Canada : Victoria-Prince Rupert

Dag allemaal,

Canada : van Victoria over Port Hardy (vancouverisland) naar Prince Rupert
Totale afstand gefietst : 2231km


Wel, het is maar een week geleden dat ik mijn weblog heb aangevuld maar er is weer vanalles gebeurd.

Eerst wou ik op maandagmiddag vertrekken maar smorgen merk ik dat mijn wiel paraplu is. Er blijkt een spaak over te zijn. Ik ga naar de fietsenwinkel en men zegt dat het in een uurtje zal gereapeerd zijn. Een uur later blijkt echter dat ze tijdens het afhalen van de band mijn velg hebben beschadigd. Het zal nu tot savonds duren eer het gemaakt is. Vlak voor sluitingstijd wil ik mijn fiets ophalen maar.... Mijn fiets heeft uiteraard Europese (belgische) materiaal en de velg is afwijkend van de Amerikaanse dus heeft men moeten zoeken naar een goede velg. Dit heeft lang geduurd. (men heeft ze uiteindelijk in een andere winkel gekocht). Nu zal mijn fiets dinsdagochtend in orde zijn. Dit betekent een dag uitstel wat gelukkig niet betekent dat ik mijn ferry zal missen. Ik had een dag over en wou die gebruiken om de westkust van Vancouverisland eens te zien waar het echte regenwoud is.
Ik merk wel dat de mechanieker die eerst aan mijn fiets werkte nog weinig ervaring heeft dus ik vermoed dat dat ook wel meespeeld. Het is ook de enige vrouwelijke mechanieker in Victoria maar hier bedoel ik niets negatiefs mee. Ze maakt er op het einde nog een grapje over.

Wat betreft mijn fiets heb ik al wat meegemaakt. Het is al begonnen voor mijn vertrek. Sommigen zullen zich herinneren dat ik op vorige reizen en bij mijn oude fiets regelmatig een breuk had aan mijn tasdragers. Dus deze maal wou ik de beste. Deze zijn van het merk Tubus. Mijn fietsenmaker maakt een afspraak maar deze wordt 3 a 4 keer uitgesteld door de vertegenwoordiger van de maatschappij (nederlands). Dan belooft men die per post op te sturen maar men zend de verkeerde drager voor mijn voorwiel. Bij het plaatsen van de achterste is, breekt een vijs dus geen dragers. Men belooft ze opnieuw op te sturen maar men stuurt er maar een op. Weer uitstel. Nog een week later heb ik eindelijk de juiste.
Hierdoor moet ik echter mijn verlengd testweekendje herhaaldelijk uitstellen en als ik eindelijk kan gaan is het maar een week voor vertrek en iets meer dan 2 dagen. Omdat ik dit slechts 1 dag op voorhand weet, kan ik enkele vrienden niet bezoeken zoals ik beloofd had. Hier blijkt ook dat het sluitingsstuk van mijn voortas versleten is want die lost herhaaldelijk. Ik besluit nieuwe te kopen in Canada.
In Vancouver passen de tassen niet op mijn dragen maar als men die anders installeert zal het wel lukken. Ik ga akkoord.
Ca een week later heb ik mijn eerste lekke band en nu blijkt dat men door mijn drager anders te installeren deze voor het sluitstuk van mijn wiel heeft gezet. Nu moet ik dus eerst mijn drager losmaken en kan dan pas mijn band vervangen. Dit is bij mijn voorwiel.

Donderdag merk ik dat ik opnieuw een lekke band deze maal van achter. Ik vervang hem. Nu hoop ik er vanaf te zijn want op vorige reizen had ik weinig of geen lekke banden. Ik heb nu de binnenbanden vervangen door mijn vorig merk. Helaas heb ik vrijdag al opnieuw een lekke band. Weer vanachter. Ik begin nu te denken dat er misschien een spaak door de velg steekt of dat er een stukje glas ofzo verborgen in mijn band zit. Na grondige controle vind ik niets en ik plak mijn banden. Dit heb ik deze voormiddag (maandag) gedaan. Als ik klaar ben. merk ik opeens dat mijn versnellingen niet meer functioneren. Na enige inspectie zie ik dat de kabel al half over is. Ik ga weer naar de fietsenmaker. Eerst zegt men dat ze geen tijd hebben maar omdat ik morgen een ferry moet nemen die maar 1x per week gaat, repareert men die wel.
Morgen is het ook Canada-day. Het is de nationale feestdag hier.
Zo dat was het verhaal van mijn fiets en ik hoop nu echt dat er geen vervolg op komt.

Wat mijn reis betreft, is er beter nieuws.
Ik probeer in de steden zoveel mogelijk bij leden van enkele reizigersorganisaties te verblijven. Dit zijn meestal interessante mensen. Het principe is gebaseerd op wederzijdse gastvrijheid. Je ontvangt leden die op reis zijn en je kunt bij andere leden verblijven als je zelf aan het reizen bent. Zo ontmoet je ook heel veel lokale mensen terwijl je in hotels, jeugdherbergen en campings alleen andere toeristen ontmoet. Deze organisaties zijn : www.hospitalityclub.org www.couchsurfing.com en www.warmshowers.org (deze laatste is alleen voor fietsers).
Ik heb al enkele heel leuke ervaringen ermee.
Ik ben echter enkele dagen later dan verwacht in Victoria en daardoor kan mijn gastgezin me niet meer helpen. Ik sta dus in Victoria op zoek naar de jeugdherberg als ik aangesproken wordt. Het is Adam die heel geinteresseerd is in fietsen. Hij nodigt me uit om in zijn huis te verblijven. Het blijkt dat hij een professionele roeier is die in het nationale team van Canada zit. Hij roeit de kayak met 8 roeiers. Vorig jaar zijn ze wereldkampioen geworden en nu traint hij voor de Olympische Spelen in Peking. Hij was er ook bij in Athene waar ze vijfde werden door om een kwetsuur van een van de andere roeiers. Dit is nog niet alles. Hij woont op Fishermanswarf. Dit is de wijk van floathomes. 20 huizen die drijven op het water in de haven. Ze zijn een toeristische bezienswaardigheid. Het schommelt soms een beetje vooral als er een wat groter schip voorbij komt maar het is heerlijk om er te slapen. Gelukkig heeft hij ook geen moeite dat ik een dag langer blijf door mijn problemen met de fiets. Ik zie nu hoe een prof zich voorbereidt op een wedstrijd. Hij maakt eten voor mij en milkshakes met vitamine enz. Ook mag ik proeven van krachtvoeding. Het is allemaal heel interessant.
Zaterdagavond gaan we iets eten in lokaal cafetaria waar er live music is. Country and western met een bluesinvloed. Geweldig.
Op zondag gaat hij vroeg slapen en ik ga naar de Irish Pub waar een groep Ierse Gaelic muziek speelt. Ook al weer geweldig.
Op maandag maak ik van de nood een deugd en bezoek het nationale British Columbia museum.
Het is extreem goed, goedkoop en je krijgt er een 2u durende rondleiding erbij. Mijn gids is nieuw en heel enthousiast. Hij kan niet op alle vragen antwoorden maar vertelt veel en de tour duurt een half uur langer zonder vervelend te zijn.
Dit weekend was het weer ook heel goed met dus zeer veel volk in het centrum met veel straatartiesten, optredens en indiaanse carvers. Zij maken de typische indianenversieringen zoals kleine totempalen. Van de grote heb ik enkele originele in de musea gezien en namaam zie je in de straten.


Dinsdag kan ik dan vertrekken. Dankzij goede info van enkele fietsers die ik op de ferry van Port Angeles naar Victoria ontmoette, vind ik zeer rustige wegen die regelmatig langs de oceaan leiden met prachtige uitzichten.
Dinsdagavond verblijf ik bij Barbara. Ook een lid van couchsurfing en een vriendin van mijn gastheer in Vancouver. Het wordt een heel leuk gesprek met een avondwandeling in de haven en met homemade eten en muffins. Barbara heeft een huis met veranda met uitzicht op de Pacific Ocean. Heel leuk.

Woensdag fiets ik heel veel langs de kust over de minder drukke oude highway. Men heeft een nieuwe gebouwd inlands waar het verkeer langs moet. Savonds als ik een kampplaats zoek, komt een buurtbewoner vragen of ik verdwaald ben. Het eindigt dat ik mag kamperen in zijn tuin met jawl, uitzicht op de oceaan.

Donderdag is de mindere dag die begint met regen. Het blijft de hele dag mistig, soms regen, soms fieselregen en soms weet je gewoon niet wat het doet omdat het zo vochtig is. Ik ben hier immers nog altijd in de buurt van het regenwoud. Dit is ook de dag van de lekke band die ik in de regen moet vervangen.

Vrijdag, 27 juni, begint ook regenachtig maar na 1,5u klaart het op en het wordt zonnig en warm. Ik ben hier in een afgelegen streek. Tussen elk dorp is minimaal 50km en deze dorpen bestaan maar uit enkele huizen. Ik ben savonds in Port McNiell. Ik eet er wat op een bank in een park als Chuck en Elaine voorbijkomen. Chuck is afkomstig van Nederland (verhuist toen hij 2 jaar was) en ik mag bij hen blijven. Hij is een gepensioneerd politieman die gewerkt heeft in de streek die waar ik nog moet doorfietsen en hij geeft me ook veel goede info. In Canada heeft men een ander beleid. Hier vindt men dat een politieagent elk soort werk moet kunnen en om promotie te maken worden ze veel overgeplaatst. Zo zijn ze 11 keer verhuisd in 12 jaar.
Elaine is verpleegster en werkt in het lokale ziekenhuis waar men 10 bedden heeft. Ze doet bevallingen, hartziekten, spoed,.... alles door elkaar. In Belgie kan je je een ziekenhuis zonder spoedgevallen niet meer indenken maar hier in deze kleine kustgemeenten is dat eerder regel dan uitzondering.
Elaine is ook een goede kokkin die geweldige pannekoeken kan maken. Men doet er hier lemonsyrup op. Leeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeekker.
Chuck vertelt me ook dat er 200km in het rond geen verkeerslichten heeft. (gewoon even ter informatie).
Omdat ik wat tijd over heb, heb ik vandaag ook Telegraph Cove bezocht. Dit is een dorpje dat ontstaan is rond een telegraafstation. Men had dit voornamelijk nodig om de communicatie fel te verbeteren in WO2 toen de westkust bedreigd leek door de Japanners. Men heeft toen ook in 9maanden de Alaskahighway gemaakt die ik later nog veel zal volgen.
De huizen hier zijn allemaal paalwoningen omdat er in de baai geen plaats is om op de grond te bouwen.