zondag 22 maart 2009

mexico : baja california-Hermosillo -Tucson (VS)

Dag allemaal,

Het volgende verslag gaat over het Mexicaanse schiereiland Baja California en de terugrit over het Mexicaanse vasteland naar Tucson.
Tot afstand is nu : 20 651 km

Op woensdag, 11 februari, verlaat ik San Diego en fiets naar het zuiden. Hier in de US is er veel slecht nieuws te horen over Mexico. Er is veel geweld en meerdere mensen raden me af om er te fietsen maar geen van deze mensen is er geweest. Enkele fietsers die er zijn, zeggen allemaal dat het veilig is.
Er is inderdaad geweld maar dit is tussen de verschillende drugskartels die onderling vechten voor de controle over de weinige open grensposten die er nog zijn. De VS hebben immers de grenscontrole fel verscherpt om het illegaal passeren van de grens te controleren.
Zelf neem ik mijn voorzorgen en beslis om de eerste 2 nachten niet te kamperen maar bij mensen te logeren. Ik onderschat wel de afstand naar mijn eerste gastheer en moet een uurtje in het donker fietsen wat ook geen problemen oplevert.
Larry komt me zelfs halen aan het naftstation en kookt voor me. Hij woont op een kleine heuven en heeft een geweldig uitzicht op de bergen en de zee.

Ik merk wel snel dat ik in een armer land ben. Er zijn weinig WC's en geen enkel heeft WCpapier dus dat heb je maar beter zelf bij. Ook is het kraanwater niet veilig om te drinken en je moet dus drinkwater kopen. De rijstijl is ook anders en is wat agressiever maar de bestuurders zijn hier wel gewend aan fietsers en kijken ervoor uit. Dat kon ik in de VS niet altijd zeggen.

De eerste 2 dagen blijf ik kort bij de kust (pacific oceaan) en is er wat industrie en landbouw maar dan kom ik in de sonora woestijn terecht. Kleine dorpjes ver van elkaar met wat wegrestaurantjes er tussen. Veel stof. Het is meestal vrij warm overdag (20 a 25gr C) maar de temperatuur daalt fel als de zon onder is. Soms zelfs tot kort bij vriestemperatuur.
Dit is waar de saquaro cactus goed groeit en dus talrijk is. Ik vind het een heel mooi landschap maar kan begrijpen dat sommigen dit eentonig vinden. Juist voor ik de woestijn bereik, heb ik nog wat regen snachts.

Alles is hier goedkoop : een ontbijt met spek en eieren en een paar tassen koffie is maar 3 euro.

Op 28 gr NB is er de stad Guerrero Negro en hier is iets speciaal. Dit is de grens tussen 2 klimaatzones (waarom weet ik niet) maar op 2 dagen gaat de temperatuur met meer dan 10 gr C omhoog. Overdag is het nu geregeld 35 gr C en snachts gemiddeld 15gr. Dit is natuurlijk wel wat afhankelijk van de hoogte waar ik ben. (ik moet enkele hoogteplateaus over). Al snel zet ik enkel mijn binnententje op en daarna doe ik zelfs dat niet meer. Ik slaap gewoon op mijn matje en met een slaapzak. Het rare is dat ik heel wat Mexicanen zie die met truien of jassen rondlopen omdat dit koud weer is??????????????????????????

In Guerrero Negro is er ook een zoutwinningsfabriek en dit is de enige vorm van indurstrie die ik zie in een week. Er is ook een boerderij die cactussen kweekt. Voor de rest zijn er grote veeboerderijen maar omdat het land zo weinig vruchtbaar is, zijn naar Belgische normen maar heel weinig koeien die er rond lopen. Soms zie ik meer dan 10km enkel omheining en geen vee.

Na een week van dit bereik ik San Ignacio, een oase in het midden van deze woestijn en een hele verademing. Er zijn honderden palmbomen enz. Geweldig om nog eens wat groen te zien. Ook is hier de eerste van de Spaanse missies die hier heel beroemd zijn. Er wordt beweerd dat het grote en oude gebouwen zijn maar gemiddeld genomen zijn ze kleiner en jonger dan de gemiddelde kerk bij ons. De meeste zijn gesticht in eerste helft van de 19de eeuw. 50 jaar zijn ze verlaten omdat de oorspronkelijke bewoners (ook Indianen genoemd) voor ca 80% zijn gestorven door oorlogen en vooral voor hun vreemde westerse ziekten zoals pokken en syphilis.

Ik kruis nu het schiereiland en fiets langs de zee van Cortez.
Op vrijdag, 2 februari, ontmoet ik de Yapp broers. Het zijn drie broers van Michigan die van San Francisco naar het zuiden fietsen. We fietsen een halve dag samen maar ik neem een rustdag in Mulege terwijl zij verder gaan. Mulege is ook een oase waar we de missie bezoeken. Later verneem ik dat dit niet de missie is maar de grote katholieke kerk. De missie is aan de andere kant van het dorp.

De volgende dagen zal ik veel prachtige stranden zien met palapa's : hutjes met daken van palmbladeren. Vele amerikanen komen hier overwinteren. Sommigen met hun RV's (mobilhomes). Deze gaan terug naar de VS als het zomer en dus te heet wordt. Anderen wonen hier definitief of hebben er winterhuisjes. Ze hebben soms hele dorpjes overgenomen en deze dorpjes worden gringo dorpen genoemd.

In Loreto, de vroegere hoofdstad van Baja California, is er een mooie malecon of dijk langs de zee van Cortez. Ik zie vele pelikanen in de haven en als er een bootje binnenkomt, gaan ze vissen en het is een fantastisch zicht zoals ze in de zee duiken.

Op dinsdag, 24 feb, heb ik een pechdag. Ik rij 2x plat op een wel heel lange felle bergop. De eerste maal vind ik nog schaduw maar de tweede maal is het direct in de felle zon op het heetst van de dag. Ik vloek wat maar stop hier al snel mee omdat het te vermoeiend is in deze hitte.
Ik drink tot 5 liter water en 1 liter cola op een dag op toch maar voldoende vocht op te nemen.

De volgende dag ontmoet ik Jason, een fietser die ik 3 maanden geleden, al eens tegen kwam in California juist voor Joshua Three NP. Hij is nu vergezeld van 2 andere fietsers. Ik wist dat ze in de buurt waren omdat we allemaal een Duitse fietser tegen kwamen die van Argentinie naar Alaska aan het fietsen is. Jason is een paar dagen ziek geweest maar is nu beter. Helaas verlaten ze juist de stad als ik arriveer. Van hen verneem ik ook dat de 3 broers juist de stad verlaten hebben.

Laat in de namiddag komen we echter allemaal samen aan een winkeltje in een klein dorpje. De enige plaats met koud water en schaduw voor de eerste 40km. Jessie heeft ook een lekke band die hier gerepareerd wordt.
Ze vertrekken iets voor mij maar ik haal ze in als een kampplaats vinden. Jessie heeft weer een lekke band en geen reserve meer. Nu gebeurt er iets gek. Terwijl het meisje haar band en fiets repareert, zitten wij (6 mannen waarbij 3 fietsmecaniekers) gewoon wat te keuvelen. Emancipatie is hier volledig dunkt me.

De volgende dag fiets ik met de drie broers Andrew, David en Mark verder. Ik zal bij hen blijven tot La Paz op 5 maart. Hier neemt Andrew een andere route dan ons en David, Mark en ik zullen samen fietsen tot hier in Tucson waar onze wegen ook splitsen.
Het is ook vanaf hier dat we siestas houden. Er wordt niet gefietst en eigenlijk wordt er niets gedaan buiten eten en drinken tussen 12 en 15 of zelfs 16u.

Vrijdag, 27 feb, bereiken we La Paz waar we een rustdag houden. Ik logeer bij Laura die wat voor me kookt. Cactus, rauw smaakt het echt niet maar gekookt is het wel lekker.

s Avonds gaan we allemaal uiteten en nemen typische Mexicaanse gerechten. Ik heb chilaquiles wat me echt niet smaakt. Papa rellena van David is fantastisch. De Tomalles zijn ook goed. Alles wordt doorgespoeld met margarita.
Later belanden we in een nachtclub waar we gratis kunnen drinken tot middernacht. Er wordt even gediscussieerd of we bier of rum met cola willen drinken. Ik eindig de discussie door voor iedereen beiden te bestellen. Dit wordt nog enkele keren herhaald voor middernacht waarna we de club verlaten en gaan slapen. Het is zeker 8 jaar geleden dat ik nog eens in een nachtclub ben beland. Niet echt mijn stijl en niet veel verschillend met wat ik thuis zag.

Ik vind La Paz wel een leuke stad : er is een plaza, malecon, haven, strand (waar overdag niemand is maar s avonds wel), missie en vooral een heel gemoedelijk sfeertje.
Op onze rustdag zie ik nog Mexicaanse danseressen optreden op de plaza met wat live muziek.

We besluiten om nog een lus te fietsen naar San Lucas en San Jose del Cabo. Een zeer mooie maar ook zeer toeristische streek die zeer gekend is in de VS voor de springbreak. We vinden enkele mooie kampeerplekken en zwemmen regelmatig in de zee. Ook savonds als het donker is.
Er zijn enkele oude en grotendeels verlaten mijnstadjes zoals El Triumfo en San Antonio.

Mexico is een heel katholiek land en er zijn zeer vele kapelletjes en kerken. Zelden zijn deze vervallen of verwaarloosd. Dit kun je echter niet van de huizen zeggen.
De twee grootste inkomsten voor Mexico zijn het geld dat landgenoten sturen van de VS en het toerisme en beiden zijn zeer hard getroffen door de huidige economische crisis. Overal zie je verlaten of half afgewerkte gebouwen enz. Er word ook af en toe gebedeld maar toch zijn er minder daklozen dan in de VS.

Het lijkt misschien ook raar dat ik zo veel fietsers tegenkwam maar hoewel het schiereiland 1800 km lang is, is er eigenlijk maar een weg die van noord naar zuid loopt. De meeste zijwegen zijn ook zandwegen die bijna onmogelijk befietsbaar zijn. Ik ontmoet een Duitser die het geprobeerd heeft maar meestal deed hij niet meer dan 25 km per dag en wandelde veel.

Tijdens deze lus eten we ook de beroemde tescado (vis)taco's en de camerones (garnalen)tacos.
Ik heb weer een lekke band en zie hier dat mijn lijm gesmolten is door de hitte en niet meer bruikbaar.
Terug in La Paz kan ik mijn kleren laten wassen en strijken voor 2,5 euro. Daarvoor kan ik het niet zelf doen.
Op zaterdag, 6 maart, nemen Mark, David en ik de ferry naar Topolobampo op het vasteland.
Hier is er geen woestijn meer maar relatief vruchtbaar land maar helaas ook vrij saai met meer verkeer en wat steden. Gedurende 5 dagen is vrij saai.

Het enige dat ik nog te vermelden heb is dat ik op een dag 3x lek fiets. (zondag, 7 maart). Ik vervang mijn buitenband en heb nu geen reserve meer. Nergens kan ik een goede band vinden en moet tot hier Tucson fietsen om een nieuwe te kunnen kopen. Ik ben de tel kwijt geraakt over hoeveel lekke banden ik had maar de meeste komen door slecht materiaal. Sommigen zullen zich nog herinneren dat ik mijn goede reservebanden in Alaska met de post naar een vriendin had gestuurd maar dat die nooit zijn aangekomen. Daardoor moet ik het met lokaal en minder goede banden doen. Ik heb 2x lek gereden aan de voorste band in het begin van mijn tocht en daarna niet meer. Die buitenband gaat nu al meer dan 20 000km mee.

Op donderdag, 12 maart, bereiken we Hermosillo en een reporter ziet ons. De volgende dag is er dus een krantenartikel over ons. Ik ben blijkbaar wel van nationaliteit verandert wat nu ben ik van Nederlandse afkomst. Na weken een gringo genoemd te zijn is dat wel een afwisseling. Of het positief of aangenaam is, laat ik in het midden. Er zijn hier namelijk ook enkele Nederlandse lezers.
In Hermosillo ontmoeten we ook enkele leden van couchsurfing en we hebben allemaal een leuke tijd. Mijn gastheer Joel en zijn familie maken ook traditioneel Mexicaans eten voor mij. Na weken in de woestijn smaakt dit geweldig.

Van hier fietsen we eerst de bergen in. We zijn nu ook terug noorderlijk van 28gr NB en door de hoogte wordt het snachts weer koud. Zaterdag, 14 maart, hebben we zelf wat regen en zien we in de verte een storm. De volgende dag moeten daardoor meerdere beekjes oversteken. Omdat dit halfwoestijn is en het dus niet veel regent zijn er hier weinig of geen bruggen en moeten we dus echt door de beken fietsen.

Maandag, 16 maart, steken we de grens over in een klein dorpje Nica. Hier wordt voor het eerst mijn paspoort gecontroleerd. We hebben tientallen militaire checkpoints gezien maar ik ben nooit tegengehouden. Zelf toen ik van de VS naar Mexico fietste ben ik niet gecontroleerd. Gelukkig is er geen probleem .

We kamperen bij een oud mijnstadje Bisbee en nemen er een rustdag. Dinsdag was het Sint-Patricksday en dat wordt in de VS fel gevierd. David en Mark kijken er fel naar uit. Ik zie veel mensen met groene kledingstukken. Saint Patrick is de beschermheilige van Ierland en de Ierse kleur is groen maar savonds blijkt dat er eigenlijk niets te doen is. We drinken enkele pintjes en zien een zeer slecht live optreden en dat is.

Op donderdag zijn we in Tombstone waar Wyat Earp en zijn broers het overberoemde revolverduel hadden aan de OKcorral. Supertoeristisch maar wel leuk. Ik zie de nagespeelde versie maar die is langdradig. De oude huizen en een museum zijn wel leuk.

Vrijdag bereiken we Tucson waar we zullen splitsen. David neemt de trein naar huis en zal beginnen te werken. Mark fietst naar een vriend in Phoenix en dan naar de grand canyon en ik zal van hier naar het oosten gaan.

Gisteren zijn Mark en ik naar een cafe geweest. Het was ons verteld dat het country en western was maar ik heb maar eenmaal de twostep gezien. Er was hiphop, house enz. De C&W invloed was wel dat er alleen in koppels werd gedansd. Niemand danste er in groep.
Het was ook wel leuk om mannen met cowboyhoeden op hiphop te zien dansen. Helaas was de prijs voor het bier niet om mee te lachen. 2,5 euro en het was slecht. Er is hier ook een jaarlijkse markt gaande en daar was het bier zelfs bijna 4 euro. Hier hebben we er maar eentje gedronken.

Dit is ook het land van de Apaches met hun beroemde opperhoofden Cochise en Geronimo maar ik heb eigenlijk geen goed museum er over gevonden.

Dit was het voor nu,

groeten,

nico

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Hoi Nico, blijkbaar is alles nog OK. Gelukkig. Als ik goed lees valt Mexico in zijn geheel (ik bedoel het landschap) eigenlijk een beetje tegen. Nogal eentonig. Ik begrijp niet dat jij in zo'n hitte nog kunt fietsen. Ik heb in het weekend nog iets gehoord. Waarschijnlijk oud nieuws voor u maar ik zeg het toch maar. In plaats van die dure sportdranken heeft een arts tegen fietsers die ik ken gezegd, dat het even goed is om een beetje zout in cola zonder gas te doen om zo het vochtgehalte op pijl te houden. Of dit echt is weet ik natuurlijk ook niet, maar ik kan me inbeelden van wel. Verleden weekend zijn we met 2 andere koppels voor het weekend naar de Ardennen geweest. Zalig!!!
We hebben veel gewandeld (en natuurlijk ook ons vochtpijl goed aangevuld maar met iets sterkere drank). Tijdens het wandelen hebben we gelukkig geen regen gehad, maar tussenin hebben we alle 4 de seizoenen mogen zien. Van sneeuw, hagel, regen tot zonneschijn, het is allemaal de revue gepasseerd. Ondertussen ben ik terug aan het werken (LEES: NACHT AAN HET DOEN) maar het is rustig hier.
Nico nog het allerbeste ginder en blijf verslagen sturen hé!!!
Groetjes van je collega
Marleen

Gert Beliën zei

Yip Nico,

Allez alles bon precies, buiten uw banden dan. Bij mij is het weer vele minder. Dubbele hernia in mijne nek. Valt dus lelijk tegen. Bij deze ga ik dus ook mijn voetbalcarrriere aan den haak hangen. Jan is ook aant sukkelen. Scheurtje in zijn miniscus + kraakbeen letsel. Die is ook stillekes aan aant overwegen om te stoppen. Ge ziet, als ge nog goesting hebt om mee te doen als ge terug zijt, der is nog altijd plaats. Paul zit met een scheur in zijn bil en Luc is aant sukkelen met zijn rug. jong we zijn een oud en versleten ploegske aant worden.
Gekookte cactus, hmmm ... moet ik ook is proberen. We hebben ondertussen hard gewerkt aan de plein. We hebben nieuwe opvangnetten gezet achter de doelen. 6m hoog en 24m breed. Kurt kon buizen krijgen op het werk en zijn we der maar aan begonnen. volgende week is ons jaarlijks tornooi weer. 't zal weer werkendag worden. dit jaar is het nog een dagske meer. We beginne donderdagavond met een 30+ fuif. Vrijdag en zaterdag wat grote matchen en zondag onze minivoetbal.
Allez, amuseer u nog.

tot de volgende,
gert