sydney - oodnadatta track

Dag allemaal, Hier is het volgend verslag van mijn reis. Omdat Sydney enorm fiets onvriendelijk is en het ook nog eens zeer uitgestrekt is, besluit ik om een trein te nemen naar een stad 70km verder. Het is eigenlijk de eerste stad dat geen voorstadje is. Net als alle andere Australische steden, bouwt men hier niet in de hoogte. De fiets op de trein is geen bezwaar. Buiten de spitsuren is het zelfs gratis. De trein is ook heel goedkoop. Helaas zijn er geen speciale plaatsen voor een fiets en moet ik het eerste halfuur continu opstaan om de doorgang voor andere passagiers te verzekeren. Vanuit Sydney wil ik naar Broken Hill fietsen. 1200km verder aan de andere kant van de Blue Mountains en ook al in de outback. Alles ten westen van Bourke wordt beschouwd als outback. Ik volg een kleinere weg en hoopte zo op minder verkeer. Dat is zo maar er is ook geen fietspad of pechstrook om op te rijden en het is alles behalve interessant. Bij momenten zelfs onveilig. De eerste dag eindigt onverwacht in een feest. Ik zoek voor een geschikte kampeerplek en vraagt wat info aan een man. Hij nodigt me uit om te kamperen in het huis waar hij verblijft. Het is een groep muzikanten die net terug is van het grootste folk festival in Australie. Het duurt 10 dagen en ze zijn hier om wat stoom af te blazen. Ik krijg heel lekker eten en daarna wordt er 2uur lang gezongen en muziek gespeeld. Er zijn de gewone instrumenten zoals guitar, fluiten in meerdere vormen en maten en ook een harp. Verder nog een aantal instrumenten die ik niet ken. Niet in het engels en niet in het vlaams. Het is wel allemaal prachtig. Ik blijf de volgende dag nog tot smiddags bij de groep. Een vrouw heeft vroeger nog als laborante gewerkt in Papoea New Guinea (jaren 60) en heeft een aantal geweldige verhalen. Ze geeft ook toe dat ze toen heel naief (katholiek) was en heel de wereld europees (lees britisch) wou maken. Papoea New Guinea was eerst een Duitse kolonie maar is tijdens de eerste wereldoorlog veroverd door Australie. Niet dat er echt gevochten is. De Duitsers hadden er eigenlijk geen soldaten of schepen. Daarna moet ik in het heetst van de dag nog over de Blue Mountains. Niet gemakkelijk maar wel heel mooi. De volgende dagen worden de dorpen kleiner en verder weg van elkaar. De fruitteelt maakt plaats voor veeteelt en dan is er de semi-woestijn. In de dun bevolkte gebieden zijn de mensen altijd meer behulpzaam maar ook veel nieuwsgieriger. Tijdens rustpauzes zijn er altijd de typische vragen. Hoe ver? Vertrek- en eindpunt? Aantal lekke banden enz. Maar je krijgt ook veel water en soms ook eten aangeboden. Ik bereik Broken Hill waar ik 2 nachten verblijf met een Nederlands meisje en haar Australische vriend. Duncan vertelt heel grappig over het leven hier. Op afgelegen ranches en in de mijnen. Het blijkt dat niet alleen Aboriginals een drankprobleem hebben. Als je in de mijnen werkt, zijn er dagelijks alcoholtesten voor je mag beginnen. Regelmatig zijn er ook drugstesten enz. Munstering of het hoeden van vee is ook speciaal. Dit is ook de streek waar kamelen of eigenlijk dromedarissen wild voorkomen. Ze zijn zo talrijk dat ze een echt probleem zijn. Ze worden gejaagd en ook gevangen om ze dan te verkopen aan Saoedi-Arabie enz. Duncan en zijn collegas hebben een keer geprobeerd om zo geld te verdienen. Ze werden opgejaagd door motos en in een koraal gejaagd. Deze koraal was heel geschikt voor de runderen maar ze hadden er niet aan gedacht dat kamelen wat groter zijn. De dieren zijn uiteindelijk dwars door de omheining gestormd. Dus geen extra geld maar wel 2 dagen extra werk om alles te herstellen. Ik bezoek hier ook de basis van de Flying Doctors of Vliegende doktors. Wel bekend van de vroegere TV serie. Er is een rondleiding maar die valt wat tegen. Is vrij kort en ze laten ook geen medische apparatuur zien wat voor mij wel zeer interessant is. We kunnen door een venster wel in de hal kijken waar de vliegtuigen staan maar echt kortbij is het niet. De vliegtuigen zijn klein om zo op afgelegen vliegvelden te kunnen landen. Ze kunnen maar 1 pat liggend en 2 pat zittend vervoeren. Het kleine museum erbij gaat meer over de stichter en is wel interessant. Hij was een missionaris. 2 weken later zal ik in een zeer klein dorp in gesprek geraken met de dienstdoende verpleegster. Het dorp heeft max 100 inw en er zijn 100 mensen op de omliggende ranches. Ze is de enige verpleegkundige en dus altijd van dienst. 7 dagen per week en 24 uur per dag. Ze werkt samen met de Flyying Doctors. Als er een noodgeval is, moet ze er met de ambulance naar toe. Soms alleen. Het ziekenhuis van het dorp is maar net iets groter dan mijn afdeling. Die zondag is er een vee-arts op bezoek en er worden dus heel wat zieke dieren verzorgd. Ik denk niet dat dat in Belgie nog zou kunnen maar ja. Er is trouwens geen doktor of tandarts hier. Die komen op gezette tijden hun "rondes" doen samen met psychiaters, psychologen, dietisten enz. In Broken Hill word ik ook geinterviewd door een journaliste van de lokale radio. Het gesprek werd uitgezonden om 6u smorgens en ik heb het dus nooit gehoord. Het moet ook op hun website staan met mijn foto. Als iemand wil zoeken. Het is BBC rural radio. Als je het artikel vindt en naar mij opstuurt zal ik een pintje trakteren. Van hier is het nog een paar dagen fietsen naar Flinders Range NP. Een fantastisch mooi natuurgebied in de bergen waar ik meerdere dagen blijf. Ik wandel wat enz. Ik ontmoet een fietser die me een paar kaarten leent van de Mawson Trail. Een 900km lang fietspad dat naar Adelaide leidt. Helaas zijn sommige stukken voor mountainbikes en kan ik er maar weinig van doen. Het is wel prachtig om zo door de bergen en valleien te fietsen. Hij vertelt me ook dat ik met mijn fiets de Oodnadatta Track kan doen. De Oodnadatta Track is eigenlijk de oorspronkelijk route die de ontdekkingsreiziger Stuart gevolgd heeft die voor het eerst Australie in Noord-Zuid richting succesvol heeft doorkruist. Er was een andere expeditie geweest maar de 2 van de 3 leden die het noorden bereikt hebben zijn op de terugweg gestorven. De derde heeft het alleen met hulp van Aboriginals overleefd. Niet lang na de verkenning van deze route in 1861 heeft men de Overland Telegrapf Line gebouwd. Eindelijk waren de steden in het zuiden verbonden met Darwin in het noorden en daarmee met de rest van het Engelse Rijk en dus de wereld. Ook heeft men een spoorlijn langs deze route gebouwd maar die was pas in 1929 volledig af. Tijdens de tweede wereldoorlog toen Japan het noorden bedreigde is het treinverkeer van gemiddeld 3 treinen per week gestegen naar 50 per week. Japan heeft Darwin en andere steden ook ca 170 keer gebombardeerd. Uiteraard heeft men later een kortere route gevonden en daar langs een weg en een nieuwe spoorlijn gebouwd. Deze weg noemt nu de Stuart HW naar Stuart die ontdekkingsreiziger. Het is dus niet de originele route. De Oodnadatta Track is ook nooit geasfalteerd. Ondertussen heb ik wel weer zoveel vertrouwen in mijn fiets (lees spaken) dat ik deze 700km toch aan durf. Buiten 1 lekke band 40km voor het einde heb ik geen enkel probleem. De track is nu zeer afgelegen met slechts 2 dorpen en 2 roadhouses onderweg. Het tweede roadhouse heeft geen drinkbaar water en alles wordt dus over de weg aangevoerd. Een fles van 1,5l kost hier 6$ of bijna 5 euro. Met het volgend dorp 200km verder kost me dat een hoop geld. Oodnadatta was gedurende 25 jaar het eindstation van de spoorweg en een groot dorp. Toen de spoorlijn werd verlengd werd het kleiner en later toen het treinverkeer helemaal stopte werd het eigenlijk verlaten door blanken. Enkel de lokale Aboriginal groep woont er nog. Helaas worden hier alle cliches over aboriginal dorpen bevestigd. Overal ligt er afval : van verlaten en verroeste autos, bierblikjes, plastic zakken, kleren en noem maar op. Het roadhouse en camping worden gerund door blanken net zoals de andere belangrijke dingen. Enkel de "hoofdstraat" is geasfateerd en dat is dan pas in 1980 gebeurd. Het oude spoorwegmuseum is wel leuk. Met veel fotos over de oude tijd. De ladingen werden hier overgeladen van de treinen op kamelen. Deze Camels Trains konden wel 100 dieren en meer lang zijn en brachten alle dingen naar Alice Springs en verder. Langs deze track zijn er 2 opmerkelijke dingen te zien. Buiten de ruines van de telegraaflijn en spoorwegstationnetjes. Enkele daarvan zijn nu gedeeltelijk gerestaureerd om toeristen aan te lokken. Ten eerste heb je Lake Eyre. Het grootste zoutmeer in Australie. Hier wordt 40 keer meer water verdampt dan dat er regen valt. Hoe kan dit? Wel alle regen die ten westen van de Great Dividing Range valt, wordt via rivieren naar dit Lake of meer gebracht. De blue mountains die ik overstak maken deel uit van de Great Dividing Range en zijn dus 2000km ver weg. Je zou denken dat al het water dan al lang opgenomen is door de bodem. Nee, het grootste deel van de bodem bestaat hier uit klei of rotsen die ondoordringbaar zijn. Het gebergte is ook niet zo hoog en het verval is niet groot. Het water doet er meer dan 2 maanden over om tot hier te geraken. Ik heb zelf nog enkele kleine overstromingen gezien als gevolg van de regen in Queensland nu 3 maanden geleden. Lake Eyre is ook het laagste punt in Australie. -24m De regen werkt echter met onvoorspelbare cycli. In 20009 is het meer voor de eerste keer in meer dan 10 jaar gevuld. Ja, het meer is het grootste deel van de tijd meer een zoutpan dan een meer. Er is het noordelijk meer (tot 1,5m diep) en het zuidelijk deel (0,5m ). Heel veel Australiers hebben nooit water in het meer gezien. Nu in 2012 is het meer wel gevuld en dat zelfs voor het tweede jaar op rij. Dat is nog nooit gebeurd sinds de blanken zijn gearriveerd. Hoewel het meer bijna 2000km van eender welke kust is, zie je hier op eens meeuwen en andere zeevogels verschijnen die komen vissen. Ook pelikanen komen ook maar meer om te broeden. De pelikanen heb ik niet gezien maar de meeuwen wel. Uiteraard gaan de dieren door al het water zich dit jaar enorm snel voortplanten wat soms ook lastig kan zijn. Ideale temperaturen en voldoende water zorgt voor veel insecten. De vliegen zijn dus een enorme plaag. Zo erg zelfs dat ik een vliegennet heb gekocht en dit zelfs tijdens het fietsen draag. Vliegen in je mond en neus zijn nu eenmaal niet leuk. Ik sprak met enkele lokale mensen en ze zeiden me dat ze in 20 jaar tijd slechts voor de 2de keer een vliegennet gebruikten. Het tweede fenomeen is het great artesian basin. Dit is het ondergronds watersysteem. Een klein deel van het regenwater kan in het gebergte wel doorsijpelen naar de ondergrond. Uiteraard heeft het ook last van de ondoordringbare lagen en kan het niet naar de oppervlakte komen tenzij er ergens barsten of gaten in deze lagen zijn. Door geologische verschuivingen zijn er zo een aantal. De aboriginals kenden deze bronnen en gebruikten ze om rond te trekken. Ze worden ook de string of springs genoemd. Aangezien Stuart werd geholpen door Aboriginals is het niet verwonderlijk dat hij deze route "ontdekte". Men schat dat het water 2 miljoen jaar nodig heeft om dit traject af te leggen. Waar het dan aan de oppervlakte komt, komt het meestal met hoge druk uit. Door de lange periode ondergronds zitten er ook heel veel mineralen in waardoor het water eigenlijk ondrinkbaar is. Tenminste voor de Europeanen. Later hebben de Europese kolonisten vele bronnen geboord en daardoor is de druk fel afgenomen. Door het hoge mineraalgehalte verroestte de pijpleidingen ook heel snel waardoor het water vrij kon stromen. Dit heeft na 100 jaar geleid tot micro-klimaten. Ik heb gekampeerd op een camping met zo een hotspring. Het is een beetje raar om meer dan een week in de woestijn te fietsen om dan een moerasje te zien met vissen en kikkers enz. Het water was echter niet heet. Enkel 29gr maar op sommige andere plaatsen is het echt een hotspring. Door de druk kreeg ik wel een goede massage en na een week zonder douche was het meer dan aangenaam. Ik heb er een uur ingezeten. De nachten zijn ondertussen ook kouder geworden en het wordt donker ca 19u. Om dan een uur in dit water te liggen is wel een ongekende luxe voor mij. De Oodnadatta Track eindigt in Marla waar de Stuart Highway ook doorloopt. Het is zalig om weer op een geasfalteerde weg te fietsen. Het zal me naar Ayers Rock brengen maar dat is voor het volgend verslag. groeten, nico

melbourne - sydney

Hi everybody, Here is another report of my journey. It tells what I did between Melbourne and Sydney. I must admit that I have made a mistake. I already send my maps and diary home so I will do this from memory. After my trip to Tasmania I did go back to Melbourne and stayed there for a few days. It was out of necessity because some of my equipment badly needed a repair. this time it was not my bicycle but my hiking boots and my tent. I also stayed longer because of bad weather and not in the least because I found some excellent hosts in Scott and Tamara. They are a new citizen here. A couple from New Sealand that lived for years in Japan and now had just finished a 6 month bike trip in Europe. They had some nice stories to tell and Tamara was spoiling me with some great coocking and excellent homemade biscuits. Scott even knows some local beers who almost can match the belgian beers. They have been in Belgian and so he knows how spoiled I am on that field. Scott, Tamara thank you for hosting me. I really had a great time with you. My first goal after Melbourne is Mount Kosciuskzko. The highest mountain in Australia. You are allowed to cycle almost all the way to the summit but I had to stop. A storm came and with heave winds that pushed me to the middle of the road and snow and freezing temperatures above 1500m I could not else do but stop. I ended up staying in a empty skiresort. Even had a hot shower. The next day I made it to the summit and saw absolutely nothing. Because of the fog I could not see more than 5m. On lower altitudes the sun was shining and even before I was in the valley I was cycling in shirt and shorts again. In a few days I made it to Canberra where I stayed with Jay. Someone i had met while crossing the nullarbor. We visited several museums but I had also a look how they lived on off grid little farm. They needed several dams and very large rainwater tanks to get through some droughts. In the National War memorial I learned about the importance of Anzac and Gallipoli for the australian people. Later I watched the movie Gallipoli with Mel Gibson at the start of his movie career. I also saw another classical australian movie : the man from snowy river. Thanks Jay for all of that. I hope to see you again WA. After Canberra I cycled to Sydney through the Blue mountains. A very beautiful region but with the busy traffic and the large number of roadworks is was hard to cycle. Sydney as a city is no fun for a cyclist but it has a good vibe with the harbor. Here I learned that easter is a bigger holiday than in Belgium. This resulted in waiting several days longer before my bicycle was fixed. I made the best of it and did a 3 day hike in the blue mountains. Absolutely a high light. Of course I did cycle over the Sydney harbour bridge and had the picture with the operahouse but Sydney will not be a highlight to me. But than again a city hardly ever is. Certainly not when you have 3 major cities in a month. this was it for now. greetings, nico

melbourne - sydney

Dag allemaal, Eindelijk nog eens vervolg van mijn reis. Het is inderdaag lang geleden. Het zal eerder een kort verslag zijn omdat ik mijn kaarten en dagboek al naar huis gestuurd heb en niet alle info meer heb. Der is ondertussen ook al zoveel meer gebeurd. Na mijn zijtripje naar Tasmania blijf ik enkele dagen in Melbourne. Door het lange reizen geraakt mijn materiaal versleten en dus zijn enkele reparaties hard nodig. Mijn wandelschoen wordt op 2 plaatsen hersteld en ook de ritssluiting van mijn tent is aan vervanging toe. Het eerste dat ik hoor ik dat ik 2 weken moet wachten. Dat is natuurlijk niet aanvaardbaar. Het wordt dus een noodherstelling en een wachttijd van 2 dagen. Als dat dan allemaal in orde is, begint het te regenen en stel ik mijn vertrek nog een dag uit. Het heeft ook te maken met de zeer interessante mensen waar ik verblijf. Tamara en Scott zijn een Nieuw-Zeelands koppel dat jarenlang in Japan heeft gewoond. Ze zijn nu net terug van een fietstocht van 6 maanden door Europa. Ze zijn ook in Belgie geweest en missen het bier (Scott) en de chocolade (Tamara). Ok, het is een cliche maar blijkbaar voor een reden. Gelukkig weet Scott hier ook al enige goede bieren zijn en we genieten ervan. Australie is een prachtig land maar van bieren kennen ze niet veel. Veelal zitten ze op het niveau van Heineken en ik drink gemiddeld genomen geen 3 bieren op een maand. Zeker niet als ze 4 euro kosten voor een pintje. Ik geraak eindelijk weg en fiets op een paar dagen naar Mount Kosciuszko. Die is met 2228m het hoogste punt van Australie. De berg is genoemd naar een Poolse generaal die de opstand voor vrijheid leidde. Officieel is een Poolse ontdekkingsreiziger de eerste die de berg beklommen heeft en vandaar de naam. Zeker de Aboriginals en waarschijnlijk ook enkele boeren hebben dat eerder gedaan. Je mag tot ca 1km van de top fietsen (40 hoogtemeters verschil) maar het lukt me pas bij de tweede poging. Bij de eerste poging heb ik weer (nog steeds) slecht weer. Het stormt met zeer hevige rukwinden en er valt sneeuw boven 1500m. Abnormaal vroeg volgens de lokale mensen maar daar ben ik natuurlijk niets mee he. Dit is ook het enige skigebied dat Australie heeft en het seizoen duurt maar max 3 maanden. Als er dan sneeuw ligt is het heel duur. Zo duur zelfs dat er mensen naar Japan of USA vliegen om daar te skien. Vanaf 2 weken zou goedkoper zijn. Ik ontmoet een andere fietser die me goede info over wegen geeft. Hierdoor kan ik via niet geasfalteerde plattelandswegen tot op 30km van Canberra fietsen. De hoofdstad is helemaal niet zo groot als je zou denken. Toen Australie in 1901 onafhankelijk werd, is er jaren ruzie gemaakt over welke stad de hoofdstad moest worden. Melbourne wou niet dat Sydney dat werd en andersom. Dus heeft men maar een volledig nieuwe stad gebouwd. Het lijkt een beetje op de Belgische politiek. Het voelt ook artificieel aan maar je hebt hierdoor wel de beste fietspaden van eender welke Australische stad en vele daarbuiten. Om de nieuwe stad wat aanzien te geven worden de meeste nationale museums hier gebouwd. Het is dus een bezoek meer dan waard. Vooral het Nationale War Memorial spreekt me zeer aan. Het is echter geen museum. Het is een groot herdenkings monument voor alle gesneuvelde Australische soldaten. Er zijn bevoorbeeld hele grote veldslagen van WO1 die zelf niet vernoemd worden. Enkel de veldslagen waar de Australiers in vochten worden behandeld. De strijd om Gallipoli is wel zeer prominent. Hoewel de geallieerden deze veldslag totaal verloren, ontleent Australie hier veel van zijn nationale identiteit van. Er zijn nog steeds Anzac pleinen en parades. Anzac staat voor het Australisch- NieuwZeelands army corps dat voor deze veldslag werd gevormd. De Boer oorlog in Zuid-Afrika is rekening houdend met het aantal gesneuvelden de derde grootste oorlog die Australie heeft gehad. Er werden zeer vele Aboriginals als spoorzoekers ingezet toen de oorlog een guerrilla oorlog werd. De Aboriginals waren toen officieel geen staatsburgers maar werden ingedeeld bij de fauna en flora. Toen de oorlog afgelopen was en er beslist werd om de paarden achter te laten, betekende dit ook dat alle Aboriginals werden achter gelaten. Er worden nu soms nog namen ed in Zuid-Afrika gevonden die afstammen van Aboriginals. Ik verblijf hier een kleine week en logeer bij Jay. Een Australische vrouw die ik in de Nullarbor leerde kennen. Het is een rustig en aangenaam weekje. Ze laat me ook wat van de Australische leef gewoontes zien en ik ontmoet haar kindern enz. Ze woont eigenlijk 30km buiten de stad op een boerderij. Het is echt leuk om te leren hoe men hier leeft. Ze hebben oa meerdere dammen en grote tanks om het eerder zeldzame regenwater op te vangen. Jay heeft het samen met haar dochter goedkoop kunnen kopen omdat het water toen door de droogte bijna op was. Op het einde van de droogte waren de douches beperkt tot 2 min en niet voor elke dag. Gelukkig is dit nu verleden tijd en heb ik voldoende hete douches. Een echte luxe voor mij. Ik laat hier ook mijn fiets herstellen. Alweer zijn er spaken gebroken. Wanneer ik echter verder fiets naar Sydney duurt het maar 40km voor er weer een breekt. Door alle spanning zijn alle spaken verzwakt. Als ik Sydney bereik zijn er 5 spaken gebroken en moeten ze allemaal vervangen worden. Ik ben al blij dat ik er geraak ben zonder dat mijn wiel dooreen zakte. Ik ben door de Blue Moutnains gefietst waar ik wou wandelen. Door deze problemen heb ik dat niet gedaan en ik hoopte om zo op tijd voor het paasweekend mijn fiets te laten herstellen. Ik arriveer op witte donderdag en dan blijkt dat hier het paasweekend op goede vrijdag begint en er bijna geen winkels open zijn gedurende het weekend. Ik moet wachten tot woensdag. Ik neem de trein terug naar de blue mountains waar ik dan 3 dagen wandel. De blue mountains is een gebergte dat Sydney aan de westkant begrensd. Het is niet zo hoog maar door de vorm met ontelbare kloven heeft het bijna een eeuw geduurd voor de eerste blanken er een weg doorheen vonden. Ik geniet van de natuur hier hoewel het snachts toch wel aan de koude kant is. Overdag is het echter nog 30gr. In Sydney bezoek ik enkele van de verplichte dingen zoals het Operahouse en ik fiets over de Sydney Harbour bridge. Hier moet je echter eerst heel wat trappen oplopen voor je op de brug kan fietsen. Het fietspad is een gescheiden strook aan een kant van de brug. De voetgangers zijn aan de andere kant en je mag niet op straat bij de autos. Verder zijn er zoveel hekken die dienen om zelfmoorden te voorkomen dat ik me bijna in een gevangenis voel. Sydney heeft met oa zijn grote haven waar tegenwoordig bijna alle industriele activiteit verboden is (ten voordele van het toerisme) een redelijke fijne sfeer maar toch zal dit niet een hoogtepunt van mijn trip zijn. Verre van zelfs. Hier eindigt dit verslag. Ik hoop snel het vervolg van Sydney tot Alice Springs te kunnen brengen. groeten, nico

facebook

Ben in Sydney gearriveerd met 3 gebroken spaken. De eerste brak al 40km buiten Canberra. In Canberra had ik er ook al 2 laten vervangen. Ben het nu beu en heb zojuist een nieuw wiel besteld. Handgemaakt. Helaas zal het door het lange paasweekend tot woensdag duren eer ik het heb. Waarschijnlijk neem ik de trein naar de blue mountains om er te wandelen. 510Like · Kris Cauberghs, Miranda Poelmans and 8 others like this. Stephen Elshot Dappere kerel zeg, maar ik weet dat je ervan geniet. Succes Nicoo See Translation April 7 at 5:14pm · Like Jeanmarie Duchateau train ma wa met bal ook he :) April 7 at 6:06pm · Like Shaju Hendrikx ach, ge kunt dan eens een beetje van een stad zien :-) See Translation April 8 at 4:30am · Like Tamara Paton Enjoy the hiking in the blue mountains! April 8 at 8:25am · Like Wel, de fiets is hersteld. Ik verlaat Sydney vandaag maar ga eerst nog over de Sydney harbour bridge fietsen. Dat kan ik nu eenmaal niet laten he. Van hier gaat het naar Broken Hill (flying doctors) en dan naar Uluru of Ayers rock. 411Like · Geert Machiels, Wouter Beliën and 9 others like this. Emel Toplar Enjoy Nico ;) April 12 at 1:15pm · Like Frank Put Goed bezig Nico , groeten uit Koersel Kerel !!!! See Translation April 12 at 8:56pm · Like Ilse Serdons gèèèft dich, nico! April 13 at 5:12am · Like Diane Truyens Klinkt goed, genieten maar! See Translation