sydney - oodnadatta track

Dag allemaal, Hier is het volgend verslag van mijn reis. Omdat Sydney enorm fiets onvriendelijk is en het ook nog eens zeer uitgestrekt is, besluit ik om een trein te nemen naar een stad 70km verder. Het is eigenlijk de eerste stad dat geen voorstadje is. Net als alle andere Australische steden, bouwt men hier niet in de hoogte. De fiets op de trein is geen bezwaar. Buiten de spitsuren is het zelfs gratis. De trein is ook heel goedkoop. Helaas zijn er geen speciale plaatsen voor een fiets en moet ik het eerste halfuur continu opstaan om de doorgang voor andere passagiers te verzekeren. Vanuit Sydney wil ik naar Broken Hill fietsen. 1200km verder aan de andere kant van de Blue Mountains en ook al in de outback. Alles ten westen van Bourke wordt beschouwd als outback. Ik volg een kleinere weg en hoopte zo op minder verkeer. Dat is zo maar er is ook geen fietspad of pechstrook om op te rijden en het is alles behalve interessant. Bij momenten zelfs onveilig. De eerste dag eindigt onverwacht in een feest. Ik zoek voor een geschikte kampeerplek en vraagt wat info aan een man. Hij nodigt me uit om te kamperen in het huis waar hij verblijft. Het is een groep muzikanten die net terug is van het grootste folk festival in Australie. Het duurt 10 dagen en ze zijn hier om wat stoom af te blazen. Ik krijg heel lekker eten en daarna wordt er 2uur lang gezongen en muziek gespeeld. Er zijn de gewone instrumenten zoals guitar, fluiten in meerdere vormen en maten en ook een harp. Verder nog een aantal instrumenten die ik niet ken. Niet in het engels en niet in het vlaams. Het is wel allemaal prachtig. Ik blijf de volgende dag nog tot smiddags bij de groep. Een vrouw heeft vroeger nog als laborante gewerkt in Papoea New Guinea (jaren 60) en heeft een aantal geweldige verhalen. Ze geeft ook toe dat ze toen heel naief (katholiek) was en heel de wereld europees (lees britisch) wou maken. Papoea New Guinea was eerst een Duitse kolonie maar is tijdens de eerste wereldoorlog veroverd door Australie. Niet dat er echt gevochten is. De Duitsers hadden er eigenlijk geen soldaten of schepen. Daarna moet ik in het heetst van de dag nog over de Blue Mountains. Niet gemakkelijk maar wel heel mooi. De volgende dagen worden de dorpen kleiner en verder weg van elkaar. De fruitteelt maakt plaats voor veeteelt en dan is er de semi-woestijn. In de dun bevolkte gebieden zijn de mensen altijd meer behulpzaam maar ook veel nieuwsgieriger. Tijdens rustpauzes zijn er altijd de typische vragen. Hoe ver? Vertrek- en eindpunt? Aantal lekke banden enz. Maar je krijgt ook veel water en soms ook eten aangeboden. Ik bereik Broken Hill waar ik 2 nachten verblijf met een Nederlands meisje en haar Australische vriend. Duncan vertelt heel grappig over het leven hier. Op afgelegen ranches en in de mijnen. Het blijkt dat niet alleen Aboriginals een drankprobleem hebben. Als je in de mijnen werkt, zijn er dagelijks alcoholtesten voor je mag beginnen. Regelmatig zijn er ook drugstesten enz. Munstering of het hoeden van vee is ook speciaal. Dit is ook de streek waar kamelen of eigenlijk dromedarissen wild voorkomen. Ze zijn zo talrijk dat ze een echt probleem zijn. Ze worden gejaagd en ook gevangen om ze dan te verkopen aan Saoedi-Arabie enz. Duncan en zijn collegas hebben een keer geprobeerd om zo geld te verdienen. Ze werden opgejaagd door motos en in een koraal gejaagd. Deze koraal was heel geschikt voor de runderen maar ze hadden er niet aan gedacht dat kamelen wat groter zijn. De dieren zijn uiteindelijk dwars door de omheining gestormd. Dus geen extra geld maar wel 2 dagen extra werk om alles te herstellen. Ik bezoek hier ook de basis van de Flying Doctors of Vliegende doktors. Wel bekend van de vroegere TV serie. Er is een rondleiding maar die valt wat tegen. Is vrij kort en ze laten ook geen medische apparatuur zien wat voor mij wel zeer interessant is. We kunnen door een venster wel in de hal kijken waar de vliegtuigen staan maar echt kortbij is het niet. De vliegtuigen zijn klein om zo op afgelegen vliegvelden te kunnen landen. Ze kunnen maar 1 pat liggend en 2 pat zittend vervoeren. Het kleine museum erbij gaat meer over de stichter en is wel interessant. Hij was een missionaris. 2 weken later zal ik in een zeer klein dorp in gesprek geraken met de dienstdoende verpleegster. Het dorp heeft max 100 inw en er zijn 100 mensen op de omliggende ranches. Ze is de enige verpleegkundige en dus altijd van dienst. 7 dagen per week en 24 uur per dag. Ze werkt samen met de Flyying Doctors. Als er een noodgeval is, moet ze er met de ambulance naar toe. Soms alleen. Het ziekenhuis van het dorp is maar net iets groter dan mijn afdeling. Die zondag is er een vee-arts op bezoek en er worden dus heel wat zieke dieren verzorgd. Ik denk niet dat dat in Belgie nog zou kunnen maar ja. Er is trouwens geen doktor of tandarts hier. Die komen op gezette tijden hun "rondes" doen samen met psychiaters, psychologen, dietisten enz. In Broken Hill word ik ook geinterviewd door een journaliste van de lokale radio. Het gesprek werd uitgezonden om 6u smorgens en ik heb het dus nooit gehoord. Het moet ook op hun website staan met mijn foto. Als iemand wil zoeken. Het is BBC rural radio. Als je het artikel vindt en naar mij opstuurt zal ik een pintje trakteren. Van hier is het nog een paar dagen fietsen naar Flinders Range NP. Een fantastisch mooi natuurgebied in de bergen waar ik meerdere dagen blijf. Ik wandel wat enz. Ik ontmoet een fietser die me een paar kaarten leent van de Mawson Trail. Een 900km lang fietspad dat naar Adelaide leidt. Helaas zijn sommige stukken voor mountainbikes en kan ik er maar weinig van doen. Het is wel prachtig om zo door de bergen en valleien te fietsen. Hij vertelt me ook dat ik met mijn fiets de Oodnadatta Track kan doen. De Oodnadatta Track is eigenlijk de oorspronkelijk route die de ontdekkingsreiziger Stuart gevolgd heeft die voor het eerst Australie in Noord-Zuid richting succesvol heeft doorkruist. Er was een andere expeditie geweest maar de 2 van de 3 leden die het noorden bereikt hebben zijn op de terugweg gestorven. De derde heeft het alleen met hulp van Aboriginals overleefd. Niet lang na de verkenning van deze route in 1861 heeft men de Overland Telegrapf Line gebouwd. Eindelijk waren de steden in het zuiden verbonden met Darwin in het noorden en daarmee met de rest van het Engelse Rijk en dus de wereld. Ook heeft men een spoorlijn langs deze route gebouwd maar die was pas in 1929 volledig af. Tijdens de tweede wereldoorlog toen Japan het noorden bedreigde is het treinverkeer van gemiddeld 3 treinen per week gestegen naar 50 per week. Japan heeft Darwin en andere steden ook ca 170 keer gebombardeerd. Uiteraard heeft men later een kortere route gevonden en daar langs een weg en een nieuwe spoorlijn gebouwd. Deze weg noemt nu de Stuart HW naar Stuart die ontdekkingsreiziger. Het is dus niet de originele route. De Oodnadatta Track is ook nooit geasfalteerd. Ondertussen heb ik wel weer zoveel vertrouwen in mijn fiets (lees spaken) dat ik deze 700km toch aan durf. Buiten 1 lekke band 40km voor het einde heb ik geen enkel probleem. De track is nu zeer afgelegen met slechts 2 dorpen en 2 roadhouses onderweg. Het tweede roadhouse heeft geen drinkbaar water en alles wordt dus over de weg aangevoerd. Een fles van 1,5l kost hier 6$ of bijna 5 euro. Met het volgend dorp 200km verder kost me dat een hoop geld. Oodnadatta was gedurende 25 jaar het eindstation van de spoorweg en een groot dorp. Toen de spoorlijn werd verlengd werd het kleiner en later toen het treinverkeer helemaal stopte werd het eigenlijk verlaten door blanken. Enkel de lokale Aboriginal groep woont er nog. Helaas worden hier alle cliches over aboriginal dorpen bevestigd. Overal ligt er afval : van verlaten en verroeste autos, bierblikjes, plastic zakken, kleren en noem maar op. Het roadhouse en camping worden gerund door blanken net zoals de andere belangrijke dingen. Enkel de "hoofdstraat" is geasfateerd en dat is dan pas in 1980 gebeurd. Het oude spoorwegmuseum is wel leuk. Met veel fotos over de oude tijd. De ladingen werden hier overgeladen van de treinen op kamelen. Deze Camels Trains konden wel 100 dieren en meer lang zijn en brachten alle dingen naar Alice Springs en verder. Langs deze track zijn er 2 opmerkelijke dingen te zien. Buiten de ruines van de telegraaflijn en spoorwegstationnetjes. Enkele daarvan zijn nu gedeeltelijk gerestaureerd om toeristen aan te lokken. Ten eerste heb je Lake Eyre. Het grootste zoutmeer in Australie. Hier wordt 40 keer meer water verdampt dan dat er regen valt. Hoe kan dit? Wel alle regen die ten westen van de Great Dividing Range valt, wordt via rivieren naar dit Lake of meer gebracht. De blue mountains die ik overstak maken deel uit van de Great Dividing Range en zijn dus 2000km ver weg. Je zou denken dat al het water dan al lang opgenomen is door de bodem. Nee, het grootste deel van de bodem bestaat hier uit klei of rotsen die ondoordringbaar zijn. Het gebergte is ook niet zo hoog en het verval is niet groot. Het water doet er meer dan 2 maanden over om tot hier te geraken. Ik heb zelf nog enkele kleine overstromingen gezien als gevolg van de regen in Queensland nu 3 maanden geleden. Lake Eyre is ook het laagste punt in Australie. -24m De regen werkt echter met onvoorspelbare cycli. In 20009 is het meer voor de eerste keer in meer dan 10 jaar gevuld. Ja, het meer is het grootste deel van de tijd meer een zoutpan dan een meer. Er is het noordelijk meer (tot 1,5m diep) en het zuidelijk deel (0,5m ). Heel veel Australiers hebben nooit water in het meer gezien. Nu in 2012 is het meer wel gevuld en dat zelfs voor het tweede jaar op rij. Dat is nog nooit gebeurd sinds de blanken zijn gearriveerd. Hoewel het meer bijna 2000km van eender welke kust is, zie je hier op eens meeuwen en andere zeevogels verschijnen die komen vissen. Ook pelikanen komen ook maar meer om te broeden. De pelikanen heb ik niet gezien maar de meeuwen wel. Uiteraard gaan de dieren door al het water zich dit jaar enorm snel voortplanten wat soms ook lastig kan zijn. Ideale temperaturen en voldoende water zorgt voor veel insecten. De vliegen zijn dus een enorme plaag. Zo erg zelfs dat ik een vliegennet heb gekocht en dit zelfs tijdens het fietsen draag. Vliegen in je mond en neus zijn nu eenmaal niet leuk. Ik sprak met enkele lokale mensen en ze zeiden me dat ze in 20 jaar tijd slechts voor de 2de keer een vliegennet gebruikten. Het tweede fenomeen is het great artesian basin. Dit is het ondergronds watersysteem. Een klein deel van het regenwater kan in het gebergte wel doorsijpelen naar de ondergrond. Uiteraard heeft het ook last van de ondoordringbare lagen en kan het niet naar de oppervlakte komen tenzij er ergens barsten of gaten in deze lagen zijn. Door geologische verschuivingen zijn er zo een aantal. De aboriginals kenden deze bronnen en gebruikten ze om rond te trekken. Ze worden ook de string of springs genoemd. Aangezien Stuart werd geholpen door Aboriginals is het niet verwonderlijk dat hij deze route "ontdekte". Men schat dat het water 2 miljoen jaar nodig heeft om dit traject af te leggen. Waar het dan aan de oppervlakte komt, komt het meestal met hoge druk uit. Door de lange periode ondergronds zitten er ook heel veel mineralen in waardoor het water eigenlijk ondrinkbaar is. Tenminste voor de Europeanen. Later hebben de Europese kolonisten vele bronnen geboord en daardoor is de druk fel afgenomen. Door het hoge mineraalgehalte verroestte de pijpleidingen ook heel snel waardoor het water vrij kon stromen. Dit heeft na 100 jaar geleid tot micro-klimaten. Ik heb gekampeerd op een camping met zo een hotspring. Het is een beetje raar om meer dan een week in de woestijn te fietsen om dan een moerasje te zien met vissen en kikkers enz. Het water was echter niet heet. Enkel 29gr maar op sommige andere plaatsen is het echt een hotspring. Door de druk kreeg ik wel een goede massage en na een week zonder douche was het meer dan aangenaam. Ik heb er een uur ingezeten. De nachten zijn ondertussen ook kouder geworden en het wordt donker ca 19u. Om dan een uur in dit water te liggen is wel een ongekende luxe voor mij. De Oodnadatta Track eindigt in Marla waar de Stuart Highway ook doorloopt. Het is zalig om weer op een geasfalteerde weg te fietsen. Het zal me naar Ayers Rock brengen maar dat is voor het volgend verslag. groeten, nico