Alaska -Top of the World HW-Canada

Dag allemaal,

Eindelijk nog eens een verslagje van mij.

Route : Fairbanks (Alaska)-top of the world highway -Dawson City (Canada)- Whitehorse.

Door omstandigheden is het lang geleden dat ik nog eens heb kunnen mailen maar ik hoop in de komende dagen alles weer aan te vullen.

Mijn vorig verslag was geeindigd in Fairbanks. Ik ben er 3 dagen gebleven en heb er een leuke tijd gehad. Mijn eerste host Kawa van China heeft me met zijn vrienden meegenomen naar de jaarlijkse fair. Een kruising tussen een markt en een kermis. We hebben er kalkoen gegeten enz. Ze hebben me de stad laten zien. Het gekke is dat niemand van hen van Alaska of zelfs maar Noord-Amerika was. Fairbanks is geen mooie of leuke stad maar heeft wel een goed museum.
Museum of the North. Het vertelt veel over Alaska en ook over de Aleoeten.
Dit is de eilandengroep die naar het zuidwesten loopt en tot in Azie reikt. Enkele van deze eilanden zijn tijdens de tweede wereldoorlog aangevallen en veroverd door Japan. Het is het enige grondgebied van de USA dat ooit door een vreemde mogendheid bezet is. Voor de oorlog was er geen weg naar Alaska. Alles ging via de zee of lucht. Na deze aanvallen is de Alaska HW in 9 maanden gebouwd over een afstand van meer dan 3000km. Grotendeels trouwens over Canadees grondgebied.

Een ander gevolg van de aanvallen was dat de inwoners van meerdere eilanden geevacueerd werden om hun te beschermen tegen de Japanners. Soldaten konden dan beter verdedigingswerken bouwen. Deze inwoners waren allen First Nations of Indianen en zijn erg slecht behandeld. Men heeft ze in vervallen en verlaten fabrieken (salmoncanneries) gedumpt en ze dan aan hun lot overgelaten. Gewend aan open toendra op de eilanden en niet aan het dikke regenwoud van de westkust en zonder enig materiaal om hun leven aangenaam te maken zijn er snel ziektes uitgebroken waardoor meer dan 10% is gestorven. Enkelen overlevenden hebben hun verhaal verteld op video. Men laat dan ook zien hoe Duitse krijgsgevangenen werden behandeld. Zij leefden bijna in luxe. Het contrast was zeer scherp. Als de Japanse dreiging voorbij is, duurt het nog een jaar voor ze mogen terugkeren. De administratie had geen tijd voor hem. Enkel een aantal mannen die op zeehonden mogen jagen (alleenrecht van deze first nations) en voor de regering veel geld opbrengen zijn snel terug thuis.
Bij hun thuiskomst vinden ze verwoeste huizen en zijn vele religieuze voorwerpen die goud bevatten gestolen door de Amerikaanse troepen. Nooit is hier voor enige compensatie of excuus voor geweest tot de nieuwe generatie van First Nations eind jaren 70 het voor het gerecht brengt.

Ik ontmoet ook nog Michael een ander lid van couchsurfing die een verse zalm voor me bakt. Heerlijk. Hij vertrekt op woensdag 6 augustus naar de Lower 48 en wilt me wel een stuk meenemen. Na enige aarzeling aanvaard ik dit. Het geeft me een extra rustdag en vooral tijd om over mijn verkoudheid te geraken. Ik doe dit ook omdat ik besef dat het nog een lange weg is en ik redelijk weinig tijd heb om voor de winter uit het noorden te zijn. Hij zal me tot in Tok, 300km verder, brengen. Ik neem hier een andere weg nl de Top of the World highway. Door andere fietsers omschreven als uitzonderlijk mooi maar ook heel zwaar omdat hij niet geasfalteerd is.

Woensdagochtend word ik echter ziek wakker. Ik voel me alsof ik koorts heb. Michael stelt zijn vertrek uit. Ik kan immers zo niet fietsen. Laat in de namiddag en na meerdere uren slapen voel ik me veel beter. We vertrekken en ik zal in Tok (waar ik op de heenweg ook ben geweest) overnachten op een camping zodat ik nog een nacht rust heb. Onderweg zien we nog 2 elanden waarvan een met kalf.

Donderdag fiets ik en ook hier heb ik weer wat pech. De laatste dagen in Fairbanks was het redelijk tot mooi weer maar vandaag heb ik bewolking en ook weer regen. Het zicht is soms beperkt tot 50m. Ik ben hier nog niet op de Top of the World HW maar op de taylor HW.
Na 95km kom ik in een dorpje Chicken genaamd. Het werd door de blanken zo genoemd omdat de Ptarmigan, een vogel, veel voorkomt maar de eerste Europeanen konden dit niet uitspreken en omdat de vogel wat op een kip lijkt hebben ze het maar Chicken genoemd.

Er was me verteld dat hier een winkel is maar het is een souvernirwinkel en ze verkopen geen brood. Het hele dorp bestaat uit dit souvernirwinkeltje, een bar, een cafetaria en 2 RVparkings. Het bestaat enkel omdat er nog veel toeristen komen omdat dit het hart van de oorspronkelijk goldrush is en dit de enige weg is om via de Top of the World HW in Canada te geraken.
Ik wil brood kopen in de cafetaria wat in eerste instantie geweigerd wordt maar als ze zien dat ik met de fiets ben, maken ze een uitzondering voor me.

Vanaf hier is de weg ook officieel ongeasfalteerd tot aan de grens. Ervoor noemen ze de ongeasfalteerde stukken wegenwerken en daar waren er toch enkele van.
Ik fiets naar een camping een 25km verder. Ik krijg nog wat regen te verwerken maar de volgende dag is het nog erger. Na dat ik vertrokken ben, regent het meerdere uren aan een stuk. De weg wordt op sommige plaatsen heel modderig en aangezien ik hier in de bergen ben, is het ook koud. Ik bereik met veel moeite een berglodge waar ik een koffie drink en me kan drogen en opwarmen aan een houtkachel. Elektriciteit en lopend water is er niet. In de winter wonen hier welgeteld 3 mensen. In Chicken zijn dat er een tiental. De enige manier om hier te komen in winter is met een sneeuwscooter. Als die onderweg pech heeft moet je lopen wat de eigenaar al overkomen is.

Gelukkig voor mij klaart het weer op en het wordt zelfs zonnig en warm. Ik ontmoet ik een Nederlands koppel waarvan de man 2 jaar geleden dit stuk heeft befietst. Hij geeft me brood en powerbars omdat hij weet hoe moeilijk het is. Na de lodge of berghut is er een steile helling van meerdere km waar ik door de modder moet en zelfs hard moet zweten door de zon.

Aan de grens begint het het leuke stuk. Je moet 80km fietsen over een bergkam boven de boomgrens waardoor je een uitzonderlijk zicht hebt op het gebergte met de valleien enz. Het is heel mooi. Officieel is het Canadese stuk geasfalteerd maar in totaal vind ik niet meer dan 5km asfalt. Ik kampeer langs de weg wat geen probleem is aangezien de grenspost sluit om 21u en er dus geen verkeer is.
De volgende dag, zaterdag 9 augustus, begint met regen en ik blijf tot in de namiddag in mijn tentje tot het weer wat opklaart. Ik moet ook verder fietsen omdat mijn eten en vooral mijn watervoorraad te klein wordt. Ik heb altijd noodrantsoenen bij me en een filter om water te zuiveren maar hier zit ook het probleem. Op deze bergkam zijn er immers geen beken waarvan ik het water kan filteren. Ik wist dit en had dan ook meerdere flessen water bij me. Helaas was een van de flessen al wat ouder en begint nu te lekken. uitermate goede timing is dat. De noodrantsoenen zijn gedroogde maaltijden die met een halve liter kokend water basisvoeding geven maar zonder water heb je niets.

Ik kan nu ook bijna niets meer zien van het landschap omdat ik meermaals in de mist fiets met een zichtbaarheid van minder dan 50m. Ik ontmoet hier nog wel een Japanse fietser Shu die ik al eens eerder had gezien. Ik maak immers een halve lus door Alaska en hij fietst de lus in de andere richting. Omdat er zo weinig wegen zijn, kom je elkaar dus nog eens tegen.

Ik bereik Dawson City waar ik overnacht in een alternatieve jeugdherberg, (de enige die er is). Men wilt je hier laten zien hoe kostbaar energie is en ze hebben dus geen elektriciteit. Wil je je opwarmen of koken, moet je zelf hout hakken of hopen dat iemand anders voor je de kachel heeft aangestoken. Ik vind het nu een prachtig initiatief maar als je juist van de Top of the World HW komt en hebt afgezien en hongerig en koud bent, vind ik het persoonlijk maar klote als halverwege je eten je opeens merkt dat het hout op is en je moet hout hakken waardoor je water dat bijna kookte natuurlijk weer koud word.
Dawson City leeft nu van de goudmining en van de toeristen en overal zie je het personeel in kostuums van de 19de eeuw lopen. Het is leuk maar geeft ook een kunstmatig effekt. Ook de huizen hebben gevels zoals je in de oude westerns ziet. Ik ben er maar een nacht gebleven.

Van zondag tot donderdag (10-14 augustus) fiets ik van Dawson City naar Whitehorse. Hierdoor kom ik uit het gebied van de permafrost, de eeuwig bevroren grond, met zijn black spruce forest. (een speciale denneboom die aangepast is om hier te kunnen groeien). Ik overnacht nog in een First Nations Village. Door de hoge graad van alcohol en drugsverslaving zijn sommige van deze dorpen droog verklaard dwz er is geen alcohol dus geen cafe of niets. Het is wel een leuke ervaring.

Ook zie ik nog de gevolgen van een zeer grote bosbrand van 10 jaar geleden. Men heeft hier zelfs vele borden met uitleg opgehangen. Dit is zeer interessant want zo zie je hoe langzaam een woud in het noorden hersteld. Ook maken ze duidelijk dat de vele bosbranden (meestal veroorzaakt door bliksem) een deel zijn van de natuurlijke cyclus. Als gevolg blust men de branden niet tenzij ze een dorp ofzo bedreigen.

Dit was het. Mijn volgend verslag hoop ik morgen te plaatsen en dit zal mijn tocht van Whitehorse tot Prince George over de Stewart-Cassidy HW behandelen.

groeten,

nico