Hello everybody,
My next story tells about my trip from New Orleans to Waynesboro through the state of Louisiana, Mississippi, Alabama (very limited), Tenessee, North Carolina and Virginia.
Total cycling distance : 28 000km or 17 500 miles
So on Wednesday, may 27th, I leave New Orleans. I decided to cycle around the lake in the hope to avoid the traffic between NO and Baton Rouge. For a part I succeed.
I camp along a bikepath where I meet Dan and his daughter Caroline. They are so nice to bring me a warm breakfast the next morning. Some good brussels wafels, milk and so on. It is very much appreciated and one of the many signs of kindness I have received during this trip.
A few days later I am invited to a church where I rest a bit and get some food. I also attend the bible study for a while. Quiet different from back home.
I reach Natchez on saturday, may 30th, and it is here that the 440 mile long Natchez Trace trail that will lead me to Nashville.
This road is made by the CCC in the 30s.
On sunday, I meet Chris, a cyclist who is now at the end of the trail. He is happy to have it done and give me his guidebook and several dried food packages.
There is also a turtle passing over the road. When I come closer he hides in his home and does not move again. Not even when several cars pass and almost hit him. I take him up and put on the other side of the road.
I make a side trip to Vicksburg to see the civil war battlefield there. This was once called the gibraltar of the south and when general Grant conquered it it spilt the confederacy in two. Now the north had a good way of importing goods and it also meant that the plan Anaconda was put in effect.
The USS Cairo was one of the pantserd ships from the north which contributed a lot to conquer the Mississippi. It is a nice town to be in.
In Kosciusko I stay wit a member of WS. He is a doctor and I get a free tour in the hospital. Being a nurse it is very nice to see how they work here. I notice there are a lot more nurses than back home. In belgium there is 1 nurse for every 10 pat in daytime and 1 nurse for 20 pat at night. Here there are almost twice as much.
Gary and Donna, thank you very much for hosting me.
On thursday, june 4th, I am surprised with a storm. I shelter at a antebellum home that is a museum aswel. I talk to the manager and he lets me stay in one of the cabins. I do not know if it is as old as the house but it sure looks like it.
Tupelo is a small town along the trace and I just go in to buy food. Than I remember it is the birthplace of Elvis Presley. This weekend they celebrated his homecoming concert in 1958. I think it is when he finishes his military draft from Germany but I am not sure. There is a parade with nice cars and off course many Elvis imitators. It is not very spectaculair but nice if you totally not expect it.
I meet two cyclists a bit further down the road. Pieter is from Holland and it is nice to talk in flemish again, He met Kevin in 1982 and they are friends ever since. He wanted to cycle in the USA before he gets to old. Kevin is doing this bike ride for the 15th time. Pieter is also a bit suffering from the heat and humidity while I am not bordered by it. It seems like I am adapting well but later in the trip when the temp rises I will be suffering a lot to.
I visit the Lewis museum at the Lewis Meriwether campsite. Lewis was 1 of the captains of the Lewis and Clark expedition in 1805. The first big expedition that crossed the USA after the Louisiana purchase and mapped the whole route. As a reward he became the gouvernor of the Louisiana territory. On his way to Washington he most likely committed suicide here on this spot.
I reach Nashville, the country music capital, on tuesday, june 5th. Just now there is a big country festival going on but after 2 days I am full of country. I must admit it is different from what I expected it to be.
Caitlin and Darren, my hosts, take me to a party where there is some performances and a fire bottle dance. Especially that last one is amasing.
We go also to a "all you can eat"restaurant with typical southern dishes. It is great. I loved the banana dessert. After that we laid for an hour in the grass. Not able to do anything.
In contrast of the festival I see a free shakespeare musical with some short play in between at one of the city parks. It is in the evening and fun to see. I must admit my shakespeare english is not good.
I leave on saturday and late in the afternoon I met Earl. I was just sitting in a townsquare of a little village Watertown. He invited me stay at his place. We talked for hours and I ended up staying one more day. We discussed European and American politics, habits, morals,.....
Earl, thank you for hosting me and I enjoyed the weekend a lot.
The next days I use to cycle to the Smoky Mountains NP and the blue ridge parkway. It is during these days I have very little motivation to go on. Partly to blame is the heat, humidity and poor scenery but it is also mental fatigue for being on the road now for 12 months. One day I only cycle 16 miles.
I reach the Cherohalo skyway which is beautiful and I start enjoying my trip again. It is a official scenic byway. The highest point is 5400 ft and when I reach it I am sooking wet from sweating.
It is here and not in one of the several deserts I have crossed that I am out of water. Luckily many motards pass by and they give me enough water to get by.
I visit the Cherokee museum in the village of Cherokee. This is also the reservation of the few Cherokeae Indians who escaped the forced removal of all Indians east of the Mississippi in the 1830's. This happened under president Andrew Jackson although several of the tribes had fought with him almost 20 years earlier. Many indians died and this is now called the Trace of Tears. I had hoped to find a lot of info but it was a bit disappointing.
From here I went in to the Smoky Mountains to do a 2 day hike. I go light wight and leave even my outertent behind. They do not predict rain so. But that night of course there is a major storm that last for 6 hours. At the end I have 4 gallons of water in my tent. I dry my stuff and hike back down. I had enough of hiking for a while.
I start cycling on the Blue Ridge parkway. Also a CCC road for 467 miles which connect to the skyline drive in the Shenadoah Valley NP. These are the smoky and appalachan mountains and they are very beautiful. This road is worth of being a destination on it self. Much better than the Natchez Trace Trail.
In the first 35 miles I will have to cycle to the highest point of the parkway. It is at 6047 feet and I start at 2020 ft but it does not go straight up. When I was at 5000 ft it came down again to 4000 ft and I could start all over again. The rides down are great but you know that every feet you go down you have to cycle up again. It is fun and frustrating at the same time.
There are many tunnels on the road and also many old buildings. I see how the mountain people use to live. There are just living cabins but also a mill powered by water, farms, a metalworker,.... Many falls are just of the parkway. Just great to see.
On june 24th, my birthday, I take a rest day. It is really a lazy day where I do not nothing. In the evening I have some good beers with nice company. Thank you for that Christine.
I also meet Andre, a Swiss guy, who lives in the USA for 20 years now. He treats me on a delicious lunch : some real american burgers and grilled corn. We swim in his little pool which is very refreshing.
He gives me good info about the parkway. He has also many maps which helps me out for planning the next part of the trip.
I can call home here and finally congratulate my sister with her pregnancy. I have known this for some months now but I just learned a day ago that my brothers girlfriend is pregnant to. They also want to get married. Normally it would be this summer but because I extended my trip they had to prospone the wedding. In my defense I did not know they were planning their wedding when I extended my trip.
I make a side trip to Bedford where the National Memorial for D day is. It is here because this is the town that had the highest casual list per capita from D day. Most of the man just joined the national guard in the 30's to get the 1 dollar a month fee. This helped them out during the big depression. They were chosen to be part of the first wave that landed on Omaha beach and 19 man of Bedford died that day. Several more in the next days.
I read the book several years ago and was very interesting. I did make the mistake of thinking it would be a museum and hoped to find a lot of info. Of course a memorial is not a museum. I was a bit disappointed but it was my own mistake.
I also had a scary encounter with a black beer. At dusk I was walking around near my campsite just to relax. I heard a sound in a tree and looked in the hope to see a nice bird or so. I was a black beer at least 5 ft high but he came down very quickly. Luckily he was as frightened as I was and he just run in to the forest. It is my 16th black beer I see and the one I will most remember.
So now I am in Waynesboro at the end of the Bleu Ridge parkway. My plan was to leave today and cycle the skyline drive but it is raining and I will stay here one more day.
greetings,
nico
zondag 5 juli 2009
zaterdag 4 juli 2009
New Orleans - Natchez Trace Trail - Blue Ridge Parkway
Goedendag allemaal,
Het volgende verslag van mijn tripje behandelt de route van New Orleans (Louisiana) naar Mississippi waar ik de Natchez Trace Trail volg. Deze eindigt in Nashville (Tenessee) de country music stad. Van hier fiets ik naar de Smoky Mountains waar ik de Blue Ridge Trail volg die me tot in Virginia leidt.
Totale fietsafstand : 28 000km
Op woensdag, 27 mei, verlaat ik New Orleans. Het is hier vlak en wat saai maar de mensen die ik ontmoet, maken het zeer interessant. Op dit moment is het hier nog heet en heel drukkend. Op een gegeven moment stopt er een auto een 100m voor me.
Wuift even naar me en zet iets op de grond. Het blijkt een ijskoud blikje fruitsap te zijn. Dat wordt uiteraard goed gesmaakt.
S avonds ontmoet ik Dan en zijn dochter Caroline. We praten even en de volgende ochtend brengen ze me een warm ontbjt. Brusselse wafels met boter of slagroom. Ik krijg ook zonnecreme, koekjes enz. Het is een heel leuke ontmoeting.
De Natchez trace trail is 440 mijl of bijna 700 km lang. Het heeft een historische betekenis. Dit pad werd aangelegd om Natchez te verbinden met de rest van de USA en ook om het te kunnen verdedigen tegen de Spaanse druk van het zuiden.
Het was ook zeer belangrijk voor de boeren in Kentucky en omstreken. Ze brachten hun oogst via vlotten op de Mississippi naar de markten van Natchez of New Orleans. Ze konden echter niet terug varen omdat men geen boten had die tegen de stroom op konden. Ze wandelen dan de 800km of meer terug. Ze werden Kentuckians genoemd ook al waren velen niet van de staat Kentucky maar van omringende staten.
Later kwam de route in verval vooral door de opkomst van de radarboten met stoommotoren die wel tegen de stroom konden varen. In de 1930's heeft de CCC of de civilian conservation corps deze route hersteld owv zijn historische waarde. De CCC was een groot project van president Roosevelt om de grote depressie te bestrijden. Vele jonge mannen die geen huis of beroep hadden konden hier werken voor 1 dollar per maand en zo een beroep leren. Heel veel van de Nationale Parken hebben hulp gehad van de CCC.
Er zijn ook historische plaatsen rond de trail. Een ervan is Vicksburg een stad aan de Mississippi. Tijdens de burgeroorlog was dit de laatste stad aan de Mississippi die in handen was van het zuiden. Het werd het Gibraltar van het zuiden genoemd. Het noorden wou de Mississippi beheersen om zo het zuiden in twee te splitsen en ook langzaam maar zeker het zuiden van alle invoer af te snijden. Dit plan heette Anaconda.
Generaal Grant haalde de overwinning na een lange campagne en beleg. Door dit succes werd hij opperbevelhebber van het Noorden en toen "hij" de oorlog had gewonnen opende dit de weg voor zijn presidentschap van 1869 tot 1877.
Dit was ook de tijd van de grote indianen oorlogen in de plains waar hij niet zo mensvriendelijk was maar dat is een ander verhaal.
Ik bezoek het slagveld wat een beetje saai is. Het gaat van : het 3de regiment van Z Carolina stond hier tegenoven het 4de regiment van New York enz.
Wel zag ik USS Cairo. Een van de eerste gepantserde oorlogsschepen die speciaal gebouwd waren voor de Mississippi campagne. Het zuiden had hier geen verhaal tegen en verloor dus de campagne en uiteindelijk de oorlog. De Cairo echter werd wel tot zinken gebracht en pas in de 1960's opgedoken. Het is bijzonder goed bewaard.
Later als ik kampeer op een reguliere camping (iets wat ik bijna nooit doe) heb ik weer een mindere ervaring met dieren. Hier zijn de dieren minder mensenschuw. Ik verjaag savonds 2x een armadillo of een gordeldier. sMorgens word ik wakker en zie mijn fiets op de grond liggen met allerlei zakken erlangs. Een dier heeft die omgestoten en een gat in mijn tas gebeten. Daarna wou het mijn koerstruitje eruit trekken maar het gat was te klein. Het heeft dan via de opening naar binnen gekropen en mijn rijst vernietigd maar niet opgegeten. Mijn brood, choco, koeken die ik van Caroline had gekregen, enz zijn opgegeten.
Ik was ook mijn mes kwijt omdat dat in de broodzak zat maar gelukkig kon ik het een 100m verder terug vinden. Ik had ook fruit bij maar dat werd niet aangeraakt. Bljkbaar weten ook dieren wat lekker is. Ik weet niet of het dat gordeldier was of een raccoon die meer voedsel agressief zijn.
Men vertelt mij altijd dat wild kamperen gevaarlijk is maar ik heb nog nooit een probleem gehad daar mee. Niet met mensen of met dieren maar op campings wel.
Ik logeer nog een nacht bij mensen in Kosciusko, de geboorteplaats van Oprah Winfrey. De mensen zijn hier vriendelijk en ik maak ook dankbaar gebruik van hun openlucht zwembad. Het is immers nog altijd heet.
Mijn gastheer is een doktor in het lokale ziekenhuis en ik krijg een rondleiding. Ik merk dat er veel meer verpleegkundigen zijn tov Belgie. Normaal is er in Belgie 1 verpl voor 10 pat overdag en 1 verpl voor 20 pat snachts. Hier hebben ze nooit meer dan 5 pat. Nadeel is wel dat er heel veel rechtszaken zijn.
Op zondag, 7 juni, kampeer ik op een picnic area en hier zie ik ook weer de "rijkdom" van de USA. Er is een ouder koppel dat alle vuilnisbakken doorzoekt voor lege blikjes om zo hun pensioen wat aan te vullen.
2 dagen later bereik ik Nashville. Een stad die zeer bekend is voor live country muziek en dit weekend is er ook een groot festival. Vele optredens overdag zijn gratis en ik kijk er wat rond maar na 2 dagen heb ik toch meer dan genoeg van deze muziek. Ik heb hier ook zwitsers ontmoet die speciaal voor dit festival naar USA kwamen.
Er is ook een state museum over de geschiedenis. Het leven van Andrew Jackson word hier uitgebreid tentoongesteld maar dan vooral de mooie kanten. Hij was een officier in het legen en kon de plaatselijke indianen tot vrede dwingen met behulp van enkele bevriende indianenstammen. HIerdoor werd hij gepromoveerd en was een hoge officier toen de oorlog met Engeland in 1813 uitbrak. Hij behaalde een grote overwinning tegen een leger dat groter was dan het zijne. Dit opende de weg voor zijn presidentschap van 1829 tot 1937. Dit word vooral gekenmerkt door het verplicht wegvoeren van alle indianenstammen ten oosten van de Mississippi. Ook de bevriende stammen die 20 jaar eerder aan zijn zijde hadden gevochten. Al die stammen werden de 5 beschaafde stammen genoemd. Vele leden hadden zich al aangepast aan het blanke boerenleven enz. De uittocht werd bewust slecht uitgevoerd en van sommige stammen stierven de helft van de leden onderweg. Ze werden weggevoerd naar het toenmalige Indian Territory wat nu de staat Oklahoma is. Later werden ook daar hun rechten ontnomen en tot vandaag is er veel racisme. Ik heb enkele verhalen gehoord van de Osage-Cherokee familie waar ik Pasen mee heb gevierd in New Mexico. Deze uittocht wordt nu de Trail of Tears genoemd. (tocht der tranen) en word amper vernoemd in het museum.
Ook is er 1 pameel over de KuKluxKlan. Deze ontstond in Tenessee en werd opgericht door 6 veteranen van het zuiden. Na de bezetting en militaire regering (wat de reconstructie word genoemd) en waarin de Afro-Amerikanen politieke rechten enz hadden, werd de democratie hersteld. Iedereen mocht stemmen (ook de veteranen van het zuiden) en aangezien de blanken in de meerderheid waren maakten ze de wetten. In de volgende 20jaar werden alle rechten van de Afro-Amerikean afgenomen en kwamen de segregatie wetten in voege. Hier beweerd men dat de KKK werd ontbonden. Er is geen sprake dat er ooit geweld gebruikt werd of zo. Ik denk dat iedereen wel weet dat het wat anders is gegaan. Dit is voor mij niet de geschiedenis wat mooier voorstellen wat bijna elk land doet maar bijna volledig verdraaien.
Ik verlaat Nashville op zaterdag, 13 juni en zoek mijn weg naar het oosten waar ik dan de Blue Ridge Parkway zal volgen.
Ik ontmoet Earl op een pleintje in een klein dorp en hij nodigt me uit om bij hem te logeren. Het klikt zo goed dat ik er 2 nachten blijf. Het is ook in deze periode dat ik zeer veel moeite heb om me te motiveren. De hitte en vochtigheidsgraad en vooral mentale vermoeidheid eisen hun tol. Het landschap is ook vrij saai en eentonig voor bijna een week.
Op een van deze dagen fiets ik maar 26km.
Ik kan wel nog een in een rivier zwemmen en vooral afkoelen.
Ik fiets over de Cherohalo Skyway (een officiele scenic byway). Dit is een prachtige weg over de bergen maar ook zeer zwaar. Ik zweet zo fel dat ik herhaaldelijk mijn shirt kan uitwringen zonder al te veel moeite te doen. Zelfs mijn rugzak die achter me op de bagagedrager is gebonden word fel nat van mijn zweet.
Na al de woestijnen en droge gebieden die ik heb doorkruist gebeurt het hier dat ik zonder water kom te zitten. Gelukkig is deze weg zeer bekend bij motards die hier in massa komen rijden en genieten. Met de vele bochten is technisch interessant om het te doen. De verstandhouding is alitjd goed en velen hebben respect voor fietsers die het op eigen kracht doen. Van enkelen van hen krijg ik water en kan zo zonder probleem mijn tocht verder zetten. Het hoogste punt is 5400 ft of 1700m.
In het volgend dal is er een camping voor motards. Ik arriveer er smorgens en vraag of ik mijn water mag aanvullen.Dit is uiteraard geen probleem. De eigenaar biedt me aan om een douche te nemen (ik vraag me af hoe ik geroken heb????) en dit wordt met plezier aangenomen. Daarna word er me een ontbijt aangeboden. Spek en eieren en pannekoeken en dit allemaal voor nies. Dit is dan weer een voorbeeld van de goede verstandhouding. Het helpt natuurlijk dat ik op mijn fiets meer km heb gedaan dan de meesten van hen op hun motors.
Ik bereik de Great Smoky Mountains NP en wil hier een wandeltocht doen. Ik stippel een route uit die me naar het hoogste punt zal brengen. Ik wil zo licht mogelijk gaan en omdat er geen regen wordt voorspeld en er de laatste dagen geen of enkel zeer kleine buien waren, beslis ik mijn buitentent niet mee te nemen. Als het toch wat zou regenen kan ik mijn grondzeil over mijn binnentent leggen.
Ik ontmoet een groepje ingenieur studenten van India die voor de eerste keer kamperen. Ik moet hen het juiste pad wijzen. We zullen in dezelfde camping kamperen maar ik ga snel om voor het donker daar te zijn wat me lukt. Ze komen een uur later aan en dan blijkt dat ze hun tenten niet kunnen opzetten. Ik moet hun tonen hoe het werkt. Ik moet er wel wat mee lachen.
Als dank magik mee-eten met hen. Het is lekker maar wel wat spijzig.
Die nacht komt er onverwacht een grote strom over. Het regent gedurende 6 uur. Mijn grondzeil is niet groot genoeg voor mijn tent en het regent dus wat binnen. Ik steek mijn materiaal in mijn rugzak en zet die met de regenhoes erover tegen een boom buiten de tent. Na het onweer blijkt die droger te zijn dan mijn spullen in mijn tent.
Mijn tent staat licht bergaf en in het laagste punt verzamelt al het water. Het is ca 12 liter. In de namiddag kan ik mijn spullen drogen in de zon en ik besluit terug te gaan. Dan wordt me verteld dat dit een gematigd regenwoud is en dat ze de laatste tijd veel regen hebben gehad.
Hier begint ook de Blue Rigde Parkway, een ander project van de CCC. Het is een kunstmatig aangelegde weg die 468 mijl of voer 700km lang is en vnl over de bergkammen van de Smoky en Apalachen gebergten gaat. Het project had ook een landscaping deel waardoor oude en/of interessante huizen hoog in de bergen werden afgebroken en terug opgebouwd langs de weg.
In de eerste 60km moet ik al dadelijk over het hoogste punt 1900m hoog en ik start op 640m. Heel de weg zal het bergop of bergaf gaan. Ht is vermoeiend maar ook heel mooi. Het word ook duidelijk waarom dit de Smoky of rokende bergen worden genoemd. Er zijn veel wolken en mist en dit is prachtig als je hoger bent en neerkijkt op de wolken in de valleien.
Het eerste bezoekerscentrum is smorgens nog gesloten en ik kan er dus geen water krijgen. Ik drink water van enkele beken en dit smaakt me goed.
In Asheville neem ik een rustdag om mijn verjaardag te vieren. Het wordt een echte luie dag maar savonds kan ik in goed gezelschap enkele pintjes drinken. Ik vind zelfs echte Belgische Leffe.
Ik zie oude molens die nu nog aangedreven worden door water van de beken. Hierdoor kon men graan malen, hout zagen enz. Ook zijn er oude smederijen, weefgetouwen, enz. Het is bijna Bokrijk. Er zijn ook enkele prachtige watervallen.
Ik ontmoet Andre een ingeweken Zwitser die me een heerljke lunch aanbiedt en hij heeft een vijver waar ik in kan zwemmen. Hij geeft me veel info en kaarten voor de rest van mijn tocht.
Hij laat me telefoneren naar mijn ouders. Omdat het zondagavond is, zijn mijn zus enz er ook. Ik wist al een tijdje dat mijn zus zwanger was en kan haar nu ook feliciteren. Mijn toekomstige schoonzus Inge is ook zwanger en dat wist ik pas enkele dagen. Miijn broertje en zij willen trouwen maar zijn zo vriendelijk om te wachten tot ik terug ben. (aangezien ik mijn tochtje met enkele maanden verlengd hebben, hebben ze hun huwelijk wat later gepland.In mijn verdediging kan ik wel zeggen dat ik van niets wist toen ik mijn verlenging aan het regelen was).
Op dinsdag, 30 juni, verschiet ik nog heel fel. Ik ben savonds wat aan het rondwandelen als ik een geluid hoor in een boom. Ik wil wel eens zien welk dier daar zit. Het blijkt een zwarte beer te zijn die enorm snel uit de boom glijdt. Ik wijk enkele meters achteruit en ben bijna aan het weglopen als ik herinner dat je dat niet mag doen. Je activeert het jachtinstinct van de beer dan en hij zal je dan zeker achtervolgen en die lopen heel wat sneller dan een mens kan. Ik draai me om en maak lawaai maar dan is de beer al hard aan het weglopen naar het bos. Hij is waarschijnlijk even hard geschrokken als ik.
2 dagen later bereik ik Waynesboro het einde van de parkway waar ik enkele dagen zal verblijven om ook de Amerikaanse Onafhankelijkheids dag te vieren. Het is een kleiner stadje dan verwacht en ook voor het feestje waar ik uitgenodigd ben hebben meerdere mensen zich verontschuldigt. Het zal dus niets groots zijn. Ook de crisis heeft natuurlijk zijn invloed. In het nieuws staat dat er meerdere dorpen en steden geen vuurwerk zullen hebben.
Ik zal jullie later laten weten hoe het afgelopen is.
groeten,
nico
Het volgende verslag van mijn tripje behandelt de route van New Orleans (Louisiana) naar Mississippi waar ik de Natchez Trace Trail volg. Deze eindigt in Nashville (Tenessee) de country music stad. Van hier fiets ik naar de Smoky Mountains waar ik de Blue Ridge Trail volg die me tot in Virginia leidt.
Totale fietsafstand : 28 000km
Op woensdag, 27 mei, verlaat ik New Orleans. Het is hier vlak en wat saai maar de mensen die ik ontmoet, maken het zeer interessant. Op dit moment is het hier nog heet en heel drukkend. Op een gegeven moment stopt er een auto een 100m voor me.
Wuift even naar me en zet iets op de grond. Het blijkt een ijskoud blikje fruitsap te zijn. Dat wordt uiteraard goed gesmaakt.
S avonds ontmoet ik Dan en zijn dochter Caroline. We praten even en de volgende ochtend brengen ze me een warm ontbjt. Brusselse wafels met boter of slagroom. Ik krijg ook zonnecreme, koekjes enz. Het is een heel leuke ontmoeting.
De Natchez trace trail is 440 mijl of bijna 700 km lang. Het heeft een historische betekenis. Dit pad werd aangelegd om Natchez te verbinden met de rest van de USA en ook om het te kunnen verdedigen tegen de Spaanse druk van het zuiden.
Het was ook zeer belangrijk voor de boeren in Kentucky en omstreken. Ze brachten hun oogst via vlotten op de Mississippi naar de markten van Natchez of New Orleans. Ze konden echter niet terug varen omdat men geen boten had die tegen de stroom op konden. Ze wandelen dan de 800km of meer terug. Ze werden Kentuckians genoemd ook al waren velen niet van de staat Kentucky maar van omringende staten.
Later kwam de route in verval vooral door de opkomst van de radarboten met stoommotoren die wel tegen de stroom konden varen. In de 1930's heeft de CCC of de civilian conservation corps deze route hersteld owv zijn historische waarde. De CCC was een groot project van president Roosevelt om de grote depressie te bestrijden. Vele jonge mannen die geen huis of beroep hadden konden hier werken voor 1 dollar per maand en zo een beroep leren. Heel veel van de Nationale Parken hebben hulp gehad van de CCC.
Er zijn ook historische plaatsen rond de trail. Een ervan is Vicksburg een stad aan de Mississippi. Tijdens de burgeroorlog was dit de laatste stad aan de Mississippi die in handen was van het zuiden. Het werd het Gibraltar van het zuiden genoemd. Het noorden wou de Mississippi beheersen om zo het zuiden in twee te splitsen en ook langzaam maar zeker het zuiden van alle invoer af te snijden. Dit plan heette Anaconda.
Generaal Grant haalde de overwinning na een lange campagne en beleg. Door dit succes werd hij opperbevelhebber van het Noorden en toen "hij" de oorlog had gewonnen opende dit de weg voor zijn presidentschap van 1869 tot 1877.
Dit was ook de tijd van de grote indianen oorlogen in de plains waar hij niet zo mensvriendelijk was maar dat is een ander verhaal.
Ik bezoek het slagveld wat een beetje saai is. Het gaat van : het 3de regiment van Z Carolina stond hier tegenoven het 4de regiment van New York enz.
Wel zag ik USS Cairo. Een van de eerste gepantserde oorlogsschepen die speciaal gebouwd waren voor de Mississippi campagne. Het zuiden had hier geen verhaal tegen en verloor dus de campagne en uiteindelijk de oorlog. De Cairo echter werd wel tot zinken gebracht en pas in de 1960's opgedoken. Het is bijzonder goed bewaard.
Later als ik kampeer op een reguliere camping (iets wat ik bijna nooit doe) heb ik weer een mindere ervaring met dieren. Hier zijn de dieren minder mensenschuw. Ik verjaag savonds 2x een armadillo of een gordeldier. sMorgens word ik wakker en zie mijn fiets op de grond liggen met allerlei zakken erlangs. Een dier heeft die omgestoten en een gat in mijn tas gebeten. Daarna wou het mijn koerstruitje eruit trekken maar het gat was te klein. Het heeft dan via de opening naar binnen gekropen en mijn rijst vernietigd maar niet opgegeten. Mijn brood, choco, koeken die ik van Caroline had gekregen, enz zijn opgegeten.
Ik was ook mijn mes kwijt omdat dat in de broodzak zat maar gelukkig kon ik het een 100m verder terug vinden. Ik had ook fruit bij maar dat werd niet aangeraakt. Bljkbaar weten ook dieren wat lekker is. Ik weet niet of het dat gordeldier was of een raccoon die meer voedsel agressief zijn.
Men vertelt mij altijd dat wild kamperen gevaarlijk is maar ik heb nog nooit een probleem gehad daar mee. Niet met mensen of met dieren maar op campings wel.
Ik logeer nog een nacht bij mensen in Kosciusko, de geboorteplaats van Oprah Winfrey. De mensen zijn hier vriendelijk en ik maak ook dankbaar gebruik van hun openlucht zwembad. Het is immers nog altijd heet.
Mijn gastheer is een doktor in het lokale ziekenhuis en ik krijg een rondleiding. Ik merk dat er veel meer verpleegkundigen zijn tov Belgie. Normaal is er in Belgie 1 verpl voor 10 pat overdag en 1 verpl voor 20 pat snachts. Hier hebben ze nooit meer dan 5 pat. Nadeel is wel dat er heel veel rechtszaken zijn.
Op zondag, 7 juni, kampeer ik op een picnic area en hier zie ik ook weer de "rijkdom" van de USA. Er is een ouder koppel dat alle vuilnisbakken doorzoekt voor lege blikjes om zo hun pensioen wat aan te vullen.
2 dagen later bereik ik Nashville. Een stad die zeer bekend is voor live country muziek en dit weekend is er ook een groot festival. Vele optredens overdag zijn gratis en ik kijk er wat rond maar na 2 dagen heb ik toch meer dan genoeg van deze muziek. Ik heb hier ook zwitsers ontmoet die speciaal voor dit festival naar USA kwamen.
Er is ook een state museum over de geschiedenis. Het leven van Andrew Jackson word hier uitgebreid tentoongesteld maar dan vooral de mooie kanten. Hij was een officier in het legen en kon de plaatselijke indianen tot vrede dwingen met behulp van enkele bevriende indianenstammen. HIerdoor werd hij gepromoveerd en was een hoge officier toen de oorlog met Engeland in 1813 uitbrak. Hij behaalde een grote overwinning tegen een leger dat groter was dan het zijne. Dit opende de weg voor zijn presidentschap van 1829 tot 1937. Dit word vooral gekenmerkt door het verplicht wegvoeren van alle indianenstammen ten oosten van de Mississippi. Ook de bevriende stammen die 20 jaar eerder aan zijn zijde hadden gevochten. Al die stammen werden de 5 beschaafde stammen genoemd. Vele leden hadden zich al aangepast aan het blanke boerenleven enz. De uittocht werd bewust slecht uitgevoerd en van sommige stammen stierven de helft van de leden onderweg. Ze werden weggevoerd naar het toenmalige Indian Territory wat nu de staat Oklahoma is. Later werden ook daar hun rechten ontnomen en tot vandaag is er veel racisme. Ik heb enkele verhalen gehoord van de Osage-Cherokee familie waar ik Pasen mee heb gevierd in New Mexico. Deze uittocht wordt nu de Trail of Tears genoemd. (tocht der tranen) en word amper vernoemd in het museum.
Ook is er 1 pameel over de KuKluxKlan. Deze ontstond in Tenessee en werd opgericht door 6 veteranen van het zuiden. Na de bezetting en militaire regering (wat de reconstructie word genoemd) en waarin de Afro-Amerikanen politieke rechten enz hadden, werd de democratie hersteld. Iedereen mocht stemmen (ook de veteranen van het zuiden) en aangezien de blanken in de meerderheid waren maakten ze de wetten. In de volgende 20jaar werden alle rechten van de Afro-Amerikean afgenomen en kwamen de segregatie wetten in voege. Hier beweerd men dat de KKK werd ontbonden. Er is geen sprake dat er ooit geweld gebruikt werd of zo. Ik denk dat iedereen wel weet dat het wat anders is gegaan. Dit is voor mij niet de geschiedenis wat mooier voorstellen wat bijna elk land doet maar bijna volledig verdraaien.
Ik verlaat Nashville op zaterdag, 13 juni en zoek mijn weg naar het oosten waar ik dan de Blue Ridge Parkway zal volgen.
Ik ontmoet Earl op een pleintje in een klein dorp en hij nodigt me uit om bij hem te logeren. Het klikt zo goed dat ik er 2 nachten blijf. Het is ook in deze periode dat ik zeer veel moeite heb om me te motiveren. De hitte en vochtigheidsgraad en vooral mentale vermoeidheid eisen hun tol. Het landschap is ook vrij saai en eentonig voor bijna een week.
Op een van deze dagen fiets ik maar 26km.
Ik kan wel nog een in een rivier zwemmen en vooral afkoelen.
Ik fiets over de Cherohalo Skyway (een officiele scenic byway). Dit is een prachtige weg over de bergen maar ook zeer zwaar. Ik zweet zo fel dat ik herhaaldelijk mijn shirt kan uitwringen zonder al te veel moeite te doen. Zelfs mijn rugzak die achter me op de bagagedrager is gebonden word fel nat van mijn zweet.
Na al de woestijnen en droge gebieden die ik heb doorkruist gebeurt het hier dat ik zonder water kom te zitten. Gelukkig is deze weg zeer bekend bij motards die hier in massa komen rijden en genieten. Met de vele bochten is technisch interessant om het te doen. De verstandhouding is alitjd goed en velen hebben respect voor fietsers die het op eigen kracht doen. Van enkelen van hen krijg ik water en kan zo zonder probleem mijn tocht verder zetten. Het hoogste punt is 5400 ft of 1700m.
In het volgend dal is er een camping voor motards. Ik arriveer er smorgens en vraag of ik mijn water mag aanvullen.Dit is uiteraard geen probleem. De eigenaar biedt me aan om een douche te nemen (ik vraag me af hoe ik geroken heb????) en dit wordt met plezier aangenomen. Daarna word er me een ontbijt aangeboden. Spek en eieren en pannekoeken en dit allemaal voor nies. Dit is dan weer een voorbeeld van de goede verstandhouding. Het helpt natuurlijk dat ik op mijn fiets meer km heb gedaan dan de meesten van hen op hun motors.
Ik bereik de Great Smoky Mountains NP en wil hier een wandeltocht doen. Ik stippel een route uit die me naar het hoogste punt zal brengen. Ik wil zo licht mogelijk gaan en omdat er geen regen wordt voorspeld en er de laatste dagen geen of enkel zeer kleine buien waren, beslis ik mijn buitentent niet mee te nemen. Als het toch wat zou regenen kan ik mijn grondzeil over mijn binnentent leggen.
Ik ontmoet een groepje ingenieur studenten van India die voor de eerste keer kamperen. Ik moet hen het juiste pad wijzen. We zullen in dezelfde camping kamperen maar ik ga snel om voor het donker daar te zijn wat me lukt. Ze komen een uur later aan en dan blijkt dat ze hun tenten niet kunnen opzetten. Ik moet hun tonen hoe het werkt. Ik moet er wel wat mee lachen.
Als dank magik mee-eten met hen. Het is lekker maar wel wat spijzig.
Die nacht komt er onverwacht een grote strom over. Het regent gedurende 6 uur. Mijn grondzeil is niet groot genoeg voor mijn tent en het regent dus wat binnen. Ik steek mijn materiaal in mijn rugzak en zet die met de regenhoes erover tegen een boom buiten de tent. Na het onweer blijkt die droger te zijn dan mijn spullen in mijn tent.
Mijn tent staat licht bergaf en in het laagste punt verzamelt al het water. Het is ca 12 liter. In de namiddag kan ik mijn spullen drogen in de zon en ik besluit terug te gaan. Dan wordt me verteld dat dit een gematigd regenwoud is en dat ze de laatste tijd veel regen hebben gehad.
Hier begint ook de Blue Rigde Parkway, een ander project van de CCC. Het is een kunstmatig aangelegde weg die 468 mijl of voer 700km lang is en vnl over de bergkammen van de Smoky en Apalachen gebergten gaat. Het project had ook een landscaping deel waardoor oude en/of interessante huizen hoog in de bergen werden afgebroken en terug opgebouwd langs de weg.
In de eerste 60km moet ik al dadelijk over het hoogste punt 1900m hoog en ik start op 640m. Heel de weg zal het bergop of bergaf gaan. Ht is vermoeiend maar ook heel mooi. Het word ook duidelijk waarom dit de Smoky of rokende bergen worden genoemd. Er zijn veel wolken en mist en dit is prachtig als je hoger bent en neerkijkt op de wolken in de valleien.
Het eerste bezoekerscentrum is smorgens nog gesloten en ik kan er dus geen water krijgen. Ik drink water van enkele beken en dit smaakt me goed.
In Asheville neem ik een rustdag om mijn verjaardag te vieren. Het wordt een echte luie dag maar savonds kan ik in goed gezelschap enkele pintjes drinken. Ik vind zelfs echte Belgische Leffe.
Ik zie oude molens die nu nog aangedreven worden door water van de beken. Hierdoor kon men graan malen, hout zagen enz. Ook zijn er oude smederijen, weefgetouwen, enz. Het is bijna Bokrijk. Er zijn ook enkele prachtige watervallen.
Ik ontmoet Andre een ingeweken Zwitser die me een heerljke lunch aanbiedt en hij heeft een vijver waar ik in kan zwemmen. Hij geeft me veel info en kaarten voor de rest van mijn tocht.
Hij laat me telefoneren naar mijn ouders. Omdat het zondagavond is, zijn mijn zus enz er ook. Ik wist al een tijdje dat mijn zus zwanger was en kan haar nu ook feliciteren. Mijn toekomstige schoonzus Inge is ook zwanger en dat wist ik pas enkele dagen. Miijn broertje en zij willen trouwen maar zijn zo vriendelijk om te wachten tot ik terug ben. (aangezien ik mijn tochtje met enkele maanden verlengd hebben, hebben ze hun huwelijk wat later gepland.In mijn verdediging kan ik wel zeggen dat ik van niets wist toen ik mijn verlenging aan het regelen was).
Op dinsdag, 30 juni, verschiet ik nog heel fel. Ik ben savonds wat aan het rondwandelen als ik een geluid hoor in een boom. Ik wil wel eens zien welk dier daar zit. Het blijkt een zwarte beer te zijn die enorm snel uit de boom glijdt. Ik wijk enkele meters achteruit en ben bijna aan het weglopen als ik herinner dat je dat niet mag doen. Je activeert het jachtinstinct van de beer dan en hij zal je dan zeker achtervolgen en die lopen heel wat sneller dan een mens kan. Ik draai me om en maak lawaai maar dan is de beer al hard aan het weglopen naar het bos. Hij is waarschijnlijk even hard geschrokken als ik.
2 dagen later bereik ik Waynesboro het einde van de parkway waar ik enkele dagen zal verblijven om ook de Amerikaanse Onafhankelijkheids dag te vieren. Het is een kleiner stadje dan verwacht en ook voor het feestje waar ik uitgenodigd ben hebben meerdere mensen zich verontschuldigt. Het zal dus niets groots zijn. Ook de crisis heeft natuurlijk zijn invloed. In het nieuws staat dat er meerdere dorpen en steden geen vuurwerk zullen hebben.
Ik zal jullie later laten weten hoe het afgelopen is.
groeten,
nico
vrijdag 12 juni 2009
Albuquerque - Austin -New Orleans
Hi everybody,
Another update of my blog.
Total cycling distance : 25 600 km or 16 000 miles.
So after leaving Albuquerque I cycle to the Smokey Bear state park in Capitain. In 1960 people found a severly burned bear cup after a forest fire. It became the symbol of forest fire prevention. After a service of 25 year Smokey was retired and when he died was burried here. There is a whole exzhibit about his life.
On friday, april 24th, I reach Lincoln. Now a very small village but once a thriving town which became famous during the Lincoln county war with Billy the Kid. I visited some museum and also the prison where he escaped and killed 2 deputys.
A few days later I visit the Carlsbad Caverns : a system of very large caves which are accessible on foot. The hike is 2 miles long and you see amazing rocks formed through rainwater and a bit of acid of the sandstone rock.
This is also the home of a very large bath colony of 800 000. When they go out to feed at dusk they cloud up the sky for a time. The evening I was there only a few hundred were hungry so no sight for me.
When I return to my bicycle 2 shunks are eating my food. When trowing my sandals they finally run of. They are small animals and I would easily chase them if not for the present they can leave if you come to close.
I also saw some Javelina s earlier on the day.
When I am on the New Mexico and Texan border a storm developes and a tornado warning is issued but luckily I can shelter on a rest area. I do not have much rain but there is hail at caves as big as pigeon eggs. While sheltering here I meet an incredible group of people. Later it turns out they are camping at the same campsite as me in the Guadalupe mountains. We have a good time and they treat me on a delicious Texan meal in Van Horn. This is after I did a overnight hike in the Mountains.
On monday, may 4th, I visit Langtry where judge Roy Bean became famous with his very extra ordinaire lifestyle and judging. He was also a pubholder and the jury sat in the pub. Regulary pauzes to drink were admitted and many sentences included a drink for everybody. He was also a fan of the actrice Lily Langtry and he wrote to her that he named the town to her honour. This is not true but she believed it and visited the town. By that time the judge had died of natural causes.
In the next days I cycle to Austin, leaving the Chihuhuan desert and entering the hill country with his many creeks and rivers. They mostly appreciated in temp reaching up to 35 C or mid 90s F. While camping and swimming in a river I loose again some bread to wildlife. I see a fox, armadillo and skunk who all are not shy so this time I can choose who is quilty.
Austin is a nice town with a lot of live music and I enjoy it. Visiting the state capitol that of course is bigger than the national capitol (it is after all Texas) in Washington DC.
The next 10 days I use to cycle to the Golf of Mexico and along the coast to New Orleans. I am now on very flat land and for the first time in weeks do not have much wind.
I loved New Mexico with its beautiful scenery and pueblos. It has a nickname which is Land of Enchantment. Some people say also The land of Entrapment because they stayed here after seeing the wonderful scenery. I do not blame those people but for me it will always be the Land of the Wind. It felt like I always had a headwind.
I am now in the swamp area and this is completely different but I like the turtles, flamingos and the alligators I see. The mosquitos are another story.
It is also here that I have my first rain in 2 months. Can you say that to?
It is also hurricane alley and I see still some damage from the last one. Lots of houses are abandoned or the lots are vacant. The RVs and wooden structures beeing blown away. The tap water is not potable because sea water entered the pipes.
Closer to New Orleans there are more people living and camping becomes harder. One morning I am noticed by the police but after checking my ID I am alright. The only bad thing is it happened at 6am. When I wake up I reach for my glases but the officer almost thinks for a gun and his hand is awful close to his gun. I am very friendly and move slow after that.
New Orleans is a very nice city. They call it the most northenly Caraibean city and I most agree it is different from other American cities. Also a lot of live music with the blues, grass bands,.....
Bourbon street is the main turisty drag. There are family restaurants next to "gentlemens" pubs. In the other pubs young girls try to sell some harder liquor. They are a bit aggressive, rubbing on my legs, if you want to they put the drink between there breasts and than you can suck it up. They go to young and older man and having your wife with you will not protect you. Saying you are not interested does not help either. What I did was putting my oldest T shirt (which is pritty run down by now) and I say I am interested but also very broke. They never came back again and I could enjoy the music.
There is also a very big museum about WW2. Called the national museum of WW2 (what else?). I learned a lot especially on the pacific war. Belgium was not involved there. But I also saw it is a very american point of vieuw. It seemed that the rest of the world was not fighting. Russia is only mentioned once or twice while some of the heaviest battles (Stalingrad, Koersk) took place there. About 20 million Russian people died.
They showed how the Amerian civilians suffered through lack of supply. Although not easy it is nothing compared with European civilians who had the same and more lack of supplies but also endured bombing, fighting, black outs,... and for most occupation.
In 2004 I visited a simular museum in Sint-Petersburg also know as Leningrad during the war. I saw there daily ration of food. It was only a little bit of bread that also contained sand. In the first winter (they were surrounded for almost a 1000 days) an average of 30 000 people died. Mostly civilians who fled there from the country side already occupied by the germans.
I also like the houses here. Mostly wood with nice portches at the front. In some of the surrounding towns you could German influences. The French Quarter which is the historic founding place contains some nice churches.
Although a bit to turisty now I loved this city.
so this was it for now.
I am now in Nashville after cycling the Nathez trace trail to here. Tomorrow I will head for the Smokey Mountains and the Blue ridge parkway which will lead me to the north. A visit to Washington is possible maybe even on july 4th. But the goal is to reach Niagara Falls.
greetings,
nico
Another update of my blog.
Total cycling distance : 25 600 km or 16 000 miles.
So after leaving Albuquerque I cycle to the Smokey Bear state park in Capitain. In 1960 people found a severly burned bear cup after a forest fire. It became the symbol of forest fire prevention. After a service of 25 year Smokey was retired and when he died was burried here. There is a whole exzhibit about his life.
On friday, april 24th, I reach Lincoln. Now a very small village but once a thriving town which became famous during the Lincoln county war with Billy the Kid. I visited some museum and also the prison where he escaped and killed 2 deputys.
A few days later I visit the Carlsbad Caverns : a system of very large caves which are accessible on foot. The hike is 2 miles long and you see amazing rocks formed through rainwater and a bit of acid of the sandstone rock.
This is also the home of a very large bath colony of 800 000. When they go out to feed at dusk they cloud up the sky for a time. The evening I was there only a few hundred were hungry so no sight for me.
When I return to my bicycle 2 shunks are eating my food. When trowing my sandals they finally run of. They are small animals and I would easily chase them if not for the present they can leave if you come to close.
I also saw some Javelina s earlier on the day.
When I am on the New Mexico and Texan border a storm developes and a tornado warning is issued but luckily I can shelter on a rest area. I do not have much rain but there is hail at caves as big as pigeon eggs. While sheltering here I meet an incredible group of people. Later it turns out they are camping at the same campsite as me in the Guadalupe mountains. We have a good time and they treat me on a delicious Texan meal in Van Horn. This is after I did a overnight hike in the Mountains.
On monday, may 4th, I visit Langtry where judge Roy Bean became famous with his very extra ordinaire lifestyle and judging. He was also a pubholder and the jury sat in the pub. Regulary pauzes to drink were admitted and many sentences included a drink for everybody. He was also a fan of the actrice Lily Langtry and he wrote to her that he named the town to her honour. This is not true but she believed it and visited the town. By that time the judge had died of natural causes.
In the next days I cycle to Austin, leaving the Chihuhuan desert and entering the hill country with his many creeks and rivers. They mostly appreciated in temp reaching up to 35 C or mid 90s F. While camping and swimming in a river I loose again some bread to wildlife. I see a fox, armadillo and skunk who all are not shy so this time I can choose who is quilty.
Austin is a nice town with a lot of live music and I enjoy it. Visiting the state capitol that of course is bigger than the national capitol (it is after all Texas) in Washington DC.
The next 10 days I use to cycle to the Golf of Mexico and along the coast to New Orleans. I am now on very flat land and for the first time in weeks do not have much wind.
I loved New Mexico with its beautiful scenery and pueblos. It has a nickname which is Land of Enchantment. Some people say also The land of Entrapment because they stayed here after seeing the wonderful scenery. I do not blame those people but for me it will always be the Land of the Wind. It felt like I always had a headwind.
I am now in the swamp area and this is completely different but I like the turtles, flamingos and the alligators I see. The mosquitos are another story.
It is also here that I have my first rain in 2 months. Can you say that to?
It is also hurricane alley and I see still some damage from the last one. Lots of houses are abandoned or the lots are vacant. The RVs and wooden structures beeing blown away. The tap water is not potable because sea water entered the pipes.
Closer to New Orleans there are more people living and camping becomes harder. One morning I am noticed by the police but after checking my ID I am alright. The only bad thing is it happened at 6am. When I wake up I reach for my glases but the officer almost thinks for a gun and his hand is awful close to his gun. I am very friendly and move slow after that.
New Orleans is a very nice city. They call it the most northenly Caraibean city and I most agree it is different from other American cities. Also a lot of live music with the blues, grass bands,.....
Bourbon street is the main turisty drag. There are family restaurants next to "gentlemens" pubs. In the other pubs young girls try to sell some harder liquor. They are a bit aggressive, rubbing on my legs, if you want to they put the drink between there breasts and than you can suck it up. They go to young and older man and having your wife with you will not protect you. Saying you are not interested does not help either. What I did was putting my oldest T shirt (which is pritty run down by now) and I say I am interested but also very broke. They never came back again and I could enjoy the music.
There is also a very big museum about WW2. Called the national museum of WW2 (what else?). I learned a lot especially on the pacific war. Belgium was not involved there. But I also saw it is a very american point of vieuw. It seemed that the rest of the world was not fighting. Russia is only mentioned once or twice while some of the heaviest battles (Stalingrad, Koersk) took place there. About 20 million Russian people died.
They showed how the Amerian civilians suffered through lack of supply. Although not easy it is nothing compared with European civilians who had the same and more lack of supplies but also endured bombing, fighting, black outs,... and for most occupation.
In 2004 I visited a simular museum in Sint-Petersburg also know as Leningrad during the war. I saw there daily ration of food. It was only a little bit of bread that also contained sand. In the first winter (they were surrounded for almost a 1000 days) an average of 30 000 people died. Mostly civilians who fled there from the country side already occupied by the germans.
I also like the houses here. Mostly wood with nice portches at the front. In some of the surrounding towns you could German influences. The French Quarter which is the historic founding place contains some nice churches.
Although a bit to turisty now I loved this city.
so this was it for now.
I am now in Nashville after cycling the Nathez trace trail to here. Tomorrow I will head for the Smokey Mountains and the Blue ridge parkway which will lead me to the north. A visit to Washington is possible maybe even on july 4th. But the goal is to reach Niagara Falls.
greetings,
nico
donderdag 11 juni 2009
Albuquerque (New Mexico) -New Orleans (Louisiana)
Goedendag allemaal,
Een verslagje over mijn reis van Albuquerque naar de Carlsbad Caverns en Guadalupe Mountains NP en dan via Austin in Texas naar New Orleans.
Totale afstand : 25 600km
Wel ik heb in mijn vorig verslag verteld over het koude weer in de hooggelegen woestijn van noord New Mexico. Albuquerque is de hoofdstad en ligt al in een vallei op veel lagere hoogte en ik zal de komende dagen nog veel dalen tot op zeeniveau.
In dezelfde tijd zal het koude weer ook vervangen worden door een hittegolf. Op een week tijd ga ik van vriestemperaturen snacht naar 40gr C overdag. Ik heb er meerdere dagen last van gehad met vermoeidheid en geen zin om te fietsen als voornaamste klachten.
Ik verlaat Albuquerque op dinsdag, 21 april en ben al snel in Capitain. Dit is het dorpje waar in 1950 na een felle bosbrand een zwaar verbrand beercub werd gevonden.
Het overleefde, werd Smokey genoemd en werd daarna de mascotte voor brandpreventie. Hele generaties Amerikanen groeide ermee op. Na 25 jaar dienst werd Smokey gepensioneerd en toen hij stierf in 1976 werd hij hier in een park begraven relatief dicht bij de plaats waar hij gevonden werd.
Later ontstond er een grote polemiek ivm brandpreventie. Door jarenlang alle bosbranden te bestrijden had er zich een hoop brandbaar materiaal opgehoopd in de bossen. Daardoor ontstonden zeer felle en enorm grote vuurhaarden waardoor er veel meer vernietigd werd dan met de normale branden. Yellowstone was hier ook het slachtoffer van. Nu beschouwd men bosbranden als een natuurlijk fenomeen en laat men ze branden als het kan. Ook doet men nu prescribed burning of kunstmatig aangestoken branden in omstandigheden die men kan beheersen.
Ik bezoek ook Lincoln een klein dorpje dat beroemd werd door de Lincoln oorlog. Billy the kid was daar een deelnemer van. De oorlog duurde 3 jaar van 1878 tot 1881. Je kan museums bezoeken en de gevangenis bezichtigen waar Billy 2 deputys neerschoot toen hij ontsnapte. Zie film the Young Guns met Emilio Estevez.
Ook Roswell is in New Mexico. De stad die bekend is om al zijn UFO's. De oorsprong is heel simpel. In de jaren 60 is hier een nieuw experimenteel militair vliegtuig neergestort. Het leger heeft er een heel circus van gemaakt omdat te bergen en zo zijn de geruchten ontstaan dat er marsmannetjes of UFO's waren geland. Enkele clevere lokale zakenmannen hebben ingezien dat er geld kon verdiend worden en nu is de toeristsector de grootste in deze stad.
Op maandag, 27 april, bereik ik Carlsbad Caverns NP. Dit is een zeer grote grot van meer dan 3km die gemakkelijk te bewandelen is. Er is ook een vleermuizenkolonie (Mexican Tailbath) van 800 000 dieren. Als die savonds uitvliegen om te foerageren, vormen ze een grote wolk en dit zou spectaculair zijn om te zien. Helaas de avond dat ik er ben hebben maar een paar honderd vleermuizen honger en is er dus niet veel te zien.
De grot is gevormd door de regen die een licht zuur werd door de zandsteen rotsen. Door de eeuwen heen heeft de rotsen weggevreten waardoor de grot ontstond. Hier zijn echt raar gevormde rosten die stalagnieten (aan het plafond hangend), stalactites (op de grond gevorm), curtains enz. Het is prachtig en ik geniet ervan.
De vleermuizen zijn hier al zo lang dat men hier guano gemijnd heeft. Dit is niets anders dan vleermuizenstoelgang dat als meststof werd gebruikt. Men heeft dit voor meer dan 20 jaar gedaan tot het een natuurgebied werd.
Als ik terug ben bij mijn fiets zie ik 2 stinkdieren waarvan er eentje in mijn tas mijn eten aan het opeten is. Het zijn kleine dieren die je gemakkelijk kunt wegjagen maar hoe doe je dat als je niet een geurtje wilt krijgen. Omdat er hier veel mensen komen zijn ze niet meer mensenschuw dus ze blijven leuk zitten. Ik besluit mijn sandalen te gooien vanop een veilige afstand. De eerste is mis. De tweede verjaagt er eentje maar de ander blijft eten. Wat nu??????????? Ik kom voorzichtig korter bij en raap mijn eerste sandaal op en smijt die opnieuw. Eindelijk kan ik bij mijn fiets. Als ik wil vertrekken blijkt het stinkdier in de weg te zijn en er is maar 1 pad. Het duurt nog even voor ik door kan.
Ik kampeer een paar km verder en ja, daar zijn ook stinkdieren maar gelukkig heb ik er geen last meer van maar ze staan wel niet meer op de lijst van mijn lievelingsdieren.
De volgende dag bereik ik Texas en het wordt al onmiddellijk duidelijk dat ik in orkaan gebied ben. Er is een tornado waarschuwing door de overheid uitgegeven. Het betreft het gebied waar ik gisteren was. Zover ik weet, is er geen tornado maar het is wel een storm met felle bliksems en regen. Gelukkig ben ik ver genoeg weg, heb onderdak en geniet van het uitzicht. Ik verneem wel dat er hagel zogroot als duive-eieren is gevallen en nu ben ik al bijna bezorgd over die stinkdieren.
Ik doe nog een wandeltocht met kamperen in de Guadelupe mountains maar weet niet zeker of dit wel een goede beslissing was. Het is zeer mooi maar niet mooier dan andere gebergten waar ik ben geweest en als je je tent, kookgerief, slaapzak , eten, water enz op je rug naar boven moet sleuren terwijl het boven 30gr is, begin je toch af te vragen waar je mee bezig bent.
Hierna heb ik 8 dagen nodig om Austin te bereiken en dit is dan nog maar halfweg in Texas. Deze staat is de 2de grootste (na Alaska) en is op zich nog groter dan de Benelux en Groot-Brittanie te samen.
Ik kom langs Langtry, het dorpje waar rechter Roy Bean bekend werd. Hij was de enige rechter ten westen van de Pecos rivier. Dit is een gebied dat bekend was omdat alle outlaws er naar toe gevlucht waren. Hoewel hij officieel benoemd was als rechter, had hij toch een aparte manier van rechtspreken. Hij was ook een cafe-uitbater die de rechtzaken in zijn cafe hield. Rustpauzes om te drinken waren geen uitzondering en vele straffen gingen gepaard met de verplichting om een ronde voor iedereen te geven. De rechter was ook een grote fan van een Engelse actrice Lily Langtry en hij beweerde dat hij het dorp naar haar had genoemd. Dit bleek later niet waar te zijn maar hij werd er wel mee beroemd. Hij heeft ook zijn eerste rechtspraak uitgesproken 1 maand voor hij officieel benoemd was.
Ook ontmoet ik Henry, een mescalero-apache, die geschiedenis heeft gestudeerd maar natuurlijk enkele andere meningen heeft dan de blanke geschiedenis. Hij bevestigt dat de amerikaanse overheid geld betaalde voor Apache skalps tot 1o jaar na de burgeroorlog. Dit wist ik al maar heb het nergens in een museum teruggevonden.
In deze streek zijn er vele mooie houten huizen met verandas. Er is ook een grote Duitse invloed hier alhoewel niemand nog Duits spreekt.
Gedurende deze week fiets ik van de Chihuhuan woestijn (de 4de grootste woestijn in Noord-Amerika) naar een streek met vele rivieren en beken. Ik kan enkele keren zwemmen of baden en dat wordt bijzonder geapprecieerd in deze temperaturen.
Op een camping verlies ik weer wat brood aan het wildlife terwijl ik in de rivier lig te genieten. Ik zie gordeldieren, een stinkdier en een vos in de nabijheid dus deze maal heb ik keuze wie ik de schuld geef.
Ik bereik Austin op 8 mei. Het is een levendige stad die bekend staat om zijn live muziek en ik kan er wat van genieten. Hier in de VS is men ook meer religieus. Er is een streek die men de Bible Belt of Bijbel streek noemt. Hoewel dit eigenlijk nog niet de streek is, word ik toch uitgenodigd voor een mis. Ik wil dit wel eens zien. Een van de verschillen is dat je koffie en koeken mag meenemen. Wat zou een Amerikaan toch niet zijn zonder eten of drinken? Ze hebben hier zelf drive-in koffieshops aan garages ed.
Wat ik niet meer vermeld heb, is mijn aantal lekke banden. Dit komt omdat ik er zoveel heb gehad dat ik de tel kwijt ben. Ik raad ca 25. Meestal te wijten aan een combinatie van slechte kwaliteit van banden en veel naalden van cactussen en andere woestijnplanten en ook glas en metaalsplinters die hier in overvloed op de weg liggen. Op een keer vond ik er 5 in mijn band.
In Austin vind ik goede banden en vervang de mijne. De achterband heb ik al meerdere malen moeten vervangen maar de voorband is nog de originele die nu 24 521km heeft meegedaan. In de laatste weken is die maar 1 of 2 lek geweest. Dus uitstekend materiaal. Voor de kenners, het is de Schalbe marathon.
Van Austin fiets ik naar de Golf van Mexico en langs de kust door Lousiana naar New Orleans. Het is nu compleet plat zoals Nederland maar dan met zeer veel moerassen. Er zijn ontelbare paalwoningen. Zo probeert men zich te beschermen als er hoogwater is tijdens een orkaan of zo. Er is nog veel schade en vooral leegstaande huizen of zelf lege plaatsen te zien. Het leidingwater is niet drinkbaar omdat tijdens de laatste orkaan besmet water in de leidingen gekomen is.
De vochtigheidsgraad gaat omhoog en ik zweet dag en nacht. Ook zijn er hier ontelbare muggen maar omdat er zo veel wind is, zijn ze nog te verdragen.
Verder zie ik een kleine colonie flamingos, veel schildpadden en veel aligators. Dit dwingt me wel om wat voorzichtiger te zijn met kamperen. Ik vraag aan enkele lokale mensen en mag aan een school slapen. Deze is niet heropend na een orkaan 3 jaar geleden.
De alligators zijn wel indrukwekkend maar ook saai om naar te kijken. Ze bewegen amper of duiken onder als ze me opmerken. Gelukkig is er eentje die niet zo schuw is en die blijft op 1,5 meter van mij in het water liggen. Zwemt dan na een paar minuten evenwijdig met de oever zodat ik een heel goed zicht heb. Ik was een beetje aan het wandelen en had mijn fototoestel niet bij de hand dus geen foto van dit beestje maar ik heb wel enkele fotos van grotere afstand.
Eenmaal ben ik fel verschoten. Dat was ik toen ik een alligator op minder dan 1 meter van mij langs de weg in het gras zag liggen. Hij was snachts echter doodgereden door een auto maar dat zag ik niet onmiddellijk.
Ik heb hier ook eenmaal regen. De eerste maal in 2 maanden. (sneeuw niet meegeteld). Kunnen jullie dat ook zeggen?
Ik ben nu in meer bewoond gebied en het wordt moeilijker om een kampeerplek te vinden. Eenmaal word ik gespot door de politie. Nadat hij mijn paspoort en visum kontroleert is alles in orde maar het minder leuke gedeelte was dat dit om 6u10 smorgens gebeurde. Nog maar half wakker wil ik mijn bril nemen maar omdat iedereen hier wapens heeft, zijn de agenten hier daar op voorbereid en hij reikt al naar zijn wapen. Ik word dan wel heel vriendelijk en zeg niets over het feit dat hij me veel te vroeg stoort. Ik sta dan maar op en begin mijn dag. Die dag doe ik wel enorm veel kilometers.
Op 21 mei bereik ik New Orleans maar dat is voor het volgend verslag.
groeten,
nico
Een verslagje over mijn reis van Albuquerque naar de Carlsbad Caverns en Guadalupe Mountains NP en dan via Austin in Texas naar New Orleans.
Totale afstand : 25 600km
Wel ik heb in mijn vorig verslag verteld over het koude weer in de hooggelegen woestijn van noord New Mexico. Albuquerque is de hoofdstad en ligt al in een vallei op veel lagere hoogte en ik zal de komende dagen nog veel dalen tot op zeeniveau.
In dezelfde tijd zal het koude weer ook vervangen worden door een hittegolf. Op een week tijd ga ik van vriestemperaturen snacht naar 40gr C overdag. Ik heb er meerdere dagen last van gehad met vermoeidheid en geen zin om te fietsen als voornaamste klachten.
Ik verlaat Albuquerque op dinsdag, 21 april en ben al snel in Capitain. Dit is het dorpje waar in 1950 na een felle bosbrand een zwaar verbrand beercub werd gevonden.
Het overleefde, werd Smokey genoemd en werd daarna de mascotte voor brandpreventie. Hele generaties Amerikanen groeide ermee op. Na 25 jaar dienst werd Smokey gepensioneerd en toen hij stierf in 1976 werd hij hier in een park begraven relatief dicht bij de plaats waar hij gevonden werd.
Later ontstond er een grote polemiek ivm brandpreventie. Door jarenlang alle bosbranden te bestrijden had er zich een hoop brandbaar materiaal opgehoopd in de bossen. Daardoor ontstonden zeer felle en enorm grote vuurhaarden waardoor er veel meer vernietigd werd dan met de normale branden. Yellowstone was hier ook het slachtoffer van. Nu beschouwd men bosbranden als een natuurlijk fenomeen en laat men ze branden als het kan. Ook doet men nu prescribed burning of kunstmatig aangestoken branden in omstandigheden die men kan beheersen.
Ik bezoek ook Lincoln een klein dorpje dat beroemd werd door de Lincoln oorlog. Billy the kid was daar een deelnemer van. De oorlog duurde 3 jaar van 1878 tot 1881. Je kan museums bezoeken en de gevangenis bezichtigen waar Billy 2 deputys neerschoot toen hij ontsnapte. Zie film the Young Guns met Emilio Estevez.
Ook Roswell is in New Mexico. De stad die bekend is om al zijn UFO's. De oorsprong is heel simpel. In de jaren 60 is hier een nieuw experimenteel militair vliegtuig neergestort. Het leger heeft er een heel circus van gemaakt omdat te bergen en zo zijn de geruchten ontstaan dat er marsmannetjes of UFO's waren geland. Enkele clevere lokale zakenmannen hebben ingezien dat er geld kon verdiend worden en nu is de toeristsector de grootste in deze stad.
Op maandag, 27 april, bereik ik Carlsbad Caverns NP. Dit is een zeer grote grot van meer dan 3km die gemakkelijk te bewandelen is. Er is ook een vleermuizenkolonie (Mexican Tailbath) van 800 000 dieren. Als die savonds uitvliegen om te foerageren, vormen ze een grote wolk en dit zou spectaculair zijn om te zien. Helaas de avond dat ik er ben hebben maar een paar honderd vleermuizen honger en is er dus niet veel te zien.
De grot is gevormd door de regen die een licht zuur werd door de zandsteen rotsen. Door de eeuwen heen heeft de rotsen weggevreten waardoor de grot ontstond. Hier zijn echt raar gevormde rosten die stalagnieten (aan het plafond hangend), stalactites (op de grond gevorm), curtains enz. Het is prachtig en ik geniet ervan.
De vleermuizen zijn hier al zo lang dat men hier guano gemijnd heeft. Dit is niets anders dan vleermuizenstoelgang dat als meststof werd gebruikt. Men heeft dit voor meer dan 20 jaar gedaan tot het een natuurgebied werd.
Als ik terug ben bij mijn fiets zie ik 2 stinkdieren waarvan er eentje in mijn tas mijn eten aan het opeten is. Het zijn kleine dieren die je gemakkelijk kunt wegjagen maar hoe doe je dat als je niet een geurtje wilt krijgen. Omdat er hier veel mensen komen zijn ze niet meer mensenschuw dus ze blijven leuk zitten. Ik besluit mijn sandalen te gooien vanop een veilige afstand. De eerste is mis. De tweede verjaagt er eentje maar de ander blijft eten. Wat nu??????????? Ik kom voorzichtig korter bij en raap mijn eerste sandaal op en smijt die opnieuw. Eindelijk kan ik bij mijn fiets. Als ik wil vertrekken blijkt het stinkdier in de weg te zijn en er is maar 1 pad. Het duurt nog even voor ik door kan.
Ik kampeer een paar km verder en ja, daar zijn ook stinkdieren maar gelukkig heb ik er geen last meer van maar ze staan wel niet meer op de lijst van mijn lievelingsdieren.
De volgende dag bereik ik Texas en het wordt al onmiddellijk duidelijk dat ik in orkaan gebied ben. Er is een tornado waarschuwing door de overheid uitgegeven. Het betreft het gebied waar ik gisteren was. Zover ik weet, is er geen tornado maar het is wel een storm met felle bliksems en regen. Gelukkig ben ik ver genoeg weg, heb onderdak en geniet van het uitzicht. Ik verneem wel dat er hagel zogroot als duive-eieren is gevallen en nu ben ik al bijna bezorgd over die stinkdieren.
Ik doe nog een wandeltocht met kamperen in de Guadelupe mountains maar weet niet zeker of dit wel een goede beslissing was. Het is zeer mooi maar niet mooier dan andere gebergten waar ik ben geweest en als je je tent, kookgerief, slaapzak , eten, water enz op je rug naar boven moet sleuren terwijl het boven 30gr is, begin je toch af te vragen waar je mee bezig bent.
Hierna heb ik 8 dagen nodig om Austin te bereiken en dit is dan nog maar halfweg in Texas. Deze staat is de 2de grootste (na Alaska) en is op zich nog groter dan de Benelux en Groot-Brittanie te samen.
Ik kom langs Langtry, het dorpje waar rechter Roy Bean bekend werd. Hij was de enige rechter ten westen van de Pecos rivier. Dit is een gebied dat bekend was omdat alle outlaws er naar toe gevlucht waren. Hoewel hij officieel benoemd was als rechter, had hij toch een aparte manier van rechtspreken. Hij was ook een cafe-uitbater die de rechtzaken in zijn cafe hield. Rustpauzes om te drinken waren geen uitzondering en vele straffen gingen gepaard met de verplichting om een ronde voor iedereen te geven. De rechter was ook een grote fan van een Engelse actrice Lily Langtry en hij beweerde dat hij het dorp naar haar had genoemd. Dit bleek later niet waar te zijn maar hij werd er wel mee beroemd. Hij heeft ook zijn eerste rechtspraak uitgesproken 1 maand voor hij officieel benoemd was.
Ook ontmoet ik Henry, een mescalero-apache, die geschiedenis heeft gestudeerd maar natuurlijk enkele andere meningen heeft dan de blanke geschiedenis. Hij bevestigt dat de amerikaanse overheid geld betaalde voor Apache skalps tot 1o jaar na de burgeroorlog. Dit wist ik al maar heb het nergens in een museum teruggevonden.
In deze streek zijn er vele mooie houten huizen met verandas. Er is ook een grote Duitse invloed hier alhoewel niemand nog Duits spreekt.
Gedurende deze week fiets ik van de Chihuhuan woestijn (de 4de grootste woestijn in Noord-Amerika) naar een streek met vele rivieren en beken. Ik kan enkele keren zwemmen of baden en dat wordt bijzonder geapprecieerd in deze temperaturen.
Op een camping verlies ik weer wat brood aan het wildlife terwijl ik in de rivier lig te genieten. Ik zie gordeldieren, een stinkdier en een vos in de nabijheid dus deze maal heb ik keuze wie ik de schuld geef.
Ik bereik Austin op 8 mei. Het is een levendige stad die bekend staat om zijn live muziek en ik kan er wat van genieten. Hier in de VS is men ook meer religieus. Er is een streek die men de Bible Belt of Bijbel streek noemt. Hoewel dit eigenlijk nog niet de streek is, word ik toch uitgenodigd voor een mis. Ik wil dit wel eens zien. Een van de verschillen is dat je koffie en koeken mag meenemen. Wat zou een Amerikaan toch niet zijn zonder eten of drinken? Ze hebben hier zelf drive-in koffieshops aan garages ed.
Wat ik niet meer vermeld heb, is mijn aantal lekke banden. Dit komt omdat ik er zoveel heb gehad dat ik de tel kwijt ben. Ik raad ca 25. Meestal te wijten aan een combinatie van slechte kwaliteit van banden en veel naalden van cactussen en andere woestijnplanten en ook glas en metaalsplinters die hier in overvloed op de weg liggen. Op een keer vond ik er 5 in mijn band.
In Austin vind ik goede banden en vervang de mijne. De achterband heb ik al meerdere malen moeten vervangen maar de voorband is nog de originele die nu 24 521km heeft meegedaan. In de laatste weken is die maar 1 of 2 lek geweest. Dus uitstekend materiaal. Voor de kenners, het is de Schalbe marathon.
Van Austin fiets ik naar de Golf van Mexico en langs de kust door Lousiana naar New Orleans. Het is nu compleet plat zoals Nederland maar dan met zeer veel moerassen. Er zijn ontelbare paalwoningen. Zo probeert men zich te beschermen als er hoogwater is tijdens een orkaan of zo. Er is nog veel schade en vooral leegstaande huizen of zelf lege plaatsen te zien. Het leidingwater is niet drinkbaar omdat tijdens de laatste orkaan besmet water in de leidingen gekomen is.
De vochtigheidsgraad gaat omhoog en ik zweet dag en nacht. Ook zijn er hier ontelbare muggen maar omdat er zo veel wind is, zijn ze nog te verdragen.
Verder zie ik een kleine colonie flamingos, veel schildpadden en veel aligators. Dit dwingt me wel om wat voorzichtiger te zijn met kamperen. Ik vraag aan enkele lokale mensen en mag aan een school slapen. Deze is niet heropend na een orkaan 3 jaar geleden.
De alligators zijn wel indrukwekkend maar ook saai om naar te kijken. Ze bewegen amper of duiken onder als ze me opmerken. Gelukkig is er eentje die niet zo schuw is en die blijft op 1,5 meter van mij in het water liggen. Zwemt dan na een paar minuten evenwijdig met de oever zodat ik een heel goed zicht heb. Ik was een beetje aan het wandelen en had mijn fototoestel niet bij de hand dus geen foto van dit beestje maar ik heb wel enkele fotos van grotere afstand.
Eenmaal ben ik fel verschoten. Dat was ik toen ik een alligator op minder dan 1 meter van mij langs de weg in het gras zag liggen. Hij was snachts echter doodgereden door een auto maar dat zag ik niet onmiddellijk.
Ik heb hier ook eenmaal regen. De eerste maal in 2 maanden. (sneeuw niet meegeteld). Kunnen jullie dat ook zeggen?
Ik ben nu in meer bewoond gebied en het wordt moeilijker om een kampeerplek te vinden. Eenmaal word ik gespot door de politie. Nadat hij mijn paspoort en visum kontroleert is alles in orde maar het minder leuke gedeelte was dat dit om 6u10 smorgens gebeurde. Nog maar half wakker wil ik mijn bril nemen maar omdat iedereen hier wapens heeft, zijn de agenten hier daar op voorbereid en hij reikt al naar zijn wapen. Ik word dan wel heel vriendelijk en zeg niets over het feit dat hij me veel te vroeg stoort. Ik sta dan maar op en begin mijn dag. Die dag doe ik wel enorm veel kilometers.
Op 21 mei bereik ik New Orleans maar dat is voor het volgend verslag.
groeten,
nico
zondag 24 mei 2009
Tucson (arizona)--Albuquerque (new Mexico)
Hello everyone,
Finally an update from the next part of my trip. It is from Tucson (arizona) to Albuquerque in New Mexico with visits to the Zuni, Chaco and Acoma pueblos.
Total cycling distance : 22 601km or 14 125 miles.
I cycle north from Tucson through the beautiful Catalina Mountains and the Apache reservations. I was unlucky because several of the small museums were closed.
I visited the Gila Clif dwellings and hot springs in the Gila Nat Forest just north of Silver City. This region is high altitude 6230ft or ca 2000m. This and a very cold weather front made it hard to travel hear. This days I had minimum temp from 19 F or -8,6 C.
The Gila cliff dwellings are natural caves where the Mogollon people lived and the end of the 13th century. They made some beautiful stone houses there. Not really pueblos but related. The strange thing is that after all that work they left after 30 years. Why is not known. We do know there was a big drought going on in that time and a lot of people were moving. Maybe they were attacked by hostiles. Also it is not known where they went. It is fun to make theories about that.
I did a good hike there and on the third morning I visited the very hot hotsprings. I was a luxury to warm there after several freezing nights. The bad thing was I had to cross the cold river twice to get there. So when I was back at my bike I had cold feet again.
I stayed with Dominique and Joelle in Silver City and they invited me to go to a play (a musical) named : Fittler on the roof. A very good one indeed. I was really glad they took me. Greta, Dominiques girlfriend, played in it.
When I left Silver City I started to hail but it did not last very long.
I went to the very beautiful and scenic Catwalk in Glenwood. It is a path build by the CCC in the 30s along a creek in a canyon. A must see if you are in the neighborhood.
On monday, I crossed the Alpine Divide at on altitude of 8550ft or 2500m. I had to camp near snow and I lost my grip for my pots and pan. I left it out to dry but an animal took it during the night.
The houses are smaller here and look more like the ones from Switzerland so it was a bit of a familiar sight here.
Next I went to the Zuni pueblo which was a disappointment. The zunis still live there and try to sell their handwork. (gold and silver juwelery). In 5 minutes I known where the shops were but museums and so were a different thing. And because they performed dances today they were closed to the public. So I left without learning much. The next few days I learned this was more the case. The nativs are very protective and do not share much about their religion.
I did learned that a sacred lake was threatened by surface coal mining. There were a lot of articles about that in the visitor center. I was surprised to read Belgium was mentioned there. One of the reason for the mining was not to depend of foreign resources. The tribe said there were many places where you could buy or find coals so there would never be a monopoly. Belgium was than mentioned as a place. This is right we have a lot of coals back home but they are 2500 ft or 800m under the ground. This makes it very expensive to get them and because there is not a possibility for a monopoly (that argument is also the truth) we closed the last mine in 1992.
This was a very big thing. In a few years about 20 000 people were at the risk of being unemployed. (At least half of my older family including my father did work in the mines.)
After weeks of massive strikes, street violence (at one time a police officer felt so threatened that he fired gunshots in the air) the gouverment announced big social benefits so my father and thousands of others were retired after 20 years underground labor or 25 years above ground labor. My father was 42 years old but many of those were only in the mid 30s. This was at the height of the social influence in Europe.
I also visited a wolfsanctuary where a CS member Tim gave me a special tour. Thank you for that. The sanctuary provides shelter for wolves/dog hybrides who ones were kept as pets. Ofcourse this does not work out because wolves are very territorial and have a social structure in their pack and can be very dominant.
Their website is :www.wildspiritwolfsanctuary.org
After this I went to El Moro or also known as Inscription rock. It is a big sandstone rock with a spring. So travelers through the desert came here to rest and get water. Because sandstone is soft many of them left their inscriptions. From petroglyphs from for Christ to the Spanish conquistadores, English settles, soldiers, expeditions and so on. It was magnificent. The views on top of the rock where there is also a ruin of a pueblo are worth the climb.
El MALPAIS just a few miles further is than formed by an ancient vulcano. It left many caves. I had a storm there and it snowed during the day. So I just went caving for an half day till the weather was better. Very nice. I recommand this if you are nearby.
On sunday, april 12th, it was Easter and I spent it with a family. Jeanie was my CS host. The family had French, Osage and Cherokee roots and told me a lot about their habits, the discrimination, the way of the land. It was nothing short of amasing to learn so much. I got a souvenir from them.
They told me about how a tribe decided to go to war or not and what was done when the soldiers or warriors came back. Many problems came when during WW1 so many healers died in combat that performing the ceremonies became difficult.
On monday and tuesday I visited Chaco NP. A religious centre of the Anasazi or Anchestral Pueblon people. They florished from 850 to 1150 and build hundreds of pueblos in this distant and remote valley. Some of the buildings were 5 stories high and were considered the biggest buildings in the US till the invention of steel when they made those buildings in 1898.
The scenery here is with the best I ever saw.
Their trade relationships went as for as central Mexico.
On my way back with little food (because I stayed to long) I had another Tstorm with snow and hail. I managed to get out and find food on time.
I also visited Acoma pueblo nicknamed sky city because it is build on a high rock at 8000ft. It is the longest continously inhabited pueblo. There is no water, elektricity or any kind of services. You can only visit it on a tour. The tour is not very good.
My strict personal opinion is that the people who live there or working for the pueblo and must live there so they can say that it is inhabited. Less than 50 people live there.
I stayed for 3 days in Albuquerque where I rested and had a good time with fellow CSmembers. Seeing live music, traditional nativ dances,...
So this is it for now.
greetings,
nico
Finally an update from the next part of my trip. It is from Tucson (arizona) to Albuquerque in New Mexico with visits to the Zuni, Chaco and Acoma pueblos.
Total cycling distance : 22 601km or 14 125 miles.
I cycle north from Tucson through the beautiful Catalina Mountains and the Apache reservations. I was unlucky because several of the small museums were closed.
I visited the Gila Clif dwellings and hot springs in the Gila Nat Forest just north of Silver City. This region is high altitude 6230ft or ca 2000m. This and a very cold weather front made it hard to travel hear. This days I had minimum temp from 19 F or -8,6 C.
The Gila cliff dwellings are natural caves where the Mogollon people lived and the end of the 13th century. They made some beautiful stone houses there. Not really pueblos but related. The strange thing is that after all that work they left after 30 years. Why is not known. We do know there was a big drought going on in that time and a lot of people were moving. Maybe they were attacked by hostiles. Also it is not known where they went. It is fun to make theories about that.
I did a good hike there and on the third morning I visited the very hot hotsprings. I was a luxury to warm there after several freezing nights. The bad thing was I had to cross the cold river twice to get there. So when I was back at my bike I had cold feet again.
I stayed with Dominique and Joelle in Silver City and they invited me to go to a play (a musical) named : Fittler on the roof. A very good one indeed. I was really glad they took me. Greta, Dominiques girlfriend, played in it.
When I left Silver City I started to hail but it did not last very long.
I went to the very beautiful and scenic Catwalk in Glenwood. It is a path build by the CCC in the 30s along a creek in a canyon. A must see if you are in the neighborhood.
On monday, I crossed the Alpine Divide at on altitude of 8550ft or 2500m. I had to camp near snow and I lost my grip for my pots and pan. I left it out to dry but an animal took it during the night.
The houses are smaller here and look more like the ones from Switzerland so it was a bit of a familiar sight here.
Next I went to the Zuni pueblo which was a disappointment. The zunis still live there and try to sell their handwork. (gold and silver juwelery). In 5 minutes I known where the shops were but museums and so were a different thing. And because they performed dances today they were closed to the public. So I left without learning much. The next few days I learned this was more the case. The nativs are very protective and do not share much about their religion.
I did learned that a sacred lake was threatened by surface coal mining. There were a lot of articles about that in the visitor center. I was surprised to read Belgium was mentioned there. One of the reason for the mining was not to depend of foreign resources. The tribe said there were many places where you could buy or find coals so there would never be a monopoly. Belgium was than mentioned as a place. This is right we have a lot of coals back home but they are 2500 ft or 800m under the ground. This makes it very expensive to get them and because there is not a possibility for a monopoly (that argument is also the truth) we closed the last mine in 1992.
This was a very big thing. In a few years about 20 000 people were at the risk of being unemployed. (At least half of my older family including my father did work in the mines.)
After weeks of massive strikes, street violence (at one time a police officer felt so threatened that he fired gunshots in the air) the gouverment announced big social benefits so my father and thousands of others were retired after 20 years underground labor or 25 years above ground labor. My father was 42 years old but many of those were only in the mid 30s. This was at the height of the social influence in Europe.
I also visited a wolfsanctuary where a CS member Tim gave me a special tour. Thank you for that. The sanctuary provides shelter for wolves/dog hybrides who ones were kept as pets. Ofcourse this does not work out because wolves are very territorial and have a social structure in their pack and can be very dominant.
Their website is :www.wildspiritwolfsanctuary.org
After this I went to El Moro or also known as Inscription rock. It is a big sandstone rock with a spring. So travelers through the desert came here to rest and get water. Because sandstone is soft many of them left their inscriptions. From petroglyphs from for Christ to the Spanish conquistadores, English settles, soldiers, expeditions and so on. It was magnificent. The views on top of the rock where there is also a ruin of a pueblo are worth the climb.
El MALPAIS just a few miles further is than formed by an ancient vulcano. It left many caves. I had a storm there and it snowed during the day. So I just went caving for an half day till the weather was better. Very nice. I recommand this if you are nearby.
On sunday, april 12th, it was Easter and I spent it with a family. Jeanie was my CS host. The family had French, Osage and Cherokee roots and told me a lot about their habits, the discrimination, the way of the land. It was nothing short of amasing to learn so much. I got a souvenir from them.
They told me about how a tribe decided to go to war or not and what was done when the soldiers or warriors came back. Many problems came when during WW1 so many healers died in combat that performing the ceremonies became difficult.
On monday and tuesday I visited Chaco NP. A religious centre of the Anasazi or Anchestral Pueblon people. They florished from 850 to 1150 and build hundreds of pueblos in this distant and remote valley. Some of the buildings were 5 stories high and were considered the biggest buildings in the US till the invention of steel when they made those buildings in 1898.
The scenery here is with the best I ever saw.
Their trade relationships went as for as central Mexico.
On my way back with little food (because I stayed to long) I had another Tstorm with snow and hail. I managed to get out and find food on time.
I also visited Acoma pueblo nicknamed sky city because it is build on a high rock at 8000ft. It is the longest continously inhabited pueblo. There is no water, elektricity or any kind of services. You can only visit it on a tour. The tour is not very good.
My strict personal opinion is that the people who live there or working for the pueblo and must live there so they can say that it is inhabited. Less than 50 people live there.
I stayed for 3 days in Albuquerque where I rested and had a good time with fellow CSmembers. Seeing live music, traditional nativ dances,...
So this is it for now.
greetings,
nico
Tucson (arizona)--Albuquerque (new Mexico)
Goedendag allemaal,
Eindelijk heb ik nog eens de tijd en goesting gevonden om een bericht te publiceren. Het gaat over de periode van 24 maart tot 20 april waarin ik van Tucson (arizona) via de Gila cliff dwellings en de Zuni, Chaco en Acoma pueblos naar Albuquerque fiets.
Totale afstand : 22 601km
Op dinsdag 24 maart verlaat ik Tucson om naar het Saquaro NP te fietsen dat juist buiten de stad ligt. Saquaros zijn de heel grote cactussen die hier groeien maar die ook over heel Baja California groeien en ik heb er dus al bijna 2 maanden in gefietst. Waarom nu naar het park gaan? Ik wil wel eens een lange wandeling met overnachting in die woestijn maken. Nu blijkt echter dat men dit fel afraadt omdat men niet kan garanderen of mijn fiets en tassen er nog zullen zijn als ik terugkom. Door de aanwezigheid van de stad is hier wel wat criminaliteit. Ik was door de hitte al niet zo goed gemotiveerd dus doe het niet. Ik maak wel 2x een wandeling van een halve dag. Ik zie nu hoe prachtig het is (men maakt natuurlijk van de mooiste stukken woestijn een natuurpark) en heb spijt dat ik niet de grotere wandeling gedaan heb. Het valt me op dat hier waar er geen veeteelt of zo en de planten dus niet opgegeten worden dat een zeer grote varieteit is en ook veel leven,
Ik heb smorgens mijn baard en haar laten knippen en als gevolg heb ik nu wat zonnebrand . Ik moet zonnecreme smeren op mijn hoofd dus je begrijpt dat dat een smerige boel wordt.
De volgende dagen fiets ik door de Catalina Mountains die prachtig zijn en ook door enkele Apache reservaten. Helaas zijn de museums hier gesloten als ik arriveer maar heb wel enkele korte gesprekken met de Apaches.
Op zondag, 29 maart, bereik ik Silver City (New Mexico). Dit is een stadje met enige historische betekenis. (oa Billy the kid groeide hier op en ontsnapte voor de eerste keer uit de gevangenis).
Ik ben geinteresseerd in de geschiedenis van de Indianen en had gehoord dat Arizona en New Mexico daar voor gekend zijn. Men had me echter niet verteld dat dit in het noorden van de staten is en ik ben hier in het zuiden. Van Silver City neem ik een 4 daagse zij-uitstap naar de Gilla Clif dwellings. Dit zijn natuurlijke grotten waar de Mogollon stam enkele woningen hebben gebouwd. Het rare is dat ze die na 30 jaar al verlaten hebben. (ca 13oo). Waarom is totaal onbekend. Men weet wel dat er toen een grote droogte was en vele stammen zijn toen verhuisd. Men weet ook niet waar ze naartoe zijn gegaan. Compleet vernietigd door vijandige stammen of door de droogte of geintegreerd in andere stam(men)? Het is leuk om daarover te speculeren.
Ook leuk is om 700 jaar oude maiskolven te zien. Door het droge klimaat zijn al die tijd bewaard gebleven.
Ik maak hier ook een lange 1daagse wandeling. Ik ben hier op grote hoogte 6230 ft of bijna 2000m en voor de komende weken is dit het minimum. Het geeft prachtige uitzichten maar het is ook koud en juist nu komt er een koufront over. Overdag is het goed te doen maar snachts droppen de temperaturen tot -8,6 gr C. Dat is voor mij veel te koud om aangenaam te zijn. Op de camping zitten we allemaal rond het kampvuur en maken het zo gezellig. Hier ontmoet ik een vrouw van Antwerpen die hier woont en werkt en met een Spanjaard getrouwd is. Het is raar om de kinderen de drie talen door elkaar te horen gebruiken. Ik dacht eerst dat ik me vergist had toen ik Nederlands hoorde. De zin werd immers dadelijk gevolgd door iets in het Spaans.
Hier heeft men gelukkig ook wel 1 heel fijn ding nl hot springs. Na drie koude nachten kan ik smorgens na een korte wandeling er in gaan liggen. Er zijn meerdere poelen en sommigen zijn zo heet dat ik er niet in kan liggen. Ik kan wel afkoelen in de rivier maar die is dan weer veel te koud. Het enige slechte is dat ik 2x door die ijskoude rivier moet waden om er te geraken en dus ook op de terugweg. Als gevolg zijn mijn voeten bijna bevroren als ik terug ben aan mijn fietsje.
Het bevalt me zo goed dat ik besluit om nog verder naar het noorden te fietsen om enkele oude pueblos van de Anasazi stammen te bezoeken. Hierdoor zal ik echter in de bergen of highdesert blijven en zal het voortdurende koud hebben als wordt het niet meer zo erg.
Terug in Silver City neem ik een rustdag en wordt door Dominique uitgenodigd om naar een toneelstuk (musical) te gaan. Het stuk noemt Fidler on the roof of violist op het dak en het is prachtig.
In de bib geraak ik in gesprek met een vrijwilliger die geinteresseerd is in fietsen en krijg 2 boeken mee om tijdens mijn tocht te lezen.
Ik fiets nogmaals over de continental divide op een hoogte van 8550 ft of 2500m. Veel van de huizen hier zijn niet de grote Amerikaanse maar kleine houten huisjes die fel op die van Zwitserland lijken. Ik kampeer hier in de sneeuw en verlies ook mijn handvat van mijn pan en kastrol. Ik had het buiten laten liggen om te drogen maar een of ander dier heeft het meegenomen. De volgende dagen is het koken wat moeilijker en ik verbrand me bijna maar het is ook heel belangrijk om toch warm voedsel binnen te krijgen.
Wat ik normaal doe is vb ik kook de spaghetti en als het klaar is doe ik het vuur uit en voeg er de saus uit pot bij. De kokende pasta en koude saus geeft samen een aangename warme maaltijd. Hier in de koude is het echter al koud voor ik het kan opeten en dus laat ik het vuurtje branden terwijl ik eet zodat alles warm is. Het is de eerste keer dat ik dat moet doen.
Op woensdag, 8 april, bereik ik de Zuni pueblo. Dit is een die nog altijd bewoond is en gebruikt voor religeuse ceremonies. Het is ook een ontgoocheling. Het dient enkel om geld van de toeristen te nemen. Zo weet ik binnen 5 minuten waar alle winkels zijn om hun bekende kunst te kopen maar de museums of uitleg over kultuur is heel wat moeilijker. Omdat er nu religieuse dansen zijn, is het museum en missie gesloten. Ik weet achteraf niet veel meer en ben hierdoor teleurgesteld. Dit zal zich nog enkele malen herhalen. Het blijkt dat de Nativ Americans heel beschermend zijn over hun cultuur en bijna niets doorgeven. Ons geld is wel goed genoeg. Je moet vb een fotovergunning kopen om van eender wat een foto te mogen maken.
In deze streek blijf ik ook bij Amelie een CSlid en kan via haar vriend het wolfsantuary bezoeken. Officieel mag men geen wolven als huisdieren houden maar als je die kruist met honden mag het wel. Dit worden dan meestal wel niet lieve huisdieren. Wolven hebben een zeer sterke territoriumdrift en zijn strikt georganiseerd in hogere en lagere sociale posities en kunnen heel dominant en agressief zijn. Dit sanctuary wil deze "huisdieren" beschermen en wordt bijna volledig gerund door vrijwilligers. Je kunt hier een soort van stages doen van minimaal 3 maanden en zo veel leren. Ik mag helpen voederen en zo verder. Wolven hebben in de natuur meestal weinig tijd om te eten en veelal is er ook te weinig eten zodus schrokken ze alles zo snel mogelijk binnen. Ik heb hele kippebillen over het hek gegooid. Meestal raken die de grond zelfs niet (hoe ik ook mijn best deed) en zijn binnen 2 seconden verorberd. Ik kan deze dagen goed eten maar dit is toch ver boven mijn capaciteiten.
De website voor de geinteresseerden is : www.wildspiritwolfsanctuary.org
In Grants ontmoet ik Jeane die me voor Pasen meeneemt naar een familiefeest. Het blijkt een familie te zijn met Europese (frans) en Indiaanse (Cherokee, Osage) afkomst. Het wordt een leuke dag. Ze vertellen over het leven hier (ratelslangen enz), het racisme, over religieuse activiteiten ed meer.
Hierna bezoek ik Chaco pueblo. Dit is niet 1 pueblo maar een heel centrum dat haar bloeiperiode tussen 850 en 1150 had. Deze pueblos zijn soms 5 verdiepingen hoog en bevatten honderden kamers en tempels. Pueblo Bonito was het grootste gebouw in de VS tot de uitvinding van staal en de gebouwen die hier mee opgericht werden. Dit was tot 1898.
Deze pueblos zijn verlaten sinds 1200 en zijn dus vooral ruines en worden beheerd door de overheid. Men is dus niet uit op je geld en men geeft goede uitleg. Er is zelfs een gratis tour door vrijwilligers die uitstekend is. Het was een zeer groot en sterke centrum met handelsconnecties tot minimum centraal Mexico. Men vond hier immers (overblijfselen van )papegaaien en ook chocolade.
Het landschap is hier highdesert (ca 2ooom) met hoge mesas of plataus (2500m). Ik maak meerdere wandelingen op die plateaus en de uitzichten zijn fenomenaal. Vooral als je die pueblos beneden je ziet liggen krijg je een indruk van hun omvang. Het is ook een zeer droge en dus zeer verlaten streek maar het bevalt me zo goed dat ik zo lang blijf als ik kan met mijn voedselvoorraad. Ik heb op het einde niets meer over en bereik net op tijd een winkel.
Ik word op de terugrit die 3okm over een zandweg gaat enorm gehinderd door een felle wind en een storm met bliksem, donder, sneeuw en hagel. Ik word gedwongen om mijn tentje vlak langs de weg op te zetten en ben smorgens wat ondergesneeuwd. Het water in mijn fles is ook gedeeltelijk bevroren. Gelukkig warmt het overdag snel op en verdwijnt de sneeuw. Door de eeuwige wind zie ik ook de stofwervelwinden en de hooiballen die je altijd in de films ziet al zijn ze in werkelijkheid niet zo groot.
Ik bezoek ook nog Acoma pueblo waarvan men zegt dat het de langst continu bewoonde pueblo is. Dit gebouwd op een mesa en heeft prachtige uitzichten. Je mag er niet vrij rondwandelen en moet de tour nemen maar die is niet zo goed. Je krijgt wel voldoende tijd om lokale kunst of brood te kopen.
De pueblo heeft geen water, elektriciteit enz. Overal zie je WChokjes staan. Na enige moeite verneem ik dat er minder dan 50 mensen continu wonen. De meesten zijn verhuisd naar moderne dorpjes. De mensen die er wonen, zijn allemaal tewerkgesteld door de pueblo en ik denk dat ze hier moeten wonen zodat men kan zeggen dat het continu bewoond is.
Ik neem de oude trap naar beneden en die is zo steil dat ik soms moeite heb om er veilig door te komen. Ik vraag me af hoe de Spanjaarden deze pueblo hebben kunnen veroveren. Je moet met 2 mannen maar stenen gooien en elke vijand kan gedood worden. Het beste wapen dat de Spanjaarden hadden waren hun paarden. Totaal onbekend in Noord-Amerika voor hun komst en dus heel angstaanjagend maar die kun je op deze trap niet gebruiken.
De gids vertelt wel enkele verhalen over hoe de overheid hun behandelt heeft gedurende de laatste eeuwen. (Spaans en Amerikaans).
Door de hoogte en door de locatie wordt deze pueblo ook de Skycity genoemd. Deze naam is perfect en ik geniet enorm van de uitzichten hier.
Op zaterdag, 18 april bereik ik Albuquerque waar ik 3 dagen blijf. Ik kan genieten van goede live muziek met enkele CSleden. Zie ook de pueblo museum maar omdat het prive is zijn er meer giftshops dan museum. Die zondag zijn er wel Indiaanse dansen waar ik van geniet.
Zo dit was het voor deze keer.
Ik moet zeggen dat het voor mij soms raar was om over de koude en sneeuw te praten terwijl ik ondertussen een hittegolf tot 40gr C heb meegemaakt. Ik ben nu in de tropische golf regio met hogere temperaturen en hoge vochtigheidsgraad.
Hier (in New Orleans) zegt men dat men nu koud weer heeft. Het is slechts 25 a 30 gr overdag.
sNachts is het hier nog warmer dan overdag in Belgie.
Groeten van het "koude" New Orleans.
Eindelijk heb ik nog eens de tijd en goesting gevonden om een bericht te publiceren. Het gaat over de periode van 24 maart tot 20 april waarin ik van Tucson (arizona) via de Gila cliff dwellings en de Zuni, Chaco en Acoma pueblos naar Albuquerque fiets.
Totale afstand : 22 601km
Op dinsdag 24 maart verlaat ik Tucson om naar het Saquaro NP te fietsen dat juist buiten de stad ligt. Saquaros zijn de heel grote cactussen die hier groeien maar die ook over heel Baja California groeien en ik heb er dus al bijna 2 maanden in gefietst. Waarom nu naar het park gaan? Ik wil wel eens een lange wandeling met overnachting in die woestijn maken. Nu blijkt echter dat men dit fel afraadt omdat men niet kan garanderen of mijn fiets en tassen er nog zullen zijn als ik terugkom. Door de aanwezigheid van de stad is hier wel wat criminaliteit. Ik was door de hitte al niet zo goed gemotiveerd dus doe het niet. Ik maak wel 2x een wandeling van een halve dag. Ik zie nu hoe prachtig het is (men maakt natuurlijk van de mooiste stukken woestijn een natuurpark) en heb spijt dat ik niet de grotere wandeling gedaan heb. Het valt me op dat hier waar er geen veeteelt of zo en de planten dus niet opgegeten worden dat een zeer grote varieteit is en ook veel leven,
Ik heb smorgens mijn baard en haar laten knippen en als gevolg heb ik nu wat zonnebrand . Ik moet zonnecreme smeren op mijn hoofd dus je begrijpt dat dat een smerige boel wordt.
De volgende dagen fiets ik door de Catalina Mountains die prachtig zijn en ook door enkele Apache reservaten. Helaas zijn de museums hier gesloten als ik arriveer maar heb wel enkele korte gesprekken met de Apaches.
Op zondag, 29 maart, bereik ik Silver City (New Mexico). Dit is een stadje met enige historische betekenis. (oa Billy the kid groeide hier op en ontsnapte voor de eerste keer uit de gevangenis).
Ik ben geinteresseerd in de geschiedenis van de Indianen en had gehoord dat Arizona en New Mexico daar voor gekend zijn. Men had me echter niet verteld dat dit in het noorden van de staten is en ik ben hier in het zuiden. Van Silver City neem ik een 4 daagse zij-uitstap naar de Gilla Clif dwellings. Dit zijn natuurlijke grotten waar de Mogollon stam enkele woningen hebben gebouwd. Het rare is dat ze die na 30 jaar al verlaten hebben. (ca 13oo). Waarom is totaal onbekend. Men weet wel dat er toen een grote droogte was en vele stammen zijn toen verhuisd. Men weet ook niet waar ze naartoe zijn gegaan. Compleet vernietigd door vijandige stammen of door de droogte of geintegreerd in andere stam(men)? Het is leuk om daarover te speculeren.
Ook leuk is om 700 jaar oude maiskolven te zien. Door het droge klimaat zijn al die tijd bewaard gebleven.
Ik maak hier ook een lange 1daagse wandeling. Ik ben hier op grote hoogte 6230 ft of bijna 2000m en voor de komende weken is dit het minimum. Het geeft prachtige uitzichten maar het is ook koud en juist nu komt er een koufront over. Overdag is het goed te doen maar snachts droppen de temperaturen tot -8,6 gr C. Dat is voor mij veel te koud om aangenaam te zijn. Op de camping zitten we allemaal rond het kampvuur en maken het zo gezellig. Hier ontmoet ik een vrouw van Antwerpen die hier woont en werkt en met een Spanjaard getrouwd is. Het is raar om de kinderen de drie talen door elkaar te horen gebruiken. Ik dacht eerst dat ik me vergist had toen ik Nederlands hoorde. De zin werd immers dadelijk gevolgd door iets in het Spaans.
Hier heeft men gelukkig ook wel 1 heel fijn ding nl hot springs. Na drie koude nachten kan ik smorgens na een korte wandeling er in gaan liggen. Er zijn meerdere poelen en sommigen zijn zo heet dat ik er niet in kan liggen. Ik kan wel afkoelen in de rivier maar die is dan weer veel te koud. Het enige slechte is dat ik 2x door die ijskoude rivier moet waden om er te geraken en dus ook op de terugweg. Als gevolg zijn mijn voeten bijna bevroren als ik terug ben aan mijn fietsje.
Het bevalt me zo goed dat ik besluit om nog verder naar het noorden te fietsen om enkele oude pueblos van de Anasazi stammen te bezoeken. Hierdoor zal ik echter in de bergen of highdesert blijven en zal het voortdurende koud hebben als wordt het niet meer zo erg.
Terug in Silver City neem ik een rustdag en wordt door Dominique uitgenodigd om naar een toneelstuk (musical) te gaan. Het stuk noemt Fidler on the roof of violist op het dak en het is prachtig.
In de bib geraak ik in gesprek met een vrijwilliger die geinteresseerd is in fietsen en krijg 2 boeken mee om tijdens mijn tocht te lezen.
Ik fiets nogmaals over de continental divide op een hoogte van 8550 ft of 2500m. Veel van de huizen hier zijn niet de grote Amerikaanse maar kleine houten huisjes die fel op die van Zwitserland lijken. Ik kampeer hier in de sneeuw en verlies ook mijn handvat van mijn pan en kastrol. Ik had het buiten laten liggen om te drogen maar een of ander dier heeft het meegenomen. De volgende dagen is het koken wat moeilijker en ik verbrand me bijna maar het is ook heel belangrijk om toch warm voedsel binnen te krijgen.
Wat ik normaal doe is vb ik kook de spaghetti en als het klaar is doe ik het vuur uit en voeg er de saus uit pot bij. De kokende pasta en koude saus geeft samen een aangename warme maaltijd. Hier in de koude is het echter al koud voor ik het kan opeten en dus laat ik het vuurtje branden terwijl ik eet zodat alles warm is. Het is de eerste keer dat ik dat moet doen.
Op woensdag, 8 april, bereik ik de Zuni pueblo. Dit is een die nog altijd bewoond is en gebruikt voor religeuse ceremonies. Het is ook een ontgoocheling. Het dient enkel om geld van de toeristen te nemen. Zo weet ik binnen 5 minuten waar alle winkels zijn om hun bekende kunst te kopen maar de museums of uitleg over kultuur is heel wat moeilijker. Omdat er nu religieuse dansen zijn, is het museum en missie gesloten. Ik weet achteraf niet veel meer en ben hierdoor teleurgesteld. Dit zal zich nog enkele malen herhalen. Het blijkt dat de Nativ Americans heel beschermend zijn over hun cultuur en bijna niets doorgeven. Ons geld is wel goed genoeg. Je moet vb een fotovergunning kopen om van eender wat een foto te mogen maken.
In deze streek blijf ik ook bij Amelie een CSlid en kan via haar vriend het wolfsantuary bezoeken. Officieel mag men geen wolven als huisdieren houden maar als je die kruist met honden mag het wel. Dit worden dan meestal wel niet lieve huisdieren. Wolven hebben een zeer sterke territoriumdrift en zijn strikt georganiseerd in hogere en lagere sociale posities en kunnen heel dominant en agressief zijn. Dit sanctuary wil deze "huisdieren" beschermen en wordt bijna volledig gerund door vrijwilligers. Je kunt hier een soort van stages doen van minimaal 3 maanden en zo veel leren. Ik mag helpen voederen en zo verder. Wolven hebben in de natuur meestal weinig tijd om te eten en veelal is er ook te weinig eten zodus schrokken ze alles zo snel mogelijk binnen. Ik heb hele kippebillen over het hek gegooid. Meestal raken die de grond zelfs niet (hoe ik ook mijn best deed) en zijn binnen 2 seconden verorberd. Ik kan deze dagen goed eten maar dit is toch ver boven mijn capaciteiten.
De website voor de geinteresseerden is : www.wildspiritwolfsanctuary.org
In Grants ontmoet ik Jeane die me voor Pasen meeneemt naar een familiefeest. Het blijkt een familie te zijn met Europese (frans) en Indiaanse (Cherokee, Osage) afkomst. Het wordt een leuke dag. Ze vertellen over het leven hier (ratelslangen enz), het racisme, over religieuse activiteiten ed meer.
Hierna bezoek ik Chaco pueblo. Dit is niet 1 pueblo maar een heel centrum dat haar bloeiperiode tussen 850 en 1150 had. Deze pueblos zijn soms 5 verdiepingen hoog en bevatten honderden kamers en tempels. Pueblo Bonito was het grootste gebouw in de VS tot de uitvinding van staal en de gebouwen die hier mee opgericht werden. Dit was tot 1898.
Deze pueblos zijn verlaten sinds 1200 en zijn dus vooral ruines en worden beheerd door de overheid. Men is dus niet uit op je geld en men geeft goede uitleg. Er is zelfs een gratis tour door vrijwilligers die uitstekend is. Het was een zeer groot en sterke centrum met handelsconnecties tot minimum centraal Mexico. Men vond hier immers (overblijfselen van )papegaaien en ook chocolade.
Het landschap is hier highdesert (ca 2ooom) met hoge mesas of plataus (2500m). Ik maak meerdere wandelingen op die plateaus en de uitzichten zijn fenomenaal. Vooral als je die pueblos beneden je ziet liggen krijg je een indruk van hun omvang. Het is ook een zeer droge en dus zeer verlaten streek maar het bevalt me zo goed dat ik zo lang blijf als ik kan met mijn voedselvoorraad. Ik heb op het einde niets meer over en bereik net op tijd een winkel.
Ik word op de terugrit die 3okm over een zandweg gaat enorm gehinderd door een felle wind en een storm met bliksem, donder, sneeuw en hagel. Ik word gedwongen om mijn tentje vlak langs de weg op te zetten en ben smorgens wat ondergesneeuwd. Het water in mijn fles is ook gedeeltelijk bevroren. Gelukkig warmt het overdag snel op en verdwijnt de sneeuw. Door de eeuwige wind zie ik ook de stofwervelwinden en de hooiballen die je altijd in de films ziet al zijn ze in werkelijkheid niet zo groot.
Ik bezoek ook nog Acoma pueblo waarvan men zegt dat het de langst continu bewoonde pueblo is. Dit gebouwd op een mesa en heeft prachtige uitzichten. Je mag er niet vrij rondwandelen en moet de tour nemen maar die is niet zo goed. Je krijgt wel voldoende tijd om lokale kunst of brood te kopen.
De pueblo heeft geen water, elektriciteit enz. Overal zie je WChokjes staan. Na enige moeite verneem ik dat er minder dan 50 mensen continu wonen. De meesten zijn verhuisd naar moderne dorpjes. De mensen die er wonen, zijn allemaal tewerkgesteld door de pueblo en ik denk dat ze hier moeten wonen zodat men kan zeggen dat het continu bewoond is.
Ik neem de oude trap naar beneden en die is zo steil dat ik soms moeite heb om er veilig door te komen. Ik vraag me af hoe de Spanjaarden deze pueblo hebben kunnen veroveren. Je moet met 2 mannen maar stenen gooien en elke vijand kan gedood worden. Het beste wapen dat de Spanjaarden hadden waren hun paarden. Totaal onbekend in Noord-Amerika voor hun komst en dus heel angstaanjagend maar die kun je op deze trap niet gebruiken.
De gids vertelt wel enkele verhalen over hoe de overheid hun behandelt heeft gedurende de laatste eeuwen. (Spaans en Amerikaans).
Door de hoogte en door de locatie wordt deze pueblo ook de Skycity genoemd. Deze naam is perfect en ik geniet enorm van de uitzichten hier.
Op zaterdag, 18 april bereik ik Albuquerque waar ik 3 dagen blijf. Ik kan genieten van goede live muziek met enkele CSleden. Zie ook de pueblo museum maar omdat het prive is zijn er meer giftshops dan museum. Die zondag zijn er wel Indiaanse dansen waar ik van geniet.
Zo dit was het voor deze keer.
Ik moet zeggen dat het voor mij soms raar was om over de koude en sneeuw te praten terwijl ik ondertussen een hittegolf tot 40gr C heb meegemaakt. Ik ben nu in de tropische golf regio met hogere temperaturen en hoge vochtigheidsgraad.
Hier (in New Orleans) zegt men dat men nu koud weer heeft. Het is slechts 25 a 30 gr overdag.
sNachts is het hier nog warmer dan overdag in Belgie.
Groeten van het "koude" New Orleans.
vrijdag 10 april 2009
boeken en citaten
boeken
-Desert Solitaire
-Dawn the River : Edward Abbey
-A history of the south-west. : Thomas E Sheridan
A band and its people.
-A sand county Almanac : Aldo Leopold
-The atlas of the nortamerican exploration : William H Gaitzmanz
from the norse voyagers to the race of the pole : Glynder Williams
-A Zuni Atlas : TJ Ferguson en E Richard Hart
-Poisonwood Bible : Barbara Kingsolver
-In to the wild : Jon Karkauer
-In to thin air
-A walk across america : Peter Jenkins
-A walk west
-Guns, germs and steel
citaties :
Everything is perfect coming from the hands of the creator, everything degenerates in the hands of man. (Rousseau Emilie, 1762)
The earth does not belong to man, man belongs to the Earth. All things are connected like the blood that unites all. Man did not weave the web of life. He is mirely a strand in it. Whatever
he does to the web, he does to himself.
(chief Seattle, Suquamisch 1854)
-Desert Solitaire
-Dawn the River : Edward Abbey
-A history of the south-west. : Thomas E Sheridan
A band and its people.
-A sand county Almanac : Aldo Leopold
-The atlas of the nortamerican exploration : William H Gaitzmanz
from the norse voyagers to the race of the pole : Glynder Williams
-A Zuni Atlas : TJ Ferguson en E Richard Hart
-Poisonwood Bible : Barbara Kingsolver
-In to the wild : Jon Karkauer
-In to thin air
-A walk across america : Peter Jenkins
-A walk west
-Guns, germs and steel
citaties :
Everything is perfect coming from the hands of the creator, everything degenerates in the hands of man. (Rousseau Emilie, 1762)
The earth does not belong to man, man belongs to the Earth. All things are connected like the blood that unites all. Man did not weave the web of life. He is mirely a strand in it. Whatever
he does to the web, he does to himself.
(chief Seattle, Suquamisch 1854)
maandag 23 maart 2009
Mexico : Baja California -Sonora -Tucson
Hello everybody,
Finally an other update about my travels. This time in Mexico. My route was San Diego-La Paz-San Jose Del Cabo -La paz - ferry to Topolobampo-Hermosillo- bordercrossing at Naco - Tombstone -Tucson.
Total cycling distance : 20 651 km or 12 906 miles.
On wednesday, february 11th, I left San Diego and crossed the border at Tujiana. Several people told me it was very dangerous in Mexico because of all the violence. This violence however is between the drugs gangs and the police. It is never targeted at the tourists.
I did take some precautions and arranged to stay with hosts from WS the first 2 days in Mexico.
There was only 1 slight problem : I misestamated the distance to the first host and so was forced to cycle in the dark but that is not hard for me because I do all the time back home.
Larry, in Puenta Nova, was very generous and made some fine pancakes for me.
The first 2 days was cycling on the pacific ocean in an area that is good for farming. I even had some rain here.
Than I had to cycle through the sonora desert. Dry and dusty, comfortable during day but cold when the sun was under. I had allmost freezing temperatures here.
On tuesday, february 17th, I crossed the 28 th parralel and there is something funny with it. Here the climate changes quickly. It remains the desert but it gets much hotter. 35 degr C or about 100 F during day and 15 C or 60 F during nigth. In a few days I changed from camping with tent and clothing in just sleeping outside with my sleeping bag. This parrallel is near the town of Guerrero Negro. There is a saltwinning factory and this is the only industry I saw in more than a week.
A bit further I had to cross the peninsula and arrived at San Ignacio, an oase in the desert. There was a river, hundreds of palmtree. I almost swum here but was not convinced if it was aloud.
Here I saw my first spanish mission in Mexico. My guide said it was old and high but most of the missions turned out to be younger and smaller than the average church back home. Some were very beautifull but all in all a bit disappointing to me. I do realise now how spoiled I am by having so many 4 or 5 centuries old houses and churches in flanders.
I did enjoy the plaza in San Ignacio. Finally some good shade. By crossing the peninsula I reached the Sea of Cortez where there are many beautifull beaches.
On friday, february 20th, I met three cycling brothers from Michigan. We cycle together for half a day till Mulege where I take a restday with Bill from WS. They go on. Andrews website is www.lifebybike.blogspot.com
We think we see the mission here but it turns out to be the catholic church. The mission is at the other side of the town.
Loreto is also a beautifull town and the former capital. You see it on the many tourists but also on the plaza, the malecon,..... I see a lot of pelicans here and I am amased but how the torpedo themself in the sea to cath some fish.
Some small villages feel more like american towns because of all the snowbirds or retired people who pass the winter here. In summertime when it gets hotmost of them go back to the USA.
On tuesday, february 24th, my day startsfine. I camped at a beach and last night I had a nice swim. In the morning a do a fine hike to a nearby hill with an scenic view. Now I am late to cycle up a long and steep hill and it is here that I have 2 flats wich is no fun to repare in the heat.
On several days I drink 5 L water and 1L of coca cola.
In Ciudad Constitucion I met Jason and 2 of his friends. I met Jason 3 months earlier in California while we were cycling near Joshua Three NP.
He tells me that the brothers just left town. They leave also but a few hours later we all meet again on the only shop in a small village. We end up camping together and here emancipation is 100%. Jesse, the only girl in the group, has a flat tyre and starts reparing it. The 6 guys sit together and talk a bit. Even the 3 bikemecanics do not help.
The next day, thursday, I cycle with the 3 brothers and it is so much fun that I will stay with them till march 5th. We cycle to La Paz where we have a restday. I stay with Laura from CS. She is so nico to cook a bit for me. A salad with cactus. Cactus is not meant to be eaten raw but cooked it is very tasteful.
Laura shows us the town and we end up in a nightclub. Something I havent done in 8 years or so.
I enjoy La Paz with its malecon, plaza where I see a performance from dancers and some live music. The second evening we go bowling and we all have a good time. I end up second only a few point less than David.
We decide to make a loop to San Jose del Cabo. It turns out to be beautifull but also very turistic. It is a famous spot for the springbreak.
We camp several times on beaches and swim in the sea. The sea of cortez is no problem but the pacific ocean has very strong currents and tides but we enjoy the power of the waves. We also camp on a patio from an abandend hotel. Because of the worldwide crisis we can see a lot of empty houses or houses who are not finished.
Since I cycled with the brothers I have a siesta everyday. We do not cycle between noon and 4pm.
It may look strange that we meet up but there is basicly only 1 road on Baja that goes north-south.
In a small village we see a zoo. I see my first ratlesnake here and do not mind it is not in the wild. I do regret to see the lion and tiger who are in cages that are too small for them.
On march 5th, we are back in La Paz and here Andrew leave us to take the ferry to Mazatlan to cycle from there directly to Texas and the east coast. I stay with David and Marc. We take the ferry to Topolobampo and will cycle north to Tucson.
First we have a good time in La Paz cooking together and also Laura is joining us.
Laura, thank you for hosting me and showing us La Paz and a good time.
To answer some questions I received : yes, mexico is cheap. I had a breakfast (eggs and bacon) with coffee for less than 3 euros. I could let my laundry do for 2,5 euros.
I eat some taco : tescado (fish) and camecones (shrimp) wich are very good and Baja is known for this.
I had also chilaquiles wich I did not like so much but the Papa rellena (a baked potato wich cheese) wich David had is superbe.
I loved the desert with the Saquaro but can understand that some people think it is boring.
From saturday, march 7th, to thursday, march 12th, we cycle from Topolobampo to Hermosillio. This is fertile land with farming but boring to me and with more traffic. We do make a side trip to San Carlos, a famous turistic spot on the sea where we have a good time swimming and drinking some tequila.
In Hermosillio we meet a journalist wich makes an article about us with a picture. It is also online on www.elimparcial.com on friday march 13th.
If anyone can copy it and send it to me I will very much appreciate this.
From Hermosillio we cycle through the mountains to Nica where we cross the border. This is a small HW where we enjoy the scenery and have no traffic. We do have some rain ans see a big storm in the distance on saturday. The next day we have to cross 4 creeks where there are no bridges. It gives us some nice pictures.
So this was Mexico.
greetings,
nico
Finally an other update about my travels. This time in Mexico. My route was San Diego-La Paz-San Jose Del Cabo -La paz - ferry to Topolobampo-Hermosillo- bordercrossing at Naco - Tombstone -Tucson.
Total cycling distance : 20 651 km or 12 906 miles.
On wednesday, february 11th, I left San Diego and crossed the border at Tujiana. Several people told me it was very dangerous in Mexico because of all the violence. This violence however is between the drugs gangs and the police. It is never targeted at the tourists.
I did take some precautions and arranged to stay with hosts from WS the first 2 days in Mexico.
There was only 1 slight problem : I misestamated the distance to the first host and so was forced to cycle in the dark but that is not hard for me because I do all the time back home.
Larry, in Puenta Nova, was very generous and made some fine pancakes for me.
The first 2 days was cycling on the pacific ocean in an area that is good for farming. I even had some rain here.
Than I had to cycle through the sonora desert. Dry and dusty, comfortable during day but cold when the sun was under. I had allmost freezing temperatures here.
On tuesday, february 17th, I crossed the 28 th parralel and there is something funny with it. Here the climate changes quickly. It remains the desert but it gets much hotter. 35 degr C or about 100 F during day and 15 C or 60 F during nigth. In a few days I changed from camping with tent and clothing in just sleeping outside with my sleeping bag. This parrallel is near the town of Guerrero Negro. There is a saltwinning factory and this is the only industry I saw in more than a week.
A bit further I had to cross the peninsula and arrived at San Ignacio, an oase in the desert. There was a river, hundreds of palmtree. I almost swum here but was not convinced if it was aloud.
Here I saw my first spanish mission in Mexico. My guide said it was old and high but most of the missions turned out to be younger and smaller than the average church back home. Some were very beautifull but all in all a bit disappointing to me. I do realise now how spoiled I am by having so many 4 or 5 centuries old houses and churches in flanders.
I did enjoy the plaza in San Ignacio. Finally some good shade. By crossing the peninsula I reached the Sea of Cortez where there are many beautifull beaches.
On friday, february 20th, I met three cycling brothers from Michigan. We cycle together for half a day till Mulege where I take a restday with Bill from WS. They go on. Andrews website is www.lifebybike.blogspot.com
We think we see the mission here but it turns out to be the catholic church. The mission is at the other side of the town.
Loreto is also a beautifull town and the former capital. You see it on the many tourists but also on the plaza, the malecon,..... I see a lot of pelicans here and I am amased but how the torpedo themself in the sea to cath some fish.
Some small villages feel more like american towns because of all the snowbirds or retired people who pass the winter here. In summertime when it gets hotmost of them go back to the USA.
On tuesday, february 24th, my day startsfine. I camped at a beach and last night I had a nice swim. In the morning a do a fine hike to a nearby hill with an scenic view. Now I am late to cycle up a long and steep hill and it is here that I have 2 flats wich is no fun to repare in the heat.
On several days I drink 5 L water and 1L of coca cola.
In Ciudad Constitucion I met Jason and 2 of his friends. I met Jason 3 months earlier in California while we were cycling near Joshua Three NP.
He tells me that the brothers just left town. They leave also but a few hours later we all meet again on the only shop in a small village. We end up camping together and here emancipation is 100%. Jesse, the only girl in the group, has a flat tyre and starts reparing it. The 6 guys sit together and talk a bit. Even the 3 bikemecanics do not help.
The next day, thursday, I cycle with the 3 brothers and it is so much fun that I will stay with them till march 5th. We cycle to La Paz where we have a restday. I stay with Laura from CS. She is so nico to cook a bit for me. A salad with cactus. Cactus is not meant to be eaten raw but cooked it is very tasteful.
Laura shows us the town and we end up in a nightclub. Something I havent done in 8 years or so.
I enjoy La Paz with its malecon, plaza where I see a performance from dancers and some live music. The second evening we go bowling and we all have a good time. I end up second only a few point less than David.
We decide to make a loop to San Jose del Cabo. It turns out to be beautifull but also very turistic. It is a famous spot for the springbreak.
We camp several times on beaches and swim in the sea. The sea of cortez is no problem but the pacific ocean has very strong currents and tides but we enjoy the power of the waves. We also camp on a patio from an abandend hotel. Because of the worldwide crisis we can see a lot of empty houses or houses who are not finished.
Since I cycled with the brothers I have a siesta everyday. We do not cycle between noon and 4pm.
It may look strange that we meet up but there is basicly only 1 road on Baja that goes north-south.
In a small village we see a zoo. I see my first ratlesnake here and do not mind it is not in the wild. I do regret to see the lion and tiger who are in cages that are too small for them.
On march 5th, we are back in La Paz and here Andrew leave us to take the ferry to Mazatlan to cycle from there directly to Texas and the east coast. I stay with David and Marc. We take the ferry to Topolobampo and will cycle north to Tucson.
First we have a good time in La Paz cooking together and also Laura is joining us.
Laura, thank you for hosting me and showing us La Paz and a good time.
To answer some questions I received : yes, mexico is cheap. I had a breakfast (eggs and bacon) with coffee for less than 3 euros. I could let my laundry do for 2,5 euros.
I eat some taco : tescado (fish) and camecones (shrimp) wich are very good and Baja is known for this.
I had also chilaquiles wich I did not like so much but the Papa rellena (a baked potato wich cheese) wich David had is superbe.
I loved the desert with the Saquaro but can understand that some people think it is boring.
From saturday, march 7th, to thursday, march 12th, we cycle from Topolobampo to Hermosillio. This is fertile land with farming but boring to me and with more traffic. We do make a side trip to San Carlos, a famous turistic spot on the sea where we have a good time swimming and drinking some tequila.
In Hermosillio we meet a journalist wich makes an article about us with a picture. It is also online on www.elimparcial.com on friday march 13th.
If anyone can copy it and send it to me I will very much appreciate this.
From Hermosillio we cycle through the mountains to Nica where we cross the border. This is a small HW where we enjoy the scenery and have no traffic. We do have some rain ans see a big storm in the distance on saturday. The next day we have to cross 4 creeks where there are no bridges. It gives us some nice pictures.
So this was Mexico.
greetings,
nico
zondag 22 maart 2009
mexico : baja california-Hermosillo -Tucson (VS)
Dag allemaal,
Het volgende verslag gaat over het Mexicaanse schiereiland Baja California en de terugrit over het Mexicaanse vasteland naar Tucson.
Tot afstand is nu : 20 651 km
Op woensdag, 11 februari, verlaat ik San Diego en fiets naar het zuiden. Hier in de US is er veel slecht nieuws te horen over Mexico. Er is veel geweld en meerdere mensen raden me af om er te fietsen maar geen van deze mensen is er geweest. Enkele fietsers die er zijn, zeggen allemaal dat het veilig is.
Er is inderdaad geweld maar dit is tussen de verschillende drugskartels die onderling vechten voor de controle over de weinige open grensposten die er nog zijn. De VS hebben immers de grenscontrole fel verscherpt om het illegaal passeren van de grens te controleren.
Zelf neem ik mijn voorzorgen en beslis om de eerste 2 nachten niet te kamperen maar bij mensen te logeren. Ik onderschat wel de afstand naar mijn eerste gastheer en moet een uurtje in het donker fietsen wat ook geen problemen oplevert.
Larry komt me zelfs halen aan het naftstation en kookt voor me. Hij woont op een kleine heuven en heeft een geweldig uitzicht op de bergen en de zee.
Ik merk wel snel dat ik in een armer land ben. Er zijn weinig WC's en geen enkel heeft WCpapier dus dat heb je maar beter zelf bij. Ook is het kraanwater niet veilig om te drinken en je moet dus drinkwater kopen. De rijstijl is ook anders en is wat agressiever maar de bestuurders zijn hier wel gewend aan fietsers en kijken ervoor uit. Dat kon ik in de VS niet altijd zeggen.
De eerste 2 dagen blijf ik kort bij de kust (pacific oceaan) en is er wat industrie en landbouw maar dan kom ik in de sonora woestijn terecht. Kleine dorpjes ver van elkaar met wat wegrestaurantjes er tussen. Veel stof. Het is meestal vrij warm overdag (20 a 25gr C) maar de temperatuur daalt fel als de zon onder is. Soms zelfs tot kort bij vriestemperatuur.
Dit is waar de saquaro cactus goed groeit en dus talrijk is. Ik vind het een heel mooi landschap maar kan begrijpen dat sommigen dit eentonig vinden. Juist voor ik de woestijn bereik, heb ik nog wat regen snachts.
Alles is hier goedkoop : een ontbijt met spek en eieren en een paar tassen koffie is maar 3 euro.
Op 28 gr NB is er de stad Guerrero Negro en hier is iets speciaal. Dit is de grens tussen 2 klimaatzones (waarom weet ik niet) maar op 2 dagen gaat de temperatuur met meer dan 10 gr C omhoog. Overdag is het nu geregeld 35 gr C en snachts gemiddeld 15gr. Dit is natuurlijk wel wat afhankelijk van de hoogte waar ik ben. (ik moet enkele hoogteplateaus over). Al snel zet ik enkel mijn binnententje op en daarna doe ik zelfs dat niet meer. Ik slaap gewoon op mijn matje en met een slaapzak. Het rare is dat ik heel wat Mexicanen zie die met truien of jassen rondlopen omdat dit koud weer is??????????????????????????
In Guerrero Negro is er ook een zoutwinningsfabriek en dit is de enige vorm van indurstrie die ik zie in een week. Er is ook een boerderij die cactussen kweekt. Voor de rest zijn er grote veeboerderijen maar omdat het land zo weinig vruchtbaar is, zijn naar Belgische normen maar heel weinig koeien die er rond lopen. Soms zie ik meer dan 10km enkel omheining en geen vee.
Na een week van dit bereik ik San Ignacio, een oase in het midden van deze woestijn en een hele verademing. Er zijn honderden palmbomen enz. Geweldig om nog eens wat groen te zien. Ook is hier de eerste van de Spaanse missies die hier heel beroemd zijn. Er wordt beweerd dat het grote en oude gebouwen zijn maar gemiddeld genomen zijn ze kleiner en jonger dan de gemiddelde kerk bij ons. De meeste zijn gesticht in eerste helft van de 19de eeuw. 50 jaar zijn ze verlaten omdat de oorspronkelijke bewoners (ook Indianen genoemd) voor ca 80% zijn gestorven door oorlogen en vooral voor hun vreemde westerse ziekten zoals pokken en syphilis.
Ik kruis nu het schiereiland en fiets langs de zee van Cortez.
Op vrijdag, 2 februari, ontmoet ik de Yapp broers. Het zijn drie broers van Michigan die van San Francisco naar het zuiden fietsen. We fietsen een halve dag samen maar ik neem een rustdag in Mulege terwijl zij verder gaan. Mulege is ook een oase waar we de missie bezoeken. Later verneem ik dat dit niet de missie is maar de grote katholieke kerk. De missie is aan de andere kant van het dorp.
De volgende dagen zal ik veel prachtige stranden zien met palapa's : hutjes met daken van palmbladeren. Vele amerikanen komen hier overwinteren. Sommigen met hun RV's (mobilhomes). Deze gaan terug naar de VS als het zomer en dus te heet wordt. Anderen wonen hier definitief of hebben er winterhuisjes. Ze hebben soms hele dorpjes overgenomen en deze dorpjes worden gringo dorpen genoemd.
In Loreto, de vroegere hoofdstad van Baja California, is er een mooie malecon of dijk langs de zee van Cortez. Ik zie vele pelikanen in de haven en als er een bootje binnenkomt, gaan ze vissen en het is een fantastisch zicht zoals ze in de zee duiken.
Op dinsdag, 24 feb, heb ik een pechdag. Ik rij 2x plat op een wel heel lange felle bergop. De eerste maal vind ik nog schaduw maar de tweede maal is het direct in de felle zon op het heetst van de dag. Ik vloek wat maar stop hier al snel mee omdat het te vermoeiend is in deze hitte.
Ik drink tot 5 liter water en 1 liter cola op een dag op toch maar voldoende vocht op te nemen.
De volgende dag ontmoet ik Jason, een fietser die ik 3 maanden geleden, al eens tegen kwam in California juist voor Joshua Three NP. Hij is nu vergezeld van 2 andere fietsers. Ik wist dat ze in de buurt waren omdat we allemaal een Duitse fietser tegen kwamen die van Argentinie naar Alaska aan het fietsen is. Jason is een paar dagen ziek geweest maar is nu beter. Helaas verlaten ze juist de stad als ik arriveer. Van hen verneem ik ook dat de 3 broers juist de stad verlaten hebben.
Laat in de namiddag komen we echter allemaal samen aan een winkeltje in een klein dorpje. De enige plaats met koud water en schaduw voor de eerste 40km. Jessie heeft ook een lekke band die hier gerepareerd wordt.
Ze vertrekken iets voor mij maar ik haal ze in als een kampplaats vinden. Jessie heeft weer een lekke band en geen reserve meer. Nu gebeurt er iets gek. Terwijl het meisje haar band en fiets repareert, zitten wij (6 mannen waarbij 3 fietsmecaniekers) gewoon wat te keuvelen. Emancipatie is hier volledig dunkt me.
De volgende dag fiets ik met de drie broers Andrew, David en Mark verder. Ik zal bij hen blijven tot La Paz op 5 maart. Hier neemt Andrew een andere route dan ons en David, Mark en ik zullen samen fietsen tot hier in Tucson waar onze wegen ook splitsen.
Het is ook vanaf hier dat we siestas houden. Er wordt niet gefietst en eigenlijk wordt er niets gedaan buiten eten en drinken tussen 12 en 15 of zelfs 16u.
Vrijdag, 27 feb, bereiken we La Paz waar we een rustdag houden. Ik logeer bij Laura die wat voor me kookt. Cactus, rauw smaakt het echt niet maar gekookt is het wel lekker.
s Avonds gaan we allemaal uiteten en nemen typische Mexicaanse gerechten. Ik heb chilaquiles wat me echt niet smaakt. Papa rellena van David is fantastisch. De Tomalles zijn ook goed. Alles wordt doorgespoeld met margarita.
Later belanden we in een nachtclub waar we gratis kunnen drinken tot middernacht. Er wordt even gediscussieerd of we bier of rum met cola willen drinken. Ik eindig de discussie door voor iedereen beiden te bestellen. Dit wordt nog enkele keren herhaald voor middernacht waarna we de club verlaten en gaan slapen. Het is zeker 8 jaar geleden dat ik nog eens in een nachtclub ben beland. Niet echt mijn stijl en niet veel verschillend met wat ik thuis zag.
Ik vind La Paz wel een leuke stad : er is een plaza, malecon, haven, strand (waar overdag niemand is maar s avonds wel), missie en vooral een heel gemoedelijk sfeertje.
Op onze rustdag zie ik nog Mexicaanse danseressen optreden op de plaza met wat live muziek.
We besluiten om nog een lus te fietsen naar San Lucas en San Jose del Cabo. Een zeer mooie maar ook zeer toeristische streek die zeer gekend is in de VS voor de springbreak. We vinden enkele mooie kampeerplekken en zwemmen regelmatig in de zee. Ook savonds als het donker is.
Er zijn enkele oude en grotendeels verlaten mijnstadjes zoals El Triumfo en San Antonio.
Mexico is een heel katholiek land en er zijn zeer vele kapelletjes en kerken. Zelden zijn deze vervallen of verwaarloosd. Dit kun je echter niet van de huizen zeggen.
De twee grootste inkomsten voor Mexico zijn het geld dat landgenoten sturen van de VS en het toerisme en beiden zijn zeer hard getroffen door de huidige economische crisis. Overal zie je verlaten of half afgewerkte gebouwen enz. Er word ook af en toe gebedeld maar toch zijn er minder daklozen dan in de VS.
Het lijkt misschien ook raar dat ik zo veel fietsers tegenkwam maar hoewel het schiereiland 1800 km lang is, is er eigenlijk maar een weg die van noord naar zuid loopt. De meeste zijwegen zijn ook zandwegen die bijna onmogelijk befietsbaar zijn. Ik ontmoet een Duitser die het geprobeerd heeft maar meestal deed hij niet meer dan 25 km per dag en wandelde veel.
Tijdens deze lus eten we ook de beroemde tescado (vis)taco's en de camerones (garnalen)tacos.
Ik heb weer een lekke band en zie hier dat mijn lijm gesmolten is door de hitte en niet meer bruikbaar.
Terug in La Paz kan ik mijn kleren laten wassen en strijken voor 2,5 euro. Daarvoor kan ik het niet zelf doen.
Op zaterdag, 6 maart, nemen Mark, David en ik de ferry naar Topolobampo op het vasteland.
Hier is er geen woestijn meer maar relatief vruchtbaar land maar helaas ook vrij saai met meer verkeer en wat steden. Gedurende 5 dagen is vrij saai.
Het enige dat ik nog te vermelden heb is dat ik op een dag 3x lek fiets. (zondag, 7 maart). Ik vervang mijn buitenband en heb nu geen reserve meer. Nergens kan ik een goede band vinden en moet tot hier Tucson fietsen om een nieuwe te kunnen kopen. Ik ben de tel kwijt geraakt over hoeveel lekke banden ik had maar de meeste komen door slecht materiaal. Sommigen zullen zich nog herinneren dat ik mijn goede reservebanden in Alaska met de post naar een vriendin had gestuurd maar dat die nooit zijn aangekomen. Daardoor moet ik het met lokaal en minder goede banden doen. Ik heb 2x lek gereden aan de voorste band in het begin van mijn tocht en daarna niet meer. Die buitenband gaat nu al meer dan 20 000km mee.
Op donderdag, 12 maart, bereiken we Hermosillo en een reporter ziet ons. De volgende dag is er dus een krantenartikel over ons. Ik ben blijkbaar wel van nationaliteit verandert wat nu ben ik van Nederlandse afkomst. Na weken een gringo genoemd te zijn is dat wel een afwisseling. Of het positief of aangenaam is, laat ik in het midden. Er zijn hier namelijk ook enkele Nederlandse lezers.
In Hermosillo ontmoeten we ook enkele leden van couchsurfing en we hebben allemaal een leuke tijd. Mijn gastheer Joel en zijn familie maken ook traditioneel Mexicaans eten voor mij. Na weken in de woestijn smaakt dit geweldig.
Van hier fietsen we eerst de bergen in. We zijn nu ook terug noorderlijk van 28gr NB en door de hoogte wordt het snachts weer koud. Zaterdag, 14 maart, hebben we zelf wat regen en zien we in de verte een storm. De volgende dag moeten daardoor meerdere beekjes oversteken. Omdat dit halfwoestijn is en het dus niet veel regent zijn er hier weinig of geen bruggen en moeten we dus echt door de beken fietsen.
Maandag, 16 maart, steken we de grens over in een klein dorpje Nica. Hier wordt voor het eerst mijn paspoort gecontroleerd. We hebben tientallen militaire checkpoints gezien maar ik ben nooit tegengehouden. Zelf toen ik van de VS naar Mexico fietste ben ik niet gecontroleerd. Gelukkig is er geen probleem .
We kamperen bij een oud mijnstadje Bisbee en nemen er een rustdag. Dinsdag was het Sint-Patricksday en dat wordt in de VS fel gevierd. David en Mark kijken er fel naar uit. Ik zie veel mensen met groene kledingstukken. Saint Patrick is de beschermheilige van Ierland en de Ierse kleur is groen maar savonds blijkt dat er eigenlijk niets te doen is. We drinken enkele pintjes en zien een zeer slecht live optreden en dat is.
Op donderdag zijn we in Tombstone waar Wyat Earp en zijn broers het overberoemde revolverduel hadden aan de OKcorral. Supertoeristisch maar wel leuk. Ik zie de nagespeelde versie maar die is langdradig. De oude huizen en een museum zijn wel leuk.
Vrijdag bereiken we Tucson waar we zullen splitsen. David neemt de trein naar huis en zal beginnen te werken. Mark fietst naar een vriend in Phoenix en dan naar de grand canyon en ik zal van hier naar het oosten gaan.
Gisteren zijn Mark en ik naar een cafe geweest. Het was ons verteld dat het country en western was maar ik heb maar eenmaal de twostep gezien. Er was hiphop, house enz. De C&W invloed was wel dat er alleen in koppels werd gedansd. Niemand danste er in groep.
Het was ook wel leuk om mannen met cowboyhoeden op hiphop te zien dansen. Helaas was de prijs voor het bier niet om mee te lachen. 2,5 euro en het was slecht. Er is hier ook een jaarlijkse markt gaande en daar was het bier zelfs bijna 4 euro. Hier hebben we er maar eentje gedronken.
Dit is ook het land van de Apaches met hun beroemde opperhoofden Cochise en Geronimo maar ik heb eigenlijk geen goed museum er over gevonden.
Dit was het voor nu,
groeten,
nico
Het volgende verslag gaat over het Mexicaanse schiereiland Baja California en de terugrit over het Mexicaanse vasteland naar Tucson.
Tot afstand is nu : 20 651 km
Op woensdag, 11 februari, verlaat ik San Diego en fiets naar het zuiden. Hier in de US is er veel slecht nieuws te horen over Mexico. Er is veel geweld en meerdere mensen raden me af om er te fietsen maar geen van deze mensen is er geweest. Enkele fietsers die er zijn, zeggen allemaal dat het veilig is.
Er is inderdaad geweld maar dit is tussen de verschillende drugskartels die onderling vechten voor de controle over de weinige open grensposten die er nog zijn. De VS hebben immers de grenscontrole fel verscherpt om het illegaal passeren van de grens te controleren.
Zelf neem ik mijn voorzorgen en beslis om de eerste 2 nachten niet te kamperen maar bij mensen te logeren. Ik onderschat wel de afstand naar mijn eerste gastheer en moet een uurtje in het donker fietsen wat ook geen problemen oplevert.
Larry komt me zelfs halen aan het naftstation en kookt voor me. Hij woont op een kleine heuven en heeft een geweldig uitzicht op de bergen en de zee.
Ik merk wel snel dat ik in een armer land ben. Er zijn weinig WC's en geen enkel heeft WCpapier dus dat heb je maar beter zelf bij. Ook is het kraanwater niet veilig om te drinken en je moet dus drinkwater kopen. De rijstijl is ook anders en is wat agressiever maar de bestuurders zijn hier wel gewend aan fietsers en kijken ervoor uit. Dat kon ik in de VS niet altijd zeggen.
De eerste 2 dagen blijf ik kort bij de kust (pacific oceaan) en is er wat industrie en landbouw maar dan kom ik in de sonora woestijn terecht. Kleine dorpjes ver van elkaar met wat wegrestaurantjes er tussen. Veel stof. Het is meestal vrij warm overdag (20 a 25gr C) maar de temperatuur daalt fel als de zon onder is. Soms zelfs tot kort bij vriestemperatuur.
Dit is waar de saquaro cactus goed groeit en dus talrijk is. Ik vind het een heel mooi landschap maar kan begrijpen dat sommigen dit eentonig vinden. Juist voor ik de woestijn bereik, heb ik nog wat regen snachts.
Alles is hier goedkoop : een ontbijt met spek en eieren en een paar tassen koffie is maar 3 euro.
Op 28 gr NB is er de stad Guerrero Negro en hier is iets speciaal. Dit is de grens tussen 2 klimaatzones (waarom weet ik niet) maar op 2 dagen gaat de temperatuur met meer dan 10 gr C omhoog. Overdag is het nu geregeld 35 gr C en snachts gemiddeld 15gr. Dit is natuurlijk wel wat afhankelijk van de hoogte waar ik ben. (ik moet enkele hoogteplateaus over). Al snel zet ik enkel mijn binnententje op en daarna doe ik zelfs dat niet meer. Ik slaap gewoon op mijn matje en met een slaapzak. Het rare is dat ik heel wat Mexicanen zie die met truien of jassen rondlopen omdat dit koud weer is??????????????????????????
In Guerrero Negro is er ook een zoutwinningsfabriek en dit is de enige vorm van indurstrie die ik zie in een week. Er is ook een boerderij die cactussen kweekt. Voor de rest zijn er grote veeboerderijen maar omdat het land zo weinig vruchtbaar is, zijn naar Belgische normen maar heel weinig koeien die er rond lopen. Soms zie ik meer dan 10km enkel omheining en geen vee.
Na een week van dit bereik ik San Ignacio, een oase in het midden van deze woestijn en een hele verademing. Er zijn honderden palmbomen enz. Geweldig om nog eens wat groen te zien. Ook is hier de eerste van de Spaanse missies die hier heel beroemd zijn. Er wordt beweerd dat het grote en oude gebouwen zijn maar gemiddeld genomen zijn ze kleiner en jonger dan de gemiddelde kerk bij ons. De meeste zijn gesticht in eerste helft van de 19de eeuw. 50 jaar zijn ze verlaten omdat de oorspronkelijke bewoners (ook Indianen genoemd) voor ca 80% zijn gestorven door oorlogen en vooral voor hun vreemde westerse ziekten zoals pokken en syphilis.
Ik kruis nu het schiereiland en fiets langs de zee van Cortez.
Op vrijdag, 2 februari, ontmoet ik de Yapp broers. Het zijn drie broers van Michigan die van San Francisco naar het zuiden fietsen. We fietsen een halve dag samen maar ik neem een rustdag in Mulege terwijl zij verder gaan. Mulege is ook een oase waar we de missie bezoeken. Later verneem ik dat dit niet de missie is maar de grote katholieke kerk. De missie is aan de andere kant van het dorp.
De volgende dagen zal ik veel prachtige stranden zien met palapa's : hutjes met daken van palmbladeren. Vele amerikanen komen hier overwinteren. Sommigen met hun RV's (mobilhomes). Deze gaan terug naar de VS als het zomer en dus te heet wordt. Anderen wonen hier definitief of hebben er winterhuisjes. Ze hebben soms hele dorpjes overgenomen en deze dorpjes worden gringo dorpen genoemd.
In Loreto, de vroegere hoofdstad van Baja California, is er een mooie malecon of dijk langs de zee van Cortez. Ik zie vele pelikanen in de haven en als er een bootje binnenkomt, gaan ze vissen en het is een fantastisch zicht zoals ze in de zee duiken.
Op dinsdag, 24 feb, heb ik een pechdag. Ik rij 2x plat op een wel heel lange felle bergop. De eerste maal vind ik nog schaduw maar de tweede maal is het direct in de felle zon op het heetst van de dag. Ik vloek wat maar stop hier al snel mee omdat het te vermoeiend is in deze hitte.
Ik drink tot 5 liter water en 1 liter cola op een dag op toch maar voldoende vocht op te nemen.
De volgende dag ontmoet ik Jason, een fietser die ik 3 maanden geleden, al eens tegen kwam in California juist voor Joshua Three NP. Hij is nu vergezeld van 2 andere fietsers. Ik wist dat ze in de buurt waren omdat we allemaal een Duitse fietser tegen kwamen die van Argentinie naar Alaska aan het fietsen is. Jason is een paar dagen ziek geweest maar is nu beter. Helaas verlaten ze juist de stad als ik arriveer. Van hen verneem ik ook dat de 3 broers juist de stad verlaten hebben.
Laat in de namiddag komen we echter allemaal samen aan een winkeltje in een klein dorpje. De enige plaats met koud water en schaduw voor de eerste 40km. Jessie heeft ook een lekke band die hier gerepareerd wordt.
Ze vertrekken iets voor mij maar ik haal ze in als een kampplaats vinden. Jessie heeft weer een lekke band en geen reserve meer. Nu gebeurt er iets gek. Terwijl het meisje haar band en fiets repareert, zitten wij (6 mannen waarbij 3 fietsmecaniekers) gewoon wat te keuvelen. Emancipatie is hier volledig dunkt me.
De volgende dag fiets ik met de drie broers Andrew, David en Mark verder. Ik zal bij hen blijven tot La Paz op 5 maart. Hier neemt Andrew een andere route dan ons en David, Mark en ik zullen samen fietsen tot hier in Tucson waar onze wegen ook splitsen.
Het is ook vanaf hier dat we siestas houden. Er wordt niet gefietst en eigenlijk wordt er niets gedaan buiten eten en drinken tussen 12 en 15 of zelfs 16u.
Vrijdag, 27 feb, bereiken we La Paz waar we een rustdag houden. Ik logeer bij Laura die wat voor me kookt. Cactus, rauw smaakt het echt niet maar gekookt is het wel lekker.
s Avonds gaan we allemaal uiteten en nemen typische Mexicaanse gerechten. Ik heb chilaquiles wat me echt niet smaakt. Papa rellena van David is fantastisch. De Tomalles zijn ook goed. Alles wordt doorgespoeld met margarita.
Later belanden we in een nachtclub waar we gratis kunnen drinken tot middernacht. Er wordt even gediscussieerd of we bier of rum met cola willen drinken. Ik eindig de discussie door voor iedereen beiden te bestellen. Dit wordt nog enkele keren herhaald voor middernacht waarna we de club verlaten en gaan slapen. Het is zeker 8 jaar geleden dat ik nog eens in een nachtclub ben beland. Niet echt mijn stijl en niet veel verschillend met wat ik thuis zag.
Ik vind La Paz wel een leuke stad : er is een plaza, malecon, haven, strand (waar overdag niemand is maar s avonds wel), missie en vooral een heel gemoedelijk sfeertje.
Op onze rustdag zie ik nog Mexicaanse danseressen optreden op de plaza met wat live muziek.
We besluiten om nog een lus te fietsen naar San Lucas en San Jose del Cabo. Een zeer mooie maar ook zeer toeristische streek die zeer gekend is in de VS voor de springbreak. We vinden enkele mooie kampeerplekken en zwemmen regelmatig in de zee. Ook savonds als het donker is.
Er zijn enkele oude en grotendeels verlaten mijnstadjes zoals El Triumfo en San Antonio.
Mexico is een heel katholiek land en er zijn zeer vele kapelletjes en kerken. Zelden zijn deze vervallen of verwaarloosd. Dit kun je echter niet van de huizen zeggen.
De twee grootste inkomsten voor Mexico zijn het geld dat landgenoten sturen van de VS en het toerisme en beiden zijn zeer hard getroffen door de huidige economische crisis. Overal zie je verlaten of half afgewerkte gebouwen enz. Er word ook af en toe gebedeld maar toch zijn er minder daklozen dan in de VS.
Het lijkt misschien ook raar dat ik zo veel fietsers tegenkwam maar hoewel het schiereiland 1800 km lang is, is er eigenlijk maar een weg die van noord naar zuid loopt. De meeste zijwegen zijn ook zandwegen die bijna onmogelijk befietsbaar zijn. Ik ontmoet een Duitser die het geprobeerd heeft maar meestal deed hij niet meer dan 25 km per dag en wandelde veel.
Tijdens deze lus eten we ook de beroemde tescado (vis)taco's en de camerones (garnalen)tacos.
Ik heb weer een lekke band en zie hier dat mijn lijm gesmolten is door de hitte en niet meer bruikbaar.
Terug in La Paz kan ik mijn kleren laten wassen en strijken voor 2,5 euro. Daarvoor kan ik het niet zelf doen.
Op zaterdag, 6 maart, nemen Mark, David en ik de ferry naar Topolobampo op het vasteland.
Hier is er geen woestijn meer maar relatief vruchtbaar land maar helaas ook vrij saai met meer verkeer en wat steden. Gedurende 5 dagen is vrij saai.
Het enige dat ik nog te vermelden heb is dat ik op een dag 3x lek fiets. (zondag, 7 maart). Ik vervang mijn buitenband en heb nu geen reserve meer. Nergens kan ik een goede band vinden en moet tot hier Tucson fietsen om een nieuwe te kunnen kopen. Ik ben de tel kwijt geraakt over hoeveel lekke banden ik had maar de meeste komen door slecht materiaal. Sommigen zullen zich nog herinneren dat ik mijn goede reservebanden in Alaska met de post naar een vriendin had gestuurd maar dat die nooit zijn aangekomen. Daardoor moet ik het met lokaal en minder goede banden doen. Ik heb 2x lek gereden aan de voorste band in het begin van mijn tocht en daarna niet meer. Die buitenband gaat nu al meer dan 20 000km mee.
Op donderdag, 12 maart, bereiken we Hermosillo en een reporter ziet ons. De volgende dag is er dus een krantenartikel over ons. Ik ben blijkbaar wel van nationaliteit verandert wat nu ben ik van Nederlandse afkomst. Na weken een gringo genoemd te zijn is dat wel een afwisseling. Of het positief of aangenaam is, laat ik in het midden. Er zijn hier namelijk ook enkele Nederlandse lezers.
In Hermosillo ontmoeten we ook enkele leden van couchsurfing en we hebben allemaal een leuke tijd. Mijn gastheer Joel en zijn familie maken ook traditioneel Mexicaans eten voor mij. Na weken in de woestijn smaakt dit geweldig.
Van hier fietsen we eerst de bergen in. We zijn nu ook terug noorderlijk van 28gr NB en door de hoogte wordt het snachts weer koud. Zaterdag, 14 maart, hebben we zelf wat regen en zien we in de verte een storm. De volgende dag moeten daardoor meerdere beekjes oversteken. Omdat dit halfwoestijn is en het dus niet veel regent zijn er hier weinig of geen bruggen en moeten we dus echt door de beken fietsen.
Maandag, 16 maart, steken we de grens over in een klein dorpje Nica. Hier wordt voor het eerst mijn paspoort gecontroleerd. We hebben tientallen militaire checkpoints gezien maar ik ben nooit tegengehouden. Zelf toen ik van de VS naar Mexico fietste ben ik niet gecontroleerd. Gelukkig is er geen probleem .
We kamperen bij een oud mijnstadje Bisbee en nemen er een rustdag. Dinsdag was het Sint-Patricksday en dat wordt in de VS fel gevierd. David en Mark kijken er fel naar uit. Ik zie veel mensen met groene kledingstukken. Saint Patrick is de beschermheilige van Ierland en de Ierse kleur is groen maar savonds blijkt dat er eigenlijk niets te doen is. We drinken enkele pintjes en zien een zeer slecht live optreden en dat is.
Op donderdag zijn we in Tombstone waar Wyat Earp en zijn broers het overberoemde revolverduel hadden aan de OKcorral. Supertoeristisch maar wel leuk. Ik zie de nagespeelde versie maar die is langdradig. De oude huizen en een museum zijn wel leuk.
Vrijdag bereiken we Tucson waar we zullen splitsen. David neemt de trein naar huis en zal beginnen te werken. Mark fietst naar een vriend in Phoenix en dan naar de grand canyon en ik zal van hier naar het oosten gaan.
Gisteren zijn Mark en ik naar een cafe geweest. Het was ons verteld dat het country en western was maar ik heb maar eenmaal de twostep gezien. Er was hiphop, house enz. De C&W invloed was wel dat er alleen in koppels werd gedansd. Niemand danste er in groep.
Het was ook wel leuk om mannen met cowboyhoeden op hiphop te zien dansen. Helaas was de prijs voor het bier niet om mee te lachen. 2,5 euro en het was slecht. Er is hier ook een jaarlijkse markt gaande en daar was het bier zelfs bijna 4 euro. Hier hebben we er maar eentje gedronken.
Dit is ook het land van de Apaches met hun beroemde opperhoofden Cochise en Geronimo maar ik heb eigenlijk geen goed museum er over gevonden.
Dit was het voor nu,
groeten,
nico
donderdag 12 februari 2009
maui-molokai-maui-oahu
Hello everybody,
This is my next and last rapport from Hawaii.
I arrived in Maui on monday,janari 5th. I left my bikebox in the bagage department form Hawaiian airlines but when I wanted to leave was gone. Luckily theyt let me fly without me putting the bicycle in a box. My experience is that this more the rule than exeption. This was the fith time I flew with my bike and only one time I boxed it in.
In Lahaina on Maui Jason met me and we cycled together to his place. He was a bikeguide but is now unemployed because of the crisis. I get some first hand information about the island. His girlfriend Yodi is a ranger in the park and that helps me a lot to.
They show me a church where Father Damian used to work before he went to Molokai and the lepracy colony. They used to signal from to Molokai with lights. The rumour has it that with the last renovation they found some codebooks.
I cycle to the Haleakala NP. This is an extinct vulcano and it is a lot of uphill. I camp at 2oom altitude where it is pretty cold at night. Almost freezing. The next day I go to the summit at 3050 m or 10 023ft. The highest I ever cycled. It is a nice feeling.
Here I start a 2 day hike in the crater. It is fantastic : it is as walking on the moon. Very desolated and only some cactus at most places. I camp at near the ridge and here it rains a lot. I have some in the morning but after a 30 minute walk I am out of the rain.
I am hiking to the next campsite Holua when I realise that I lost my watch. I return and meet Joe and his group. We talk a little bit and it turns out he is staying in the cabin at the same campsite. I find my watch.
The next day I hike down to the campsite where Istayed 2 days earlier. My plan is to leave my backpack here and hitch hike to the summit to get my bicycle and ride down.
The ride down is great. I camp on the campsite again and my neighbour has a campfire. Because it is cold several people come to warm up. Soon we are with 10 and having a good time.
Haleakala means land above the clouds and that is very much true and gives great views.
I cycle further along the coast and go to Hana. The road to Hana is famous for its scenery. I come from the west but the most tourists come from the east. The locals do not want many tourists on the west side so they do not maintain the road very well. Partly it is even unpaved and much is one lane with bad pavement. I cycle through rainforest and love it.
Now I am on the other side of the NP and here is a trail to a waterfall. I like the part hiking through the bamboeforest. There is also a creek which froms 7 pools. You can swim in it and I enjoy it very much.
On monday I leave the NP and cycle on the east side. I complete my loop around the east side and return to Jason and Jodi. We have a good time together.
I continu my trip to Kihei where they are a lot of resorts with nice beaches. I camp on one and see a beautiful sunset.
On tuesday, january 15th, I visit the Maui Ocean Center and see a lot of sharks, seaturtless and so on.
I want to take the ferry in Lahaina to go to Molokai. The ferry does not sail because there is another storm. It is a bumber especially if you get up at 6am and hear the news at the ferry.
The storm is not really on Maui but on Molokai.
My time is up and have to end this session right now.
greetings,
nico
This is my next and last rapport from Hawaii.
I arrived in Maui on monday,janari 5th. I left my bikebox in the bagage department form Hawaiian airlines but when I wanted to leave was gone. Luckily theyt let me fly without me putting the bicycle in a box. My experience is that this more the rule than exeption. This was the fith time I flew with my bike and only one time I boxed it in.
In Lahaina on Maui Jason met me and we cycled together to his place. He was a bikeguide but is now unemployed because of the crisis. I get some first hand information about the island. His girlfriend Yodi is a ranger in the park and that helps me a lot to.
They show me a church where Father Damian used to work before he went to Molokai and the lepracy colony. They used to signal from to Molokai with lights. The rumour has it that with the last renovation they found some codebooks.
I cycle to the Haleakala NP. This is an extinct vulcano and it is a lot of uphill. I camp at 2oom altitude where it is pretty cold at night. Almost freezing. The next day I go to the summit at 3050 m or 10 023ft. The highest I ever cycled. It is a nice feeling.
Here I start a 2 day hike in the crater. It is fantastic : it is as walking on the moon. Very desolated and only some cactus at most places. I camp at near the ridge and here it rains a lot. I have some in the morning but after a 30 minute walk I am out of the rain.
I am hiking to the next campsite Holua when I realise that I lost my watch. I return and meet Joe and his group. We talk a little bit and it turns out he is staying in the cabin at the same campsite. I find my watch.
The next day I hike down to the campsite where Istayed 2 days earlier. My plan is to leave my backpack here and hitch hike to the summit to get my bicycle and ride down.
The ride down is great. I camp on the campsite again and my neighbour has a campfire. Because it is cold several people come to warm up. Soon we are with 10 and having a good time.
Haleakala means land above the clouds and that is very much true and gives great views.
I cycle further along the coast and go to Hana. The road to Hana is famous for its scenery. I come from the west but the most tourists come from the east. The locals do not want many tourists on the west side so they do not maintain the road very well. Partly it is even unpaved and much is one lane with bad pavement. I cycle through rainforest and love it.
Now I am on the other side of the NP and here is a trail to a waterfall. I like the part hiking through the bamboeforest. There is also a creek which froms 7 pools. You can swim in it and I enjoy it very much.
On monday I leave the NP and cycle on the east side. I complete my loop around the east side and return to Jason and Jodi. We have a good time together.
I continu my trip to Kihei where they are a lot of resorts with nice beaches. I camp on one and see a beautiful sunset.
On tuesday, january 15th, I visit the Maui Ocean Center and see a lot of sharks, seaturtless and so on.
I want to take the ferry in Lahaina to go to Molokai. The ferry does not sail because there is another storm. It is a bumber especially if you get up at 6am and hear the news at the ferry.
The storm is not really on Maui but on Molokai.
My time is up and have to end this session right now.
greetings,
nico
woensdag 11 februari 2009
maui-molokai-oahu
Dag alllemaal,
Het vervolg van mijn verslag van mijn tripje in Hawai.
Op maandag, 5 janurai, vlieg ik dus naar Maui. Ik had mijn fietsdoos aan de luchthaven achtergelaten maar nu vindt men die niet meer. Gelukkig kan ik zonder doos ook de vlucht nemen. (dit is eigenlijk meer regel dan uitzondering : van de 5 vluchten die ooit genomen heb met fiets was die maar 1 keer in een doos gestoken).
Ik arrriveer in Lahaina waar Jason, een lid van warmshowers, me komt ophalen. Jason was een fietsgids (is nu werkloos door de crisis) en zijn vriendin Jodi is ranger in het nationale park. I Ik krijg dus hopen goede informatie. WE bezichtigen ook een kerk waar priester Damiaan even gewerkt heeft voor hij naar Molokai en de melaatsenkolonie vertrok. Van hier kan men ook lichtsignalen geven naar Molokai en het gerucht wil dat men tijdens de laatste renovatie nog codeboeken heeft gevonden.
Ik fiets de volgende dag verder naar Haleakala National Park. Dit is ook uitgestorven vulkaan met een hoogte van 3000m.
Het is gedurende 40km fel bergop tot ik de camping bereik. Onderweg stopt er nog een auto om me een lift aan te bieden. Ik ben nu op 2000m hoogte en het is hier koud. Bijna aan het vriezen.
Op woensdag, fiets ik naar de top maar laat wel een groot deel van de bagage achter bij Jodi. Ik ga gedurende 2 dagen hiken in de krater. Als ik tegen Sky, een ranger waar ik mijn vergunning haal, zeg dat ik naar de top wil fietsen en dan de Sliding Sands trail wil doen, is ze zo verbaasd dat ze zelfs niet meer weet hoe ze fiets moet schrijven. Ik weet ondertussen wel dat Amerikanen niet fietsen maar zelfs fiets niet meer kunnen schrijven slaaat toch wel alles.
Het blijkt dat niemand daar zich kan herinneren dat iemand dat ooit gedaan heeft. Fietsen naar boven ja, hiken ja, maar samen nee.
Op de top biedt iemand nog aan om mijn fiets naar beneden te brengen maar dat weiger ik resoluut. Ik wil absoluut die helling naar beneden fietsen.
Er is hier wel enige bezorgdheid omdat er al enkele fietsers verongelukt zijn. Het blijkt echter dat die met touroperators komen. Dus ze worden met busje naar boven gebracht en dan kunnen ze naar beneden fietsen. Het zijn veelal mensen die al jaren niet meer op een fiets gezeten hebben. Max gewicht toegestaan is 130kg. Ook vertelt Jason me dat het onderhoud en kwaliteit van de fietsen niet bepaald goed was. Men wil altijd goedkoper werken dan de concurrentie en vandaar. De ultieme vrije markt.
Ik geniet van de hike : het is alsof je op de maan wandelt. Kraters, rotsen, enz. Mijn eerste camping is niet zo goed. Kort bij de bergen en dat is de plaats waar het regent dus smorgen heb ik er even last van maar als ik een half uur gewandeld heb is het al over en wordt het warm. Tegen het einde van de dag zijn zelfs mijn schoenen terug droog. Met die schoenen heb ik al afgezien. Een zool komt voortdurend los en er is een gat in. Ik heb het zelf al een paar maal teurg vast gelijnd en ben ook naar de schoenenmaker geweest maar dat heeft allemaal niet geholpen. Ik heb ze blijkbaar teveel gebruikt. Aan de andere schoen is de naad los gekomen.
De volgende dag wandel ik verder naar beneden maar moet terug als blijkt dat ik mijn horloge verloren heb. Hierdoor ontmoet ik Joe die in de hut op de camping logeert met zijn familie.
Hier heb ik een prachtig uitzicht en ook de WC is zo gesitueerd dat je van het uitzicht kunt genieten. Dit is de Holua camping. Hier in de krater waar niet veel mensen komen, zie ik ook meerdere koppels Nene. Dit is de bijna uitgestorven Hawaaiiaanse gans.
Op vrijdag, bereik ik dan Hosmor grove camping. Dit is de camping waar ik 2 dagen eerder heb overnacht. Ik eet er snel en het was mijn bedoeling om dan terug naar de top te liften om mijn fiets te halen. Naast mij zit een man met zijn zoontje te eten en ook zij gaan naar de top zo is mijn transport wel heel snel geregeld.
Hij vertelt me dat Hawai het op 1 na slechste onderwijs heeft van alle staten hoewel ze in de top 20 staan van het geld dat erin gestoken wordt. Veel blijft hangen in de bureaucratie in Honolulu. Normaal stemt Hawai democratisch maar door al de problemen hier is de gouverneur republikein die een coalitie gevormd heeft met gematigde democraten.
Helaas heeft de gouverneur de oorlog in Irak heel hevig gesteund en hier door is de coalitie gebroken zodat de staat bijna onbestuurd is.
In de laatste presidentsverkiezingen hebben ze wel voor Obama gestemd.
Ik fiets nog even naar de top op 3050m het hoogste dat ik ooit gefietst heb. Halekala betekent het land boven de wolken en het doet dat alle eer aan. Het is fantastisch om de wolken eens een keer beneden je te zien ipv van boven je.
s Avonds wordt er door mijn buren een kampvuur aangestoken en omdat het koud is, komt er wel wat volk eens kijken. Al snel zijn we met zijn tienen aan het praten, bier drinken en genieten.
Ik fiets verder naar de zuidkust : dit is in de richting van Hana. De weg naar Hana is beroemd owv zijn scenery. Dit is als je van het oosten komt maar ik kom van het westen. Men wil hier niet teveel toeristen. Men onderhoud de weg maar matig en sommige stukken zijn zelfs niet geasfalteerd en veel is 1 rijstrook. Ik fiets nu door het regenwoud en geniet van de vrijheid en het weinige verkeer dat er is.
Ik ontmoet er Mary die me een goede kampplaats toont aan de kust langs een mooi wit kerkje. Normaal prive grond maar ik mag er een nachtje kamperen.
Als ik het NP opnieuw bereik maar nu aan de andere zijde verwittigt men me dat er weer een strom aan komt. Hij zal vooral Hana treffen dus ik besluit om hier te kamperen hoewel ik weinig water en voedsel heb. Dino, een van de rangers, is zo goed om me wat water te geven en later brengt hij me zelfs een stukje cake. Ik wandel er naar een mooie waterval maar vooral het stuk door het bamboewoud is spectaculair. Ik verlaat even het pad maar na 2m kom ik al terug. Je verliest je orientatie daar heel snel.
Aan de kust zijn er 7 poolen die gevormd zijn door een beek. Normaal mag je er zwemmen maar door de storm en regen kan het water snel stijgen en men sluit het. De storm zet zich echter niet door en al snel wordt het weer geopend en ik ik kan rustig genieten van het warme water. Buiten 2 korte regenbuien en wat wind heb ik niets gemerkt van deze storm.
Maandag fiets ik door Hana. Er is daar niets te zien. Het is gewoon een klein dorpje dat bekend is omdat de weg zo mooi is. Ik eet er wel een bananabrood. Dit is geen brood maar een cake gemaakt met bananen die hier overal groeien. Het is heel lekker.
Ik eet ook nog een Hawaaiiaans restaurant : lees een BBQ in de tuin van een buurtbewoner. Het is lekker maar de hond mag me niet en bijt me. Het is de eerste keer in al mijn reizen dat een hond me bijt. Het is gelukkig niet meer dan 2 oppervlakkige wondjes. Ik neem zelfs de moeite niet om er een pleister op te plekken.
Ik heb nu mijn cirkel rond het westelijk deel van het eiland voltooit en spendeer nog een nacht bij Jason en Jodi. Ze zijn filmliefhebbers en we kijken dan naar oude films van Clint Eastwood : A fishtfull of dollars en The good, the bad and the Ugly.
Woensdag fiets ik naar Kiahi, het droge deel van het eiland dat dan ook heel wat appartementen voor toeristen heeft. Er zijn mooie stranden waar er heel veel gesurfd, kaysurf en windsurf wordt gedaan. Ik kan hier op het strand kamperen.
Ik bezoek ook nog het Maui Ocean Center. Dit is een museum met een reuzegroot aquarium met haaien, zeeschildpadden, roggen ed meer. Het is fantastisch.
Ik bereik Lahaina, waar ik de ferry naar Molokai wil nemen maar de ferry vertrekt niet owv een storm. Dit is wel even vloeken als je om 6u opstaat om dan aan de ferry te vernemen dat je niet kunt vertrekken. Het waait wat en het regent maar erg is het niet. Later blijkt dat de storm vooral molokai treft.
Zaterdag, 17 januari, vertrekt de ferry wel. Er zijn nog altijd hoge golven maar niet zo erg meer. Ik heb wat last van zeeziekte maar moet niet overgeven . Dat kan niet van iedereen gezegd worden. Ik geniet van de tocht omdat we veel walvissen zien. (8tal).
De walvissen komen elke winter naar hier om te kalven, paren, enz. Het zijn misschien de zelfde walvissen die ik in Alaska heb gezien tijdens de zomer.
Molokai is het meest Hawaaiiaans van alle eilanden en het minst toeristisch. Het is echter prachtig. De mensen hier zijn wel heel beschermend voor hun kultuur. Dit merk ik de eerste dag al. Ik ben naar de oostkant gefietst en kampeer er in de Halawa vallei. Aan het strand mag ik niet maar men zegt wel dat ik in het state park mag kamperen. Er hangt een bord met NO CAMPING. Geen probleem voor hen, De volgende ochtend echter zegt een andere gast dat dat ook verboden is.
Ik wou hier ook wandelen naar een waterval maar dit mag niet. Het pad is op privegrond en vroeger waren er toeristen die naar de huizen wandelden en door de ramen binnen keken om te zien hoe de locals leefden. Dit maakt natuurlijk niet blij. Dan is er nog eentje gevallen en heeft zijn been gebroken. Hij heeft er een rechtszaak van gemaakt tegen de eigenaar. Nu is natuurlijk niemand nog toegelaten. Je kan het wel doen met een gids. Ik heb een groep zien vertrekken. De gids wandelde in zijn slippers. Zo moeilijk is de tocht.
Op zondag fiets ik in een ruk naar de westkust. Het is 80km. Onderweg ontmoet ik Jenn en Rod die me uitnodigen in hun appartementje. Ze zijn van Alaska en spenderen hier 2 weken om de winter te ontvluchten.
Ze vertellen me dat het resort hier faillet is. Het heeft een mooie kust maar men kan er door de stroming niet zwemmen. Ook is er geen goede weg er naar toe. De eigenaars wilden een nieuw resort bouwen op een plaats waar je wel kunt zwemmen maar dit had ook een religeuse betekenis voor de Hawaiianen. Er is zoveel protest gekomen dat de eigenaars alles gestopt hebben. Ze hadden 2/3 van het eiland in hun bezit en waren de grootste werkgevers hier. Nu
zijn 130 mensen werkloos geworden. De enige filmzaal op het eiland en het enige restaurant in het dorpje Mauno Loa zijn ook gesloten.
Op dit eiland leven maar 7 a 8000 mensen dus dat was een harde slag maar toch zijn de meesten tevreden dat er niet meer toeristen komen.
De mensen kunnen hier een stuk grond huren voor 99jaar van de overheid om er te leven. Men moet dan 50% Hawaaiiaan zijn. Hoewel er nu nog lange wachtlijsten zijn, zijn er nog maar weinig mensen die hiervoor in aanmerking komen. De oorsponkelijke Hawaaiianen maken minder dan 50% van de bevolking. Er zijn veel huwelijken met de grote Aziatische bevolkingsgroep. Dit is een van de meerdere signalen dat de Hawaaiiaanse kultuur aan het uitsterven is.
Als ik op dinsdag, 20 januari, naar La-ou point wandel, vind ik per ongeluk het een vissershutje en nagemaakte tempel. Later verneem ik dat dit de plaats is waar men het resort wou bouwen en de betogers hebben dit als symbool opgericht. Ik zie ook nog een Harbor zeehond rusten op het strand. Dit is ook een bedreigde diersoort. Ik kan begrijpen hoe dit gebeurd want ik ben op minder dan 1m van hem voor ik hem zie. Hij leek wat op een rots en hij bewoog niet maar ik had ook mijn aandacht bij een krabben die ik zag.
Ik verneem nu ook dat ik niet alleen naar het Kalaupapa schiereiland mag gaan. Dit is de plaats waar Damiaan werkte. Dit is omdat er nog patienten wonen. Ik moet met een tour mee.
Schiereiland is heel geisoleerd door 600m hoge kliffen. Ik hike deze naar beneden en wordt dan opgepikt door de bus. De plaats is wel bijzonder maar buiten de 2 kerken die Damiaan heeft gebouwd en wat fundamenten is er eigenlijk niet veel te zien.
ik ontmoet wel de huidige katholieke priester. Hij is van Houthalen maar is al 50 jaar missionaris.
Ik wandel terug naar boven met 3 anderen en het blijkt dat ze ook verplegers zijn die nog samen gestudeerd hebben.
Ik besluit mijn dag te eindigen met een hawaaiiaanse maaltijd : hawi-hawi. Dit is dolfijnvis. Niet echte dolfijn maar een vis die erop lijkt.
Op zondag geniet ik van een optreden op zijn Hawaaiiaans. Het is leuk. Het blijkt dat het dorp eigenlijk een grote familie is.
Op Molokai heb ik veel gekampeerd en normaal moet je vergunningen hebben maar die kun je alleen krijgen in Kaunakakai, het centrale dorp. Maar het office is tijdens het weekend gesloten en ook op feestdagen. Er was er de Marther Luther King day. Als je dan gecontroleerd wordt, zeg je dat gewoon en de ranger laat je dan met rust. Dit is weer een voorbeeld hoe de regels worden nageleefd in Hawai.
Maandag neem ik de ferry terug naar Lahaina op Maui. Mijn bedoeling was om dan de superferry naar Honolulu op het eiland Oahu te nemen op woensdag.
In Lahaina vind ik een mooi park. Het is prachtig weer en ik besluit om mijn tentje niet op te zetten en gewoon op mijn matje te slapen.
Om 1u snachts beginnen echter de sproeiers te werken en ik en vooral mijn slaapzak worden nat. Als ik alles in zeven haasten op de parking heb gebracht, begint het dan ook nog eens te regenen en niet zo een beetje. Ik breng nu alles snel naar de WCs. Er is daar een afdakje.
Als ik juist weer aan het slapen ben, blijkt dat dit afdakje lek is. Dus ik verhuis van de mannenkant naar de vrouwenkant en kan eindelijk wat rusten maar veel van mijn spullen zijn nat. Dit is het begin van de vierde storm. Hierdoor mis ik ook mijn ferry maar ik kan die wel op donderdag nemen. Als ik op dinsdag in Lahaina schuil voor de regen, ontmoet ik Mary opnieuw. Ze is de persoon die me aan de andere kant van het eiland de camping aanwees bij het witte kerkje. Ze is nu dakloos (er zijn hier ontzettend veel daklozen in dit dorp).
Ik eet er dus tussen de daklozen en niemand kijkt daar raar van op. Ik bedoel al de toerisen. Later besef ik dat na een week kamperen, fietsen, wandelen er niet veel properder uitzie dan de daklozen.
Donderdag bereik ik Honolulu en verblijf er bij Jef en Emma. Ik kan er eindelijk douchen en mijn kleren wassen. Dit was trouwens een van de eerste vragen die Jef me stelde. Ik vraag me af waarom?
Vrijdag fiets ik naar de oostkant waar ik loger bij Joe. Ik breng eerst nog een bezoekje aan het beroemde waikiki beach. Buiten de wel heel talrijke mooie meisjes is er niets speciaals. Helaas ik dit ook het preutse Amerika dus geen monokinis. Joe heb ik ontmoet in de Haleakala krater toen ik mijn horloge had verloren. Ik blijf er 2 dagen en ga bodysurfen op zaterdag. Joe gaat niet mee omdat de golven niet hoog genoeg zijn. Ik word enkele keren omvergeduwd door die kleine golven. Als je op dat bord ligt en je maakt de verkeerde beweging dan gebeurt het dat je over kop gaat. Dit gebeurt enkele malen en eenmaal raak ik de grond en hou er een kleine neusbloeding aan over.
Ik fiets verder naar de noordkust waar de wereldberoemde surfwedstrijden plaats vinden.
Men heeft me herhaaldelijk verwittigd voor de oostzijde waar er heel daklozen zouden zijn tgv drugsverslaving en het is daar gevaarlijk. Ik besluit mijn cirlkel toch te vervolledigen maar wil wel deze kant in 1 dag doen. De NW punt is niet geasfalteerd en ik moet meer dan 2km door losse zand wandelen voor ik terug op betere maar nog altijd niet geasfalteerde weg kom.
Dan blijkt dat een klein deel van de weg is weggespoeld tijdens een storm. Ik moet mijn bagage en fiets over een klein padje dragen voor ik verder kan.
Al snel zie ik wat men bedoelde. Er zijn hier hele tentenkampen van daklozen. Het zijn scenes die ik ken van natuurrampen in de derde wereld. Er is wel 1 verschil. Een aantal van deze daklozen mogen dan wel geen huis hebben een auto hebben ze wel.
Vlakvoor een klein kamp krijg ik natuurlijk een lekke band. Mijn buitenband is weer versleten en een doorn is er door geraakt.
Terwijl ik de binnenband vervang passeren meerdere mensen mij. De meesten groeten me beleefd. Een auto biedt me een lift aan om me naar de "beschaving" te brengen. Het is duidelijk een blanke americaan die zich hier niet op zijn gemak voelt. Ik wieger. Even later stopt er opnieuw een auto. Het is vrouw waarvan ik denk dat ze hier woont. Ze vraagt of ik hulp nodig heb, of ik genoeg bandlichters heb enz.
Als ik alles hersteld heb, komt er een man een praatje met me maken. Hij vraagt wel sigaretten aan een andere voorbijganger maar niets aan mij.Ik geef hem wel mijn binnenband. Die is voor de derde maal lek en kan dus niet meer gerepareerd worden.
Op dinsdag, 3 februari, bereik ik opnieuw Honolulu maar bezoek eerst Pearl Harbour. Het is raar gevoel als je op het monument staat. Dit monument is gebouwd boven het slagschip Arizona. De Arizona is zo snel gezonken dat ongeveer 1100 zeelieden niet de tijd hebben gehad om het schip te verlaten. Het schip zal voor alijd hun graf zijn. Je kunt het schip gedeeltelijk zien als je op het monument staat.
Ik logeer nu 2 dagen bij Sean, een van de drie verplegers die ik ontmoette op Damiaantour. Hij heeft me toen niet zijn telnr gegeven maar wel vorige week toen ik voor de eerste maal in Honolulu was. Heel toevallig hebben we elkaar opnieuw ontmoet en wel aan de kathedraal waar Damiaan tot priester gewijd is.
Honolulu is een hele mooie stad met een rustig en verkeersvrij centrum. Het heeft het enige koninklijke paleis in USA en er zijn vele Europese invloeden te bemerken.
Donderdag, wil ik naar San Diego vliegen maar nu weigert men om mijn fiets zonder doos op het vliegtuig te laten. Na heel wat discussieren mag ik vrijdag de zelfde vlucht nemen en dat zonder meer kost als ik de fiets in een doos steek.
Zo dadelijk zal ik San Diego verlaten om naar Mexico te fietsen. Ik wil op het schiereiland Baja California fietsen tot La Pazz waar ik dan de ferry naar het vasteland zal nemen.
Gisteren heb ik nog de USS Midway bezocht. Dit is een vliegdekschip dat gediend heeft van 1945 tot 1992. Het was het grootste schip in zijn tijd voor 10 jaar en was het eerste schip dat niet door het panama kanaal kon. Het heeft gevochten in de Korea, Vietnam en de eerste golfoorlog. In de golfoorlog was het zelfs het vlaggeschip.
Dit was het voor vandaag.
groeten,
nico
Abonneren op:
Posts (Atom)
