perth - capetpcapetrack - margaret river - stirling range NP - esperance

Op zondag, 16 oktober, fiets ik van Perth naar Fremantle, de haven en eigenlijk een voorstadje van Perth. Het is mooie rit langs de rivier en ik geniet ervan. Het wordt vandaag 34gr C en ik zorg er dus voor om voor de middag al in Fremantle te zijn.
Ik bezoek de haven waar een oud zeilschip ligt. Het is een exacte kopie van een schip van 2 eeuwen geleden waarmee delen van Australie zijn verkend. Het is ook hier in Fremantle gebouwd en komt nu voor het eerst in meer dan 25j terug. Het is dus groot nieuws.

Ik wandel ook langs de mooie kust en zie hier ook de restanten van enkele gezonken schepen. Als ze niet op de vaarroute liggen worden ze niet opgeruimd.
Bij mijn gastvrouw praat ik ook lang met Bianca die daar een kamer huurt. Ze werkt als keukenhulp in een van de mijnen ver in het noorden. De meeste mijnen liggen in zeer ruwe, onherbergzame streken die in de zomer ook nog eens heel heet zijn. Tot 50gr is niet uitzonderlijk, 60gr halen ze ook af en toe. Zij heeft geluk want in de keuken staat de airconditioning altijd aan maar zelfs daar verdient ze meer dan ik. De mijnen betalen zo goed omdat ze anders geen werkvolk hebben. Er is een algemeen tekort aan personeel in heel West-Australie. Dit komt voornamelijk omdat al de mijnen aan het boomen zijn en hun producten kunnen verkopen aan China en India. De mijn is wel 1400km van Perth. Elke week wordt er een ploeg naartoe gevlogen die er dan 2 weken moet blijven en dan 1 week vrij heeft. Niet echt gemakkelijk voor je sociaal leven lijkt me. Ze wil dit niet lang doen. Ze heeft Italiaans geleerd en heeft al een jaar in Italie gewerkt maar door de crisis en visumproblemen is ze teruggekomen.

De volgende dag is eigenlijk het echte vertrek. Om uit de stad te geraken volg ik de grote autostrade, zeer saai maar wel veilig door het fietspad dat erlangs ligt maar toch afgescheiden door een sterke omheining. Het is meer dan 100km lang maar dan ben ik wel al lang uit het grote verkeer. Het is hier dat ik kennis maak met de toch wel heel verschillende Australische fauna en meer bepaald de Magpies ; een vogel verwant met onze ekster. Het wordt ca 40cm groot en is vooral bekend om zijn agressieve verdediging van zijn territorium tijdens het broedseizoen. Ja, nu dus. Zelfs fietsers zijn niet veilig. Meestal zijn het scheervluchten over je hoofd maar 2x wordt mijn helm geraakt. Doordat ze altijd van achter aanvallen kwam een aanval wel echt als een verrassing waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor. De andere keer zag ik door de schaduw de aanval aankomen. Het slechtste wat je kunt doen is omhoog kijken want dan vallen ze je gezicht aan. Ca 1x per jaar verliest er wel iemand een oog of wordt daar ernstig verwond. Meestal kinderen die iets kwetsbaarder zijn.
Dit is een van de redenen waarom fietshelmen verplicht zijn. Als je er geen draagt dan is er 150 dollar boete. Echt iedereen draagt er hier een al moet ik zeggen dat ik buiten de steden niet veel fietsers zie. Veel Australiers dragen eerst een hoed als bescherming tegen de zon en dan de helm wat toch een zicht is waar je aan moet wennen.

Dinsdagavond verblijf ik al bij een andere gastheer vnl om nog meer fietsinfo te krijgen. Het zijn ervaren fietsers en dus dat zit goed. Het is zo fijn dat ik nog een dag blijf. Krijg hier ook mijn eerste kangoeroe vlees te eten. De volgende dag zie ik ook mijn eerste kangoeroe maar in de dierentuin. Een van de kleinere komt zelfs uit de hand eten. s'Avonds gaan we naar een religieuse viering. Het blijkt een islamitische strekking zijn waar vrouwen en mannen gelijkwaardig behandeld worden. Het is ca 150 jaar geleden ontstaan in Iran waar ze nu nog hevig vervolgd worden. Het is echt een zeer internationaal gezelschap met Iraniers, Syriers, Turken, Engelsen en zo verder.

Robert laat me ook sleepy-lizards zien die wild in zijn tuin leven maar zo traag zijn dat je ze gemakkelijk kunt vangen (vandaar uiteraard ook de naam sleepy = slaperig). Ze worden ca 20 tot 25 cm groot en ik heb ze ondertussen al een 100x keer gezien. Neem er al lang geen fotos meer van.

Ik fiets dan weer 1,5 dag voor ik aan het vertrekpunt kom van mijn eerste meerdaagse trektocht. Onderweg ontmoet ik Gunnard, een Zweed die al een jaar lang rond trekt. 3 maanden in Australie en daarvoor Nieuw-Zeeland en een aantal kleine eilanden in de Grote Oceaan.

Vrijdag, 21 oktober, begin ik dan aan de cape-to-cape trail. Dus van Kaap Naturaliste tot Kaap Leeuwin. Het zijn vooral Nederlandstalige namen omdat deze streken eerst door de Nederlanders zijn verkend. Verderop zijn het meer Franse namen.
De tocht is 125km lang en ik zal er bijna 7 dagen over doen. Er zijn enkele dorpjes onderweg waar ik eten kan kopen maar het tweede deel is zeer schaars bewoond. Het is een zeer mooie kustroute waar ik een beetje alles krijg. Regen, tegenwind maar ook 30gr C terwijl ik kilometerslang over het losse zand van een strand wandel terwijl ik een rugzak van 25kg moet dragen. (veel water). Ik neem ook de tijd om eens in de oceaan te duiken. Het is hier de Indische Oceaan.
Verder zijn er mooie rotsen, kliffen met oranje krabben enz. Ook enkele prachtige zonsondergangen ontbreken niet. Soms moet ik iets meer het binnenland in en daar zie ik mijn eerste wilde kangoeroes. Ik vind het mooie beestjes die zeer mooi bewegen maar helaas vooral snacht leven.
Er is ook een rivier die je moet oversteken. Margaret River genaamd maar zo heet ook het dorpje en de hele wijnregio hier. Ik heb enige moeite om de rivier over te steken. Ik zak 1x tot mijn knie in het zand.
Het dorpje aan de kust is Prevelly. Een leuk klein dorpje waar ik een aangenaam gesprek heb met enkele inwoners. Velen kennen de trail goed. Weken later verneem ik dat een deel van het dorp is afgebrand door een hevige bosbrand. Het ergste aan dit verhaal is dat de brand aangestoken is door de brandweer. Voor de zomer houdt mijn hier zogenaamde preventieve branden om het brandbaar materiaal te minimailizeren. Deze branden worden weken van tevoren meegedeeld en er wordt ook een veiligheidszone gecreeerd waar de brand niet zou oversteken. Ik heb de borden gezien en ben ook door enkele al afgebrande streken gewandeld. Daar is uiteraard niets aan. Op die dag was er echter een ongewone hevige noordenwind (de wind komt zelden van die richting) en de brand is dus door de veiligheidszone geraasd en was meerdere dagen niet onder controle te krijgen. De wind was echter ook voorspeld en zo zie je maar dat ambtenaren in elk deel van de wereld niet gekend zijn owv hun gezond verstand.

Je kunt de tocht in principe in 6 dagen doen maar waarom zou ik me hier haasten als het zo mooi is. Ik wou er eerst 8 dagen over doen maar na dag 5 breekt de brandstofleiding van mijn kookvuurtje. Dus koken kan niet meer. Dit is natuurlijk in de streek waar bijna niemand woont. Ik kan de volgende dag een Hamelin Bay bereiken. Ooit een redelijk dorpje gebouwd rond een haven die belangrijk was voor houttransport. Toen de bosbouw ten einde kwam, vertrokken ook de meeste inwoners. Nu is het eigenlijk een caravanpark met enkele permanente bewoners. Het is nog vroeg in het seizoen en de kampwinkel is nog niet open. Geen probleem : aan de receptie verkopen ze ook voedsel. Helaas het laatste brood hebben ze 3 dagen geleden verkocht en ze worden pas over een paar dagen opnieuw bevoorraad. Er is meer maar je moet dat allemaal koken en dat kan ik niet. Heb zelf nog een 1|2 kg rijst, spaghetti en een gevriesdroogde maaltijd. Bij dat laatste moet je alleen wat KOKEND water toevoegen en je hebt een volledige maaltijd. Ik koop er wat vleestaartjes die ik op warm in hun microgolf en dan ter plaatste opeet en ook nog wat koekjes voor onderweg. Ik heb ook nog wat brood over maar wordt toch gedwongen om de volgende dag 30km te wandelen om niet zonder eten te zitten.

Het is me gelukt ook door weinig te eten maar blijkbaar was dit wel echt nodig. De dag voordat ik vertrok, ben ik nog eens goedendag op het werk gaan zeggen. Ik had koffiekoeken bij voor elke collega die die dag moest werken en dan nog een taart. Een collega die me al enige tijd niet gezien had, heeft tot 3x gezegd dat ik dik maar dan wel heeeeeeel dik was geworden. Mijn droomreis naar Australie was lang niet zo belangrijk als dat. Ach, ik troost me maar dat niet iedereen zoals haar er als een bonenstaak kan uitzien.
Ok, ik denk dus dat ik ondertussen 8kg kwijt ben.

Dan is er natuurlijk nog het vraagstuk van de slangen. Veel mensen zijn hier heel benieuwd naar. Ik heb natuurlijk ook de nodige info verzameld en het klopt dus dat er hier toch wel heel giftige slangen zijn maar ze zijn ook heel schuw. Mijn laatste gastheer zei dat er hier mensen zijn die er in jaren geen gezien hebben. Als ik er een zag, zou het veel zijn. Natuurlijk zie ik er al eentje op mijn eerste dag van de wandeltocht. Ondertussen heb ik er al 5 gezien. Ik denk dat ik wat meer in de rimboe zit dan de meeste Australiers. 80% woont immers in stedelijk gebied.

Ik neem een bus terug naar het vertrekpunt en fiets verder naar Mumjimup waar ik een rustdag neem bij een gezin. Hun idee van een rustdag is blijkbaar 75km fietsen over meestal gravelwegen maar dan wel zonder bagage. Ik moet wel zeggen dat het leuk was. Dit was tijdens een verlengd weekend. De Britse koningin kwam Perth bezoeken ifv de commonweatlh top en veel stadsmensen zijn dan maar naar hier gekomen om al de veiligheidsmaatregelen te ontlopen.
Dus op zeker moment terwijl we op die gravelwegen fietsen, passeren ons 2 auto's op 1 kwartier. Mijn gastheer is dan maar van weg veranderd omdat het te druk was!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte maar het bleek dat hij echt serieus was. Australiers hebben dus andere maatstaven over drukte dan wij. Later heb ik hier nog enkele sterke staaltjes van meegemaakt.
Ze zijn wel heel gastvrij. Ik heb ondertussen al 2 adressen in Canberra, de hoofdstad op nog 3000km, waar ik mag logeren.
Soms zijn er ook praktische problemen. David en Camilla, het Engels-Duits koppel, waar ik logeer, wonen offgrid. Hiermee wordt bedoeld dat ze geen stromend water hebben en dus het regenwater opvangen en dan gebruiken. Vorig jaar had deze streek een droogte van 9 maanden. Uitgebreid douchen kan hier niet en dat is natuurlijk waar je naar uitkijkt als je een week gekampeerd hebt.
Ik kampeer ook nog eens in een bos dicht bij een wei. De hele nacht hoor ik de kangoeroes over de afspanning springen wat altijd een tjsing geluid geeft. Morgens vroeg ga ik eens kijken en zie 30 kangoeroes. Dit zijn reuzekangoeroes. Sommige zijn wel 2m groot. Gelukkig zijn ze ook schuw en vluchten ze weg van mij.

Ter hoogte van Walpoole bezoek ik de Tingle Tree. Dit zijn zeer grote bomen die zo een dikke schors hebben dat ze een bosbrand kunnen overleven. Zelfs als een deel van de schors verbrand dan kan de boom overleven met wat overblijft van de stam. Zo bezoek ik een boom die zo hol is dat ik er met de fiets kan door rijden, in leven bleef en die nog meer dan 40 meter hoog is gegroeid.

Wat verder is een deel van het oerwoud gespaard gebleven van de houtkap en hier heeft mijn een hangbrug tussen de bomen gemaakt op ca 30m hoogte. Het geeft je wel een heel ander perspectief als je hierover wandelt. HIer heb ik ook een gezellige avond met Glen en Jane die ik hopelijk later in Melbourne opnieuw zal zien. Wel, als je een fietser koud bier en koekjes met kaas is de kans natuurlijk altijd groot dat die nog eens langs komt.

Nu fiets nog een 100tal km langs de kust met prachtige baaien met rotsen, kliffen enz. Het is hier de Zuidelijke IJszee die nog niet opgewarmd is en je ziet dus niet veel Australiers zwemmen. Het is meestal ook nog maar 25gr dus te koud. Je mag officieel ook alleen zwemmen in baaien die beschermd zijn door een rif. Dat is tegen de haaien maar vooral voor de soms onverwachte hoge golven en stromingen die hier heersen.

Ik besluit om geen meerdaagse wandeling te maken op de beroemde Bibelmun track omdat ik de mooiste delen nu al gezien heb. In Albany ga ik noordwaarts naar het Sterling Gebergte. Het hoogste deel van West Australie ligt hier en is ca 1050m.
Graag had ik hier een meerdaagse wandeling gemaakt maar er zijn geen voorzieningen en sommige wegen zijn ook gesloten owv Dieback. Dit is een ingevoerde schimmel die de wortels van de inheemse planten aanvalt en ze zo doodt. Deze schimmel verspreidt zich snel bij nat weer en de laatste dagen heeft het regelmatig geregend dus. Ik heb zelfs enkele onweders met bliksem en donder.Ik kan wel de hoogste bergen in westelijk en oostelijk deel beklimmen. Het uitzicht wordt wel beperkt door de vele wolken en mist dat blijft hangen.

Als ik op maandag, 7 nov, het gebergte verlaat en voor de zoveelste keer een regenfront over me heen krijg, houdt Daniel me tegen en nodig me uit bij zijn thuis. Een hete douche en een warme maaltijd later voel ik me al veel beter. Het is een Nieuw-Zeelands koppel dat reist en werkt. Door de regens is oogst al verlaat en heeft geen werk. Er zijn zelfs enkele kleine overstromingen waardoor dan wegen afgesloten zijn. Zij willen in 2013 naar Europa komen en me opzoeken. Ze hebben in West-Europa ook nog familie wonen. Maar of ik dan thuis ben??????

Van hier ga ik naar Fitzgerald River NP. Een hele mooie streek maar ook getroffen door dieback waardoor ik een omweg van 100km moet maken. Zie hier ook grote hagedissen van 30 tot 50cm. Sommige zijn zeer schuchter maar anderen blijven netjes zitten om een foto te laten maken.
Regelmatig kan ik hier ook regelmatig aan de kust kamperen en ben regelmatig zelfs alleen. Omdat hier bijna geen verlichting is, zie je de sterren heel helder. Zo begrijp ik beter wat lichtvervuiling inhoudt die we thuis wel heel erg blijken te hebben.
Als ik op een heuveltje sta, kan ik auto's zien die nog tientallen kilometers van me verwijderd zijn enkel door hun koplampen.

Ik neem nogmaals een rustdag in Esperance. Mijn gastgezin neemt me mee op een lokale tour. In deze streek ligt ook het strand dat vorig jaar tot het mooiste van Australie is gestemd. Alle stranden zijn hier mooi en we hebben afgesproken om ergens te wandelen. Ze weten een mooie plek. Als we arriveren staan er echter al 5 auto's. Dit is dan wel echt te druk en we gaan ergens anders. Wel als je ca 100km strand hebt om te kiezen kun je dat wel maken natuurlijk.

Ok, dit was het voor nu. ik hoop morgen of overmorgen het vervolg te geven.


groeten,

nico