Hello everybody,
Finally an other update about my travels. This time in Mexico. My route was San Diego-La Paz-San Jose Del Cabo -La paz - ferry to Topolobampo-Hermosillo- bordercrossing at Naco - Tombstone -Tucson.
Total cycling distance : 20 651 km or 12 906 miles.
On wednesday, february 11th, I left San Diego and crossed the border at Tujiana. Several people told me it was very dangerous in Mexico because of all the violence. This violence however is between the drugs gangs and the police. It is never targeted at the tourists.
I did take some precautions and arranged to stay with hosts from WS the first 2 days in Mexico.
There was only 1 slight problem : I misestamated the distance to the first host and so was forced to cycle in the dark but that is not hard for me because I do all the time back home.
Larry, in Puenta Nova, was very generous and made some fine pancakes for me.
The first 2 days was cycling on the pacific ocean in an area that is good for farming. I even had some rain here.
Than I had to cycle through the sonora desert. Dry and dusty, comfortable during day but cold when the sun was under. I had allmost freezing temperatures here.
On tuesday, february 17th, I crossed the 28 th parralel and there is something funny with it. Here the climate changes quickly. It remains the desert but it gets much hotter. 35 degr C or about 100 F during day and 15 C or 60 F during nigth. In a few days I changed from camping with tent and clothing in just sleeping outside with my sleeping bag. This parrallel is near the town of Guerrero Negro. There is a saltwinning factory and this is the only industry I saw in more than a week.
A bit further I had to cross the peninsula and arrived at San Ignacio, an oase in the desert. There was a river, hundreds of palmtree. I almost swum here but was not convinced if it was aloud.
Here I saw my first spanish mission in Mexico. My guide said it was old and high but most of the missions turned out to be younger and smaller than the average church back home. Some were very beautifull but all in all a bit disappointing to me. I do realise now how spoiled I am by having so many 4 or 5 centuries old houses and churches in flanders.
I did enjoy the plaza in San Ignacio. Finally some good shade. By crossing the peninsula I reached the Sea of Cortez where there are many beautifull beaches.
On friday, february 20th, I met three cycling brothers from Michigan. We cycle together for half a day till Mulege where I take a restday with Bill from WS. They go on. Andrews website is www.lifebybike.blogspot.com
We think we see the mission here but it turns out to be the catholic church. The mission is at the other side of the town.
Loreto is also a beautifull town and the former capital. You see it on the many tourists but also on the plaza, the malecon,..... I see a lot of pelicans here and I am amased but how the torpedo themself in the sea to cath some fish.
Some small villages feel more like american towns because of all the snowbirds or retired people who pass the winter here. In summertime when it gets hotmost of them go back to the USA.
On tuesday, february 24th, my day startsfine. I camped at a beach and last night I had a nice swim. In the morning a do a fine hike to a nearby hill with an scenic view. Now I am late to cycle up a long and steep hill and it is here that I have 2 flats wich is no fun to repare in the heat.
On several days I drink 5 L water and 1L of coca cola.
In Ciudad Constitucion I met Jason and 2 of his friends. I met Jason 3 months earlier in California while we were cycling near Joshua Three NP.
He tells me that the brothers just left town. They leave also but a few hours later we all meet again on the only shop in a small village. We end up camping together and here emancipation is 100%. Jesse, the only girl in the group, has a flat tyre and starts reparing it. The 6 guys sit together and talk a bit. Even the 3 bikemecanics do not help.
The next day, thursday, I cycle with the 3 brothers and it is so much fun that I will stay with them till march 5th. We cycle to La Paz where we have a restday. I stay with Laura from CS. She is so nico to cook a bit for me. A salad with cactus. Cactus is not meant to be eaten raw but cooked it is very tasteful.
Laura shows us the town and we end up in a nightclub. Something I havent done in 8 years or so.
I enjoy La Paz with its malecon, plaza where I see a performance from dancers and some live music. The second evening we go bowling and we all have a good time. I end up second only a few point less than David.
We decide to make a loop to San Jose del Cabo. It turns out to be beautifull but also very turistic. It is a famous spot for the springbreak.
We camp several times on beaches and swim in the sea. The sea of cortez is no problem but the pacific ocean has very strong currents and tides but we enjoy the power of the waves. We also camp on a patio from an abandend hotel. Because of the worldwide crisis we can see a lot of empty houses or houses who are not finished.
Since I cycled with the brothers I have a siesta everyday. We do not cycle between noon and 4pm.
It may look strange that we meet up but there is basicly only 1 road on Baja that goes north-south.
In a small village we see a zoo. I see my first ratlesnake here and do not mind it is not in the wild. I do regret to see the lion and tiger who are in cages that are too small for them.
On march 5th, we are back in La Paz and here Andrew leave us to take the ferry to Mazatlan to cycle from there directly to Texas and the east coast. I stay with David and Marc. We take the ferry to Topolobampo and will cycle north to Tucson.
First we have a good time in La Paz cooking together and also Laura is joining us.
Laura, thank you for hosting me and showing us La Paz and a good time.
To answer some questions I received : yes, mexico is cheap. I had a breakfast (eggs and bacon) with coffee for less than 3 euros. I could let my laundry do for 2,5 euros.
I eat some taco : tescado (fish) and camecones (shrimp) wich are very good and Baja is known for this.
I had also chilaquiles wich I did not like so much but the Papa rellena (a baked potato wich cheese) wich David had is superbe.
I loved the desert with the Saquaro but can understand that some people think it is boring.
From saturday, march 7th, to thursday, march 12th, we cycle from Topolobampo to Hermosillio. This is fertile land with farming but boring to me and with more traffic. We do make a side trip to San Carlos, a famous turistic spot on the sea where we have a good time swimming and drinking some tequila.
In Hermosillio we meet a journalist wich makes an article about us with a picture. It is also online on www.elimparcial.com on friday march 13th.
If anyone can copy it and send it to me I will very much appreciate this.
From Hermosillio we cycle through the mountains to Nica where we cross the border. This is a small HW where we enjoy the scenery and have no traffic. We do have some rain ans see a big storm in the distance on saturday. The next day we have to cross 4 creeks where there are no bridges. It gives us some nice pictures.
So this was Mexico.
greetings,
nico
maandag 23 maart 2009
zondag 22 maart 2009
mexico : baja california-Hermosillo -Tucson (VS)
Dag allemaal,
Het volgende verslag gaat over het Mexicaanse schiereiland Baja California en de terugrit over het Mexicaanse vasteland naar Tucson.
Tot afstand is nu : 20 651 km
Op woensdag, 11 februari, verlaat ik San Diego en fiets naar het zuiden. Hier in de US is er veel slecht nieuws te horen over Mexico. Er is veel geweld en meerdere mensen raden me af om er te fietsen maar geen van deze mensen is er geweest. Enkele fietsers die er zijn, zeggen allemaal dat het veilig is.
Er is inderdaad geweld maar dit is tussen de verschillende drugskartels die onderling vechten voor de controle over de weinige open grensposten die er nog zijn. De VS hebben immers de grenscontrole fel verscherpt om het illegaal passeren van de grens te controleren.
Zelf neem ik mijn voorzorgen en beslis om de eerste 2 nachten niet te kamperen maar bij mensen te logeren. Ik onderschat wel de afstand naar mijn eerste gastheer en moet een uurtje in het donker fietsen wat ook geen problemen oplevert.
Larry komt me zelfs halen aan het naftstation en kookt voor me. Hij woont op een kleine heuven en heeft een geweldig uitzicht op de bergen en de zee.
Ik merk wel snel dat ik in een armer land ben. Er zijn weinig WC's en geen enkel heeft WCpapier dus dat heb je maar beter zelf bij. Ook is het kraanwater niet veilig om te drinken en je moet dus drinkwater kopen. De rijstijl is ook anders en is wat agressiever maar de bestuurders zijn hier wel gewend aan fietsers en kijken ervoor uit. Dat kon ik in de VS niet altijd zeggen.
De eerste 2 dagen blijf ik kort bij de kust (pacific oceaan) en is er wat industrie en landbouw maar dan kom ik in de sonora woestijn terecht. Kleine dorpjes ver van elkaar met wat wegrestaurantjes er tussen. Veel stof. Het is meestal vrij warm overdag (20 a 25gr C) maar de temperatuur daalt fel als de zon onder is. Soms zelfs tot kort bij vriestemperatuur.
Dit is waar de saquaro cactus goed groeit en dus talrijk is. Ik vind het een heel mooi landschap maar kan begrijpen dat sommigen dit eentonig vinden. Juist voor ik de woestijn bereik, heb ik nog wat regen snachts.
Alles is hier goedkoop : een ontbijt met spek en eieren en een paar tassen koffie is maar 3 euro.
Op 28 gr NB is er de stad Guerrero Negro en hier is iets speciaal. Dit is de grens tussen 2 klimaatzones (waarom weet ik niet) maar op 2 dagen gaat de temperatuur met meer dan 10 gr C omhoog. Overdag is het nu geregeld 35 gr C en snachts gemiddeld 15gr. Dit is natuurlijk wel wat afhankelijk van de hoogte waar ik ben. (ik moet enkele hoogteplateaus over). Al snel zet ik enkel mijn binnententje op en daarna doe ik zelfs dat niet meer. Ik slaap gewoon op mijn matje en met een slaapzak. Het rare is dat ik heel wat Mexicanen zie die met truien of jassen rondlopen omdat dit koud weer is??????????????????????????
In Guerrero Negro is er ook een zoutwinningsfabriek en dit is de enige vorm van indurstrie die ik zie in een week. Er is ook een boerderij die cactussen kweekt. Voor de rest zijn er grote veeboerderijen maar omdat het land zo weinig vruchtbaar is, zijn naar Belgische normen maar heel weinig koeien die er rond lopen. Soms zie ik meer dan 10km enkel omheining en geen vee.
Na een week van dit bereik ik San Ignacio, een oase in het midden van deze woestijn en een hele verademing. Er zijn honderden palmbomen enz. Geweldig om nog eens wat groen te zien. Ook is hier de eerste van de Spaanse missies die hier heel beroemd zijn. Er wordt beweerd dat het grote en oude gebouwen zijn maar gemiddeld genomen zijn ze kleiner en jonger dan de gemiddelde kerk bij ons. De meeste zijn gesticht in eerste helft van de 19de eeuw. 50 jaar zijn ze verlaten omdat de oorspronkelijke bewoners (ook Indianen genoemd) voor ca 80% zijn gestorven door oorlogen en vooral voor hun vreemde westerse ziekten zoals pokken en syphilis.
Ik kruis nu het schiereiland en fiets langs de zee van Cortez.
Op vrijdag, 2 februari, ontmoet ik de Yapp broers. Het zijn drie broers van Michigan die van San Francisco naar het zuiden fietsen. We fietsen een halve dag samen maar ik neem een rustdag in Mulege terwijl zij verder gaan. Mulege is ook een oase waar we de missie bezoeken. Later verneem ik dat dit niet de missie is maar de grote katholieke kerk. De missie is aan de andere kant van het dorp.
De volgende dagen zal ik veel prachtige stranden zien met palapa's : hutjes met daken van palmbladeren. Vele amerikanen komen hier overwinteren. Sommigen met hun RV's (mobilhomes). Deze gaan terug naar de VS als het zomer en dus te heet wordt. Anderen wonen hier definitief of hebben er winterhuisjes. Ze hebben soms hele dorpjes overgenomen en deze dorpjes worden gringo dorpen genoemd.
In Loreto, de vroegere hoofdstad van Baja California, is er een mooie malecon of dijk langs de zee van Cortez. Ik zie vele pelikanen in de haven en als er een bootje binnenkomt, gaan ze vissen en het is een fantastisch zicht zoals ze in de zee duiken.
Op dinsdag, 24 feb, heb ik een pechdag. Ik rij 2x plat op een wel heel lange felle bergop. De eerste maal vind ik nog schaduw maar de tweede maal is het direct in de felle zon op het heetst van de dag. Ik vloek wat maar stop hier al snel mee omdat het te vermoeiend is in deze hitte.
Ik drink tot 5 liter water en 1 liter cola op een dag op toch maar voldoende vocht op te nemen.
De volgende dag ontmoet ik Jason, een fietser die ik 3 maanden geleden, al eens tegen kwam in California juist voor Joshua Three NP. Hij is nu vergezeld van 2 andere fietsers. Ik wist dat ze in de buurt waren omdat we allemaal een Duitse fietser tegen kwamen die van Argentinie naar Alaska aan het fietsen is. Jason is een paar dagen ziek geweest maar is nu beter. Helaas verlaten ze juist de stad als ik arriveer. Van hen verneem ik ook dat de 3 broers juist de stad verlaten hebben.
Laat in de namiddag komen we echter allemaal samen aan een winkeltje in een klein dorpje. De enige plaats met koud water en schaduw voor de eerste 40km. Jessie heeft ook een lekke band die hier gerepareerd wordt.
Ze vertrekken iets voor mij maar ik haal ze in als een kampplaats vinden. Jessie heeft weer een lekke band en geen reserve meer. Nu gebeurt er iets gek. Terwijl het meisje haar band en fiets repareert, zitten wij (6 mannen waarbij 3 fietsmecaniekers) gewoon wat te keuvelen. Emancipatie is hier volledig dunkt me.
De volgende dag fiets ik met de drie broers Andrew, David en Mark verder. Ik zal bij hen blijven tot La Paz op 5 maart. Hier neemt Andrew een andere route dan ons en David, Mark en ik zullen samen fietsen tot hier in Tucson waar onze wegen ook splitsen.
Het is ook vanaf hier dat we siestas houden. Er wordt niet gefietst en eigenlijk wordt er niets gedaan buiten eten en drinken tussen 12 en 15 of zelfs 16u.
Vrijdag, 27 feb, bereiken we La Paz waar we een rustdag houden. Ik logeer bij Laura die wat voor me kookt. Cactus, rauw smaakt het echt niet maar gekookt is het wel lekker.
s Avonds gaan we allemaal uiteten en nemen typische Mexicaanse gerechten. Ik heb chilaquiles wat me echt niet smaakt. Papa rellena van David is fantastisch. De Tomalles zijn ook goed. Alles wordt doorgespoeld met margarita.
Later belanden we in een nachtclub waar we gratis kunnen drinken tot middernacht. Er wordt even gediscussieerd of we bier of rum met cola willen drinken. Ik eindig de discussie door voor iedereen beiden te bestellen. Dit wordt nog enkele keren herhaald voor middernacht waarna we de club verlaten en gaan slapen. Het is zeker 8 jaar geleden dat ik nog eens in een nachtclub ben beland. Niet echt mijn stijl en niet veel verschillend met wat ik thuis zag.
Ik vind La Paz wel een leuke stad : er is een plaza, malecon, haven, strand (waar overdag niemand is maar s avonds wel), missie en vooral een heel gemoedelijk sfeertje.
Op onze rustdag zie ik nog Mexicaanse danseressen optreden op de plaza met wat live muziek.
We besluiten om nog een lus te fietsen naar San Lucas en San Jose del Cabo. Een zeer mooie maar ook zeer toeristische streek die zeer gekend is in de VS voor de springbreak. We vinden enkele mooie kampeerplekken en zwemmen regelmatig in de zee. Ook savonds als het donker is.
Er zijn enkele oude en grotendeels verlaten mijnstadjes zoals El Triumfo en San Antonio.
Mexico is een heel katholiek land en er zijn zeer vele kapelletjes en kerken. Zelden zijn deze vervallen of verwaarloosd. Dit kun je echter niet van de huizen zeggen.
De twee grootste inkomsten voor Mexico zijn het geld dat landgenoten sturen van de VS en het toerisme en beiden zijn zeer hard getroffen door de huidige economische crisis. Overal zie je verlaten of half afgewerkte gebouwen enz. Er word ook af en toe gebedeld maar toch zijn er minder daklozen dan in de VS.
Het lijkt misschien ook raar dat ik zo veel fietsers tegenkwam maar hoewel het schiereiland 1800 km lang is, is er eigenlijk maar een weg die van noord naar zuid loopt. De meeste zijwegen zijn ook zandwegen die bijna onmogelijk befietsbaar zijn. Ik ontmoet een Duitser die het geprobeerd heeft maar meestal deed hij niet meer dan 25 km per dag en wandelde veel.
Tijdens deze lus eten we ook de beroemde tescado (vis)taco's en de camerones (garnalen)tacos.
Ik heb weer een lekke band en zie hier dat mijn lijm gesmolten is door de hitte en niet meer bruikbaar.
Terug in La Paz kan ik mijn kleren laten wassen en strijken voor 2,5 euro. Daarvoor kan ik het niet zelf doen.
Op zaterdag, 6 maart, nemen Mark, David en ik de ferry naar Topolobampo op het vasteland.
Hier is er geen woestijn meer maar relatief vruchtbaar land maar helaas ook vrij saai met meer verkeer en wat steden. Gedurende 5 dagen is vrij saai.
Het enige dat ik nog te vermelden heb is dat ik op een dag 3x lek fiets. (zondag, 7 maart). Ik vervang mijn buitenband en heb nu geen reserve meer. Nergens kan ik een goede band vinden en moet tot hier Tucson fietsen om een nieuwe te kunnen kopen. Ik ben de tel kwijt geraakt over hoeveel lekke banden ik had maar de meeste komen door slecht materiaal. Sommigen zullen zich nog herinneren dat ik mijn goede reservebanden in Alaska met de post naar een vriendin had gestuurd maar dat die nooit zijn aangekomen. Daardoor moet ik het met lokaal en minder goede banden doen. Ik heb 2x lek gereden aan de voorste band in het begin van mijn tocht en daarna niet meer. Die buitenband gaat nu al meer dan 20 000km mee.
Op donderdag, 12 maart, bereiken we Hermosillo en een reporter ziet ons. De volgende dag is er dus een krantenartikel over ons. Ik ben blijkbaar wel van nationaliteit verandert wat nu ben ik van Nederlandse afkomst. Na weken een gringo genoemd te zijn is dat wel een afwisseling. Of het positief of aangenaam is, laat ik in het midden. Er zijn hier namelijk ook enkele Nederlandse lezers.
In Hermosillo ontmoeten we ook enkele leden van couchsurfing en we hebben allemaal een leuke tijd. Mijn gastheer Joel en zijn familie maken ook traditioneel Mexicaans eten voor mij. Na weken in de woestijn smaakt dit geweldig.
Van hier fietsen we eerst de bergen in. We zijn nu ook terug noorderlijk van 28gr NB en door de hoogte wordt het snachts weer koud. Zaterdag, 14 maart, hebben we zelf wat regen en zien we in de verte een storm. De volgende dag moeten daardoor meerdere beekjes oversteken. Omdat dit halfwoestijn is en het dus niet veel regent zijn er hier weinig of geen bruggen en moeten we dus echt door de beken fietsen.
Maandag, 16 maart, steken we de grens over in een klein dorpje Nica. Hier wordt voor het eerst mijn paspoort gecontroleerd. We hebben tientallen militaire checkpoints gezien maar ik ben nooit tegengehouden. Zelf toen ik van de VS naar Mexico fietste ben ik niet gecontroleerd. Gelukkig is er geen probleem .
We kamperen bij een oud mijnstadje Bisbee en nemen er een rustdag. Dinsdag was het Sint-Patricksday en dat wordt in de VS fel gevierd. David en Mark kijken er fel naar uit. Ik zie veel mensen met groene kledingstukken. Saint Patrick is de beschermheilige van Ierland en de Ierse kleur is groen maar savonds blijkt dat er eigenlijk niets te doen is. We drinken enkele pintjes en zien een zeer slecht live optreden en dat is.
Op donderdag zijn we in Tombstone waar Wyat Earp en zijn broers het overberoemde revolverduel hadden aan de OKcorral. Supertoeristisch maar wel leuk. Ik zie de nagespeelde versie maar die is langdradig. De oude huizen en een museum zijn wel leuk.
Vrijdag bereiken we Tucson waar we zullen splitsen. David neemt de trein naar huis en zal beginnen te werken. Mark fietst naar een vriend in Phoenix en dan naar de grand canyon en ik zal van hier naar het oosten gaan.
Gisteren zijn Mark en ik naar een cafe geweest. Het was ons verteld dat het country en western was maar ik heb maar eenmaal de twostep gezien. Er was hiphop, house enz. De C&W invloed was wel dat er alleen in koppels werd gedansd. Niemand danste er in groep.
Het was ook wel leuk om mannen met cowboyhoeden op hiphop te zien dansen. Helaas was de prijs voor het bier niet om mee te lachen. 2,5 euro en het was slecht. Er is hier ook een jaarlijkse markt gaande en daar was het bier zelfs bijna 4 euro. Hier hebben we er maar eentje gedronken.
Dit is ook het land van de Apaches met hun beroemde opperhoofden Cochise en Geronimo maar ik heb eigenlijk geen goed museum er over gevonden.
Dit was het voor nu,
groeten,
nico
Het volgende verslag gaat over het Mexicaanse schiereiland Baja California en de terugrit over het Mexicaanse vasteland naar Tucson.
Tot afstand is nu : 20 651 km
Op woensdag, 11 februari, verlaat ik San Diego en fiets naar het zuiden. Hier in de US is er veel slecht nieuws te horen over Mexico. Er is veel geweld en meerdere mensen raden me af om er te fietsen maar geen van deze mensen is er geweest. Enkele fietsers die er zijn, zeggen allemaal dat het veilig is.
Er is inderdaad geweld maar dit is tussen de verschillende drugskartels die onderling vechten voor de controle over de weinige open grensposten die er nog zijn. De VS hebben immers de grenscontrole fel verscherpt om het illegaal passeren van de grens te controleren.
Zelf neem ik mijn voorzorgen en beslis om de eerste 2 nachten niet te kamperen maar bij mensen te logeren. Ik onderschat wel de afstand naar mijn eerste gastheer en moet een uurtje in het donker fietsen wat ook geen problemen oplevert.
Larry komt me zelfs halen aan het naftstation en kookt voor me. Hij woont op een kleine heuven en heeft een geweldig uitzicht op de bergen en de zee.
Ik merk wel snel dat ik in een armer land ben. Er zijn weinig WC's en geen enkel heeft WCpapier dus dat heb je maar beter zelf bij. Ook is het kraanwater niet veilig om te drinken en je moet dus drinkwater kopen. De rijstijl is ook anders en is wat agressiever maar de bestuurders zijn hier wel gewend aan fietsers en kijken ervoor uit. Dat kon ik in de VS niet altijd zeggen.
De eerste 2 dagen blijf ik kort bij de kust (pacific oceaan) en is er wat industrie en landbouw maar dan kom ik in de sonora woestijn terecht. Kleine dorpjes ver van elkaar met wat wegrestaurantjes er tussen. Veel stof. Het is meestal vrij warm overdag (20 a 25gr C) maar de temperatuur daalt fel als de zon onder is. Soms zelfs tot kort bij vriestemperatuur.
Dit is waar de saquaro cactus goed groeit en dus talrijk is. Ik vind het een heel mooi landschap maar kan begrijpen dat sommigen dit eentonig vinden. Juist voor ik de woestijn bereik, heb ik nog wat regen snachts.
Alles is hier goedkoop : een ontbijt met spek en eieren en een paar tassen koffie is maar 3 euro.
Op 28 gr NB is er de stad Guerrero Negro en hier is iets speciaal. Dit is de grens tussen 2 klimaatzones (waarom weet ik niet) maar op 2 dagen gaat de temperatuur met meer dan 10 gr C omhoog. Overdag is het nu geregeld 35 gr C en snachts gemiddeld 15gr. Dit is natuurlijk wel wat afhankelijk van de hoogte waar ik ben. (ik moet enkele hoogteplateaus over). Al snel zet ik enkel mijn binnententje op en daarna doe ik zelfs dat niet meer. Ik slaap gewoon op mijn matje en met een slaapzak. Het rare is dat ik heel wat Mexicanen zie die met truien of jassen rondlopen omdat dit koud weer is??????????????????????????
In Guerrero Negro is er ook een zoutwinningsfabriek en dit is de enige vorm van indurstrie die ik zie in een week. Er is ook een boerderij die cactussen kweekt. Voor de rest zijn er grote veeboerderijen maar omdat het land zo weinig vruchtbaar is, zijn naar Belgische normen maar heel weinig koeien die er rond lopen. Soms zie ik meer dan 10km enkel omheining en geen vee.
Na een week van dit bereik ik San Ignacio, een oase in het midden van deze woestijn en een hele verademing. Er zijn honderden palmbomen enz. Geweldig om nog eens wat groen te zien. Ook is hier de eerste van de Spaanse missies die hier heel beroemd zijn. Er wordt beweerd dat het grote en oude gebouwen zijn maar gemiddeld genomen zijn ze kleiner en jonger dan de gemiddelde kerk bij ons. De meeste zijn gesticht in eerste helft van de 19de eeuw. 50 jaar zijn ze verlaten omdat de oorspronkelijke bewoners (ook Indianen genoemd) voor ca 80% zijn gestorven door oorlogen en vooral voor hun vreemde westerse ziekten zoals pokken en syphilis.
Ik kruis nu het schiereiland en fiets langs de zee van Cortez.
Op vrijdag, 2 februari, ontmoet ik de Yapp broers. Het zijn drie broers van Michigan die van San Francisco naar het zuiden fietsen. We fietsen een halve dag samen maar ik neem een rustdag in Mulege terwijl zij verder gaan. Mulege is ook een oase waar we de missie bezoeken. Later verneem ik dat dit niet de missie is maar de grote katholieke kerk. De missie is aan de andere kant van het dorp.
De volgende dagen zal ik veel prachtige stranden zien met palapa's : hutjes met daken van palmbladeren. Vele amerikanen komen hier overwinteren. Sommigen met hun RV's (mobilhomes). Deze gaan terug naar de VS als het zomer en dus te heet wordt. Anderen wonen hier definitief of hebben er winterhuisjes. Ze hebben soms hele dorpjes overgenomen en deze dorpjes worden gringo dorpen genoemd.
In Loreto, de vroegere hoofdstad van Baja California, is er een mooie malecon of dijk langs de zee van Cortez. Ik zie vele pelikanen in de haven en als er een bootje binnenkomt, gaan ze vissen en het is een fantastisch zicht zoals ze in de zee duiken.
Op dinsdag, 24 feb, heb ik een pechdag. Ik rij 2x plat op een wel heel lange felle bergop. De eerste maal vind ik nog schaduw maar de tweede maal is het direct in de felle zon op het heetst van de dag. Ik vloek wat maar stop hier al snel mee omdat het te vermoeiend is in deze hitte.
Ik drink tot 5 liter water en 1 liter cola op een dag op toch maar voldoende vocht op te nemen.
De volgende dag ontmoet ik Jason, een fietser die ik 3 maanden geleden, al eens tegen kwam in California juist voor Joshua Three NP. Hij is nu vergezeld van 2 andere fietsers. Ik wist dat ze in de buurt waren omdat we allemaal een Duitse fietser tegen kwamen die van Argentinie naar Alaska aan het fietsen is. Jason is een paar dagen ziek geweest maar is nu beter. Helaas verlaten ze juist de stad als ik arriveer. Van hen verneem ik ook dat de 3 broers juist de stad verlaten hebben.
Laat in de namiddag komen we echter allemaal samen aan een winkeltje in een klein dorpje. De enige plaats met koud water en schaduw voor de eerste 40km. Jessie heeft ook een lekke band die hier gerepareerd wordt.
Ze vertrekken iets voor mij maar ik haal ze in als een kampplaats vinden. Jessie heeft weer een lekke band en geen reserve meer. Nu gebeurt er iets gek. Terwijl het meisje haar band en fiets repareert, zitten wij (6 mannen waarbij 3 fietsmecaniekers) gewoon wat te keuvelen. Emancipatie is hier volledig dunkt me.
De volgende dag fiets ik met de drie broers Andrew, David en Mark verder. Ik zal bij hen blijven tot La Paz op 5 maart. Hier neemt Andrew een andere route dan ons en David, Mark en ik zullen samen fietsen tot hier in Tucson waar onze wegen ook splitsen.
Het is ook vanaf hier dat we siestas houden. Er wordt niet gefietst en eigenlijk wordt er niets gedaan buiten eten en drinken tussen 12 en 15 of zelfs 16u.
Vrijdag, 27 feb, bereiken we La Paz waar we een rustdag houden. Ik logeer bij Laura die wat voor me kookt. Cactus, rauw smaakt het echt niet maar gekookt is het wel lekker.
s Avonds gaan we allemaal uiteten en nemen typische Mexicaanse gerechten. Ik heb chilaquiles wat me echt niet smaakt. Papa rellena van David is fantastisch. De Tomalles zijn ook goed. Alles wordt doorgespoeld met margarita.
Later belanden we in een nachtclub waar we gratis kunnen drinken tot middernacht. Er wordt even gediscussieerd of we bier of rum met cola willen drinken. Ik eindig de discussie door voor iedereen beiden te bestellen. Dit wordt nog enkele keren herhaald voor middernacht waarna we de club verlaten en gaan slapen. Het is zeker 8 jaar geleden dat ik nog eens in een nachtclub ben beland. Niet echt mijn stijl en niet veel verschillend met wat ik thuis zag.
Ik vind La Paz wel een leuke stad : er is een plaza, malecon, haven, strand (waar overdag niemand is maar s avonds wel), missie en vooral een heel gemoedelijk sfeertje.
Op onze rustdag zie ik nog Mexicaanse danseressen optreden op de plaza met wat live muziek.
We besluiten om nog een lus te fietsen naar San Lucas en San Jose del Cabo. Een zeer mooie maar ook zeer toeristische streek die zeer gekend is in de VS voor de springbreak. We vinden enkele mooie kampeerplekken en zwemmen regelmatig in de zee. Ook savonds als het donker is.
Er zijn enkele oude en grotendeels verlaten mijnstadjes zoals El Triumfo en San Antonio.
Mexico is een heel katholiek land en er zijn zeer vele kapelletjes en kerken. Zelden zijn deze vervallen of verwaarloosd. Dit kun je echter niet van de huizen zeggen.
De twee grootste inkomsten voor Mexico zijn het geld dat landgenoten sturen van de VS en het toerisme en beiden zijn zeer hard getroffen door de huidige economische crisis. Overal zie je verlaten of half afgewerkte gebouwen enz. Er word ook af en toe gebedeld maar toch zijn er minder daklozen dan in de VS.
Het lijkt misschien ook raar dat ik zo veel fietsers tegenkwam maar hoewel het schiereiland 1800 km lang is, is er eigenlijk maar een weg die van noord naar zuid loopt. De meeste zijwegen zijn ook zandwegen die bijna onmogelijk befietsbaar zijn. Ik ontmoet een Duitser die het geprobeerd heeft maar meestal deed hij niet meer dan 25 km per dag en wandelde veel.
Tijdens deze lus eten we ook de beroemde tescado (vis)taco's en de camerones (garnalen)tacos.
Ik heb weer een lekke band en zie hier dat mijn lijm gesmolten is door de hitte en niet meer bruikbaar.
Terug in La Paz kan ik mijn kleren laten wassen en strijken voor 2,5 euro. Daarvoor kan ik het niet zelf doen.
Op zaterdag, 6 maart, nemen Mark, David en ik de ferry naar Topolobampo op het vasteland.
Hier is er geen woestijn meer maar relatief vruchtbaar land maar helaas ook vrij saai met meer verkeer en wat steden. Gedurende 5 dagen is vrij saai.
Het enige dat ik nog te vermelden heb is dat ik op een dag 3x lek fiets. (zondag, 7 maart). Ik vervang mijn buitenband en heb nu geen reserve meer. Nergens kan ik een goede band vinden en moet tot hier Tucson fietsen om een nieuwe te kunnen kopen. Ik ben de tel kwijt geraakt over hoeveel lekke banden ik had maar de meeste komen door slecht materiaal. Sommigen zullen zich nog herinneren dat ik mijn goede reservebanden in Alaska met de post naar een vriendin had gestuurd maar dat die nooit zijn aangekomen. Daardoor moet ik het met lokaal en minder goede banden doen. Ik heb 2x lek gereden aan de voorste band in het begin van mijn tocht en daarna niet meer. Die buitenband gaat nu al meer dan 20 000km mee.
Op donderdag, 12 maart, bereiken we Hermosillo en een reporter ziet ons. De volgende dag is er dus een krantenartikel over ons. Ik ben blijkbaar wel van nationaliteit verandert wat nu ben ik van Nederlandse afkomst. Na weken een gringo genoemd te zijn is dat wel een afwisseling. Of het positief of aangenaam is, laat ik in het midden. Er zijn hier namelijk ook enkele Nederlandse lezers.
In Hermosillo ontmoeten we ook enkele leden van couchsurfing en we hebben allemaal een leuke tijd. Mijn gastheer Joel en zijn familie maken ook traditioneel Mexicaans eten voor mij. Na weken in de woestijn smaakt dit geweldig.
Van hier fietsen we eerst de bergen in. We zijn nu ook terug noorderlijk van 28gr NB en door de hoogte wordt het snachts weer koud. Zaterdag, 14 maart, hebben we zelf wat regen en zien we in de verte een storm. De volgende dag moeten daardoor meerdere beekjes oversteken. Omdat dit halfwoestijn is en het dus niet veel regent zijn er hier weinig of geen bruggen en moeten we dus echt door de beken fietsen.
Maandag, 16 maart, steken we de grens over in een klein dorpje Nica. Hier wordt voor het eerst mijn paspoort gecontroleerd. We hebben tientallen militaire checkpoints gezien maar ik ben nooit tegengehouden. Zelf toen ik van de VS naar Mexico fietste ben ik niet gecontroleerd. Gelukkig is er geen probleem .
We kamperen bij een oud mijnstadje Bisbee en nemen er een rustdag. Dinsdag was het Sint-Patricksday en dat wordt in de VS fel gevierd. David en Mark kijken er fel naar uit. Ik zie veel mensen met groene kledingstukken. Saint Patrick is de beschermheilige van Ierland en de Ierse kleur is groen maar savonds blijkt dat er eigenlijk niets te doen is. We drinken enkele pintjes en zien een zeer slecht live optreden en dat is.
Op donderdag zijn we in Tombstone waar Wyat Earp en zijn broers het overberoemde revolverduel hadden aan de OKcorral. Supertoeristisch maar wel leuk. Ik zie de nagespeelde versie maar die is langdradig. De oude huizen en een museum zijn wel leuk.
Vrijdag bereiken we Tucson waar we zullen splitsen. David neemt de trein naar huis en zal beginnen te werken. Mark fietst naar een vriend in Phoenix en dan naar de grand canyon en ik zal van hier naar het oosten gaan.
Gisteren zijn Mark en ik naar een cafe geweest. Het was ons verteld dat het country en western was maar ik heb maar eenmaal de twostep gezien. Er was hiphop, house enz. De C&W invloed was wel dat er alleen in koppels werd gedansd. Niemand danste er in groep.
Het was ook wel leuk om mannen met cowboyhoeden op hiphop te zien dansen. Helaas was de prijs voor het bier niet om mee te lachen. 2,5 euro en het was slecht. Er is hier ook een jaarlijkse markt gaande en daar was het bier zelfs bijna 4 euro. Hier hebben we er maar eentje gedronken.
Dit is ook het land van de Apaches met hun beroemde opperhoofden Cochise en Geronimo maar ik heb eigenlijk geen goed museum er over gevonden.
Dit was het voor nu,
groeten,
nico
Abonneren op:
Posts (Atom)
