adelaide -melbourne

dag allemaal,

Eindelijk nog eens tijd gevonden om hier een verslag te maken. Het gaat over mijn tocht tussen Adelaide en Melbourne.

Vrijdag, 23 december, verlaat ik Adelaide om naar Kangaroo Island te fietsen.Kangaroo Island is een eiland met een mooi natuurpark en vooral bekend owv de vele dieren die er leven. Het wordt echter een zware rit om op tijd bij de ferry te zijn. Normaal 130km maar omdat ik wat verkeerd fiets mag ik er 140km doen en dit op een heuvelachtig parcours in 25gr. Lang denk ik dat ik het niet zal halen maar het lukt me wel.
Zo zie je maar dat je je zelfs op een reis van een jaar moet haasten. De moderne manier van leven zeker???

Op de eerste dag maak ik al kennis met de slechte gravelwegen. Er is wel mooie natuur maar die is moeilijk te bereiken door deze heuvelachtige wegen. Men houdt hier alles zeer eenvoudig. De camping die ik vind is niets meer dan wat gras dat kort wordt gehouden. Geen water of niets in de buurt. Bushcamping noemt men dit.

Het is dan kerstmis maar zoals de meeste Europeanen ben ik niet in kerststemming. Met 25gr, zwemmen in de zee, in short en Tshirt voelt het toch niet hetzelfde. De vorst en sneeuw ontbreken. De "kerstmannen" zijn hier ook niet zo dik gekleed. Meestal enkel met een kerstmuts. Ik telefoneer even naar huis maar hoewel het hier al nacht is, is het feest daar nog niet begonnen dus niet veel nieuws te halen.

Dan bereik ik Flinders Chase NP. Ooit heel mooi met veel koala's maar door een grote bosbrand enkele jaren geleden totaal vernield. Ik doe hier een 3daagse wandeltocht en amuseer me wel maar alle planten en bomen zien er min of meer hetzelfde uit.
Het is voor het eerst dat ik een echte bushhike doe. Dwz dat er geen paden zijn om te volgen en je dus zelf een weg moet vinden door de planten. Heb alleen een copie van een kaart bij me maar het is gewoon de kust volgen. Hier zijn wel enkele prachtige panorama's te zien. Rotskliffen die steil de zee in duiken enz.
Als er een grote landtong is, besluit ik om een binnendoor te gaan ipv de kust volgen.
Dit blijkt een verkeerde beslissing. Al heel snel worden de planten zo groot ik er mijn heel gewicht moet tegen gooien om er door te geraken. Dat is natuurlijk geen doen en ik besluit terug te keren maar ga in de verkeerde richting. Ik orienteer me op de zon maar die staat hier s'middags in het noorden en niet in het zuiden. Uiteindelijk ben ik na 5uur terug aan de kust op iets meer dan 1km waar ik die verlaten had. Het was een moeilijke kilometer. Daardoor bereik ik de weg als het donker wordt. Ik blijf dan een nacht langer kamperen want het is nu te laat om een lift terug te vinden
Ik ben nu ook te laat terug aan het rangerstation en mag het daar nog eens gaan uitleggen. Een ranger wou me juist gaan zoeken toen ik eraan kwam.

Ik bezoek dan nog enkele mooie rotsformaties aan de andere kant van het eiland en zie hier de Nieuw-zeelandse zeehonden. Deze zijn groter dan de gewone soort. Verder zijn er ook nog dwerg-pinguins.

Er is nu een hittegolf en sommige dagen is het ca 40gr. Dit maakt het fietsen niet gemakkelijker maar ik neem nu wat langere siesta's en daar komen we ook weer door. Gelukkig is de zee ook nooit ver weg en kan je daar gaan afkoelen. Op een avond als ik in de zee lig terwijl het al donker is, komt er heel rustig een pelikaan op 10m voor bij gezwommen. Een prachtige zicht vooral in het maanlicht.
Ook blijkt hier weer de grote gastvrijheid van de Australiers : op een hete dag in the middle of nowhere stopt er een auto en geeft me een KOUD blikje bier. Het wordt ten zeerste geapprecieerd. Het bier zelf is niet zo goed maar het feit dat het koud is,.......

Maandag, 2 januari, verandert het weer. Niet dat dat slecht is maar dat gebeurt altijd met hevige noordenwinden. Nu moest ik juist naar het noorden en moet noodgedwongen meer dan 5 uur lang wachten voor ik weer kan fietsen.

Ik ben op weg naar het Coorong NP, een meer dan 100km lange lagoon. Meestal niet breed maar het begint achter de monding van een rivier. Deze rivier heeft ook 2 meren gevormd (lake Alexandria en lake Albert) waar ik rond moet. Ik heb er 3 dagen voor nodig. Tja, de afstanden zijn hier nu eenmaal anders dan thuis he.
Hier zie ik vele dieren : kangaroos, emoes, pelikanen enz.

Dan heb ik nog een prachtige ervaring. Ik bezoek een aboriginal museum maar dit is tegelijkertijd een cultuurcentrum enz. Veel toeristen komen er niet. Ik ben er al als ze openen. De wat oudere vrijwilliger leidt me persoonlijk rond. Ik zie er vele gebruiksvoorwerpen : speren, manden, beschilderde emoe eieren, enz Het bijzondere is dat we goed kunnen praten en later zitten we enkele uren buiten met een tas koffie.

Hij vertelt over the lost generation. Hiermee wordt het beleid van de Australische overheid bedoelt dat Aboriginal kinderen weg nam bij hun ouders en bij blanken onderbracht en die dan een zeer klassieke blanke opvoeding kregen. Het spreekt voor zich dat dit later problemen gaf. Ze voelen zich nergens thuis. Hij herinnert zich nog de dag dat meerdere van zijn broers en zussen zijn meegenomen. Zelf is hij bij zijn ouders kunnen blijven. (deze praktijk is pas eind jaren 60 gestopt.)
Samen met zijn vader heeft hij walkabouts gedaan en al de verhalen en zo dus de kultuur meegekregen. Later heeft hij enkele broers en zussen terug gevonden maar hij heeft er geen band mee. Ze kennen niets van "zijn" kultuur en hij vindt hun levensstijl maar niets.
Het is ook nog altijd zo dat Aborignals gemiddeld 15 jaar minder lang leven en ze hebben een van de hoogste graad van babysterfte in de wereld. Het ligt in de buurt van landen zoals Ethiopie, Somalie enz.
Alcohol- en drugsgebruik zijn ook abnormaal hoog. Men probeert zogenaamde droge dorpen te creeren maar echt helpen doet het niet.

Nog een verhaal : de Australische overheid heeft na de WO2 de soldaten die gevochten hadden beloond om stukken land. Dit ook om enkele gebieden te ontwikkelen.
Maar Aboriginals die soldaat waren geweest, werden hiervan uitgesloten. Zelfs als de gronden van hun missies waar ze de eeuw ervoor waren samengedreven, werden weggegeven krijgen ze niets. Missies zijn eigenlijk een eufemisme voor reservaten. Hier werden ze ook gedwongen om kristelijk te worden en als blanken te leven met de juiste kleren enz. De foto's hierover zijn wel heel aangrijpend.

Diane Bell heeft enkele boeken over deze taalgroep geschreven. Aboriginals worden niet ingedeeld in stammen maar in taalgroepen. Door de rijke fauna en flora hier was dit ooit een van de grootste taalgroepen maar helaas betekende dit ook dat hun land fel gegeerd was door blanken met al gevolgen van dien.
Er is ook een protestsong door een Aboriginal geschreven over deze periode.
"they took 'm away" van Archie Rock.

Ook vreest hij dat de cultuur helemaal zal uitsterven want er zijn nu al niet meer genoeg ouderen of elders die de kultuur kennen en walkabouts kunnen geven.
Het is een ervaring die toch enkele dagen echt blijft hangen bij mij.

Van hier fiets ik nog even langs de kust voor ik het binnenland in ga naar het Grampians NP. Ook hier zijn weer meerdere gravelwegen. Er breekt nog een spaak. Nu zijn er weer 3 gebroken naast elkaar wat het wiel wel heel zwak maakt. Ik doe een 2daagse wandeling hier en besluit dan naar het dichts bijzijnde stadje te gaan voor de herstelling. Dit is meer dan 40km weg en ik verlies hier dus een dag.
Ik wandel ook naar "Mount Difficul" of vrij vertaald "de moeilijke berg". Men gebruikt de term berg wel erg gemakkelijk. Het is niet meer dan een heuvel van 808m hoog. Ze lijken alleen hoog omdat ze onverwacht van de velden omhoog schieten. Er is geen "voorgebergte" of zoiets.
Verder zijn ze vooral gekend om grotten met aboriginal rotstekeningen. Ik bezoek er enkele : kleine kinderhanden in rood geverfd en ook witte menselijke en dierlijke figuren. Alle kennis hieromtrent is verloren en men weet niet wat het betekent. Ze worden wel ca 25 000 a 30 000 jaar oud geschat.

Van hier fiets ik naar de Great Ocean Road. Een weg die spectaculair langs de kust loopt over rotskliffen enz. Hij is gebouwd door soldaten die van de oorlog terugkwamen en waarvoor de regering werk creeerde. Soms ben je 200m boven de zee en dan weer er vlak boven. Het is zandsteen hier dat zeer gemakkelijk erodeert en dus grillige vormen aan neemt. Er zijn ook kleine rotseilanden voor de kust. Ze worden de 12 apostelen genoemd maar er zijn er nog maar 7 of 8 over. De anderen zijn door de zee vernietigd. Het is wel prachtig.
Het is ook een streek met zeer hoge regenval waardoor er een gematigd regenwoud is. Ik kan er in kamperen wat toch wel een leuke ervaring is.

Dan ben ik in Melbourne waar ik 3 dagen verblijf voor ik naar Tasmanie ga maar dat is voor het volgend verslag als ik terug in Melbourne ben. Vermoedelijk over 2 weken.

groeten,

nico










0.