Hi everybody,
The next part of my travels.
I leave Esperance on monday, november 14th. I had a wonderful time thanks to my hosts Hayley and Nick.
The area is wonderful and now I am heading for Cape-le-grand NP. Here is Lucky Beach. Voted as the most beautiful beach in Australia. It is beautiful but i do not see the difference with at least a dozen other beaches I have seen in this area. The main difference would be that the campsite is much bigger and there are a lot more people.
In the park I do a 2 day hike along the coast and it is just enjoying life. Hardly ever I see other people. Only on the parkingspots and so on. I have nice, warm weather but almost nobody is in the water. With 25 degrees it is still to cold for the Australians. I jump in but must admit that this is the South Ocean. In my language it is called : the south polar ocean. Meaning the water is still cold but you manage.
During the hike there are lots of flies. They do not sting or so but crawl all over you. Very annoying and even worse if they get in your ears of nose. Just horrifying. While eating just better watch out. It is not always bath but still...
At a campsite I see an example how turism influences animal. A big lizard is just to people, walks up to me, I did not notice him and he bites a bit in my feet to see if it is good food. I can not imagine it smells like food but still.
When I make a picture of him he starts beating with his tail. It hurts more than I expected.
Next is Cape Arid NP. Also very beautiful but most of it is only accessible with a 4WD. That is a big sport here but I can not go far in the park. Also because there is no water available. I do follow the 4WD on the beach. I cycle there for 24km and just love it. The sand is mostly hard enough to carry me. It is high tide so i can only ride on a bit of it. One time I get surprised with 3 waves coming in and I stand in 50cm of water. I takes me 15min to clean the bike from seagrass and so on. But I just LOVE doing this.
From Condingup I take the Permango Road and than the Balladonia Track. Gravel roads but it saves me of making a detour of 250km to Norseman. First I encounter heavy traffic with road trains. There is a grainsilo and it is harvesttime. Some road trains will slow down and move a bit. Others just expect you to move. It is a one lane road so not that easy. In the best case I still get a lot of dust on me.
After 35km I pass the grainsilo, the pavement stops and so does the traffic. I cycle another 100km on the Permango Road. There are some hard spots but I can make good distance. I camp on the junction with the Balladonia Track. This is an ancient Aboriginal trial and the first settlers and farmers used it too. Another 70km to the HW but here it becomes hard. It takes me most of the day to do it. I only meet 2 cars here and both of them stop, asking of everything is alrigth, offering water and so on.
they probably think I am crazy for cycling here.
I reach the Eyre HW which I must follow for the next 1000km to cross the Nullarbor Plain. No villages, only a few roadhouses. Sometimes 200km from each other. they told me I can buy food here but everyone is on a car and takes his own food with. So basicly you can only buy some hot burgers, candy, biscuits and cold drinks. Not really helpful. But I do manage, sometimes getting stuff from other travellers I meet on rest areas where many of us camp.
I meet lovely people like Jay, A 70y old lady who travels now in a van for 6 months. I am invited to visit her in Canberra. Also Wim and Sabine, 2 flemish people who have been working and living here for 15 years. They are in Brisbane and it goes on and on.
I also pass the longest straigt stretch of road in Australia. I let you guys guess how long it is. Just send your guess to me. I love to hear from you.
Mostly I have a strong headwind and some days I only pedal like 70km but tuesday, november 29th, is an exception. The wind turns and I do an easy 140km without much effort. Just enjoying the scenery.
Many people say the nullarbor is boring. ( it is latin and means : no trees). There no big trees but sometimes they do get to 10m high. A lot of scrub but there is a big variety and mostly I just love the scenery. I do make several walks around my campsites just to enjoy it.
I see a lot of very beautiful, colourful birds. A bit shy but interesting. A lot of kangoeroes too. Some eagles as well. No snakes here. So almost a abundance of wildlife especially the 2 nights I am camping in a area where they have a mouse problem.
They had rain and that means a lot of food for the mouses and they have been multiplying very rapidly. Now they are spreading out in search of food. I hear stories of people waking up in the middle of the night with mouse running over there faces and so on. I see hundreds of them dead on the road.
I take all my food in my tent but even before I sleep they are in my backpack which lay in the "loft". I hear and feel them running over my innertent but they do not find a way in and so no mouses over my face.
On thursday, december 1, I hear a loud knack. I find 2 loose spokes and it turns out that the ring where they are attached to is broken. a 3rd spoke broke just from the tension. So now I am missing 3 spokes next to each other. My wheel is weak and it is another 150km to the next village. I am guessing that carrying 10l of water on gravelroads is not so good for my bike.
I must say those were some long nervous km I had to do but I make it. Within the hour my bike is fixed but I had to buy a new wheel.
I am now on the Eyre peninsula. i follow the coast for 100km and see lovely beaches, pelicans, and so on. But I have to cross over the peninsula and not follow the coastline. Time is a factor in all of this. Now it becomes more boring. Just wheat fields, very small villages who are built next to the grainsilos at a railway. the people are nice though and there is always a park with bbq, and so on. Sometimes I can camp there for free. This is small town Australia at its best. I suffer 2 days in a heatwave and than get wet in a thunderstorm. I did camp on clay which is easy till it rains. It turns in mud than and know I completely understand why some roads are accessed only by 4WD. After rain that is not a road any more. Just a muddy track.
Another night a fox try to steel my food. Luckily the backpack was to heavy for him. He took it while it was only standing 1m away from me. i was reading and did not hear him. I chased him away but he came back after a while. It was a restless night because with every sound I thought he was back again.
I visit Mount Remarkable NP and was a bit disappointed there. Because of the fire season all the backcountry camping was forbidden. I understand you have to be careful but it is hard to understand when you just had been wet from the rain that lastest 12 hours
Okay, this is it for now. I am going to explore Adelaide for the rest of the day.
greetings,
nico
donderdag 15 december 2011
Balladonia Track - Nullarbor Plain - Adelaide
Dag allemaal,
Voor ik uit Esperance vertrek, breng ik nog even een bezoekje aan Sammy. (nee, niet die van de voetbal) Dit is de lokale zeeleeuw. Hij heeft ontdekt dat er op de pier veel gevist wordt, later maken ze natuurlijk hun vis proper en hij eet alle afval op die in zee geworpen wordt. Dit is echt the easy life. Meestal ligt hij wat op het strand waar de toeristen foto's van hem nemen.
Ik fiets eerst naar Cape Le Grand NP waar ik 2 dagen wandel in een prachtig omgeving. Het is ook hier dat Lucky Bay ligt. De baai die vorig jaar tot de mooiste van Australie is gestemd.
Helaas komt de zomer korter bij en dus ook de vliegenplaag. Vooral als je door struiken gaat, komen ze en masse op je af. Ze bijten of steken wel niet maar als ze zo over je gezicht kruipen, geeft het toch maar een akelig gevoel. Ze hebben er ook geen probleem mee om in je oren of neus rond te kruipen. Dit is natuurlijk totaal onaanvaardbaar en menig beestje heeft dat met zijn leven moeten bekopen. Der zijn hier mensen die met een muskietennet voor hun gezicht rondlopen. Ook tijdens het eten kun je maar beter oppassen en je mond niet te ver opendoen.
Ook tijdens het fietsen heb ik er bij momenten felle last van maar als er wind is verdwijnen ze wel. Men had me hier voor gewaarschuwd maar ik dacht : ach, ik heb al muggen in Siberie, Scandinavie enz getrotseerd dus dat gaat wel. Dit is toch nog een trapje erger. Vlak voor zonsondergang verdwijnen ze maar ze worden netjes afgelost door de muggen. Iets minder talrijk maar die steken wel. Ik denk dat ik er op een gegeven moment meer dan 200 op mijn rugzak had zitten. Een toerist zei me : die rugzak moet wel zwaar zijn met die 1,5kg vliegen erbij.
Wel, ik heb al verteld van de grote hagedissen. Nu op een camping was er eentje zo gewend geraakt aan de mensen dat naar de picnic tafels kwam en toen zelfs in mijn teen beet. Geen idee waarom : dames, misschien ben ik toch een lekker beest?????
Ik heb dan maar een foto genomen. Om te laten zien hoe groot hij is, heb ik mijn voet ernaast gezet maar dat vond hij niet leuk en toen is met zijn staart beginnen te slaan. Die slagen kwamen wel hard aan.
Het volgend natuurpark is Cape Arid NP. Zeer mooi en groot maar eigenlijk bedoeld voor jeeps. Met jeeps rondcrossen in de verlaten gebieden, woestijnen, stranden enz is een zeer grote hobby hier. Meestal zijn er ook weinig of geen voorzieningen. Dit NP heeft zelfs geen water. Je moet zelf alles mee brengen wat op een fiets natuurlijk niet zo gemakkelijk is. Ben er dan natuurlijk niet in gereden maar heb er toch van genoten. Helaas is wandelen niet zo een hobby en vooral meerdaagse wandelingen kennen ze niet. Met een beetje eigen interpretatie van de regels heb ik er toch een leuk kunnen rondtrekken.
Van hier moest ik wat terug fietsen naar een klein dorpje Condingup. Het heeft een kleine winkel waar ik basisvoeding kan kopen en hier vertrekt ook de Permango Road die overgaat in de Balladonia Track. Als ik deze weg volg, kan ik meer dan 200km
omweg vermijden maar het is eigenlijk alleen bedoeld voor jeeps. Met droog weer is het echter te doen en ik heb nu eens geluk het is droog. De eerste 35km zijn nog geasfalteerd. Daar is immers nog een graansilo. De lokale boeren brengen hun graan naar hier waarna de vrachtwagens het naar een haven brengen. De vrachtwagen zijn wel wat anders dan thuis. Ipv 1 oplegger hebben ze er 2 wat hun dan natuurlijk zeer lang maakt. Ze worden hier "roadtrains" dus "wegtreinen" genoemd.
De baan is hier ook maar 1 rijstrook breed. Sommige roadtrains vertragen en wijken wat uit maar anderen rijden door, claxoneren en verwachten dat jij aan de kant gaat. Dan zit je natuurlijk in de losse zand naast de weg. Helaas zit ik juist in het oogstseizoen en dus veel roadtreins. Na deze grote graansilo's wordt het een gravelweg. Nog 100km voor de Permango Road. Er zijn enkele moeilijke plekken maar eigenlijk gaat het vlot. Ik kampeer op het kruispunt met de Balladonia Track. Dit is een oude aboriginal route die later ook door de eerste blanken werd gevolgd. Van hier is het nog 70 km die me naar de Eyre baan brengt. Deze track is echter heel slecht. Deze 70km kosten me meer moeite dan de 130km op de permango Road. Eens voorbij de graansilo kom ik op 1,5 dag maar 2 auto's tegen. Beiden stoppen en bieden me water en voedsel aan. Ik heb voldoende maar ijskoud water wordt (ze hadden een frigo) in deze hitte wel heel dankbaar aanvaard.
Eyre autostrade is de baan die me door de Nullarbor Plain brengt en die ik nog 1000km (ja, duizend) moet volgen. Stel je er niet teveel van voor. Hij is gemiddeld maar even breed als de baan tussen Stal en Koersel maar dan zonder fietspad.
HIer zijn geen dorpen meer enkel wegrestaurantjes die tegelijkertijd motel\hotel en winkel zijn. Ze liggen soms ook ver van elkaar. 3x is bijna 200km tussen elk restaurant.
Men heeft me verteld dat ik hier (weliswaar enkel basis)voeding kan kopen. Nu blijkt echter dat omdat het verkeer hier op 2 a 3 dagen door rijdt en ze zelf voldoende eten meebrengen er echter bijna niets kan gekocht worden. Brood,ja zeker maar enkel wit brood. We weten allemaal het goed dat een hongerige fietser vult. Choco niet, confituur meestal niet en als ze het verkopen, zijn het die kleine doosje die je bij het ontbijt krijgt. Prijs bijna een halve euro. Ik zal hier ook de staatsgrens oversteken. Van west-australie nr zuid-australie. Aangezien ze hier al veel problemen hebben met ingevoerde ziekten wordt aan deze grens een strenge controle gehouden. Alle het vers fruit, groenten, enz zijn verboden omdat de fruitvliegjes die ziekten overdragen. Gevolg niemand verkoopt dit omdat ze niet bevoorraad kunnen worden of het is te moeilijk. Deze grens is in het midden van de Nullarbor.
Ik word dan ook nog eens geplaagd door een sterke en aanhoudende tegenwind. Er zijn dagen dat ik maar een 70tal km kan fietsen. Alsof dit nog niet erg genoeg is, krijg ik in het Cocklebiddy Roadhouse te horen dat er geen brood is. De vrachtwagen die dit brengt is stuk. Ik heb altijd reservevoedsel bij en gelukkig is het volgende roadhouse niet zo ver. "Maar" 110km. Nu blijkt echter dat 4 roadhouses van de zelfde eigenaar zijn en dus dezelfde vrachtwagen gebruiken. Met veel schrik fiets ik verder maar bij het volgende roadhouse heeft men voldoende brood ingevroren dus geen probleem meer.
Ik krijg de meeste info over dit van Tom. Ja, een echte Vlaming, zelfs een Limburger, van Neerpelt. Hij reist en werkt hier gedurende een jaar. Zit nu 7 weken hier. Heeft geen auto en kan dus niets doen buiten werken. Het is saai zegt hij maar zeer goed om te sparen. Hij zat een beetje door zijn geld heen. Volgende week zit zijn termijn op en kan hij zijn verjaardag in Adelaide vieren.
Nog een feit over de weg : hier is ook het langste rechte stuk weg van Australie. Geen enkele draai of bocht of wat dan ook. De weg gaat enkel wat omhoog of omlaag. Door het verre zicht dat je dan hebt en door optisch bedrog lijkt het echter of die weg altijd vals plat omhoog gaat. Met de tegenwind is dat mentaal wel heel zwaar en ik heb meer dan 1x gevloekt.
Ik laat het aan jullie over om te raden hoelang dat is. De winnaar krijgt een pintje van mij als ik terug ben. Dus reageren maar.
Ik geef nog een hint : soms kan ik een vrachtwagen 45min lang zien aankomen.
En ja, der komt nog een probleem bij. Door de overvloedige regen die ze vorig jaar hebben gehad, (herinner je de overstromingen nog) hebben ze dit jaar een geweldige graanoogst. Dit betekent dat er veel eten is voor de muizen. Ook ingevoerd en dus zonder vijanden. Ze vermenigvuldigen dan extreem snel. Nu de oogst gedaan is, verspreiden ze zich op zoek naar eten. Ook hier in de semi-woestijn. Ik zie er honderden dood liggen op de straat. Doodgereden door het verkeer.
Ik zet mijn tentje op. Neem mijn weinige voedsel mee binnen. Ik slaap nog niet of ze zitten al in mijn rugzak die in mijn voortentje ligt. Aangetrokken door de geur omdat daar meestal wel eten in zit. Ze kruipen over mijn binnentent op zoek naar een opening maar vinden er gelukkig geen. Ik maak soms lawaai en klop het zeil. Ik voel ze eenmaal zelfs wegvliegen.
Ik heb verhalen gehoord van mensen die wakker worden van muizen die over hun gezicht kruipen maar gelukkig komt het zo ver niet.
Op dinsdag, 29 november, verandert het. De wind draait en ik heb een rugwind. Ik doe zonder veel moeite 140km en neem zelfs de tijd om rustig iets te eten in een restaurantje. De dagen ervoor stond ik altijd vroeg op omdat er smorgens geen of weinig wind was. Regelmatig was ik om 6uur al aan het fietsen. Als ik voor het werk zo vroeg op moet,..........
Hoewel Nullarbor staat voor geen bomen is dit zeker niet waar. Ok, er zijn geen bomen van 15m hoog en slechts hier en daar 10m hoog maar het landschap is meestal wel afwisselend. Met wat hier scrub heet. Lage struiken in veel vormen en ook kleuren. Soms lijkend op de heide die wij kennen maar dan niet paars meer blauwgroen. Regelmatig maak ik ook wandelingen rond mijn kampplaats omdat het zo mooi is. 1x ga ik wat te ver van het paadje af dat ik volg en verdwaal. (Het is niet veel meer dan een kangoeroespoor.) Ik vind de "autostrade" en dan mijn tentje terug door me te orienteren op de zon. De zon doet hier wel rare dingen. Komt op in het oosten maar gaat dan niet naar het zuiden maar wel naar het noorden. Immers de zon staat altijd boven de evenaar en die ligt in het noorden. Ik ben er ook zo kort bij de evenaar dat de zon smiddags bijna loodrecht boven me is. Dit betekent dat je er dan niet op kunt orienteren en ook dat er bijna geen schaduw is op de hete dagen. Gelukkig is het ochtend en dus niet echt een probleem. s'Ochtends en s'avonds is het fris en meestal moet ik nog een jas aan doen. Op sommige dagen is het zo warm dat ik mijn tentje niet op zet en gewoon onder de open hemel slaap. Zalig. Natuurlijk niet waar die muizen zitten he. Eenmaal mag ik hier een storm mee. Veel bliksem en donder maar eigenlijk weinig regen. Het is wel een prachtig zicht en kan er een uur lang van genieten.
Soms komt de weg ook zeer kort bij de oceaan. Hier de Zuidelijke Ijszee. Deze streek is wat men The Bight noemt. Het lijkt of er gewoon een stuk van het land is afgebeten. Ik ben hier op 150m hoogte. Zie spectaculaire kliffen, ook enkele prachtige zonsondergangen. De walvissen komen hier in de winter ook paren maar ik ben een maandje te laat om hen te zien.
Ik zie wel vele prachtige vogels. Zeer kleurrijke parkieten en papegaaien. Helaas zijn ze vrij schuw en ik kan bijna geen foto's nemen. Ook arenden leven hier. Helaas zie ik er enkel dood langs de weg liggen en geen in de lucht. Ze jagen op de vogels die daarom tussen de lage struiken blijven. Dan gebeurd het dat ze tegen een vrachtwagen vliegen.
In enkele streken zie ik ook tientallen kangoeroes en dan soms weer dagen niet. Af en toe is er een vlakte die echt boomloos is.
Nog een heel opmerkelijk feit. Elk van die wegrestaurantjes heeft ook een hole. Een hole is een deel van een golfparcours en alle
roadhouses samen hebben dus een golfterrein. Tussen de eerste en laatste hole ligt er dan wel 1200km. Meestal is het niet meer dan een groene mat (die dus gras voorstelt) en enkele honderden meters verder staat er een vlagje tussen de struiken waar dan je bal moet terecht komen. Ik dacht dat dit een "lokale" grap was maar ik heb mensen meerdere malen zien golven.
Een persoon vertelt me zelfs dat hij voor de 8ste (ja, acht) maal dit parcour speelt. Ik ben dus duidelijk nog niet de grootste zot die hier rondloopt.
Er zijn hier vele rustplaatsen langs de weg. Meestal met tafels, soms met WC. Je ontmoet hier bijna altijd mensen en altijd is de sfeer vriendelijk en behulpzaam. Ik krijg meestal water aangeboden, ook koffie, snoep, frisdrank enz. Het is zo dat ik Jay ontmoet. Een Engelse dame die al 40j in Australie woont. Ze is gepensioneerd en reist nu veel. Ik moet haar laten in Canberra op zoeken.
Ook Sabine en Wim leer ik zo kennen. Vlamingen die al 15j hier werken. Nu gaan ze surfen in West-Australie en daar willen ze wel een 4000km lange autorit voor maken. Ze komen immers van Brisbane. Ook hen moet ik later gaan opzoeken. Dus verwacht me nog niet dadelijk terug he.
Op donderdag, 1 december, op 150km van het eerste dorpje hoor ik opeens een luide knak. Onmiddellijk is mijn wiel paraplu.
Ik had eerder al een spaak verloren en nu is de ring waar de spaken aan vastgemaakt worden gedeeltelijk gebroken. 2 spaken staan los en moet ik verwijderen. Een derde is door de hoge spanning afgebroken. Ik mis nu 3 spaken op rij. Hier kan ik er niets aan doen en het worden 150 lange kilometers voor ik een fietswinkel vind. Gelukkig houden al de andere spaken het en word ik heel vlug geholpen. De winkel heeft maar 1 technieker en die is gelukkig aanwezig. Ik moet wel een nieuw wiel kopen. Ik ben nu 940km verder en heb geen problemen gehad dus lijkt het wel goed te komen.
Ik vermoed dat de 10l water die ik meezeulde en die lange gravelwegen er niet bepaald een goede invloed op hadden.
Na Ceduna, dat is dat eerste dorpje, volg ik nog een 100km de kust. Zie prachtige baaien met pelikanen en vogels die op pinguins gelijken. Geniet enorm maar door tijdsgebrek kan ik niet de kust van het Eyre peninsula volgen en steek dwars over. Het is vooral saai landschap met zeer veel graanvelden en enkele kleine dorpjes die langs grote graansilo's zijn gesitueerd. Er is ook een spoorlijn die deze allemaal verbind.
Alle dorpje hebben wel een of meerdere parkjes met een kinderspeeltuin, bbq op gas gratis te gebruiken, tafels enz. Soms mag je er ook gratis kamperen. Het doet er echt niet toe hoe groot de dorpjes zijn dit is er altijd. Soms is het park zelfs groter dan het dorp. Het is hier dat ook nog een kleine hittegolf meemaakt. Temp tot 37gr. Heb enkele dagen een siesta gehouden. Later krijg ik dan ook een onweer over me heen op een wel heel ongelukkige plaats. Ik zet mijn tentje op wat stevige klei. Heb dat al meerdere malen gedaan en dat is gemakkelijk. Door de regen echter wordt die klei snel modder. Ik voel het tijdens de nacht gewoon zacht worden onder mijn tentje. De regen duurt bijna 12uur. Uiteindelijk komt er ook wat water door mijn tentje maar dan stopt de regen. Mijn rugzak en enkele tassen worden wel heel vuil. Het kost me later uren om die weer proper te krijgen.
De laatste 5 dagen heb ik vooral gelezen en gehoord hoe moeilijk de boeren het hier soms hebben met de droogtes enz.
Men noemt deze regio ook : DE DROOGSTE REGIO IN DE DROOGSTE STAAT VAN HET DROOGSTE CONTINENT IN DE WERELD.
Hier is geen toerisme anders zou mijn ervaring zeggen dat het maar een heel valse slogan is. Maar ja, ik ben dan tenslotte ook maar een Belg en waar die zich ook bevinden er zal regen zijn. Ik heb vernomen dat jullie daar deze dagen van kunnen meespreken????
Ik bezoek ook nog het Mount Remarkable NP in de zuidelijke Flinders Range. Een zeer mooie streek maar het valt me wat tegen.
Ik wil hier een meerdaagse wandeltocht doen maar dat is verboden. Te gevaarlijk owv bosbranden. Normaal is deze streek al heel droog en zo mag je van 1 november tot 1 april geen kampvuren aansteken enz. Als je 2 dagen daarvoor zo bent weggeregend, is dat wel moeilijk te aanvaarden. Flexibiliteit is hier van overheidswege ook geen grote troef.
Ik fiets nog 2 lange dagen naar Adelaide die me door hun beroemde wijnregio Claire brengt. Hier is zelfs een tot fietspad omgebouwde spoorweg. Ideaal en prachtig.
Morgen ga ik de stad zelf verkennen. Ben nu in een voorstadje bijna 20km van het centrum. Het voelt aan als een klein dorpje maar ik kan wel genieten van de rust.
Misschien schrijf ik over een paar dagen wel een verslagje over Adelaide.
groeten,
nico
Voor ik uit Esperance vertrek, breng ik nog even een bezoekje aan Sammy. (nee, niet die van de voetbal) Dit is de lokale zeeleeuw. Hij heeft ontdekt dat er op de pier veel gevist wordt, later maken ze natuurlijk hun vis proper en hij eet alle afval op die in zee geworpen wordt. Dit is echt the easy life. Meestal ligt hij wat op het strand waar de toeristen foto's van hem nemen.
Ik fiets eerst naar Cape Le Grand NP waar ik 2 dagen wandel in een prachtig omgeving. Het is ook hier dat Lucky Bay ligt. De baai die vorig jaar tot de mooiste van Australie is gestemd.
Helaas komt de zomer korter bij en dus ook de vliegenplaag. Vooral als je door struiken gaat, komen ze en masse op je af. Ze bijten of steken wel niet maar als ze zo over je gezicht kruipen, geeft het toch maar een akelig gevoel. Ze hebben er ook geen probleem mee om in je oren of neus rond te kruipen. Dit is natuurlijk totaal onaanvaardbaar en menig beestje heeft dat met zijn leven moeten bekopen. Der zijn hier mensen die met een muskietennet voor hun gezicht rondlopen. Ook tijdens het eten kun je maar beter oppassen en je mond niet te ver opendoen.
Ook tijdens het fietsen heb ik er bij momenten felle last van maar als er wind is verdwijnen ze wel. Men had me hier voor gewaarschuwd maar ik dacht : ach, ik heb al muggen in Siberie, Scandinavie enz getrotseerd dus dat gaat wel. Dit is toch nog een trapje erger. Vlak voor zonsondergang verdwijnen ze maar ze worden netjes afgelost door de muggen. Iets minder talrijk maar die steken wel. Ik denk dat ik er op een gegeven moment meer dan 200 op mijn rugzak had zitten. Een toerist zei me : die rugzak moet wel zwaar zijn met die 1,5kg vliegen erbij.
Wel, ik heb al verteld van de grote hagedissen. Nu op een camping was er eentje zo gewend geraakt aan de mensen dat naar de picnic tafels kwam en toen zelfs in mijn teen beet. Geen idee waarom : dames, misschien ben ik toch een lekker beest?????
Ik heb dan maar een foto genomen. Om te laten zien hoe groot hij is, heb ik mijn voet ernaast gezet maar dat vond hij niet leuk en toen is met zijn staart beginnen te slaan. Die slagen kwamen wel hard aan.
Het volgend natuurpark is Cape Arid NP. Zeer mooi en groot maar eigenlijk bedoeld voor jeeps. Met jeeps rondcrossen in de verlaten gebieden, woestijnen, stranden enz is een zeer grote hobby hier. Meestal zijn er ook weinig of geen voorzieningen. Dit NP heeft zelfs geen water. Je moet zelf alles mee brengen wat op een fiets natuurlijk niet zo gemakkelijk is. Ben er dan natuurlijk niet in gereden maar heb er toch van genoten. Helaas is wandelen niet zo een hobby en vooral meerdaagse wandelingen kennen ze niet. Met een beetje eigen interpretatie van de regels heb ik er toch een leuk kunnen rondtrekken.
Van hier moest ik wat terug fietsen naar een klein dorpje Condingup. Het heeft een kleine winkel waar ik basisvoeding kan kopen en hier vertrekt ook de Permango Road die overgaat in de Balladonia Track. Als ik deze weg volg, kan ik meer dan 200km
omweg vermijden maar het is eigenlijk alleen bedoeld voor jeeps. Met droog weer is het echter te doen en ik heb nu eens geluk het is droog. De eerste 35km zijn nog geasfalteerd. Daar is immers nog een graansilo. De lokale boeren brengen hun graan naar hier waarna de vrachtwagens het naar een haven brengen. De vrachtwagen zijn wel wat anders dan thuis. Ipv 1 oplegger hebben ze er 2 wat hun dan natuurlijk zeer lang maakt. Ze worden hier "roadtrains" dus "wegtreinen" genoemd.
De baan is hier ook maar 1 rijstrook breed. Sommige roadtrains vertragen en wijken wat uit maar anderen rijden door, claxoneren en verwachten dat jij aan de kant gaat. Dan zit je natuurlijk in de losse zand naast de weg. Helaas zit ik juist in het oogstseizoen en dus veel roadtreins. Na deze grote graansilo's wordt het een gravelweg. Nog 100km voor de Permango Road. Er zijn enkele moeilijke plekken maar eigenlijk gaat het vlot. Ik kampeer op het kruispunt met de Balladonia Track. Dit is een oude aboriginal route die later ook door de eerste blanken werd gevolgd. Van hier is het nog 70 km die me naar de Eyre baan brengt. Deze track is echter heel slecht. Deze 70km kosten me meer moeite dan de 130km op de permango Road. Eens voorbij de graansilo kom ik op 1,5 dag maar 2 auto's tegen. Beiden stoppen en bieden me water en voedsel aan. Ik heb voldoende maar ijskoud water wordt (ze hadden een frigo) in deze hitte wel heel dankbaar aanvaard.
Eyre autostrade is de baan die me door de Nullarbor Plain brengt en die ik nog 1000km (ja, duizend) moet volgen. Stel je er niet teveel van voor. Hij is gemiddeld maar even breed als de baan tussen Stal en Koersel maar dan zonder fietspad.
HIer zijn geen dorpen meer enkel wegrestaurantjes die tegelijkertijd motel\hotel en winkel zijn. Ze liggen soms ook ver van elkaar. 3x is bijna 200km tussen elk restaurant.
Men heeft me verteld dat ik hier (weliswaar enkel basis)voeding kan kopen. Nu blijkt echter dat omdat het verkeer hier op 2 a 3 dagen door rijdt en ze zelf voldoende eten meebrengen er echter bijna niets kan gekocht worden. Brood,ja zeker maar enkel wit brood. We weten allemaal het goed dat een hongerige fietser vult. Choco niet, confituur meestal niet en als ze het verkopen, zijn het die kleine doosje die je bij het ontbijt krijgt. Prijs bijna een halve euro. Ik zal hier ook de staatsgrens oversteken. Van west-australie nr zuid-australie. Aangezien ze hier al veel problemen hebben met ingevoerde ziekten wordt aan deze grens een strenge controle gehouden. Alle het vers fruit, groenten, enz zijn verboden omdat de fruitvliegjes die ziekten overdragen. Gevolg niemand verkoopt dit omdat ze niet bevoorraad kunnen worden of het is te moeilijk. Deze grens is in het midden van de Nullarbor.
Ik word dan ook nog eens geplaagd door een sterke en aanhoudende tegenwind. Er zijn dagen dat ik maar een 70tal km kan fietsen. Alsof dit nog niet erg genoeg is, krijg ik in het Cocklebiddy Roadhouse te horen dat er geen brood is. De vrachtwagen die dit brengt is stuk. Ik heb altijd reservevoedsel bij en gelukkig is het volgende roadhouse niet zo ver. "Maar" 110km. Nu blijkt echter dat 4 roadhouses van de zelfde eigenaar zijn en dus dezelfde vrachtwagen gebruiken. Met veel schrik fiets ik verder maar bij het volgende roadhouse heeft men voldoende brood ingevroren dus geen probleem meer.
Ik krijg de meeste info over dit van Tom. Ja, een echte Vlaming, zelfs een Limburger, van Neerpelt. Hij reist en werkt hier gedurende een jaar. Zit nu 7 weken hier. Heeft geen auto en kan dus niets doen buiten werken. Het is saai zegt hij maar zeer goed om te sparen. Hij zat een beetje door zijn geld heen. Volgende week zit zijn termijn op en kan hij zijn verjaardag in Adelaide vieren.
Nog een feit over de weg : hier is ook het langste rechte stuk weg van Australie. Geen enkele draai of bocht of wat dan ook. De weg gaat enkel wat omhoog of omlaag. Door het verre zicht dat je dan hebt en door optisch bedrog lijkt het echter of die weg altijd vals plat omhoog gaat. Met de tegenwind is dat mentaal wel heel zwaar en ik heb meer dan 1x gevloekt.
Ik laat het aan jullie over om te raden hoelang dat is. De winnaar krijgt een pintje van mij als ik terug ben. Dus reageren maar.
Ik geef nog een hint : soms kan ik een vrachtwagen 45min lang zien aankomen.
En ja, der komt nog een probleem bij. Door de overvloedige regen die ze vorig jaar hebben gehad, (herinner je de overstromingen nog) hebben ze dit jaar een geweldige graanoogst. Dit betekent dat er veel eten is voor de muizen. Ook ingevoerd en dus zonder vijanden. Ze vermenigvuldigen dan extreem snel. Nu de oogst gedaan is, verspreiden ze zich op zoek naar eten. Ook hier in de semi-woestijn. Ik zie er honderden dood liggen op de straat. Doodgereden door het verkeer.
Ik zet mijn tentje op. Neem mijn weinige voedsel mee binnen. Ik slaap nog niet of ze zitten al in mijn rugzak die in mijn voortentje ligt. Aangetrokken door de geur omdat daar meestal wel eten in zit. Ze kruipen over mijn binnentent op zoek naar een opening maar vinden er gelukkig geen. Ik maak soms lawaai en klop het zeil. Ik voel ze eenmaal zelfs wegvliegen.
Ik heb verhalen gehoord van mensen die wakker worden van muizen die over hun gezicht kruipen maar gelukkig komt het zo ver niet.
Op dinsdag, 29 november, verandert het. De wind draait en ik heb een rugwind. Ik doe zonder veel moeite 140km en neem zelfs de tijd om rustig iets te eten in een restaurantje. De dagen ervoor stond ik altijd vroeg op omdat er smorgens geen of weinig wind was. Regelmatig was ik om 6uur al aan het fietsen. Als ik voor het werk zo vroeg op moet,..........
Hoewel Nullarbor staat voor geen bomen is dit zeker niet waar. Ok, er zijn geen bomen van 15m hoog en slechts hier en daar 10m hoog maar het landschap is meestal wel afwisselend. Met wat hier scrub heet. Lage struiken in veel vormen en ook kleuren. Soms lijkend op de heide die wij kennen maar dan niet paars meer blauwgroen. Regelmatig maak ik ook wandelingen rond mijn kampplaats omdat het zo mooi is. 1x ga ik wat te ver van het paadje af dat ik volg en verdwaal. (Het is niet veel meer dan een kangoeroespoor.) Ik vind de "autostrade" en dan mijn tentje terug door me te orienteren op de zon. De zon doet hier wel rare dingen. Komt op in het oosten maar gaat dan niet naar het zuiden maar wel naar het noorden. Immers de zon staat altijd boven de evenaar en die ligt in het noorden. Ik ben er ook zo kort bij de evenaar dat de zon smiddags bijna loodrecht boven me is. Dit betekent dat je er dan niet op kunt orienteren en ook dat er bijna geen schaduw is op de hete dagen. Gelukkig is het ochtend en dus niet echt een probleem. s'Ochtends en s'avonds is het fris en meestal moet ik nog een jas aan doen. Op sommige dagen is het zo warm dat ik mijn tentje niet op zet en gewoon onder de open hemel slaap. Zalig. Natuurlijk niet waar die muizen zitten he. Eenmaal mag ik hier een storm mee. Veel bliksem en donder maar eigenlijk weinig regen. Het is wel een prachtig zicht en kan er een uur lang van genieten.
Soms komt de weg ook zeer kort bij de oceaan. Hier de Zuidelijke Ijszee. Deze streek is wat men The Bight noemt. Het lijkt of er gewoon een stuk van het land is afgebeten. Ik ben hier op 150m hoogte. Zie spectaculaire kliffen, ook enkele prachtige zonsondergangen. De walvissen komen hier in de winter ook paren maar ik ben een maandje te laat om hen te zien.
Ik zie wel vele prachtige vogels. Zeer kleurrijke parkieten en papegaaien. Helaas zijn ze vrij schuw en ik kan bijna geen foto's nemen. Ook arenden leven hier. Helaas zie ik er enkel dood langs de weg liggen en geen in de lucht. Ze jagen op de vogels die daarom tussen de lage struiken blijven. Dan gebeurd het dat ze tegen een vrachtwagen vliegen.
In enkele streken zie ik ook tientallen kangoeroes en dan soms weer dagen niet. Af en toe is er een vlakte die echt boomloos is.
Nog een heel opmerkelijk feit. Elk van die wegrestaurantjes heeft ook een hole. Een hole is een deel van een golfparcours en alle
roadhouses samen hebben dus een golfterrein. Tussen de eerste en laatste hole ligt er dan wel 1200km. Meestal is het niet meer dan een groene mat (die dus gras voorstelt) en enkele honderden meters verder staat er een vlagje tussen de struiken waar dan je bal moet terecht komen. Ik dacht dat dit een "lokale" grap was maar ik heb mensen meerdere malen zien golven.
Een persoon vertelt me zelfs dat hij voor de 8ste (ja, acht) maal dit parcour speelt. Ik ben dus duidelijk nog niet de grootste zot die hier rondloopt.
Er zijn hier vele rustplaatsen langs de weg. Meestal met tafels, soms met WC. Je ontmoet hier bijna altijd mensen en altijd is de sfeer vriendelijk en behulpzaam. Ik krijg meestal water aangeboden, ook koffie, snoep, frisdrank enz. Het is zo dat ik Jay ontmoet. Een Engelse dame die al 40j in Australie woont. Ze is gepensioneerd en reist nu veel. Ik moet haar laten in Canberra op zoeken.
Ook Sabine en Wim leer ik zo kennen. Vlamingen die al 15j hier werken. Nu gaan ze surfen in West-Australie en daar willen ze wel een 4000km lange autorit voor maken. Ze komen immers van Brisbane. Ook hen moet ik later gaan opzoeken. Dus verwacht me nog niet dadelijk terug he.
Op donderdag, 1 december, op 150km van het eerste dorpje hoor ik opeens een luide knak. Onmiddellijk is mijn wiel paraplu.
Ik had eerder al een spaak verloren en nu is de ring waar de spaken aan vastgemaakt worden gedeeltelijk gebroken. 2 spaken staan los en moet ik verwijderen. Een derde is door de hoge spanning afgebroken. Ik mis nu 3 spaken op rij. Hier kan ik er niets aan doen en het worden 150 lange kilometers voor ik een fietswinkel vind. Gelukkig houden al de andere spaken het en word ik heel vlug geholpen. De winkel heeft maar 1 technieker en die is gelukkig aanwezig. Ik moet wel een nieuw wiel kopen. Ik ben nu 940km verder en heb geen problemen gehad dus lijkt het wel goed te komen.
Ik vermoed dat de 10l water die ik meezeulde en die lange gravelwegen er niet bepaald een goede invloed op hadden.
Na Ceduna, dat is dat eerste dorpje, volg ik nog een 100km de kust. Zie prachtige baaien met pelikanen en vogels die op pinguins gelijken. Geniet enorm maar door tijdsgebrek kan ik niet de kust van het Eyre peninsula volgen en steek dwars over. Het is vooral saai landschap met zeer veel graanvelden en enkele kleine dorpjes die langs grote graansilo's zijn gesitueerd. Er is ook een spoorlijn die deze allemaal verbind.
Alle dorpje hebben wel een of meerdere parkjes met een kinderspeeltuin, bbq op gas gratis te gebruiken, tafels enz. Soms mag je er ook gratis kamperen. Het doet er echt niet toe hoe groot de dorpjes zijn dit is er altijd. Soms is het park zelfs groter dan het dorp. Het is hier dat ook nog een kleine hittegolf meemaakt. Temp tot 37gr. Heb enkele dagen een siesta gehouden. Later krijg ik dan ook een onweer over me heen op een wel heel ongelukkige plaats. Ik zet mijn tentje op wat stevige klei. Heb dat al meerdere malen gedaan en dat is gemakkelijk. Door de regen echter wordt die klei snel modder. Ik voel het tijdens de nacht gewoon zacht worden onder mijn tentje. De regen duurt bijna 12uur. Uiteindelijk komt er ook wat water door mijn tentje maar dan stopt de regen. Mijn rugzak en enkele tassen worden wel heel vuil. Het kost me later uren om die weer proper te krijgen.
De laatste 5 dagen heb ik vooral gelezen en gehoord hoe moeilijk de boeren het hier soms hebben met de droogtes enz.
Men noemt deze regio ook : DE DROOGSTE REGIO IN DE DROOGSTE STAAT VAN HET DROOGSTE CONTINENT IN DE WERELD.
Hier is geen toerisme anders zou mijn ervaring zeggen dat het maar een heel valse slogan is. Maar ja, ik ben dan tenslotte ook maar een Belg en waar die zich ook bevinden er zal regen zijn. Ik heb vernomen dat jullie daar deze dagen van kunnen meespreken????
Ik bezoek ook nog het Mount Remarkable NP in de zuidelijke Flinders Range. Een zeer mooie streek maar het valt me wat tegen.
Ik wil hier een meerdaagse wandeltocht doen maar dat is verboden. Te gevaarlijk owv bosbranden. Normaal is deze streek al heel droog en zo mag je van 1 november tot 1 april geen kampvuren aansteken enz. Als je 2 dagen daarvoor zo bent weggeregend, is dat wel moeilijk te aanvaarden. Flexibiliteit is hier van overheidswege ook geen grote troef.
Ik fiets nog 2 lange dagen naar Adelaide die me door hun beroemde wijnregio Claire brengt. Hier is zelfs een tot fietspad omgebouwde spoorweg. Ideaal en prachtig.
Morgen ga ik de stad zelf verkennen. Ben nu in een voorstadje bijna 20km van het centrum. Het voelt aan als een klein dorpje maar ik kan wel genieten van de rust.
Misschien schrijf ik over een paar dagen wel een verslagje over Adelaide.
groeten,
nico
perth - capetpcapetrack - margaret river - stirling range NP - esperance
Hi everybody,
Here is finally an update in English.
So sunday, october 16th, I cycle from Perth to Fremantle along the river. It is a nice bike ride and I enjoy. I have some time left and walk on the beach where I see the remainings of a sunken ship. Apparently it is not in the way so nobody cleans it up. So different from home where every little bit of space is being used.
I talk to Bianca who works in the mines in the north. It is 1400km from Perth and she has a flight tomorrow morning. She will be working there for 2 weeks and than is off for 1 week. She is an kitchenaid but makes more money than me. She has been to Italy for a year and wants to go back and work there but has to wait till Europe has a better economics. I think she is in for a long wait but I did not dear to tell her that.
The next couple of days I cycle to Dunsborourgh where I can start my first long distance hike. The cape-to-cape track.
Meanwhile I have encounters with the Australian wildlife especially the magpies. They are aggressive in this breeding season. Twice they hit my helmet.
I also stay for 2 days with Thorna and Robert. Here I eat my first kangoeroe meat and see the sleepy lizards.
So on friday I start the hike. 125km of coastal trail. Sandy beaches in the hot sun (30 gr) but also rain and wind. Meeting nice people. I enjoy it a lot. Some people do it in 6 days but why hurry when it is so beautiful. I plan to do it in 8 days.
But on day 5 my campstove breaks and I cannot cook any more. 1\2 kg of rice, pasta and so on become worthless food in a second. I am now in the northern half where there are no villages.
In Hamelin Bay is just a caravanpark but the store is not open. It is too early in the season. I can buy some meatpies and biscuits
but I am forced to hike 30km in 1 day to get out before my food runs out. I loose some weight here but I am sure some people say that is not too bad because I had some overweight.
I saw my first wild kangoeroos here and also 1 snake. By now I have seen 5 of them. Some people said they haven't seen one in years. I guess I am more in the outback than some city people but that is the way I like it.
I especially like it that I can see the sky with all the stars so good. Back home there are more clouds but also a lot of lightpollution. From space you can so see where Belgium is because it is the area with the most lights. Even more than multi-millons cities like New York and so on. I spend hours starring at the stars just luying on my back.
Also camping in beautiful long beach and being completely alone is a special experience for me.
I also pass Prevelly. A small village where I had a good conversation in the store. Weeks later I learn 30 to 40 houses are destroyed in a stupid fire. A preventive fire that went out of control. I think the goverment officials here are not better than back home.
After the hike I cycle to Mumjimup where there is another host. I have a good time there with a BBQ and so on. Their idea for a rest day is cycling 75km mostly on gravellroads. It is without my bags so not to bad. Here I notice another difference with home. We change our direction because there is to much traffic. This means 2 cars passed us in 15 minutes. That is 3 am traffice on a weekday if you are lucky back home.
David, I really enjoyed my stay with you and give my regards to Camilla. These differences are the things that makes traveling interesting.
I also camp in a forest near a pasture. All night long I hear the kangoeroes jumping the fence. In the morning I see 30 of them and some are bigger than me. I am very surprised. Luckily they move away from me.
Later I visit the tingle trees. big trees who can resist heavy forestfires and even live if parts of the trunk is burned. You see some hollow trees here. I can even ride my bike through one.
I also do the three top walk. It is a bridge make between those trees at an altitude of 30m. It gives you a whole other perspective.
I have an interesting evening with Jane and Glenn and I am invited to visit them when I reach Melbourne. It is not the first time I get such invitations. I already have 2 places in Canberra to go to. Once again I see a snake but she disappears so quickly I can not take a picture.
From Walpole on the coast has the most beautiful bays, beaches and so on. I do some hiking here but decide to do my next multiday hiking in the Sterling Range. Lqter I know this is a mistake. In the Sterling Range are no long hikes and with the wet weather some roads are closed to prevent dieback to spread. Still enjoy it here. I do small hikes up the highest points (1052m) in the east and west side of the range and cycle the whole range drive. 100km of gravelroads but beautiful.
I have lightning storms here but when I finally get wet David and Hellen invite me in. After a hot shower, warm food and a good night sleep in a bed I can face the world again. Thank you for that. The showers and headwind continue for some more days before settling down. Not really the weather I expected in Australia known for its deserts.
I visit Fitzgerald River NP where I due closure of roads I have to do a 100km detour. It is here that I see bigger lizards up to 40cm. Some disappear quickly but others wait till I got my picture.
Also I have my first encouters with emoes. 1 almost hit me. While I was looking to the left to the jumping kangoeroes the emoe noticed me very late and ran for cover. This was the forest on the right so he crossed the road just a few meters before me. I saw it late too and if a 2m high bird is running basicly towards you unexpectedly you freeze for a moment or two. No picture of course.
On sunday, november 13th, I have another restday in Esperance before crossing the Nullarbor Plain. Nick and Hayley take excellent care off me. A fine BBQ with their parents and others sailors of small yachts. I hear a lot of interesting stories.
We also went to the beaches to walk a bit. But you do NOT do this on a beach where 5 cars are parked. That is too busy. I can even imagine that. Well, we have 100km of beaches to choose from and find a beach only for us. I come from a country with 10 million people and 64km of beaches. So abandonned beaches are out of the question.
Well, this it for now. Later I tell the story of my crossing the Nullarbor and my way to Adelaide.
greetings,
nico
Here is finally an update in English.
So sunday, october 16th, I cycle from Perth to Fremantle along the river. It is a nice bike ride and I enjoy. I have some time left and walk on the beach where I see the remainings of a sunken ship. Apparently it is not in the way so nobody cleans it up. So different from home where every little bit of space is being used.
I talk to Bianca who works in the mines in the north. It is 1400km from Perth and she has a flight tomorrow morning. She will be working there for 2 weeks and than is off for 1 week. She is an kitchenaid but makes more money than me. She has been to Italy for a year and wants to go back and work there but has to wait till Europe has a better economics. I think she is in for a long wait but I did not dear to tell her that.
The next couple of days I cycle to Dunsborourgh where I can start my first long distance hike. The cape-to-cape track.
Meanwhile I have encounters with the Australian wildlife especially the magpies. They are aggressive in this breeding season. Twice they hit my helmet.
I also stay for 2 days with Thorna and Robert. Here I eat my first kangoeroe meat and see the sleepy lizards.
So on friday I start the hike. 125km of coastal trail. Sandy beaches in the hot sun (30 gr) but also rain and wind. Meeting nice people. I enjoy it a lot. Some people do it in 6 days but why hurry when it is so beautiful. I plan to do it in 8 days.
But on day 5 my campstove breaks and I cannot cook any more. 1\2 kg of rice, pasta and so on become worthless food in a second. I am now in the northern half where there are no villages.
In Hamelin Bay is just a caravanpark but the store is not open. It is too early in the season. I can buy some meatpies and biscuits
but I am forced to hike 30km in 1 day to get out before my food runs out. I loose some weight here but I am sure some people say that is not too bad because I had some overweight.
I saw my first wild kangoeroos here and also 1 snake. By now I have seen 5 of them. Some people said they haven't seen one in years. I guess I am more in the outback than some city people but that is the way I like it.
I especially like it that I can see the sky with all the stars so good. Back home there are more clouds but also a lot of lightpollution. From space you can so see where Belgium is because it is the area with the most lights. Even more than multi-millons cities like New York and so on. I spend hours starring at the stars just luying on my back.
Also camping in beautiful long beach and being completely alone is a special experience for me.
I also pass Prevelly. A small village where I had a good conversation in the store. Weeks later I learn 30 to 40 houses are destroyed in a stupid fire. A preventive fire that went out of control. I think the goverment officials here are not better than back home.
After the hike I cycle to Mumjimup where there is another host. I have a good time there with a BBQ and so on. Their idea for a rest day is cycling 75km mostly on gravellroads. It is without my bags so not to bad. Here I notice another difference with home. We change our direction because there is to much traffic. This means 2 cars passed us in 15 minutes. That is 3 am traffice on a weekday if you are lucky back home.
David, I really enjoyed my stay with you and give my regards to Camilla. These differences are the things that makes traveling interesting.
I also camp in a forest near a pasture. All night long I hear the kangoeroes jumping the fence. In the morning I see 30 of them and some are bigger than me. I am very surprised. Luckily they move away from me.
Later I visit the tingle trees. big trees who can resist heavy forestfires and even live if parts of the trunk is burned. You see some hollow trees here. I can even ride my bike through one.
I also do the three top walk. It is a bridge make between those trees at an altitude of 30m. It gives you a whole other perspective.
I have an interesting evening with Jane and Glenn and I am invited to visit them when I reach Melbourne. It is not the first time I get such invitations. I already have 2 places in Canberra to go to. Once again I see a snake but she disappears so quickly I can not take a picture.
From Walpole on the coast has the most beautiful bays, beaches and so on. I do some hiking here but decide to do my next multiday hiking in the Sterling Range. Lqter I know this is a mistake. In the Sterling Range are no long hikes and with the wet weather some roads are closed to prevent dieback to spread. Still enjoy it here. I do small hikes up the highest points (1052m) in the east and west side of the range and cycle the whole range drive. 100km of gravelroads but beautiful.
I have lightning storms here but when I finally get wet David and Hellen invite me in. After a hot shower, warm food and a good night sleep in a bed I can face the world again. Thank you for that. The showers and headwind continue for some more days before settling down. Not really the weather I expected in Australia known for its deserts.
I visit Fitzgerald River NP where I due closure of roads I have to do a 100km detour. It is here that I see bigger lizards up to 40cm. Some disappear quickly but others wait till I got my picture.
Also I have my first encouters with emoes. 1 almost hit me. While I was looking to the left to the jumping kangoeroes the emoe noticed me very late and ran for cover. This was the forest on the right so he crossed the road just a few meters before me. I saw it late too and if a 2m high bird is running basicly towards you unexpectedly you freeze for a moment or two. No picture of course.
On sunday, november 13th, I have another restday in Esperance before crossing the Nullarbor Plain. Nick and Hayley take excellent care off me. A fine BBQ with their parents and others sailors of small yachts. I hear a lot of interesting stories.
We also went to the beaches to walk a bit. But you do NOT do this on a beach where 5 cars are parked. That is too busy. I can even imagine that. Well, we have 100km of beaches to choose from and find a beach only for us. I come from a country with 10 million people and 64km of beaches. So abandonned beaches are out of the question.
Well, this it for now. Later I tell the story of my crossing the Nullarbor and my way to Adelaide.
greetings,
nico
woensdag 14 december 2011
perth - capetpcapetrack - margaret river - stirling range NP - esperance
Op zondag, 16 oktober, fiets ik van Perth naar Fremantle, de haven en eigenlijk een voorstadje van Perth. Het is mooie rit langs de rivier en ik geniet ervan. Het wordt vandaag 34gr C en ik zorg er dus voor om voor de middag al in Fremantle te zijn.
Ik bezoek de haven waar een oud zeilschip ligt. Het is een exacte kopie van een schip van 2 eeuwen geleden waarmee delen van Australie zijn verkend. Het is ook hier in Fremantle gebouwd en komt nu voor het eerst in meer dan 25j terug. Het is dus groot nieuws.
Ik wandel ook langs de mooie kust en zie hier ook de restanten van enkele gezonken schepen. Als ze niet op de vaarroute liggen worden ze niet opgeruimd.
Bij mijn gastvrouw praat ik ook lang met Bianca die daar een kamer huurt. Ze werkt als keukenhulp in een van de mijnen ver in het noorden. De meeste mijnen liggen in zeer ruwe, onherbergzame streken die in de zomer ook nog eens heel heet zijn. Tot 50gr is niet uitzonderlijk, 60gr halen ze ook af en toe. Zij heeft geluk want in de keuken staat de airconditioning altijd aan maar zelfs daar verdient ze meer dan ik. De mijnen betalen zo goed omdat ze anders geen werkvolk hebben. Er is een algemeen tekort aan personeel in heel West-Australie. Dit komt voornamelijk omdat al de mijnen aan het boomen zijn en hun producten kunnen verkopen aan China en India. De mijn is wel 1400km van Perth. Elke week wordt er een ploeg naartoe gevlogen die er dan 2 weken moet blijven en dan 1 week vrij heeft. Niet echt gemakkelijk voor je sociaal leven lijkt me. Ze wil dit niet lang doen. Ze heeft Italiaans geleerd en heeft al een jaar in Italie gewerkt maar door de crisis en visumproblemen is ze teruggekomen.
De volgende dag is eigenlijk het echte vertrek. Om uit de stad te geraken volg ik de grote autostrade, zeer saai maar wel veilig door het fietspad dat erlangs ligt maar toch afgescheiden door een sterke omheining. Het is meer dan 100km lang maar dan ben ik wel al lang uit het grote verkeer. Het is hier dat ik kennis maak met de toch wel heel verschillende Australische fauna en meer bepaald de Magpies ; een vogel verwant met onze ekster. Het wordt ca 40cm groot en is vooral bekend om zijn agressieve verdediging van zijn territorium tijdens het broedseizoen. Ja, nu dus. Zelfs fietsers zijn niet veilig. Meestal zijn het scheervluchten over je hoofd maar 2x wordt mijn helm geraakt. Doordat ze altijd van achter aanvallen kwam een aanval wel echt als een verrassing waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor. De andere keer zag ik door de schaduw de aanval aankomen. Het slechtste wat je kunt doen is omhoog kijken want dan vallen ze je gezicht aan. Ca 1x per jaar verliest er wel iemand een oog of wordt daar ernstig verwond. Meestal kinderen die iets kwetsbaarder zijn.
Dit is een van de redenen waarom fietshelmen verplicht zijn. Als je er geen draagt dan is er 150 dollar boete. Echt iedereen draagt er hier een al moet ik zeggen dat ik buiten de steden niet veel fietsers zie. Veel Australiers dragen eerst een hoed als bescherming tegen de zon en dan de helm wat toch een zicht is waar je aan moet wennen.
Dinsdagavond verblijf ik al bij een andere gastheer vnl om nog meer fietsinfo te krijgen. Het zijn ervaren fietsers en dus dat zit goed. Het is zo fijn dat ik nog een dag blijf. Krijg hier ook mijn eerste kangoeroe vlees te eten. De volgende dag zie ik ook mijn eerste kangoeroe maar in de dierentuin. Een van de kleinere komt zelfs uit de hand eten. s'Avonds gaan we naar een religieuse viering. Het blijkt een islamitische strekking zijn waar vrouwen en mannen gelijkwaardig behandeld worden. Het is ca 150 jaar geleden ontstaan in Iran waar ze nu nog hevig vervolgd worden. Het is echt een zeer internationaal gezelschap met Iraniers, Syriers, Turken, Engelsen en zo verder.
Robert laat me ook sleepy-lizards zien die wild in zijn tuin leven maar zo traag zijn dat je ze gemakkelijk kunt vangen (vandaar uiteraard ook de naam sleepy = slaperig). Ze worden ca 20 tot 25 cm groot en ik heb ze ondertussen al een 100x keer gezien. Neem er al lang geen fotos meer van.
Ik fiets dan weer 1,5 dag voor ik aan het vertrekpunt kom van mijn eerste meerdaagse trektocht. Onderweg ontmoet ik Gunnard, een Zweed die al een jaar lang rond trekt. 3 maanden in Australie en daarvoor Nieuw-Zeeland en een aantal kleine eilanden in de Grote Oceaan.
Vrijdag, 21 oktober, begin ik dan aan de cape-to-cape trail. Dus van Kaap Naturaliste tot Kaap Leeuwin. Het zijn vooral Nederlandstalige namen omdat deze streken eerst door de Nederlanders zijn verkend. Verderop zijn het meer Franse namen.
De tocht is 125km lang en ik zal er bijna 7 dagen over doen. Er zijn enkele dorpjes onderweg waar ik eten kan kopen maar het tweede deel is zeer schaars bewoond. Het is een zeer mooie kustroute waar ik een beetje alles krijg. Regen, tegenwind maar ook 30gr C terwijl ik kilometerslang over het losse zand van een strand wandel terwijl ik een rugzak van 25kg moet dragen. (veel water). Ik neem ook de tijd om eens in de oceaan te duiken. Het is hier de Indische Oceaan.
Verder zijn er mooie rotsen, kliffen met oranje krabben enz. Ook enkele prachtige zonsondergangen ontbreken niet. Soms moet ik iets meer het binnenland in en daar zie ik mijn eerste wilde kangoeroes. Ik vind het mooie beestjes die zeer mooi bewegen maar helaas vooral snacht leven.
Er is ook een rivier die je moet oversteken. Margaret River genaamd maar zo heet ook het dorpje en de hele wijnregio hier. Ik heb enige moeite om de rivier over te steken. Ik zak 1x tot mijn knie in het zand.
Het dorpje aan de kust is Prevelly. Een leuk klein dorpje waar ik een aangenaam gesprek heb met enkele inwoners. Velen kennen de trail goed. Weken later verneem ik dat een deel van het dorp is afgebrand door een hevige bosbrand. Het ergste aan dit verhaal is dat de brand aangestoken is door de brandweer. Voor de zomer houdt mijn hier zogenaamde preventieve branden om het brandbaar materiaal te minimailizeren. Deze branden worden weken van tevoren meegedeeld en er wordt ook een veiligheidszone gecreeerd waar de brand niet zou oversteken. Ik heb de borden gezien en ben ook door enkele al afgebrande streken gewandeld. Daar is uiteraard niets aan. Op die dag was er echter een ongewone hevige noordenwind (de wind komt zelden van die richting) en de brand is dus door de veiligheidszone geraasd en was meerdere dagen niet onder controle te krijgen. De wind was echter ook voorspeld en zo zie je maar dat ambtenaren in elk deel van de wereld niet gekend zijn owv hun gezond verstand.
Je kunt de tocht in principe in 6 dagen doen maar waarom zou ik me hier haasten als het zo mooi is. Ik wou er eerst 8 dagen over doen maar na dag 5 breekt de brandstofleiding van mijn kookvuurtje. Dus koken kan niet meer. Dit is natuurlijk in de streek waar bijna niemand woont. Ik kan de volgende dag een Hamelin Bay bereiken. Ooit een redelijk dorpje gebouwd rond een haven die belangrijk was voor houttransport. Toen de bosbouw ten einde kwam, vertrokken ook de meeste inwoners. Nu is het eigenlijk een caravanpark met enkele permanente bewoners. Het is nog vroeg in het seizoen en de kampwinkel is nog niet open. Geen probleem : aan de receptie verkopen ze ook voedsel. Helaas het laatste brood hebben ze 3 dagen geleden verkocht en ze worden pas over een paar dagen opnieuw bevoorraad. Er is meer maar je moet dat allemaal koken en dat kan ik niet. Heb zelf nog een 1|2 kg rijst, spaghetti en een gevriesdroogde maaltijd. Bij dat laatste moet je alleen wat KOKEND water toevoegen en je hebt een volledige maaltijd. Ik koop er wat vleestaartjes die ik op warm in hun microgolf en dan ter plaatste opeet en ook nog wat koekjes voor onderweg. Ik heb ook nog wat brood over maar wordt toch gedwongen om de volgende dag 30km te wandelen om niet zonder eten te zitten.
Het is me gelukt ook door weinig te eten maar blijkbaar was dit wel echt nodig. De dag voordat ik vertrok, ben ik nog eens goedendag op het werk gaan zeggen. Ik had koffiekoeken bij voor elke collega die die dag moest werken en dan nog een taart. Een collega die me al enige tijd niet gezien had, heeft tot 3x gezegd dat ik dik maar dan wel heeeeeeel dik was geworden. Mijn droomreis naar Australie was lang niet zo belangrijk als dat. Ach, ik troost me maar dat niet iedereen zoals haar er als een bonenstaak kan uitzien.
Ok, ik denk dus dat ik ondertussen 8kg kwijt ben.
Dan is er natuurlijk nog het vraagstuk van de slangen. Veel mensen zijn hier heel benieuwd naar. Ik heb natuurlijk ook de nodige info verzameld en het klopt dus dat er hier toch wel heel giftige slangen zijn maar ze zijn ook heel schuw. Mijn laatste gastheer zei dat er hier mensen zijn die er in jaren geen gezien hebben. Als ik er een zag, zou het veel zijn. Natuurlijk zie ik er al eentje op mijn eerste dag van de wandeltocht. Ondertussen heb ik er al 5 gezien. Ik denk dat ik wat meer in de rimboe zit dan de meeste Australiers. 80% woont immers in stedelijk gebied.
Ik neem een bus terug naar het vertrekpunt en fiets verder naar Mumjimup waar ik een rustdag neem bij een gezin. Hun idee van een rustdag is blijkbaar 75km fietsen over meestal gravelwegen maar dan wel zonder bagage. Ik moet wel zeggen dat het leuk was. Dit was tijdens een verlengd weekend. De Britse koningin kwam Perth bezoeken ifv de commonweatlh top en veel stadsmensen zijn dan maar naar hier gekomen om al de veiligheidsmaatregelen te ontlopen.
Dus op zeker moment terwijl we op die gravelwegen fietsen, passeren ons 2 auto's op 1 kwartier. Mijn gastheer is dan maar van weg veranderd omdat het te druk was!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte maar het bleek dat hij echt serieus was. Australiers hebben dus andere maatstaven over drukte dan wij. Later heb ik hier nog enkele sterke staaltjes van meegemaakt.
Ze zijn wel heel gastvrij. Ik heb ondertussen al 2 adressen in Canberra, de hoofdstad op nog 3000km, waar ik mag logeren.
Soms zijn er ook praktische problemen. David en Camilla, het Engels-Duits koppel, waar ik logeer, wonen offgrid. Hiermee wordt bedoeld dat ze geen stromend water hebben en dus het regenwater opvangen en dan gebruiken. Vorig jaar had deze streek een droogte van 9 maanden. Uitgebreid douchen kan hier niet en dat is natuurlijk waar je naar uitkijkt als je een week gekampeerd hebt.
Ik kampeer ook nog eens in een bos dicht bij een wei. De hele nacht hoor ik de kangoeroes over de afspanning springen wat altijd een tjsing geluid geeft. Morgens vroeg ga ik eens kijken en zie 30 kangoeroes. Dit zijn reuzekangoeroes. Sommige zijn wel 2m groot. Gelukkig zijn ze ook schuw en vluchten ze weg van mij.
Ter hoogte van Walpoole bezoek ik de Tingle Tree. Dit zijn zeer grote bomen die zo een dikke schors hebben dat ze een bosbrand kunnen overleven. Zelfs als een deel van de schors verbrand dan kan de boom overleven met wat overblijft van de stam. Zo bezoek ik een boom die zo hol is dat ik er met de fiets kan door rijden, in leven bleef en die nog meer dan 40 meter hoog is gegroeid.
Wat verder is een deel van het oerwoud gespaard gebleven van de houtkap en hier heeft mijn een hangbrug tussen de bomen gemaakt op ca 30m hoogte. Het geeft je wel een heel ander perspectief als je hierover wandelt. HIer heb ik ook een gezellige avond met Glen en Jane die ik hopelijk later in Melbourne opnieuw zal zien. Wel, als je een fietser koud bier en koekjes met kaas is de kans natuurlijk altijd groot dat die nog eens langs komt.
Nu fiets nog een 100tal km langs de kust met prachtige baaien met rotsen, kliffen enz. Het is hier de Zuidelijke IJszee die nog niet opgewarmd is en je ziet dus niet veel Australiers zwemmen. Het is meestal ook nog maar 25gr dus te koud. Je mag officieel ook alleen zwemmen in baaien die beschermd zijn door een rif. Dat is tegen de haaien maar vooral voor de soms onverwachte hoge golven en stromingen die hier heersen.
Ik besluit om geen meerdaagse wandeling te maken op de beroemde Bibelmun track omdat ik de mooiste delen nu al gezien heb. In Albany ga ik noordwaarts naar het Sterling Gebergte. Het hoogste deel van West Australie ligt hier en is ca 1050m.
Graag had ik hier een meerdaagse wandeling gemaakt maar er zijn geen voorzieningen en sommige wegen zijn ook gesloten owv Dieback. Dit is een ingevoerde schimmel die de wortels van de inheemse planten aanvalt en ze zo doodt. Deze schimmel verspreidt zich snel bij nat weer en de laatste dagen heeft het regelmatig geregend dus. Ik heb zelfs enkele onweders met bliksem en donder.Ik kan wel de hoogste bergen in westelijk en oostelijk deel beklimmen. Het uitzicht wordt wel beperkt door de vele wolken en mist dat blijft hangen.
Als ik op maandag, 7 nov, het gebergte verlaat en voor de zoveelste keer een regenfront over me heen krijg, houdt Daniel me tegen en nodig me uit bij zijn thuis. Een hete douche en een warme maaltijd later voel ik me al veel beter. Het is een Nieuw-Zeelands koppel dat reist en werkt. Door de regens is oogst al verlaat en heeft geen werk. Er zijn zelfs enkele kleine overstromingen waardoor dan wegen afgesloten zijn. Zij willen in 2013 naar Europa komen en me opzoeken. Ze hebben in West-Europa ook nog familie wonen. Maar of ik dan thuis ben??????
Van hier ga ik naar Fitzgerald River NP. Een hele mooie streek maar ook getroffen door dieback waardoor ik een omweg van 100km moet maken. Zie hier ook grote hagedissen van 30 tot 50cm. Sommige zijn zeer schuchter maar anderen blijven netjes zitten om een foto te laten maken.
Regelmatig kan ik hier ook regelmatig aan de kust kamperen en ben regelmatig zelfs alleen. Omdat hier bijna geen verlichting is, zie je de sterren heel helder. Zo begrijp ik beter wat lichtvervuiling inhoudt die we thuis wel heel erg blijken te hebben.
Als ik op een heuveltje sta, kan ik auto's zien die nog tientallen kilometers van me verwijderd zijn enkel door hun koplampen.
Ik neem nogmaals een rustdag in Esperance. Mijn gastgezin neemt me mee op een lokale tour. In deze streek ligt ook het strand dat vorig jaar tot het mooiste van Australie is gestemd. Alle stranden zijn hier mooi en we hebben afgesproken om ergens te wandelen. Ze weten een mooie plek. Als we arriveren staan er echter al 5 auto's. Dit is dan wel echt te druk en we gaan ergens anders. Wel als je ca 100km strand hebt om te kiezen kun je dat wel maken natuurlijk.
Ok, dit was het voor nu. ik hoop morgen of overmorgen het vervolg te geven.
groeten,
nico
Ik bezoek de haven waar een oud zeilschip ligt. Het is een exacte kopie van een schip van 2 eeuwen geleden waarmee delen van Australie zijn verkend. Het is ook hier in Fremantle gebouwd en komt nu voor het eerst in meer dan 25j terug. Het is dus groot nieuws.
Ik wandel ook langs de mooie kust en zie hier ook de restanten van enkele gezonken schepen. Als ze niet op de vaarroute liggen worden ze niet opgeruimd.
Bij mijn gastvrouw praat ik ook lang met Bianca die daar een kamer huurt. Ze werkt als keukenhulp in een van de mijnen ver in het noorden. De meeste mijnen liggen in zeer ruwe, onherbergzame streken die in de zomer ook nog eens heel heet zijn. Tot 50gr is niet uitzonderlijk, 60gr halen ze ook af en toe. Zij heeft geluk want in de keuken staat de airconditioning altijd aan maar zelfs daar verdient ze meer dan ik. De mijnen betalen zo goed omdat ze anders geen werkvolk hebben. Er is een algemeen tekort aan personeel in heel West-Australie. Dit komt voornamelijk omdat al de mijnen aan het boomen zijn en hun producten kunnen verkopen aan China en India. De mijn is wel 1400km van Perth. Elke week wordt er een ploeg naartoe gevlogen die er dan 2 weken moet blijven en dan 1 week vrij heeft. Niet echt gemakkelijk voor je sociaal leven lijkt me. Ze wil dit niet lang doen. Ze heeft Italiaans geleerd en heeft al een jaar in Italie gewerkt maar door de crisis en visumproblemen is ze teruggekomen.
De volgende dag is eigenlijk het echte vertrek. Om uit de stad te geraken volg ik de grote autostrade, zeer saai maar wel veilig door het fietspad dat erlangs ligt maar toch afgescheiden door een sterke omheining. Het is meer dan 100km lang maar dan ben ik wel al lang uit het grote verkeer. Het is hier dat ik kennis maak met de toch wel heel verschillende Australische fauna en meer bepaald de Magpies ; een vogel verwant met onze ekster. Het wordt ca 40cm groot en is vooral bekend om zijn agressieve verdediging van zijn territorium tijdens het broedseizoen. Ja, nu dus. Zelfs fietsers zijn niet veilig. Meestal zijn het scheervluchten over je hoofd maar 2x wordt mijn helm geraakt. Doordat ze altijd van achter aanvallen kwam een aanval wel echt als een verrassing waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor. De andere keer zag ik door de schaduw de aanval aankomen. Het slechtste wat je kunt doen is omhoog kijken want dan vallen ze je gezicht aan. Ca 1x per jaar verliest er wel iemand een oog of wordt daar ernstig verwond. Meestal kinderen die iets kwetsbaarder zijn.
Dit is een van de redenen waarom fietshelmen verplicht zijn. Als je er geen draagt dan is er 150 dollar boete. Echt iedereen draagt er hier een al moet ik zeggen dat ik buiten de steden niet veel fietsers zie. Veel Australiers dragen eerst een hoed als bescherming tegen de zon en dan de helm wat toch een zicht is waar je aan moet wennen.
Dinsdagavond verblijf ik al bij een andere gastheer vnl om nog meer fietsinfo te krijgen. Het zijn ervaren fietsers en dus dat zit goed. Het is zo fijn dat ik nog een dag blijf. Krijg hier ook mijn eerste kangoeroe vlees te eten. De volgende dag zie ik ook mijn eerste kangoeroe maar in de dierentuin. Een van de kleinere komt zelfs uit de hand eten. s'Avonds gaan we naar een religieuse viering. Het blijkt een islamitische strekking zijn waar vrouwen en mannen gelijkwaardig behandeld worden. Het is ca 150 jaar geleden ontstaan in Iran waar ze nu nog hevig vervolgd worden. Het is echt een zeer internationaal gezelschap met Iraniers, Syriers, Turken, Engelsen en zo verder.
Robert laat me ook sleepy-lizards zien die wild in zijn tuin leven maar zo traag zijn dat je ze gemakkelijk kunt vangen (vandaar uiteraard ook de naam sleepy = slaperig). Ze worden ca 20 tot 25 cm groot en ik heb ze ondertussen al een 100x keer gezien. Neem er al lang geen fotos meer van.
Ik fiets dan weer 1,5 dag voor ik aan het vertrekpunt kom van mijn eerste meerdaagse trektocht. Onderweg ontmoet ik Gunnard, een Zweed die al een jaar lang rond trekt. 3 maanden in Australie en daarvoor Nieuw-Zeeland en een aantal kleine eilanden in de Grote Oceaan.
Vrijdag, 21 oktober, begin ik dan aan de cape-to-cape trail. Dus van Kaap Naturaliste tot Kaap Leeuwin. Het zijn vooral Nederlandstalige namen omdat deze streken eerst door de Nederlanders zijn verkend. Verderop zijn het meer Franse namen.
De tocht is 125km lang en ik zal er bijna 7 dagen over doen. Er zijn enkele dorpjes onderweg waar ik eten kan kopen maar het tweede deel is zeer schaars bewoond. Het is een zeer mooie kustroute waar ik een beetje alles krijg. Regen, tegenwind maar ook 30gr C terwijl ik kilometerslang over het losse zand van een strand wandel terwijl ik een rugzak van 25kg moet dragen. (veel water). Ik neem ook de tijd om eens in de oceaan te duiken. Het is hier de Indische Oceaan.
Verder zijn er mooie rotsen, kliffen met oranje krabben enz. Ook enkele prachtige zonsondergangen ontbreken niet. Soms moet ik iets meer het binnenland in en daar zie ik mijn eerste wilde kangoeroes. Ik vind het mooie beestjes die zeer mooi bewegen maar helaas vooral snacht leven.
Er is ook een rivier die je moet oversteken. Margaret River genaamd maar zo heet ook het dorpje en de hele wijnregio hier. Ik heb enige moeite om de rivier over te steken. Ik zak 1x tot mijn knie in het zand.
Het dorpje aan de kust is Prevelly. Een leuk klein dorpje waar ik een aangenaam gesprek heb met enkele inwoners. Velen kennen de trail goed. Weken later verneem ik dat een deel van het dorp is afgebrand door een hevige bosbrand. Het ergste aan dit verhaal is dat de brand aangestoken is door de brandweer. Voor de zomer houdt mijn hier zogenaamde preventieve branden om het brandbaar materiaal te minimailizeren. Deze branden worden weken van tevoren meegedeeld en er wordt ook een veiligheidszone gecreeerd waar de brand niet zou oversteken. Ik heb de borden gezien en ben ook door enkele al afgebrande streken gewandeld. Daar is uiteraard niets aan. Op die dag was er echter een ongewone hevige noordenwind (de wind komt zelden van die richting) en de brand is dus door de veiligheidszone geraasd en was meerdere dagen niet onder controle te krijgen. De wind was echter ook voorspeld en zo zie je maar dat ambtenaren in elk deel van de wereld niet gekend zijn owv hun gezond verstand.
Je kunt de tocht in principe in 6 dagen doen maar waarom zou ik me hier haasten als het zo mooi is. Ik wou er eerst 8 dagen over doen maar na dag 5 breekt de brandstofleiding van mijn kookvuurtje. Dus koken kan niet meer. Dit is natuurlijk in de streek waar bijna niemand woont. Ik kan de volgende dag een Hamelin Bay bereiken. Ooit een redelijk dorpje gebouwd rond een haven die belangrijk was voor houttransport. Toen de bosbouw ten einde kwam, vertrokken ook de meeste inwoners. Nu is het eigenlijk een caravanpark met enkele permanente bewoners. Het is nog vroeg in het seizoen en de kampwinkel is nog niet open. Geen probleem : aan de receptie verkopen ze ook voedsel. Helaas het laatste brood hebben ze 3 dagen geleden verkocht en ze worden pas over een paar dagen opnieuw bevoorraad. Er is meer maar je moet dat allemaal koken en dat kan ik niet. Heb zelf nog een 1|2 kg rijst, spaghetti en een gevriesdroogde maaltijd. Bij dat laatste moet je alleen wat KOKEND water toevoegen en je hebt een volledige maaltijd. Ik koop er wat vleestaartjes die ik op warm in hun microgolf en dan ter plaatste opeet en ook nog wat koekjes voor onderweg. Ik heb ook nog wat brood over maar wordt toch gedwongen om de volgende dag 30km te wandelen om niet zonder eten te zitten.
Het is me gelukt ook door weinig te eten maar blijkbaar was dit wel echt nodig. De dag voordat ik vertrok, ben ik nog eens goedendag op het werk gaan zeggen. Ik had koffiekoeken bij voor elke collega die die dag moest werken en dan nog een taart. Een collega die me al enige tijd niet gezien had, heeft tot 3x gezegd dat ik dik maar dan wel heeeeeeel dik was geworden. Mijn droomreis naar Australie was lang niet zo belangrijk als dat. Ach, ik troost me maar dat niet iedereen zoals haar er als een bonenstaak kan uitzien.
Ok, ik denk dus dat ik ondertussen 8kg kwijt ben.
Dan is er natuurlijk nog het vraagstuk van de slangen. Veel mensen zijn hier heel benieuwd naar. Ik heb natuurlijk ook de nodige info verzameld en het klopt dus dat er hier toch wel heel giftige slangen zijn maar ze zijn ook heel schuw. Mijn laatste gastheer zei dat er hier mensen zijn die er in jaren geen gezien hebben. Als ik er een zag, zou het veel zijn. Natuurlijk zie ik er al eentje op mijn eerste dag van de wandeltocht. Ondertussen heb ik er al 5 gezien. Ik denk dat ik wat meer in de rimboe zit dan de meeste Australiers. 80% woont immers in stedelijk gebied.
Ik neem een bus terug naar het vertrekpunt en fiets verder naar Mumjimup waar ik een rustdag neem bij een gezin. Hun idee van een rustdag is blijkbaar 75km fietsen over meestal gravelwegen maar dan wel zonder bagage. Ik moet wel zeggen dat het leuk was. Dit was tijdens een verlengd weekend. De Britse koningin kwam Perth bezoeken ifv de commonweatlh top en veel stadsmensen zijn dan maar naar hier gekomen om al de veiligheidsmaatregelen te ontlopen.
Dus op zeker moment terwijl we op die gravelwegen fietsen, passeren ons 2 auto's op 1 kwartier. Mijn gastheer is dan maar van weg veranderd omdat het te druk was!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte maar het bleek dat hij echt serieus was. Australiers hebben dus andere maatstaven over drukte dan wij. Later heb ik hier nog enkele sterke staaltjes van meegemaakt.
Ze zijn wel heel gastvrij. Ik heb ondertussen al 2 adressen in Canberra, de hoofdstad op nog 3000km, waar ik mag logeren.
Soms zijn er ook praktische problemen. David en Camilla, het Engels-Duits koppel, waar ik logeer, wonen offgrid. Hiermee wordt bedoeld dat ze geen stromend water hebben en dus het regenwater opvangen en dan gebruiken. Vorig jaar had deze streek een droogte van 9 maanden. Uitgebreid douchen kan hier niet en dat is natuurlijk waar je naar uitkijkt als je een week gekampeerd hebt.
Ik kampeer ook nog eens in een bos dicht bij een wei. De hele nacht hoor ik de kangoeroes over de afspanning springen wat altijd een tjsing geluid geeft. Morgens vroeg ga ik eens kijken en zie 30 kangoeroes. Dit zijn reuzekangoeroes. Sommige zijn wel 2m groot. Gelukkig zijn ze ook schuw en vluchten ze weg van mij.
Ter hoogte van Walpoole bezoek ik de Tingle Tree. Dit zijn zeer grote bomen die zo een dikke schors hebben dat ze een bosbrand kunnen overleven. Zelfs als een deel van de schors verbrand dan kan de boom overleven met wat overblijft van de stam. Zo bezoek ik een boom die zo hol is dat ik er met de fiets kan door rijden, in leven bleef en die nog meer dan 40 meter hoog is gegroeid.
Wat verder is een deel van het oerwoud gespaard gebleven van de houtkap en hier heeft mijn een hangbrug tussen de bomen gemaakt op ca 30m hoogte. Het geeft je wel een heel ander perspectief als je hierover wandelt. HIer heb ik ook een gezellige avond met Glen en Jane die ik hopelijk later in Melbourne opnieuw zal zien. Wel, als je een fietser koud bier en koekjes met kaas is de kans natuurlijk altijd groot dat die nog eens langs komt.
Nu fiets nog een 100tal km langs de kust met prachtige baaien met rotsen, kliffen enz. Het is hier de Zuidelijke IJszee die nog niet opgewarmd is en je ziet dus niet veel Australiers zwemmen. Het is meestal ook nog maar 25gr dus te koud. Je mag officieel ook alleen zwemmen in baaien die beschermd zijn door een rif. Dat is tegen de haaien maar vooral voor de soms onverwachte hoge golven en stromingen die hier heersen.
Ik besluit om geen meerdaagse wandeling te maken op de beroemde Bibelmun track omdat ik de mooiste delen nu al gezien heb. In Albany ga ik noordwaarts naar het Sterling Gebergte. Het hoogste deel van West Australie ligt hier en is ca 1050m.
Graag had ik hier een meerdaagse wandeling gemaakt maar er zijn geen voorzieningen en sommige wegen zijn ook gesloten owv Dieback. Dit is een ingevoerde schimmel die de wortels van de inheemse planten aanvalt en ze zo doodt. Deze schimmel verspreidt zich snel bij nat weer en de laatste dagen heeft het regelmatig geregend dus. Ik heb zelfs enkele onweders met bliksem en donder.Ik kan wel de hoogste bergen in westelijk en oostelijk deel beklimmen. Het uitzicht wordt wel beperkt door de vele wolken en mist dat blijft hangen.
Als ik op maandag, 7 nov, het gebergte verlaat en voor de zoveelste keer een regenfront over me heen krijg, houdt Daniel me tegen en nodig me uit bij zijn thuis. Een hete douche en een warme maaltijd later voel ik me al veel beter. Het is een Nieuw-Zeelands koppel dat reist en werkt. Door de regens is oogst al verlaat en heeft geen werk. Er zijn zelfs enkele kleine overstromingen waardoor dan wegen afgesloten zijn. Zij willen in 2013 naar Europa komen en me opzoeken. Ze hebben in West-Europa ook nog familie wonen. Maar of ik dan thuis ben??????
Van hier ga ik naar Fitzgerald River NP. Een hele mooie streek maar ook getroffen door dieback waardoor ik een omweg van 100km moet maken. Zie hier ook grote hagedissen van 30 tot 50cm. Sommige zijn zeer schuchter maar anderen blijven netjes zitten om een foto te laten maken.
Regelmatig kan ik hier ook regelmatig aan de kust kamperen en ben regelmatig zelfs alleen. Omdat hier bijna geen verlichting is, zie je de sterren heel helder. Zo begrijp ik beter wat lichtvervuiling inhoudt die we thuis wel heel erg blijken te hebben.
Als ik op een heuveltje sta, kan ik auto's zien die nog tientallen kilometers van me verwijderd zijn enkel door hun koplampen.
Ik neem nogmaals een rustdag in Esperance. Mijn gastgezin neemt me mee op een lokale tour. In deze streek ligt ook het strand dat vorig jaar tot het mooiste van Australie is gestemd. Alle stranden zijn hier mooi en we hebben afgesproken om ergens te wandelen. Ze weten een mooie plek. Als we arriveren staan er echter al 5 auto's. Dit is dan wel echt te druk en we gaan ergens anders. Wel als je ca 100km strand hebt om te kiezen kun je dat wel maken natuurlijk.
Ok, dit was het voor nu. ik hoop morgen of overmorgen het vervolg te geven.
groeten,
nico
herinneringen voor mij
mawson trail,
heysen trail
Mount Remarkable NP
Rieslingtrail
Permango Road
Balladonia Track
Bebelmun Track
cape-to-cape trail
www.griet-en-david.be
www.mareebiketouroz.blogspot.com
www.wallabyfamilycourtin.com
heysen trail
Mount Remarkable NP
Rieslingtrail
Permango Road
Balladonia Track
Bebelmun Track
cape-to-cape trail
www.griet-en-david.be
www.mareebiketouroz.blogspot.com
www.wallabyfamilycourtin.com
Abonneren op:
Posts (Atom)
