zondag 7 september 2008

op de vlucht voor de winter

Dag allemaal,

Na een stresserende dag heb ik weer tijd om log te updaten.
De route was : Whitehorse via de Alaska HW naar Watson Lake en vandaar via de Stewart-CassidyHW Kitwancool - de YelloheadHW naar Prince george.

Wel, op vrijdag 15 augustus, verlaat ik Whitehorse maar eerst bezoek ik nog een museum nl Beringea. Dit is de landbrug die tijdens de ijstijden bestond tussen Siberie en Alaska. Hierdoor zijn de eerste mensen in Amerika terechtgekomen.
Het was een uniek land met unieke dieren. Het was zeer interessant. Men demonstreet ook hoe deze prehistorische mensen dieren jaagden nog voordat men pijl en boog had uitgevonden. We gebruikten een atler dit is een stuk hout dat als verlengstuk van je arm dient zodat je je speer verder kunt werpen. Wij mochten ook oefenen en samen met een nederlands koppel heb ik dat ook gedaan. Heel leuk maar heel waarschijnlijk zou ik regelmatig hongerig gaan slapen denk ik.
Heb bijna geen enkel doel getroffen.
Ik vond het heel interessant want dit staat ook beschreven in de boekenreeks : kinderen van de dageraad van William Sarabande. Het zijn romans over die periode maar aan het einde van elk boek zijn er enkele blz die uitleggen wat nu wetenschappelijk bewezen is. Een echte aanrader dus. Ik heb dit ook aan de gids verteld en hij wil die nu ook lezen.

Als ik Whitehorse verlaat, ontmoet ik nog 3 duitse fietsers. Ze zijn gisteren aangekomen maar kunnen niet vertrekken omdat men hun bagage vergeten is ergens op een tussenstop. Gelukkig hebben ze wel hun fiets zonder schade ontvangen.
s avonds ontmoet ik nog de burgemeester van Whitehorse. Het is een verlengd weekend (discovery day : X aantal jaren geleden heeft men hier goud gevonden) en vele Canadezen profiteren ervan om nu te kamperen.

De provincie waar ik nu in ben, heet Yukon. Ik schat het ca 10 maal groter dan Belgie en heeft 32 000 inwoners waarven 24 000 in Whitehorse leven. Je begrijpt dus dat ik niet veel mensen heb gezien. Buiten Whitehorse zijn er maar 2 steden die meer dan 1000 inwoners hebben nl 1600 en 1800. Er is 1 dorp van 800 mensen en aantal van ca 400 inwoners en de rest heeft maar een 50 mensen of minder. Niet elk van die dorpen heeft een winkel dus het is voor mij heel belangrijk om te weten waar die zijn. Gelukkig blijkt mijn informatie altijd juist te zijn. Hoewel dit soms betekent dat ik meer dan 200km moet fietsen voor ik er een bereik. Kinderen gaan soms ook meer dan 100km verder naar een school. De burgemeester van Whitehorse is de enige voltijdse betaalde in heel de provincie. Kun je je dat voorstellen in een gebied 10x groter dan
Belgie?

Het weer is nu gebeterd : hoewel ik nog bijna elke dag regen heb, is het meestal maar een paar buitjes en de rest van de dag is droog en soms schijnt de zon zelfs goed.

Zondag, 17 aug, in de late namiddag begint het te regenen en het stopt niet meer tot maandagochtend. Ik ben juist in een lodge (soort wegrestaurant) en mag schuilen van het personeel. Eerst is het gewoon om het einde van de regen af te wachten maar het blijft regenen.
Ik heb een goed contact met hen en het eindigt dat ik mag overnachten in een personeelskamer. Ik speel schaak (en verlies) met een van hen. We eten pizza, kijken TV en praten veel over de regio en Belgie. Het is heel leuk. Ik hoor hier ook dan het Canadese roeiteam een gouden medaille heeft behaald in Peking. Dit is het team waar Adam mijn gastheer in Victoria (Vancouverisland) deel van is. Hij komt ook een paar keer op TV. Dit is natuurlijke reuzeleuk.

Dit is de Continental Divide lodge : dit betekent dat vanaf hier de rivieren enz naar verschillende oceanen stromen dus of naar de Pacific of naar de Noordelijke IJszee. Het is dan ook het hoogste punt in het dal en als ik de volgende ochtend vertrek kan ik de eerste 80 km ongeveer 70 naar beneden fietsen en dit met een goede rugwind. Ik vlieg dus bijna. Ik zie onderweg ook nog 2 rivierbevers spelen en een eland met een kalf.
Het is ook hier dat ik Petroska ontmoet. Een amerikaanse fietster van Portland, Oregon. Zij is de regen nog meer beu dan mij en kijkt uit naar het einde van haar tocht over 4 dagen. Zij vertelt me ook dat ik te laat ben omdat de winter eraan komt. Zeker voor Yellowstone enz.

Ik was al ongerust en nu nog meer en besluit dan ook meer te fietsen. Ik doe deze dag 188km. De langste van mijn huidige tocht. Het weer is me nu enkele dagen goed gezind met weinig regen en goede rugwind. In totaal kan ik meer dan 850km doen in 5 dagen. Helaas is het niet allemaal in de goede richting. Ik wil de stewart-cassidy HW nemen omdat die zeer mooi is en minder verkeer heeft. Er is daar ook een zalmrivier waar je vanop een platform de beren kunt zien jagen op de zalm.

Maar aan het beginpunt van deze HW is er geen winkel en ik moet 26 km verder fietsen naar Watson Lake om eten te kopen. En dus ook terug fietsen.
De weg was vroeger zeer moeilijk maar is nu voor bijna 90% geasfalteerd. Ik zie mooie dingen en heb het geluk om 3 dagen achtereen aan een meer te kunnen kamperen. Er zijn hier tientallen meren.

Op woensdag, 20 augustus, heb ik nog eens geluk. Ik ben juist in een winkel in een klein dorpje Iskut. Een First Nations dorpje. Vele van deze dorpjes zijn niet aangesloten op het elektriciteitsnet maar hebben een eigen generator. Deze is enkele weken geleden vernieuwd en nu heeft men regelmatig stroompannes. (het is tegenstrijdig maar ja). Ik ben juist binnen als er weer een panne is. Men bedient mij en sluit dan de winkel omdat men toch niet veel kan doen.
Dit zijn ook tankstations en zonder elektriek pomp je weinig benzine op.
Als ik wat later was geweest dan had ik moeten wachten tot het opgelost was want de volgende winkel is 320km verder. Het was al in de late namiddag dus dat betekende een dag wachen.


Ik bereikt nu stilaan de zalmrivier en dus ook een gebied waar vele beren aangetrokken door de zalm zijn. Op donderdagavond ben ik aan het genieten van het zonnige weer en fiets verder terwijl ik rondkijk om ergens te kamperen. Opeens zie ik een kleine zwarte beer aan de rechterkant van de weg. Ik denk eerst dat het een cub is en zoek de moeder maar vind die niet. Dit kan gevaarlijk zijn want als je tussen de moeder en jong komt, zal ze je zeker aanvallen. Ik fiets aan de linkerkant van de weg en kijk uit naar de moeder. Wat je normaal ook niet mag doen, is snel wegfietsen of lopen omdat je dan het jachtinstinct van de beer activeert en hij mogelijks achterna komt. Het is reeds bewezen dat beren sneller lopen dan je kan fietsen. (geen persoonlijke ervaring). Je moet rustig wegfietsen. Ik geloof echter dat ik niet zo rustig was maar ja. Ik geraak weg zonder enig probleem. De beer loopt zelfs de struiken in.

Ik wil nu wat verder fietsen om dan ver genoeg van de beer te kamperen. Ik ben nog niet helemaal bekomen als ik weer een beer zie (ca 8km verder). Deze bekijkt me even en blijft dan rustig van het gras en bessen eten. Ik neem een foto en besef nu dat de eerste beer waarschijnlijk een jong en klein exemplaar was maar geen cub meer dus zonder moeder.
Nog geen 2km verder ontmoet ik echter mijn derde zwarte beer. Hij verdwijnt onmiddellijk in de struiken maar ik voel me nu echt niet meer gerust. Er is geen camping in de buurt en zelfs de rustplaats van de HW kan ik niet meer voor het donker bereiken.
Ik kampeer veel op wat mijn pull offs noemt. Kleine onofficiele rustplaatsen langs de weg. Dit kunnen oude wegen van houthakkers zijn enz. Deze worden ook veel gebruikt door de RVs. Na een tijdje zie ik een pull off met RV en vraag of ik naast hem mag kamperen en mijn voedsel (wat beren aantrekt) in zijn RV mag plaatsen. Op zich heeft het koppel er geen problemen mee maar ze hebben ook hier een beer gezien op minder dan 100m. Ik mag van hen zelfs in de RV slapen en ik neem deze uitnodiging graag aan. Ik krijg warm eten en mijn was wordt gedaan.

De volgende ochtend regent het heel fel en ze stellen me voor dat ik even met hen mee ga tot de camping een 50km verder waar ze willen verblijven. Ik doe dit. Deze camping ligt op het kruispunt waar je naar de zalmrivier met beerviewingplatform kunt. Dit is een doodlopende weg en je moet dus terugkomen. Ik kan goed opschieten met deze mensen en uiteindelijk fietsen Tim en ik samen naar dit dorpje. Eigenlijk zijn het 2 dorpjes want Stewart ligt in Canada en Hyder in Alaska maar je kunt Hyder alleen via zee of lucht bereiken vanuit Alaska. Het ligt aan een fjord waar de zalmrivier in uitmond.
Het is een hele fijne rit met zeer mooi landschap hoewel het bewolkt en koud is en soms regent.
We bezoeken het platform en zien 2 beren. De eerste eet een uur lang enkel bessen enz. Er zijn zalmen in de rivier maar hij reageert niet. We zien de zalmen paaien. De tweede beer komt iets later en doet zich te goed aan de zalmen. Hij eet er 4 in zeer korte tijd.
Lyn, de echtgenote van Tim, is ons gevolgd met de auto en mijn fiets wordt op de auto gezet en we rijden terug naar de camping. Onderweg zien we ja nog 2 beren.

Het is nu de bedoeling dat ik volgende dag (zaterdag, 23 augustus) vertrek maar door de regen wordt het een verplichte rustdag. Tim en Lyn zijn zeer religieuze mensen en het is interessant hoe zij denken. Ze hebben ook 2 maal voor Bush gestemd vnl owv de abortus standpunt. Het mag niet wettelijk worden. Ze zijn vroegtijdig gestopt met werken en toeren nu rond met hun RV.
Ook op zondag regent het fel en weer krijg ik een lift. We rijden nu echter al snel het goede weer in en als we smiddags stoppen om te rusten besluit ik om verder te fietsen. Ik kan zo ook een museum met totempalen enz bezoeken. In totaal heb ik 250km met hen gereden en samen met de lift in Alaska heb ik nu 550km weg niet gefietst.
Ik weet waar ze deze nacht zullen verblijven en ja, savonds zie ik hen opnieuw.
De volgende ochtend is er het definitieve afscheid hoewel ik word uitgenodigd om hen te bezoeken in een park in New Mexico waar ze gedurende 3 maanden zullen verblijven.
Het is een streek die ik al wou bezoeken dus het is mogelijk dat ik hen terugzie.
Ondertussen heb ik mijn haar al 4 maanden niet laten knippen en mijn baard is ook al 2 maanden oud. Tim heeft een tondeus en wil dit wel voor me doen. 1 probleempje. Hij is al redelijjk kaal en houdt de rest van zijn haar dan ook heel kort. Het is de enige maat die hij heeft. Ik schat mijn haar achteraf 2mm lang.

De volgende dagen heb ik af en toe regen en soms zon maar blijkbaar genoeg om me te verbranden. Op mijn achterhoofd en door de gaten van mijn pothelm. Het is vrij pijnlijk en om erger te voorkomen steek ik zelfs even een plastiek zak onder mijn helm.
Het weer is nu meestal goed maar er zijn regelmatig stortbuien en tijdens een van hen is er zelfs hagel bij.

ik ontmoet ook nog meerdere fietsers oa Susan en Martijn van Nederland. Het is leuk om nog eens in je eigen taal te spreken. Ze fietsen de hele panamerikaanse HW en gaan ook nog naar Yellowstone. Het is laat op het jaar maar nog doenbaar. Het stelt me wat gerust.

Ik blijf 1 nacht in Prince George omdat het maar een industriestad is waar niets te zien is.

Ik vervolg mijn weg naar de beroemde NP van Jasper en Banff maar dat is voor het volgende verslag.

groeten,

nico

Geen opmerkingen: