Hi everybody.
Here is another part of my Australian journal. It covers the ride from Adelaide to Melbourne. In between I visited Kangaroo Island, Coorong NP, Grampians NP and the great ocean road.
On friday, december 23rd, I left Adelaide. I wanted to catch the ferry to Kangaroo Island that evening. It promised to be a long ride of 130km with some hills and in almost 30gr. I make it a little bit harder by taking the wrong way and so I add another 10km. This dispite the good map my host had drawn for me. Ali thank you very much for that. This way was very scenic but also hilly just like you said.
I made it with even an hour to spare. On the ferry I meet Stanley, a cyclist from Taiwan. It is nice to share some stories. He takes a restday on Kangaroo Island so the next morning we say our goodbyes.
I travel slowly so I can phone home on christmasday in the last village before the Flinders Chase National park at the western end of the island. It is almost midnight when I call but back home the party is not started. My mother is very pleased with it.
The next day I start my 3 day hike in Flinders Chase NP. Once very known for its beautiful forest with a lot of wildlife especially koala's. Unfortunally the forest was destroyed by a fire in 2007 or so. No all the vegetation is about the same age and height. I did not see one single koala. I guess because they move slowly they are very vulnerable for fire.
The hike is unique to me because it is my first really bush hiking : no trail just find your own path. It is basiccally following the coast. When there is a peninsula I decide to take a shortcut. It turns out to be a bad decision. Soon the plants are that big I have to push with my whole bodyweight to get through. I soon give up and go back to the coast orientating myself on the sun. Here at noon the sun is in the north and not in the south so I go in the wrong directions. I see my mistake and find the right way but this means that after 5 hours of hiking I am 1 km further than where I left the coast. I can assure you it was a hard kilometer.
I reach the campsite when it is getting dark so I have to camp here. I need to hitchhike out here and that want go in the dark.
There is very little traffic and it takes me 2 hours to get a ride. My looks did not help in this situation. I refuse to shave because as a nurse I have to do all the time back home. So a guy with a very rough beard and dirthy from hiking (and smelling) has to have some patience. At the rangerstation the ranger was about to look for me but I met him just before she leaves.
The coastline is very beautiful with high cliffs and than beaches. I do enjoy that.
On the other side of the island I see a colony of New Sealand seales and also pinguins. They escaped the fire and are thriving. It is nice to watch them.
It is very hot with some days reaching 40gr and here I encounter some nice Australian hospitality. A car stops and gives me a very COLD can of beer. The beer itself is not so good (sorry) but the fact that is COOOOOOOOOOOOOOOOOOOOLD...........
Every now and than I experience my English is not yet perfect. On a campsite while I am coocking pasta I see that I do NOT have pasta sause with me but just tomata sauce. It is too late to go shopping so that was my meal that evening. Not so good.
But the sunset made up for that.
On new years eve I take the ferry back to the mainland and camp near the lighthouse. I try to stay awake but I am to tired. I sleep before midnight. I did think there would not be much fireworks anyway because of the risk of fire. Back home it would be huge.
On monday, january 2nd, the heatwave stops but the change comes with very strong Northern winds. I am cycling north but have to quit after an hour. For the next 5 hours I am doing nothing just waiting on a small rest area. In the late afternoon I can cycle again and enjoy it. I am cycling around Lake Alexandria to get to the Coorong NP. The views are good and it is just rolling country side with almost no traffic. Almost every day ends in taking a swim in the lake or ocean. One evening while still in the water in the dark a pelican swims slowly by less than 10m from me.
In the moonlight it is a magnificent experience.
The Coorong NP is a 100km long lagoon between the ocean and land. It is very fertile land with a lot of wildlife so once inhabited with a large Aboriginal community.
They have a museum and culture centre here. I visit it and meet an older male volunteer. We get talking and it last for hours. Having coffee on the veranda.
He tells about his walkabouts, his 10years in the navy and service in Vietnam for a country that also took several of his brothers and sisters away to give them a white traditional education. This is the so called lost generation. He found some of them back but does not have a real connection with them. He could stay with his parents and had the aboriginal upbringing. His brothers and sisters do not understand that culture and he does not like their lifestyle.
I learn too that Aboriginal still have a life-average that is 15 years less than whites. There is also one of the highest level of death of infants in the world. Levels which are like the ones in countries as Somalia and Ethiopia.
After World war 2 a lot of veterans did get some land from the goverment to build farms and so on. In this way more remote areas were settled. But aboriginal veterans were excluded from this benefit. Even when land of their old missions was divided they did get nothing. The missions seems to be a polite term for reservations. The aboriginals were forced to move here and were obligated to act like Europeans. Clothing and religion included. The pictures of this are very moving.
My friend also fears that his culture will be lost soon because not many elders still know it and they are now dying of old age.
( one small note : the things I just wrote are confirmed by an aboriginal centre in the Grampians. Similar stories but they were from an other language group. Aboriginals look at them selves as part of a language group and not a tribe. The term Aboriginal is an European term but I have not found another term to use)
Diane Bell wrote about this language group and I hope to be able to find a book about her. Archie Rock also made an protest song about the lost generation. " they took 'm away"
So far it is the only aboriginal protest song ever recorded in English.
All of this makes a very deep impression on me.
After this I cycle to the Grampians NP. I do some hiking here. Go to Mount Difficult but Australians do use the term mount very loosely. It is a hill of 808m high. I do some more hiking including a 2 day hike but because of extended storm damage of last year multiday hiking is limited to only 1 trail.
The grampians are also known for aboriginal rock paintings. Most of them are protected and not open for tourists but I am aloud to visit two places. Childrens hands painted in red and human and animal figures in white. Very basic designs not special to see till you realised they are 25 000 to 30 000 years old. All the knowledge around is lost. So nobody knows if they are part of a religious site or just drawnings painted when somebody was bored. It is a shame but that is the way it is.
Most of the roads here are gravel roads and very bad. More spooks break and I am obligated to cycle to the nearest bikeshop. Still 40km away and so I loose a day with this.
Than I cycle back to the coast to follow the great ocean road into Melbourne. It is a scenic road along a coast made of sandstone rock. Sometimes I am 200m above sealevel and than only 10m. Great views. It is also a region with temperate rainforest. A great place to camp in.
Itis high season now so a lot of traffic which spoils it a bit but it also means you meet a lot of other people. I have a nice and long conversations with 3 girls on a road trip from Sydney to Alice Springs to here. They drove 6000km and are pritty much beat by the heat and broke by the high gasprices. When I tell them I also did 6000km on my bike they complain less. Claire, Heidi, Gillian I really enjoyed your company and stil a bit sorry that the meet up in Melbourne did not work out.
Later they tell me that on the very hot next day they were looking for me to give me a cold bottle of water from the fridge. Unfortunally we did not see each other. I took some long breaks.
Sandstone is a soft stone which erodes easily and so you can see rochs in all kind of shapes. It is great to see. There are also little islands. Some are called the 12 apostels. Only there are only 7 or 8 left. The others eroded away.
Than I reach Melbourne but I will tell about that and Tasmania in the next part.
greetings.
nico
maandag 27 februari 2012
zondag 26 februari 2012
adelaide -melbourne
dag allemaal,
Eindelijk nog eens tijd gevonden om hier een verslag te maken. Het gaat over mijn tocht tussen Adelaide en Melbourne.
Vrijdag, 23 december, verlaat ik Adelaide om naar Kangaroo Island te fietsen.Kangaroo Island is een eiland met een mooi natuurpark en vooral bekend owv de vele dieren die er leven. Het wordt echter een zware rit om op tijd bij de ferry te zijn. Normaal 130km maar omdat ik wat verkeerd fiets mag ik er 140km doen en dit op een heuvelachtig parcours in 25gr. Lang denk ik dat ik het niet zal halen maar het lukt me wel.
Zo zie je maar dat je je zelfs op een reis van een jaar moet haasten. De moderne manier van leven zeker???
Op de eerste dag maak ik al kennis met de slechte gravelwegen. Er is wel mooie natuur maar die is moeilijk te bereiken door deze heuvelachtige wegen. Men houdt hier alles zeer eenvoudig. De camping die ik vind is niets meer dan wat gras dat kort wordt gehouden. Geen water of niets in de buurt. Bushcamping noemt men dit.
Het is dan kerstmis maar zoals de meeste Europeanen ben ik niet in kerststemming. Met 25gr, zwemmen in de zee, in short en Tshirt voelt het toch niet hetzelfde. De vorst en sneeuw ontbreken. De "kerstmannen" zijn hier ook niet zo dik gekleed. Meestal enkel met een kerstmuts. Ik telefoneer even naar huis maar hoewel het hier al nacht is, is het feest daar nog niet begonnen dus niet veel nieuws te halen.
Dan bereik ik Flinders Chase NP. Ooit heel mooi met veel koala's maar door een grote bosbrand enkele jaren geleden totaal vernield. Ik doe hier een 3daagse wandeltocht en amuseer me wel maar alle planten en bomen zien er min of meer hetzelfde uit.
Het is voor het eerst dat ik een echte bushhike doe. Dwz dat er geen paden zijn om te volgen en je dus zelf een weg moet vinden door de planten. Heb alleen een copie van een kaart bij me maar het is gewoon de kust volgen. Hier zijn wel enkele prachtige panorama's te zien. Rotskliffen die steil de zee in duiken enz.
Als er een grote landtong is, besluit ik om een binnendoor te gaan ipv de kust volgen.
Dit blijkt een verkeerde beslissing. Al heel snel worden de planten zo groot ik er mijn heel gewicht moet tegen gooien om er door te geraken. Dat is natuurlijk geen doen en ik besluit terug te keren maar ga in de verkeerde richting. Ik orienteer me op de zon maar die staat hier s'middags in het noorden en niet in het zuiden. Uiteindelijk ben ik na 5uur terug aan de kust op iets meer dan 1km waar ik die verlaten had. Het was een moeilijke kilometer. Daardoor bereik ik de weg als het donker wordt. Ik blijf dan een nacht langer kamperen want het is nu te laat om een lift terug te vinden
Ik ben nu ook te laat terug aan het rangerstation en mag het daar nog eens gaan uitleggen. Een ranger wou me juist gaan zoeken toen ik eraan kwam.
Ik bezoek dan nog enkele mooie rotsformaties aan de andere kant van het eiland en zie hier de Nieuw-zeelandse zeehonden. Deze zijn groter dan de gewone soort. Verder zijn er ook nog dwerg-pinguins.
Er is nu een hittegolf en sommige dagen is het ca 40gr. Dit maakt het fietsen niet gemakkelijker maar ik neem nu wat langere siesta's en daar komen we ook weer door. Gelukkig is de zee ook nooit ver weg en kan je daar gaan afkoelen. Op een avond als ik in de zee lig terwijl het al donker is, komt er heel rustig een pelikaan op 10m voor bij gezwommen. Een prachtige zicht vooral in het maanlicht.
Ook blijkt hier weer de grote gastvrijheid van de Australiers : op een hete dag in the middle of nowhere stopt er een auto en geeft me een KOUD blikje bier. Het wordt ten zeerste geapprecieerd. Het bier zelf is niet zo goed maar het feit dat het koud is,.......
Maandag, 2 januari, verandert het weer. Niet dat dat slecht is maar dat gebeurt altijd met hevige noordenwinden. Nu moest ik juist naar het noorden en moet noodgedwongen meer dan 5 uur lang wachten voor ik weer kan fietsen.
Ik ben op weg naar het Coorong NP, een meer dan 100km lange lagoon. Meestal niet breed maar het begint achter de monding van een rivier. Deze rivier heeft ook 2 meren gevormd (lake Alexandria en lake Albert) waar ik rond moet. Ik heb er 3 dagen voor nodig. Tja, de afstanden zijn hier nu eenmaal anders dan thuis he.
Hier zie ik vele dieren : kangaroos, emoes, pelikanen enz.
Dan heb ik nog een prachtige ervaring. Ik bezoek een aboriginal museum maar dit is tegelijkertijd een cultuurcentrum enz. Veel toeristen komen er niet. Ik ben er al als ze openen. De wat oudere vrijwilliger leidt me persoonlijk rond. Ik zie er vele gebruiksvoorwerpen : speren, manden, beschilderde emoe eieren, enz Het bijzondere is dat we goed kunnen praten en later zitten we enkele uren buiten met een tas koffie.
Hij vertelt over the lost generation. Hiermee wordt het beleid van de Australische overheid bedoelt dat Aboriginal kinderen weg nam bij hun ouders en bij blanken onderbracht en die dan een zeer klassieke blanke opvoeding kregen. Het spreekt voor zich dat dit later problemen gaf. Ze voelen zich nergens thuis. Hij herinnert zich nog de dag dat meerdere van zijn broers en zussen zijn meegenomen. Zelf is hij bij zijn ouders kunnen blijven. (deze praktijk is pas eind jaren 60 gestopt.)
Samen met zijn vader heeft hij walkabouts gedaan en al de verhalen en zo dus de kultuur meegekregen. Later heeft hij enkele broers en zussen terug gevonden maar hij heeft er geen band mee. Ze kennen niets van "zijn" kultuur en hij vindt hun levensstijl maar niets.
Het is ook nog altijd zo dat Aborignals gemiddeld 15 jaar minder lang leven en ze hebben een van de hoogste graad van babysterfte in de wereld. Het ligt in de buurt van landen zoals Ethiopie, Somalie enz.
Alcohol- en drugsgebruik zijn ook abnormaal hoog. Men probeert zogenaamde droge dorpen te creeren maar echt helpen doet het niet.
Nog een verhaal : de Australische overheid heeft na de WO2 de soldaten die gevochten hadden beloond om stukken land. Dit ook om enkele gebieden te ontwikkelen.
Maar Aboriginals die soldaat waren geweest, werden hiervan uitgesloten. Zelfs als de gronden van hun missies waar ze de eeuw ervoor waren samengedreven, werden weggegeven krijgen ze niets. Missies zijn eigenlijk een eufemisme voor reservaten. Hier werden ze ook gedwongen om kristelijk te worden en als blanken te leven met de juiste kleren enz. De foto's hierover zijn wel heel aangrijpend.
Diane Bell heeft enkele boeken over deze taalgroep geschreven. Aboriginals worden niet ingedeeld in stammen maar in taalgroepen. Door de rijke fauna en flora hier was dit ooit een van de grootste taalgroepen maar helaas betekende dit ook dat hun land fel gegeerd was door blanken met al gevolgen van dien.
Er is ook een protestsong door een Aboriginal geschreven over deze periode.
"they took 'm away" van Archie Rock.
Ook vreest hij dat de cultuur helemaal zal uitsterven want er zijn nu al niet meer genoeg ouderen of elders die de kultuur kennen en walkabouts kunnen geven.
Het is een ervaring die toch enkele dagen echt blijft hangen bij mij.
Van hier fiets ik nog even langs de kust voor ik het binnenland in ga naar het Grampians NP. Ook hier zijn weer meerdere gravelwegen. Er breekt nog een spaak. Nu zijn er weer 3 gebroken naast elkaar wat het wiel wel heel zwak maakt. Ik doe een 2daagse wandeling hier en besluit dan naar het dichts bijzijnde stadje te gaan voor de herstelling. Dit is meer dan 40km weg en ik verlies hier dus een dag.
Ik wandel ook naar "Mount Difficul" of vrij vertaald "de moeilijke berg". Men gebruikt de term berg wel erg gemakkelijk. Het is niet meer dan een heuvel van 808m hoog. Ze lijken alleen hoog omdat ze onverwacht van de velden omhoog schieten. Er is geen "voorgebergte" of zoiets.
Verder zijn ze vooral gekend om grotten met aboriginal rotstekeningen. Ik bezoek er enkele : kleine kinderhanden in rood geverfd en ook witte menselijke en dierlijke figuren. Alle kennis hieromtrent is verloren en men weet niet wat het betekent. Ze worden wel ca 25 000 a 30 000 jaar oud geschat.
Van hier fiets ik naar de Great Ocean Road. Een weg die spectaculair langs de kust loopt over rotskliffen enz. Hij is gebouwd door soldaten die van de oorlog terugkwamen en waarvoor de regering werk creeerde. Soms ben je 200m boven de zee en dan weer er vlak boven. Het is zandsteen hier dat zeer gemakkelijk erodeert en dus grillige vormen aan neemt. Er zijn ook kleine rotseilanden voor de kust. Ze worden de 12 apostelen genoemd maar er zijn er nog maar 7 of 8 over. De anderen zijn door de zee vernietigd. Het is wel prachtig.
Het is ook een streek met zeer hoge regenval waardoor er een gematigd regenwoud is. Ik kan er in kamperen wat toch wel een leuke ervaring is.
Dan ben ik in Melbourne waar ik 3 dagen verblijf voor ik naar Tasmanie ga maar dat is voor het volgend verslag als ik terug in Melbourne ben. Vermoedelijk over 2 weken.
groeten,
nico
0.
Eindelijk nog eens tijd gevonden om hier een verslag te maken. Het gaat over mijn tocht tussen Adelaide en Melbourne.
Vrijdag, 23 december, verlaat ik Adelaide om naar Kangaroo Island te fietsen.Kangaroo Island is een eiland met een mooi natuurpark en vooral bekend owv de vele dieren die er leven. Het wordt echter een zware rit om op tijd bij de ferry te zijn. Normaal 130km maar omdat ik wat verkeerd fiets mag ik er 140km doen en dit op een heuvelachtig parcours in 25gr. Lang denk ik dat ik het niet zal halen maar het lukt me wel.
Zo zie je maar dat je je zelfs op een reis van een jaar moet haasten. De moderne manier van leven zeker???
Op de eerste dag maak ik al kennis met de slechte gravelwegen. Er is wel mooie natuur maar die is moeilijk te bereiken door deze heuvelachtige wegen. Men houdt hier alles zeer eenvoudig. De camping die ik vind is niets meer dan wat gras dat kort wordt gehouden. Geen water of niets in de buurt. Bushcamping noemt men dit.
Het is dan kerstmis maar zoals de meeste Europeanen ben ik niet in kerststemming. Met 25gr, zwemmen in de zee, in short en Tshirt voelt het toch niet hetzelfde. De vorst en sneeuw ontbreken. De "kerstmannen" zijn hier ook niet zo dik gekleed. Meestal enkel met een kerstmuts. Ik telefoneer even naar huis maar hoewel het hier al nacht is, is het feest daar nog niet begonnen dus niet veel nieuws te halen.
Dan bereik ik Flinders Chase NP. Ooit heel mooi met veel koala's maar door een grote bosbrand enkele jaren geleden totaal vernield. Ik doe hier een 3daagse wandeltocht en amuseer me wel maar alle planten en bomen zien er min of meer hetzelfde uit.
Het is voor het eerst dat ik een echte bushhike doe. Dwz dat er geen paden zijn om te volgen en je dus zelf een weg moet vinden door de planten. Heb alleen een copie van een kaart bij me maar het is gewoon de kust volgen. Hier zijn wel enkele prachtige panorama's te zien. Rotskliffen die steil de zee in duiken enz.
Als er een grote landtong is, besluit ik om een binnendoor te gaan ipv de kust volgen.
Dit blijkt een verkeerde beslissing. Al heel snel worden de planten zo groot ik er mijn heel gewicht moet tegen gooien om er door te geraken. Dat is natuurlijk geen doen en ik besluit terug te keren maar ga in de verkeerde richting. Ik orienteer me op de zon maar die staat hier s'middags in het noorden en niet in het zuiden. Uiteindelijk ben ik na 5uur terug aan de kust op iets meer dan 1km waar ik die verlaten had. Het was een moeilijke kilometer. Daardoor bereik ik de weg als het donker wordt. Ik blijf dan een nacht langer kamperen want het is nu te laat om een lift terug te vinden
Ik ben nu ook te laat terug aan het rangerstation en mag het daar nog eens gaan uitleggen. Een ranger wou me juist gaan zoeken toen ik eraan kwam.
Ik bezoek dan nog enkele mooie rotsformaties aan de andere kant van het eiland en zie hier de Nieuw-zeelandse zeehonden. Deze zijn groter dan de gewone soort. Verder zijn er ook nog dwerg-pinguins.
Er is nu een hittegolf en sommige dagen is het ca 40gr. Dit maakt het fietsen niet gemakkelijker maar ik neem nu wat langere siesta's en daar komen we ook weer door. Gelukkig is de zee ook nooit ver weg en kan je daar gaan afkoelen. Op een avond als ik in de zee lig terwijl het al donker is, komt er heel rustig een pelikaan op 10m voor bij gezwommen. Een prachtige zicht vooral in het maanlicht.
Ook blijkt hier weer de grote gastvrijheid van de Australiers : op een hete dag in the middle of nowhere stopt er een auto en geeft me een KOUD blikje bier. Het wordt ten zeerste geapprecieerd. Het bier zelf is niet zo goed maar het feit dat het koud is,.......
Maandag, 2 januari, verandert het weer. Niet dat dat slecht is maar dat gebeurt altijd met hevige noordenwinden. Nu moest ik juist naar het noorden en moet noodgedwongen meer dan 5 uur lang wachten voor ik weer kan fietsen.
Ik ben op weg naar het Coorong NP, een meer dan 100km lange lagoon. Meestal niet breed maar het begint achter de monding van een rivier. Deze rivier heeft ook 2 meren gevormd (lake Alexandria en lake Albert) waar ik rond moet. Ik heb er 3 dagen voor nodig. Tja, de afstanden zijn hier nu eenmaal anders dan thuis he.
Hier zie ik vele dieren : kangaroos, emoes, pelikanen enz.
Dan heb ik nog een prachtige ervaring. Ik bezoek een aboriginal museum maar dit is tegelijkertijd een cultuurcentrum enz. Veel toeristen komen er niet. Ik ben er al als ze openen. De wat oudere vrijwilliger leidt me persoonlijk rond. Ik zie er vele gebruiksvoorwerpen : speren, manden, beschilderde emoe eieren, enz Het bijzondere is dat we goed kunnen praten en later zitten we enkele uren buiten met een tas koffie.
Hij vertelt over the lost generation. Hiermee wordt het beleid van de Australische overheid bedoelt dat Aboriginal kinderen weg nam bij hun ouders en bij blanken onderbracht en die dan een zeer klassieke blanke opvoeding kregen. Het spreekt voor zich dat dit later problemen gaf. Ze voelen zich nergens thuis. Hij herinnert zich nog de dag dat meerdere van zijn broers en zussen zijn meegenomen. Zelf is hij bij zijn ouders kunnen blijven. (deze praktijk is pas eind jaren 60 gestopt.)
Samen met zijn vader heeft hij walkabouts gedaan en al de verhalen en zo dus de kultuur meegekregen. Later heeft hij enkele broers en zussen terug gevonden maar hij heeft er geen band mee. Ze kennen niets van "zijn" kultuur en hij vindt hun levensstijl maar niets.
Het is ook nog altijd zo dat Aborignals gemiddeld 15 jaar minder lang leven en ze hebben een van de hoogste graad van babysterfte in de wereld. Het ligt in de buurt van landen zoals Ethiopie, Somalie enz.
Alcohol- en drugsgebruik zijn ook abnormaal hoog. Men probeert zogenaamde droge dorpen te creeren maar echt helpen doet het niet.
Nog een verhaal : de Australische overheid heeft na de WO2 de soldaten die gevochten hadden beloond om stukken land. Dit ook om enkele gebieden te ontwikkelen.
Maar Aboriginals die soldaat waren geweest, werden hiervan uitgesloten. Zelfs als de gronden van hun missies waar ze de eeuw ervoor waren samengedreven, werden weggegeven krijgen ze niets. Missies zijn eigenlijk een eufemisme voor reservaten. Hier werden ze ook gedwongen om kristelijk te worden en als blanken te leven met de juiste kleren enz. De foto's hierover zijn wel heel aangrijpend.
Diane Bell heeft enkele boeken over deze taalgroep geschreven. Aboriginals worden niet ingedeeld in stammen maar in taalgroepen. Door de rijke fauna en flora hier was dit ooit een van de grootste taalgroepen maar helaas betekende dit ook dat hun land fel gegeerd was door blanken met al gevolgen van dien.
Er is ook een protestsong door een Aboriginal geschreven over deze periode.
"they took 'm away" van Archie Rock.
Ook vreest hij dat de cultuur helemaal zal uitsterven want er zijn nu al niet meer genoeg ouderen of elders die de kultuur kennen en walkabouts kunnen geven.
Het is een ervaring die toch enkele dagen echt blijft hangen bij mij.
Van hier fiets ik nog even langs de kust voor ik het binnenland in ga naar het Grampians NP. Ook hier zijn weer meerdere gravelwegen. Er breekt nog een spaak. Nu zijn er weer 3 gebroken naast elkaar wat het wiel wel heel zwak maakt. Ik doe een 2daagse wandeling hier en besluit dan naar het dichts bijzijnde stadje te gaan voor de herstelling. Dit is meer dan 40km weg en ik verlies hier dus een dag.
Ik wandel ook naar "Mount Difficul" of vrij vertaald "de moeilijke berg". Men gebruikt de term berg wel erg gemakkelijk. Het is niet meer dan een heuvel van 808m hoog. Ze lijken alleen hoog omdat ze onverwacht van de velden omhoog schieten. Er is geen "voorgebergte" of zoiets.
Verder zijn ze vooral gekend om grotten met aboriginal rotstekeningen. Ik bezoek er enkele : kleine kinderhanden in rood geverfd en ook witte menselijke en dierlijke figuren. Alle kennis hieromtrent is verloren en men weet niet wat het betekent. Ze worden wel ca 25 000 a 30 000 jaar oud geschat.
Van hier fiets ik naar de Great Ocean Road. Een weg die spectaculair langs de kust loopt over rotskliffen enz. Hij is gebouwd door soldaten die van de oorlog terugkwamen en waarvoor de regering werk creeerde. Soms ben je 200m boven de zee en dan weer er vlak boven. Het is zandsteen hier dat zeer gemakkelijk erodeert en dus grillige vormen aan neemt. Er zijn ook kleine rotseilanden voor de kust. Ze worden de 12 apostelen genoemd maar er zijn er nog maar 7 of 8 over. De anderen zijn door de zee vernietigd. Het is wel prachtig.
Het is ook een streek met zeer hoge regenval waardoor er een gematigd regenwoud is. Ik kan er in kamperen wat toch wel een leuke ervaring is.
Dan ben ik in Melbourne waar ik 3 dagen verblijf voor ik naar Tasmanie ga maar dat is voor het volgend verslag als ik terug in Melbourne ben. Vermoedelijk over 2 weken.
groeten,
nico
0.
Abonneren op:
Posts (Atom)
