Victoria : vancouverisland

Dag allemaal, 

Het eerste echte bericht van mijn fietsreis.

Vancouver-Kettle Valley Trail-North Cascades NP-Seattle-Olympic NP-Victoria (Vancouver Island) : afstand  1659km

Ik ben dus op vrijdag, 6 juni, vertrokken uit Vancouver na veel aarzelen want het weer was niet geweldig en de voorspellingen ook niet.  Wel wist ik dat het 20km inlands niet regende. 

Ik ben samen met Naomi vertrokken. Zij beschouwt dit als een oefenig want op zondag vertrekt ze om Canada dwars door te fietsen : de zogenaande Transcanada Trail. Er is een officiele trail maar die volgt ze niet. Voor mij is het handig om met iemand te fietsen die de weg kent en zo vermijden we de grote wegen. Het is haar eerste fietstocht en ze is een beetje zenuwachtig en kijkt hoe ik mijn pakken heb geladen. We kunnen het goed vinden met elkaar en het afscheid na 20km is dan ook niet zo gemakkelijk.  Vandaar moet ik dan langs de grote weg en helaas blijft die veel langer druk dan verwacht. 

Mijn eerste doel is de Kettle Valley Trail. Dit was vroeger een spoorweg die aangelegd is naar aanleiding van de Goldrush eind 19de eeuw maar nu is het een trail waar je op mag fietsen, paardrijden, wandelen enz. Op zaterdag ben ik al voor de eerste keer verkeerd waardoor ik 10km moet terug fietsen. 

Op zondag moet ik de Coquihalla Pass over (1200m) en hier komen de eerste moeilijkheden. Buiten het feit dat het lang bergop op is, is het weer ook hier zeer slecht. Het sneeuwt er soms zelfs wat uitzonderlijk is voor deze tijd van het jaar. Ik moet hier mijn winterhandschoenen aandoen en na meerdere uren afzien bereik ik de top waar ik gelukkig een warme chocomelk kan drinken en wat van mijn kleren kan drogen. 

De KVT (kettle valley trail) start een km verder (eigenlijk is dit een verbindingstrail) maar men vertelt me dat die is ingesneewd. Ik kan 25km verder rechtsstreeks op de trail. Het eigenaardige is dat deze pass en het gebergte een groot deel van het slechte weer dat van de Grote Oceaan komt tegenhoudt en ik kom nu dus in beter weer. Helaas heeft men hier een zeer strenge winter gehad en dit betekent voor mij dat een deel van de trail niet bereikbaar is door een landverschuiving. Gevolg ik moet 80km omrijden (rond het gebergte) om er terug op te komen. Het is een hele mooie streek maar ik kan de trail niet volgen. Zoals ik al zei mag het gebruikt worden door iedereen en dus ook door quads die het wegoppervlak kapot rijden waardoor je er bijna niet kunt op fietsen. (wel met een mountainbike maar niet met een beladen toerfiets). Ik volg nu de kleinere weg langs de trail. 

Op maandagochtend blijkt nog maar eens hoe koud het kan zijn, zeker als je in de buurt van water bent. Ik heb mijn tentje opgesteld op een houten platform boven een meertje en door het afkoelend effect van het water vind ik ijs op mijn tentje en op mijn zadel. Ook heb ik die nacht niet goed geslapen door de koude. Eens als de zon schijnt wordt het snel warmer en kan ik gen ieten.  De dieren zijn hier veel minder schuw en ik zie er dan ook veel. Mini-eekhoorns, herten, dassen, marmotten,vele mooie vogels,...

Dinsdag besluit ik de trail niet meer te volgen maar rechtsstreeks naar de North Cascades te fietsen. Even later ontmoet ik Dave : hij is van Flagstaff, Arizona. Hij is naar Canada gefietst en wil nu Canada dwarsen. We fietsen de hele dag samen totdat ik savonds naar het zuiden moet waar de grensovergang is. Het is ook in deze streek (tussen Princeton en Osoyoos) waar we meerdere Baldeagles (visarenden die bekent zijn van TV) en het is ook een fruitstreek waar zelfs wijngaarden zijn. Door de beschermende  functie van het gebergte is het hier semi-dessert.

Woensdag(11 juni) is mijn eerste  volle dag in de US en ik zie al dadelijk westernachtige stadjes en ook een jeugdbaseball ploeg in een trainings sessie.

Donderdag  is een zware dag. Ik moet de Rainy en de WashingtonPass (5477feet) over. Het weer is nu beter maar ik heb een tegenwind. Uiteindelijk doe ik meer dan 4u over 40km. Ook hier fiets ik tussen sneeuw maar het is warm genoeg om er geen last van te hebben. Op deze pass ontmoet ik 3 amerikaanse fietsers die fietsen voor een goed doel nl tegen kanker. Hun website is www.crossamericabikeride.blogspot.com en het is voor Livestrong : genoend naar Lance Armstrong de beroende coureur die kanker heeft gehad en daarna de Tour de France won.

Ik bereik de North Cascades en besluit om op vrijdag te hiken. Ik ontmoet Jordan aan het begin van de trail en we wandelen een groot deel van de dag samen. Hij kampeert in de bergen terwijl ik terug ga naar de kampplaats aan het begin. De meeste kampplaatsen zijn heel primitief : een stuk grond om je tent op te zetten en een tafel. Geen water, geen douches. Op de trails is er zelfs geen tafel enkel een WCkotje (ook zonder stromend water). Afhankelijk van wie dit uitbaat, vraagt men zelfs hier geld voor tot 15 dollar per persoon. Natuurlijk zijn er privecampings met douches enz maar die zijn bestemd voor de RV (recreation vehicels : motorhomes) en deze zijn ver buiten de NP.  Ook hier zijn nog heel wat trails gesloten owv de sneeuw.

In het weekend besluit ik rechtsstreeks naar Olympic NP te gaan en niet via Mount RainierNP  omdat dit ook in een gebergte ligt (je kunt er gletschers bekijken)  maar ook hier is er nog veel sneeuw. Olympic NP is bekend om zijn gematigd regenwoud. 

Ik moet nu echter door Seattle fietsen omdat daar de ferry is. Gelukkig ontmoet ik Zeb, een lokale fietser die me via een fietspad langs het meer tot bijna in het centrum brengt.

Ik hoopte hier een langeafstandfietser Kam te ontmoeten maar hij is niet thuis. Ook is hier veel volk omdat het het eerste weekend is met goed weer. De jeugdherberg is volzet. Ik blijf er enkele uren en ontmoet Jill en haar 3 vrienden.  Het is een aangenaam gesprek en ze geeft me een adres op Vancouver island waar ik kan logeren indien gewenst. 

Hier verlies ik ook mijn portefeuille maar ik kan hem gelukkig een half uur later weer vinden. Dit is me wel schrikken. 

Het gebeurt regelmatig dat men me aanspreek. Zeker 2 a 3 maal per dag en vraagt wat ik doe. Zo ook op maandag en uiteindelijk blijf ik logeren bij Hubert, een ingeweken oostduitser. Een lange hete douche na 10 dagen kamperen doet wonderen. 

Op de touristinfo raadt men mij aan een fietsroute te volgen langs het lake Crescent. Nu blijkt weeral dat men alleen mountainbiken kent en niet lange afstandfietsen. Het is een zeer mooie maar ook zeer moeilijk fietspad met steile afdalingen vlak langs het meer, rotsen enz. Gelukkig is het maar 5km. 

Ik nader hier het Olympic NP en het regenwoud en ja, voor de eerste keer gedurende een week heb ik regen.  Echter niet veel ook niet naar Belgische normen.  

Op woensdag en donderdag hike ik in het park waar ik vrij onverwacht mijn eerste zwarte beer zie. Hij staat midden op het pad ca 80m voor mij. Ik neem een foto, helaas bukt hij zich juist en lukt het niet zo goed. Hij verwijdert zich als ik roep en in mijn handen klap zoals aanbevolen door de rangers. 

Ook zie ik nog twee "elk". Dit is een soort hert dat zo groot wordt als een paard maar nog altijd kleiner is dan de Moose verder in het noorden. Moose is wat wij een eland noemen, voor elk ken ik het nederlandse woord niet. 

Ik heb ontzettend veel geluk met het weer. 4 dagen in of nabij een regenwoud en maar 1dag een beetje regen. Ik heb het in Belgie al slechter geweten. 

Vrijdag bezoek ik het Neah Bay indianenreservaat en ook Cape Flattery. Het meest noordwestelijk punt van de Lower 48. Hier botst de Grote of Pacific Oceaan op de rotsklippen wat mooie grotten ed meer teweeg brengt. Het is indrukwekkend. Ik hoop straks fotos te kunnen toevoegen maar nu moet ik weg. Victoria bezichtigen.

groeten,

nico