maui-molokai-oahu

Dag alllemaal,

Het vervolg van mijn verslag van mijn tripje in Hawai.

Op maandag, 5 janurai, vlieg ik dus naar Maui. Ik had mijn fietsdoos aan de luchthaven achtergelaten maar nu vindt men die niet meer. Gelukkig kan ik zonder doos ook de vlucht nemen. (dit is eigenlijk meer regel dan uitzondering : van de 5 vluchten die ooit genomen heb met fiets was die maar 1 keer in een doos gestoken).

Ik arrriveer in Lahaina waar Jason, een lid van warmshowers, me komt ophalen.  Jason was een fietsgids (is nu werkloos door de crisis) en zijn vriendin Jodi is ranger in het nationale park. I Ik krijg dus hopen goede informatie. WE bezichtigen ook een kerk waar priester Damiaan even gewerkt heeft voor hij naar Molokai en de melaatsenkolonie vertrok. Van hier kan men ook lichtsignalen geven naar Molokai en het gerucht wil dat men tijdens de laatste renovatie nog codeboeken heeft gevonden. 

Ik fiets de volgende dag verder naar Haleakala National Park. Dit is ook uitgestorven vulkaan met een hoogte van 3000m.

Het is gedurende 40km fel bergop tot ik de camping bereik. Onderweg stopt er nog een auto om me een lift aan te bieden. Ik ben nu op 2000m hoogte en het is hier koud. Bijna aan het vriezen. 

Op woensdag, fiets ik naar de top maar laat wel een groot deel van de bagage achter bij Jodi. Ik ga gedurende 2 dagen hiken in de krater. Als ik tegen Sky, een ranger waar ik mijn vergunning haal, zeg dat ik naar de top wil fietsen en dan de Sliding Sands trail wil doen, is ze zo verbaasd dat ze zelfs niet meer weet hoe ze fiets moet schrijven. Ik weet ondertussen wel dat Amerikanen niet fietsen maar zelfs fiets niet meer kunnen schrijven slaaat toch wel alles. 

Het blijkt dat niemand daar  zich kan herinneren dat iemand dat ooit gedaan heeft. Fietsen naar boven ja, hiken ja, maar samen nee. 

Op de top biedt iemand nog aan om mijn fiets naar beneden te brengen maar dat weiger ik resoluut. Ik wil absoluut die helling naar beneden fietsen.

Er is hier wel enige bezorgdheid omdat er al enkele fietsers verongelukt zijn. Het blijkt echter dat die met touroperators komen. Dus ze worden met busje naar boven gebracht en dan kunnen ze naar beneden fietsen. Het zijn veelal mensen die al jaren niet meer op een fiets gezeten hebben. Max gewicht toegestaan is 130kg.  Ook vertelt Jason me dat het onderhoud en kwaliteit van de fietsen niet bepaald goed was. Men wil altijd goedkoper werken dan de concurrentie en vandaar. De ultieme vrije markt.  

Ik geniet van de hike : het is alsof je op de maan wandelt. Kraters, rotsen, enz. Mijn eerste camping is niet zo goed. Kort bij de bergen en dat is de plaats waar het regent dus smorgen heb ik er even last van maar als ik een half uur gewandeld heb is het al over en wordt het warm. Tegen het einde van de dag zijn zelfs mijn schoenen terug droog. Met die schoenen heb ik al afgezien. Een zool komt voortdurend los en er is een gat in. Ik heb het zelf al een paar maal teurg vast gelijnd en ben ook naar de schoenenmaker geweest maar dat heeft allemaal niet geholpen. Ik heb ze blijkbaar teveel gebruikt. Aan de andere schoen is de naad los gekomen.

De volgende dag wandel ik verder naar beneden maar moet terug als blijkt dat ik mijn horloge verloren heb. Hierdoor ontmoet ik Joe die in de hut op de camping logeert met zijn familie.

Hier heb ik een prachtig uitzicht en ook de WC is zo gesitueerd dat je van het uitzicht kunt genieten. Dit is de Holua camping. Hier in de krater waar niet veel mensen komen, zie ik ook meerdere koppels Nene. Dit is de bijna uitgestorven Hawaaiiaanse gans. 

Op vrijdag, bereik ik dan Hosmor grove camping. Dit is de camping waar ik 2 dagen eerder heb overnacht. Ik eet er snel en het was mijn bedoeling om dan terug naar de top te liften om mijn fiets te halen. Naast  mij zit een man met zijn zoontje te eten en ook zij gaan naar de top zo is mijn transport wel heel snel geregeld.

Hij vertelt me dat Hawai het op 1 na slechste onderwijs heeft van alle staten hoewel ze in de top 20 staan van het geld dat erin gestoken wordt. Veel blijft hangen in de bureaucratie in Honolulu. Normaal stemt Hawai democratisch maar door al de problemen hier is de gouverneur republikein die een coalitie gevormd heeft met gematigde democraten. 

Helaas heeft de gouverneur de oorlog in Irak heel hevig gesteund en hier door is de coalitie gebroken zodat de staat bijna onbestuurd is.  

In de laatste presidentsverkiezingen hebben ze wel voor Obama gestemd.

Ik fiets nog even naar de top op 3050m het hoogste dat ik ooit gefietst heb. Halekala betekent het land boven de wolken en het doet dat alle eer aan. Het is fantastisch om de wolken eens een keer beneden je te zien ipv van boven je. 

s Avonds wordt er door mijn buren een kampvuur aangestoken en omdat het koud is, komt er wel wat volk eens kijken. Al snel zijn we met zijn tienen aan het praten, bier drinken en genieten.

Ik fiets verder naar de zuidkust : dit is in de richting van Hana. De weg naar Hana is beroemd owv zijn scenery. Dit is als je van het oosten komt maar  ik kom van het westen. Men wil hier niet teveel toeristen. Men onderhoud de weg maar matig en sommige stukken zijn zelfs niet geasfalteerd en veel is 1 rijstrook. Ik fiets nu door het regenwoud en geniet van de vrijheid en het weinige verkeer dat er is. 

Ik ontmoet er Mary die me een goede kampplaats toont aan de kust langs een mooi wit kerkje. Normaal prive grond maar ik mag er een nachtje kamperen.

Als ik het NP opnieuw bereik maar nu aan de andere zijde verwittigt men me dat er weer een strom aan komt. Hij zal vooral Hana treffen dus ik besluit om hier te kamperen hoewel ik weinig water en voedsel heb. Dino, een van de rangers, is zo goed om me wat water te geven en later brengt hij me zelfs een stukje cake. Ik wandel er naar een mooie waterval maar vooral het stuk door het bamboewoud is spectaculair. Ik verlaat even het pad maar na 2m kom ik al terug. Je verliest je orientatie daar heel snel.

Aan de kust zijn er 7 poolen die gevormd zijn door een beek. Normaal mag je er zwemmen maar door de storm en regen kan het water snel stijgen en men sluit het. De storm zet zich echter niet door en al snel wordt het weer geopend en ik ik kan rustig genieten van het warme water. Buiten 2 korte regenbuien en wat wind heb ik niets gemerkt van deze storm.

Maandag fiets ik door Hana. Er is daar niets te zien. Het is gewoon een klein dorpje dat bekend is omdat de weg zo mooi is. Ik eet er wel een bananabrood. Dit is geen brood maar een cake gemaakt met bananen die hier overal groeien. Het is heel lekker.

Ik eet ook nog een Hawaaiiaans restaurant : lees een BBQ in de tuin van een buurtbewoner. Het is lekker maar de hond mag me niet en bijt me. Het is de eerste keer in al mijn reizen dat een hond me bijt. Het is gelukkig niet meer dan 2 oppervlakkige wondjes. Ik neem zelfs de moeite niet om er een pleister op te plekken.

Ik heb nu mijn cirkel rond het westelijk deel van het eiland voltooit en spendeer nog een nacht bij Jason en Jodi. Ze zijn filmliefhebbers en we kijken dan naar oude films van Clint Eastwood : A fishtfull of dollars en The good, the bad and the Ugly.

Woensdag fiets ik naar Kiahi, het droge deel van het eiland dat dan ook heel wat appartementen voor toeristen heeft. Er zijn mooie stranden waar er heel veel gesurfd, kaysurf en windsurf wordt gedaan. Ik kan hier op het strand kamperen.

Ik bezoek ook nog het Maui Ocean Center. Dit is een museum met een reuzegroot aquarium met haaien, zeeschildpadden, roggen ed meer. Het is fantastisch.

Ik bereik Lahaina, waar ik de ferry naar Molokai wil nemen maar de ferry vertrekt niet owv een storm. Dit is wel even vloeken als je om 6u opstaat om dan aan de ferry te vernemen dat je niet kunt vertrekken. Het waait wat en het regent maar erg is het niet. Later blijkt dat de storm vooral molokai treft. 

Zaterdag, 17 januari, vertrekt de ferry wel. Er zijn nog altijd hoge golven maar niet zo erg meer. Ik heb wat last van zeeziekte maar moet niet overgeven . Dat kan niet van iedereen gezegd worden. Ik geniet van de tocht omdat we veel walvissen zien. (8tal).

De walvissen komen elke winter naar hier om te  kalven, paren, enz. Het zijn misschien de zelfde walvissen die ik in Alaska heb gezien tijdens de zomer.

Molokai is het meest Hawaaiiaans van alle eilanden en het minst toeristisch. Het is echter prachtig. De mensen hier zijn wel heel beschermend voor hun kultuur. Dit merk ik de eerste dag al. Ik ben naar de oostkant gefietst en kampeer er in de Halawa vallei. Aan het strand mag ik niet maar men zegt wel dat ik in het state park mag kamperen. Er hangt een bord met NO CAMPING. Geen probleem voor hen, De volgende ochtend echter zegt een andere gast dat dat ook verboden is. 

Ik wou hier ook wandelen naar een waterval maar dit mag niet. Het pad is op privegrond en vroeger waren er toeristen die naar de huizen wandelden en door de ramen binnen keken om te zien hoe de locals leefden. Dit maakt natuurlijk niet blij. Dan is er nog eentje gevallen en heeft zijn been gebroken. Hij heeft er een rechtszaak van gemaakt tegen de eigenaar. Nu is natuurlijk niemand nog toegelaten. Je kan het wel doen met een gids. Ik heb een groep zien vertrekken. De gids wandelde in zijn slippers. Zo moeilijk is de tocht.

Op zondag fiets ik in een ruk naar de westkust. Het is 80km. Onderweg ontmoet ik Jenn en Rod die me uitnodigen in hun appartementje.  Ze zijn van Alaska en spenderen hier 2 weken om de winter te ontvluchten.

Ze vertellen me dat het resort hier faillet is. Het heeft een mooie kust maar men kan er door de stroming niet zwemmen. Ook is er geen goede weg er naar toe. De eigenaars wilden een nieuw resort bouwen op een plaats waar je wel kunt zwemmen maar dit had ook een religeuse betekenis voor de Hawaiianen. Er is zoveel protest gekomen dat de eigenaars alles gestopt hebben. Ze hadden 2/3 van het eiland in hun bezit en waren de grootste werkgevers hier. Nu

 zijn 130 mensen werkloos geworden. De enige filmzaal op het eiland en het enige restaurant in het dorpje Mauno Loa zijn ook gesloten.

Op dit eiland leven maar 7 a 8000 mensen dus dat was een harde slag maar toch zijn de meesten tevreden dat er niet meer toeristen komen.

De mensen kunnen hier een stuk grond huren voor 99jaar van de overheid om er te leven. Men moet dan 50% Hawaaiiaan zijn. Hoewel er nu nog lange wachtlijsten zijn, zijn er nog maar weinig mensen die hiervoor in aanmerking komen. De oorsponkelijke Hawaaiianen maken minder dan 50% van de bevolking.  Er zijn veel huwelijken met de grote Aziatische bevolkingsgroep.  Dit is een van de meerdere signalen dat de Hawaaiiaanse kultuur aan het uitsterven is.  

Als ik op dinsdag, 20 januari, naar La-ou point wandel, vind ik per ongeluk het een vissershutje en nagemaakte tempel.  Later verneem ik dat dit de plaats is waar men het resort wou bouwen en de betogers hebben dit als symbool opgericht. Ik zie ook nog een Harbor zeehond rusten op het strand. Dit is ook een bedreigde diersoort. Ik kan begrijpen hoe dit gebeurd want ik ben op minder dan 1m van hem voor ik hem zie. Hij leek wat op een rots en hij bewoog niet maar ik had ook mijn aandacht bij een krabben die ik zag. 

Ik verneem nu ook dat ik niet alleen naar het Kalaupapa schiereiland mag gaan. Dit is de plaats waar Damiaan werkte. Dit is omdat er nog patienten wonen. Ik moet met een tour mee. 

Schiereiland is heel geisoleerd door 600m hoge kliffen. Ik hike deze naar beneden en wordt dan opgepikt door de bus. De plaats is wel bijzonder maar buiten de 2 kerken die Damiaan heeft gebouwd en wat fundamenten is er eigenlijk niet veel te zien.

ik ontmoet wel de huidige katholieke priester. Hij is van Houthalen maar is al 50 jaar missionaris.

Ik wandel terug naar boven met 3 anderen en het blijkt dat ze ook verplegers zijn die nog samen gestudeerd hebben.

Ik besluit mijn dag te eindigen met een hawaaiiaanse maaltijd : hawi-hawi. Dit is dolfijnvis. Niet echte dolfijn maar een vis die erop lijkt.

Op zondag geniet ik van een optreden op zijn Hawaaiiaans. Het is leuk. Het blijkt dat het dorp eigenlijk een grote familie is. 

Op Molokai heb ik veel gekampeerd en normaal moet je vergunningen hebben maar die kun je alleen krijgen in Kaunakakai, het centrale dorp. Maar het office is tijdens het weekend gesloten en ook op feestdagen. Er was er de Marther Luther King day.  Als je dan gecontroleerd wordt, zeg je dat gewoon en de ranger laat je dan met rust. Dit is weer een voorbeeld hoe de regels worden nageleefd in Hawai.

Maandag neem ik de ferry terug naar Lahaina op Maui. Mijn bedoeling was om dan de superferry naar Honolulu op het eiland Oahu te nemen op woensdag.

In Lahaina vind ik een mooi park. Het is prachtig weer en ik besluit om mijn tentje niet op te zetten en gewoon op mijn  matje te slapen. 

Om 1u snachts beginnen echter de sproeiers te werken en ik en vooral mijn slaapzak worden nat. Als ik alles in zeven haasten op de parking heb gebracht, begint het dan ook nog eens te regenen en niet zo een beetje. Ik breng nu alles snel naar de WCs. Er is daar een afdakje. 

Als ik juist weer aan het slapen ben, blijkt dat dit afdakje lek is. Dus ik verhuis van de mannenkant naar de vrouwenkant en kan eindelijk wat rusten maar veel van mijn spullen zijn nat. Dit is het begin van de vierde storm. Hierdoor mis ik ook mijn ferry maar ik kan die wel op donderdag nemen. Als ik op dinsdag in Lahaina schuil voor de regen, ontmoet ik Mary opnieuw. Ze is de persoon die me aan de andere kant van het eiland de camping aanwees bij het witte kerkje. Ze is nu dakloos (er zijn hier ontzettend veel daklozen in dit dorp).  

Ik eet er dus tussen de daklozen en niemand kijkt daar raar van op. Ik bedoel al de toerisen. Later besef ik dat na een week kamperen, fietsen, wandelen er niet veel properder uitzie dan de daklozen. 

Donderdag bereik ik Honolulu en verblijf er bij Jef en Emma. Ik kan er eindelijk douchen en mijn kleren wassen. Dit was trouwens een van de eerste vragen die Jef me stelde. Ik vraag me af waarom?

Vrijdag fiets ik naar de oostkant waar ik loger bij Joe. Ik breng eerst nog een bezoekje aan het beroemde waikiki beach. Buiten de wel heel talrijke mooie meisjes is er niets speciaals. Helaas ik dit ook het preutse Amerika dus geen monokinis. Joe heb ik ontmoet in de Haleakala krater toen ik mijn horloge had verloren. Ik blijf er 2 dagen en ga bodysurfen op zaterdag. Joe gaat niet mee omdat de golven niet hoog genoeg zijn.  Ik word enkele keren omvergeduwd door die kleine golven.   Als je op dat bord ligt en je maakt de verkeerde beweging dan gebeurt het dat je over kop gaat. Dit gebeurt enkele malen en eenmaal raak ik de grond en hou er een kleine neusbloeding aan over. 

Ik fiets verder naar de noordkust waar de wereldberoemde surfwedstrijden plaats vinden.

Men heeft me herhaaldelijk verwittigd voor de oostzijde waar er heel daklozen zouden zijn tgv drugsverslaving en het is daar gevaarlijk. Ik besluit mijn cirlkel toch te vervolledigen maar wil wel deze kant in 1 dag doen. De NW punt is niet geasfalteerd en ik moet meer dan 2km door losse zand wandelen voor ik terug op betere maar nog altijd niet geasfalteerde weg kom.

Dan blijkt dat een klein deel van de weg is weggespoeld tijdens een storm. Ik moet mijn bagage en fiets over een klein padje dragen voor ik verder kan.

Al snel zie ik wat men bedoelde. Er zijn hier hele tentenkampen van daklozen. Het zijn scenes die ik ken van natuurrampen in de derde wereld. Er is wel 1 verschil. Een aantal van deze daklozen mogen dan wel geen huis hebben een auto hebben ze wel. 

Vlakvoor een klein kamp krijg ik natuurlijk een lekke band. Mijn buitenband is weer versleten en een doorn is er door geraakt. 

Terwijl ik de binnenband vervang passeren meerdere mensen mij.  De meesten groeten me beleefd. Een auto biedt me een lift aan om me naar de "beschaving" te brengen. Het is duidelijk een blanke americaan die zich hier niet op zijn gemak voelt. Ik wieger. Even later stopt er opnieuw een auto. Het is vrouw waarvan ik denk dat ze hier woont. Ze vraagt of ik hulp nodig heb, of ik genoeg bandlichters heb enz. 

Als ik alles hersteld heb, komt er een man een praatje met me maken. Hij vraagt wel sigaretten aan een andere voorbijganger maar niets aan mij.Ik geef hem wel mijn binnenband. Die is voor de derde maal lek en kan dus niet meer gerepareerd worden.

Op dinsdag, 3 februari, bereik ik opnieuw Honolulu maar bezoek eerst Pearl Harbour. Het is raar gevoel als je op het monument staat. Dit monument is gebouwd boven het slagschip Arizona. De Arizona is zo snel gezonken dat ongeveer 1100 zeelieden niet de tijd hebben gehad om het schip te verlaten.  Het schip zal voor alijd hun graf zijn. Je kunt het schip gedeeltelijk zien als je op het monument staat.

Ik logeer nu 2 dagen bij Sean, een van de drie verplegers die ik ontmoette op Damiaantour. Hij heeft me toen niet zijn telnr gegeven maar wel vorige week toen ik voor de eerste maal in Honolulu was. Heel toevallig hebben we elkaar opnieuw ontmoet en wel aan de kathedraal waar Damiaan tot priester gewijd is. 

Honolulu is een hele mooie stad met een rustig en verkeersvrij centrum. Het heeft het enige koninklijke paleis in USA en er zijn vele Europese invloeden te bemerken. 

Donderdag, wil ik naar San Diego vliegen maar nu weigert men om mijn fiets zonder doos op het vliegtuig te laten. Na heel wat discussieren mag ik vrijdag de zelfde vlucht nemen en dat zonder meer kost als ik de fiets in een doos steek.

Zo dadelijk zal ik San Diego verlaten om naar Mexico te fietsen. Ik wil op het schiereiland Baja California fietsen tot La Pazz waar ik dan de ferry naar het vasteland zal nemen.

 Gisteren heb ik nog de USS Midway bezocht. Dit is een vliegdekschip dat gediend heeft van 1945 tot 1992. Het was het grootste schip in zijn tijd voor 10 jaar en was het eerste schip dat niet door het panama kanaal kon. Het heeft gevochten in de Korea, Vietnam en de eerste golfoorlog. In de golfoorlog was het zelfs het vlaggeschip.

Dit was het voor vandaag. 

groeten,

nico