Santa Barbara - Joshua three - San Diego

Hello everybody,

Total cycling distance : 14 800 km or 9240 miles

Wel, on saturday, november 19th, I left Santa Barbara but the nigth before Tim and me went to a live performance and had some beers. That was nice.

I cycled along the coast on the famous HW1. The coast is very beautiful but also very busy. At one point I was cycling on the shoulder of a HW with 6 lanes (2 x 3).  It takes the fun away for cycling.

After Ventura I went inland to avoid LA and to visit Joshua Three NP.  First I cycled to a lot of orchards and than I went uphill in to the high desert. I an town I had my 6th flat of the journey.  A small metal needle penetrated my tire. With all the glass, metal, rocks, .... on the shoulder I am not doing to bad I think. Also my tyre was old and that did not help.

On tuesday, november 22th, I saw something special although I did not realize it immediately. It was a lake that was almost dried up. Not more than a big mud pool. The next day somebody told me it was the remains of an old glacier lake. The special thing is : there are still shrimps in it. They are capable of surviving the long dry periods. At least their eggs are. They just become dormant till there is enough rain and than they awake. The people notice this when all of the sudden seabirds appear and start eating them. Those birds come from 1000 miles away but still they know this.  The eggs can also be carried from 1 pool to another by animals or when a pool dries out completely by the wind.

Joshua Three is named after the special three that grows there. The first settlers were mormons and they used to think that the three looked like saint Joshua who led his people in the promised land with his hands held high. 

I spend a night with George, a member from couchsurfing. He is building a new home for him while he stays in his old one. I could sleep in the new house. I normally consider having a bedroom of my own as a very big luxury these days.  A house of my own beats everything of course.
I did a backcountry hike  and I cycled to the end of the trail where George picked my up and than gave me a ride to the start. I liked  the desert very much with the open space and so. The rock formation are incredible and with the full moon the Joshua trees looked spectacular. 
The trail was named Boy Scout trail and for me it almost became Lost boy scout trail. The trail was wide enough so following was no problem but some how I ended up following a mountain goat trail. There are a lot of them here and the trail was wide at the start. After a while I could not follow it and realised I was wrong. Luckily I found the right trail very fast. Lost in the desert was not a very good foresight.

Joshua Three NP is at the border region of 2 deserts. one is the Mojave desert which is at a higher altitude (4000 to 6000 ft)  and because of that not so dry or hot as the Colorado desert. 
The joshua three only grows in the Mojave desert and it is very interesting to see the changes in the landscape and plants while I am hiking. The colorado desert is a part of the Sonora desert which goes all the way to Baja California. I will be cycling in this desert again.
Because of the altitude the nights are cold.

After this I return to the village of Joshua Three because I have to resupply. There is no water what so ever in the park. In the village I have my first earthquake. 4 at the scale. I hardly felt it and it was over before I could think of an earthquake.

On saturday, I cycle again in the park and enjoy. All the campgrounds are crowded and I decided to spend the night on a picnic area although this is not aloud. A parkranger finds me and I tell that I had a flat tyre and did not want to cycle in the dark. She believes me but makes me go the a campground. She accompanies me with her lamps on. It gives a surreal feeling to it.
Sunday, i cycle through the park and hike to an oasis where I spend the night. It is just great. Camping under palm trees all alone in the desert. There are no clouds and the night sky with the stars are great.  

Before I get there I see a motorcyclist fall. He slides for 50 yards. He has some cuts and brews but seems to be allright. I take care of his wounds. There is no cell phone coverage here. The most of his group did not see him fall and rode on. Another tourist warns them and the rangers. It takes 35 minutes for the first ranger to arrive and 1 hour before an ambulance comes. Than there are 8 cars. 3 rangers, 1 firetruck, 1 paramedic unit, 3 police cars and 1 ambulance. It looks to me that every person knows what to do but there are to many people. This is some kind of over kill. In Belgium there would be not even half of the people. This is not very effective.

Because of this I am late and hike a bit in the dark to the oasis which is fantastic.

From Joshua Three I cycle to the Borego desert park. To be on time I have to cycle the Banner grade (4220ft) in the dark. In full moon and with some christmas decoration I enjoy it again. 
The park is very beautiful but I do not have the time to hike there. George, a member of warmshowers, is expecting me. 

I arrive in San Diego where I took the plane to Hawaii but I will tell all about this in my next mail.

greetings,

nico