Te Araroa : deel 3 : Arthur pass - Lake Tekapo - queenstown : 21 jan - 25 feb

Dag allemaal,

Van Arthur pass gaat de tocht eerst rustig verder door bos. Het zijn vrije goede paden en het weer zit mee. Ik merk wel de eerste scheur in mijn wandelschoenen. Ze zijn duidelijk niet bestand tegen het Nieuw Zeelandse terrein en vooral niet tegen het voortdurend nat zijn.

Na enkele dagen bereiken we de rivier Rakaia die zo diep is dat we die niet kunnen doorwaden. Het is er rond liften of transport regelen.
We verblijven in een Lodge die eigenlijk te duur is voor mij. Ik kan er wel een hottub of warmwater bad nemen dat ik dan ook meer dan 2 uur doe.

De volgende dag gaat de tocht verder en Stephen en ik arriveren aan Comyns hut. In de gids staat dat de nieuwe hut vlak langs de oude hut van 1957 is gebouwd. Dus wij verwachten een vrij moderne hut. Blijkt nu dat de "nieuwe" hut van 1957 is en de oude van 1890. Het is puur ijzer en als het snachts begint te regenen klinkt het alsof er een machinegeweer wordt afgevuurd. De wind klinkt als een orkaan. Hoewel het slecht weer is vertrekken we en dit zal een van de slechtste dagen worden van de trip. Uren lang moet ik een beek volgen en ben de helft van de tijd in de beek.
Later als ik hoger in de bergen ben wordt het weer slechter met hevige regen en felle wind.
Het is nu wel meer alpien landschap en dus meer open wat het wandelen makkelijker maakt.
Als ik tenslotte de hut bereik moet ik Stephen vragen om mijn rugzak los te maken. Mijn handen zijn zo verkleumd dat ik het zelf eerst niet kan.
Ik had stiekem gehoopt dat Stephen het vuur al gaande had. Voor de grap noem ik  hem mijn sherpa die het vuur moet aansteken. Ik ben dan degenen die smorgens alles opruimt. Stephen had het echter
zo koud dat hij direct in zijn slaapzak is gekropen om op te warmen. Dus ik begin dan maar met het vuur aan te steken zodat alles kan drogen.

Het is nu begin februari en dat blijkt later een hele stabiele maand te zijn met zeer weinig regen.
We genieten van de bloemen in de heide  hier maar een keer vloek ik erop. De markeringen zijn oranje zodat ze goed opvallen in het landschap maar dat lukt niet meer als je  meters hoge gele bloemen hebt. Voor mij valt het nog mee maar voor Stephen niet. Hij verliest bijna 2 uur hier eer hij het pad terug vindt.

De ochtend na die felle regen blijkt ook dat er sneeuw gevallen is iets op grotere hoogte. Gelukkig moeten we geen pas meer over. Ik kan wel genieten van het uitzicht. 
Die ochtend is ook de laatste keer dat ik Stephen zal zien maar dat weet ik dan nog niet. We wandelen regelmatig apart maar komen elkaar dan in de hutten weer tegen. De volgende dagen zijn er geen hutten en  moeten we kamperen. Ook dat is  normaal geen probleem. Je ziet elkaar dan in het volgend dorp. In dit geval is dat nog bijna een week wandelen.
Eerst moet ik nog de Rangitata oversteken. Dit wordt afgeraden maar van andere wandelaars weet ik dat het mogelijk is. Na 250m in het water ben ik aan de andere kant. In de zomer is het niet 1 rivier maar vele kleine beekjes die in lente door het smeltwater een grote rivier vormen. Maar zelfs nu is het moeilijk. Soms is er een sterke stroming en eenmaal reikt het water bijna tot mijn liezen.

Na de rivier volgt de Two Thumb Range en hier slaat het mannetje met de hamer toe.
De vermoeidheid die je altijd wel wat voelt wordt opens meer uitputting. Deels te wijten aan het feit dat hier enorm veel tussock is wat het wandelen heel moeilijk maakt. Ook zijn er 2 dagen dat ik heel lang door een rivier moet wandelen. Het is ook het hoogste punt van de hele Te Araroa met 1925m en er zijn geen dorpjes waar je echt kan rusten. Later valt het me op dat ik 18 dagen aan een stuk elke dag gewandeld heb. Dat was duidelijk teveel van het goede.
Soms word ik snachts wakker door pijn en krampen in mijn benen. Moet dan rond de tafel wandelen en stretchen.
Zelfs als ik goed slaap en eet zal ik na 1.5uur wandelen al doodmoe zijn en een langere pauze nodig hebben. Een rustdag hier in two thumb zou me goed doen maar door gebrek aan eten kan ik me dat niet permiteren.
Ook ben ik onredelijk snel kwaad voor de minste tegenslag. Het is wel zo dat hier in het gebergte je dat moeilijk op iemand kunt uitwerken.
Ik ben hier ook enkele dagen alleen maar als je dan andere wandelaars ontmoet is het wel leuk. Zo zal ik 1 nacht een hut delen met Joe. De gesprekken gaan al snel over de betekenis van het leven, enz.
2 dagen later kom ik hem terug tegen in een andere hut. Jeanine en Bastien zijn er ook. Jeanine en Bastien wandelen wel noordwaarts dus in tegengestelde richting als mij. Ook hier is alles dik in orde en wordt het weinige wat je hebt gedeeld. Joe zal ik nooit meer zien (heb zelfs zijn email niet) maar Jeanine en Bastien ontmoette ik eergisteren heel toevallig in Wellington. Ik was daar om Andreas te bezoeken een andere TA wandelaar. Het werd een leuke avond met bier en pizza.

Uiteindelijk lift ik de laatste 25km naar Lake Tekapo waar ik 3 dagen verblijf en recupereer. Ik doe niet veel meer dan lezen, eten en slapen.
Een van deze avonden kan ik genieten van guitar en piano muziek van 1 van de andere gasten in de jeugdherberg .
Na Lake Tekapo is het vooral een vlakke streek waar veel meren zijn en kan ik langzaam weer op krachten komen. Ik wandel ook langzaam. Doe in 3 dagen wat je meestal in 2 dagen doet.
Zoals gezegd is het weer nu goed en het kamperen langs deze meren is puur genieten.

In Wanaka spreek ik nog af met Peter. Hij is een Belgische fietser die ik al wat langer ken.  Hij is hier ook voor een jaar. Het wordt een leuke avond met live muziek in de Irish pub.

Na Wanaka is het nog een week wandelen naar Queenstown en gedeeltelijk gaat dit over het  prive-terrein van Shania Twain. Wel heuvelachtig maar met 3 moderne hutten en een rustdag is dit  gemakkelijk te doen.
In Queenstown spreek ik met Vitek, een man die me een maand geleden een lift gaf.
Toevallig is er savonds een verjaardagsfeestje van een Chinees meisje. Ze speelt ook even met een Chineze luit wat heel mooi is.
Na nog een rustdag vertrek ik weer maar dat is voor deel 4

groeten,

nico