uluru (ayers rock)

Dag allemaal,

Hier  is het verslagje van mijn ervaringen rond Uluru. Dit is de beroemde monoliet Ayers Rock. Sinds men sinds de jaren 80 meer en meer de Aborignal rechten erkende en het land terug gaf, is men de locaties op hun land ook de aboriginal namen aan het geven. Dit is er een en natuurlijk het meest bekende.

Op mijn eerste dag dat  ik de Oodnadatta track verlaat en fiets op de Stuart HW kom ik al bekend volk tegen. Het is een groep van Europese jongeren die zich "de familie" noemen. 2 italiaanse vrienden die de anderen hebben leren kennen toen ze allemaal aan het werken waren in de fruitoogst.
Zeer vele jonge backpackers doen dat. Ze hebben een reis-werkvergunning voor een jaar. Werken hier en daar voor een tijdje en als ze geld hebben, reizen ze weer verder. Als je meer dan 3 maanden op een boerderij (meestal heel afgelegen) werkt dan mag je dat nog een tweede jaar doen.
De Italiaan Louka en zijn vriend zijn zeer geinteresseerd in mijn fietsen. Davide wil zelf gaan fietsen in Laos, Vietnam en Laos. Net als de eerste keer word ik uitgenodigd voor een koffie. Het is echter zeer sterke expresso. Echt op zijn Italiaans. Mijn maag is er niet zo tevreden mee.

Ik praat bij een roadhouse ook even met een roadtrain bestuurder. Een roadtrain is een vrachtwagen die tot 4 ladingen mag trekken. Het is een totaal van 200 ton en een lengte van 54m. Ze kunnen tot 2000l diesel innemen. Als ze wat tegenwind hebben, kan het tot een half uur duren eer ze 100km rijden. Ze stoppen dus niet snel en ook voor een fietser vertragen ze niet. Ze wijken wel heel goed uit zodat ik ook weinig last heb van de wind enz. Als er tegenliggend verkeer is, claxoneren ze goed op tijd zodat ik de tijd heb om aan de kant te gaan. Dat moet dan wel want de wegen zijn te smal. Dit gebeurt echter niet veel want zoveel verkeer is er niet. Ze hebben ook een radio waardoor ze met elkaar praten en waarschuwingen geven. Fietsers horen daar ook bij. Zij zijn geen probleem.

De Grey Nomads zijn dat wel. Met de grey nomads bedoelt men de oudere mensen die maandenlang reizen met hun caravans. Ze volgen de seizoenen. In hun winter gaan ze naar het noorden. Hier is alles omgekeerd dus het noorden is kort bij de evenaar. Tropisch en warm maar te heet in de winter en dan gaan ze naar het zuiden.
Deze mensen zijn zeker geen professionele bestuurders en vergeten soms ook dat hun caravan tot 25cm breder is dan hun auto en dat ze dan soms wel kort bij mij komen.  Hoewel ze alle tijd hebben, hebben ze ook niet de gewoonte om te wachten achter een fietser.
Het zijn meestal wel hele vriendelijke mensen die me enorm vele vragen stellen op de rustplaatsen. Mijn favoriete opmerking is : je hebt wel heel veel bagage op  je fiets. Het is ca 25kg zonder het eten of drinken. Ze reizen echter met meer dan 5 ton aan uitrusting.
Heel regelmatig bieden ze me eten of drank aan.

Hier in het midden van Australie en in de woestijn is het overdag leuk. Ca 20gr en geen regen natuurlijk maar snachts vriest het regelmatig. Ik ben meer dan  1 keer wakker geworden met ijs op mijn tassen. Mijn slaapzak is nu 10 jaar oud en niet meer zo heel warm maar dit kunnen we nog aan.
Ik blijf soms ook wat langer liggen tot de zon opkomt. Eenmaal dit gebeurt stijgt te temp snel. Met een warm ontbijt is alles ook dadelijk vergeten.

Op vrijdag, 18 mei, bereik ik Uluru. Het meest toeristische plaats in Australie en dat is meteen te merken. 7 dollar of 5,6 euro voor een bevroren wit slecht brood in een van de roadhouses.
Uluru is 1 van de 3 monolieten in deze streek. Monolieten zijn zeer grote rotsblokken die ergens op hun eentje liggen. Dit is allemaal het gevolg van tectonische bewegingen. Het heeft de mensen eeuwenlang gefascineerd hoe die rots hier is gekomen. Hij bestaat uit een hoog gehalte van mineralen zoals als ijzer en straalt een warme rode kleur uit als de zon goed staat. Dit is bij zonsop- en ondergang. Velen vertellen dat ze meerdere kleuren zien in dat half uurtje. Ik vind het allemaal wat overdreven maar ik ben niet zo goed met kleuren.

Als gevolg van het massatoerisme was er natuurlijk veel erosie en vervuiling en men heeft in de jaren 80 besloten op het resort te verplaatsen tot 20 km van de rots. Het is ook in deze tijd dat de lokale Aboriginals als eigenaren van deze streek werden herkend. Ze hebben hier enkele heilige plaatsen enz. Het akkoord hierover was wel zo dat ze het onmiddellijk moesten terugleasen aan de overheid voor 99 jaar. Het lijkt hetzelfde maar ze krijgen er nu geld voor en ze hebben de helft van de leden van het bestuur zodat het managen van deze plaats gebeurd met respect voor hun kultuur. Ik zal later nog een apart verslagje maken over Aboriginals.  Aboriginals geloven ook dat het slecht is om op Uluru te wandelen en willen dat je dat niet doet. Het is nog steeds toegelaten maar men denkt dat te verbieden over 3 of 5 jaar. Het is ook niet altijd zonder gevaar. Het eerste deel is heel steil en moeilijk hoewel er een ketting is waar je je kunt aan vasthouden. Het is hier in de zomer soms tot 50gr en dan hebben ze mensen die uit hun bussen met airco stappen en naar boven klimmen zonder water. Ze hebben meestal ook geen conditie en ca 1x per jaar sterft er iemand aan een hartaanval.
Tegenwoordig sluit men de klim als het warmer is dan 36gr, te windig is of als het regent. De situatie wordt elke 2 uur geevalueerd. Op deze klim passeer ik vele mensen. Blijkbaar is  mijn conditie nu toch wat in orde. Heb nu bijna 15000 km gefietst.


De tweede monoliet is Katja Tuta of de Olgas. Deze rots was veel en veel groter dan Uluru maar is door erosie nu gesplistst in 36 blokken. De grootste is nog altijd groter dan Uluru en ca 250m hoger.
Veel is hier verboden gebied maar je kunt veel een mooie wandeling maken tussen de kloven.

Uluru en Katja Tuta vormen samen een nationaal park waar je niet mag kamperen. Dit is wel heel vervelend voor fietsers. Het is immers 20km van het resort naar Uluru en dan nog eens 45km naar Katja Tuta. Je moet natuurlijk ook nog terug dus als je het al kunt doen dan heb je zeker geen tijd om er te wandelen. Ik heb dus enkele regeltjes gebroken om dit toch te kunnen doen.
Er leeft hier ook een Aboriginal clan die een kultuurcentrum hebben. Helaas kon ik door bovenstaande problemen dit niet bezoeken. Ik heb hier nog altijd spijt van.

Hierna moet ik 200km terug fietsen over de zelfde weg om  de afslag naar Kings Canyon te bereiken. Dit is een grote geerodeerde kloof waar ik enkele wandelingen maak. Van hier is het nog eens 250km tot Alice Springs en 150km over gravelroads. Dit leidt me ook door de West McDonalds range. Een laag berggebied. Na een paar rustdagen doe ik hier een 4 daagse wandeling. Op zoek naar rust en stilte na het massatoerisme. De tweede ontmoet ik 3 jonge vrouwen en ze wandelen in de zelfde richting als mij. Er is natuurlijk maar 1 pad en ook de kampeerplekken zijn heel beperkt. Ik kampeer dus met hen en daar gaat mijn rust en stilte.  Ze zijn wel leuk gezelschap. Hoewel een beetje gek. Ze hebben zelfs badmington rackets bij om in hun vrije tijd te badmintongen.
Een van hun lijkt heel fel op een collega van mij. Niet alleen uiterlijk maar ook haar manier van doen.
Nogal aan de bazige kant. Ik had geen heimwee naar het werk maar dat is  nu natuurlijk niet beter geworden. Ik heb gisteren en vandaag wat meer online kunnen zijn en dus ook gechat met enkele collegas. Er zijn nu 5 zwangeren en 2 collegas hebben de afdeling verlaten tijdens mijn verlof. Ze kijken nu er echt naar uit dat ik terug kom en de nachten doe. Door het gebrek aan ingewerkt personeel moeten ze nu veel meer nachten doen. Het is natuurlijk leuk om zo gemist te worden en ik zal het zeker niet na laten om ze daar aan te herinneren als ik terug ben en ze beginnen te klagen en zagen.

Voorlopig is het zo dat ik eind september terug zal werken. Het hangt nog af van hoeveel betaald verlof ik krijg. Yep, het eerste dat ik doe nadat mijn onbetaald tijdskrediet is afgelopen is betaald verlof op nemen. Tja, onder de belgisch wet moet ik al mijn verlof nog opnemen voor het eind van het jaar. Dus zal ik mij opofferen en dat maar doen zeker?

groeten,

nico