Santa Barbara-Joshua three NP-San Diego

Goedendag allemaal,

Totale afstand gefietst : 14 800km

Wel, na het vieren van Thanksgiving heb ik Santa Barbara verlaten op zaterdag, 19 november.
De avond ervoor ben ik met Tim nog even een pintje gaan pakken en hebben we even een live optreden gezien in de Irish pub.
Als ik door het centrum fiets, ontmoet ik enkele lokale fietsers en ze nodigen me uit voor een terrasje. Een aanbod dat ik natuurlijk niet afsla en ik heb dus mooie herinneringen aan dit stadje.

Ik volg de kust nog een 60 km. Het is zeer mooi maar ook zeer druk. Op een gegeven moment fiets ik op een fietspad dat langs een HW ligt met 6 rijstroken. (2 x 3) dus rustig fietsen is er niet bij maar het is wel veilig. Door de slechte bewegwijzering heb ik ook moeite om uit de stad te geraken.

Vanaf Ventura ga ik landinwaarts om LA te vermijden en om Joshua Three te bezichtigen. Ikheb hier 3 dagen voor nodig waarin ik eerst door veel fruitteelt fiets en daarna bergop naar de highdesert. Het is fijn om het landschap zo te zien veranderen. Onderweg heb ik mijn 6de lekke band van deze trip. Ben in een groot nietje gereden. Als ik de hoeveelheid glas, steentjes en ander afval op de shoulders zie, mag ik gelukkig zijn dat ik er niet meer heb. Mijn achterband is ook versleten en dit zal zeker niet geholpen hebben.
Het wordt weer kouder snacht zo een 5gr C. Ik zie ook nog een bijna uitgedroogd meer en hier is iets bijzonders mee. Het is een overblijfsel van een prehistorische zee. Er zitten nog altijd garnalen in. Deze hebben de mogelijkheid om slapend (de eitjes toch) de lange droogtes te overleven. Eens het voldoende regent ontwikkelen ze zich. De mensen zien dit als ze opeens zeemeeuwen zien verschijnen hoewel het hier meer dan 100km inland is. (voor de ongelovigen onder jullie : zoek naar Fairy Shrimp bij wikipedia). Ik heb dit artikel ook gekregen toen ik waarschijnlijk een ongelovig gezicht trok. Het meer was niet meer dan wat modder op dat moment.

Het park is genoemd naar een hele specifieke boom : de Joshua Three. Het is een boom waarvan de stam vertakt en de eerste settlers waren Mormonen en de boom herinnerde hen aan de profeets Joshua die het Joodse volk het beloofde land inleidde. (dit was niet Mozes die toen in ongenade was gevallen).

Ondanks dat het hier een woestijn is, zijn er nog vele huizen. De mensen ontvluchten de drukte van de LA dat op slechts 1u rijden ligt. Ik logeer hier bij George die een nieuw huis aan het bouwen is. Ik mag slapen in het nieuwe nog niet afgewerkte huis. Ik vind het normaal al een luxe als ik een aparte slaapkamer krijg maar een heel huis slaat toch wel alles. Dank u wel.
In het park is er geen water en dit heeft als gevold dat ik het in 2 keer bezoek.
Joshua Park is bijzonder omdat dit een grensgebied is tussen 2 woestijnen. De Mojave desert en de Colorado desert die dan weer een deel is van de grote Sonora desert die tot diep in Mexico reikt. Ik zal die nog moeten doorkruisen in Baja California, het schiereiland in Mexico.
De beide woestijnen hebben hun eigen kenmerken en dus dier- en plantensoorten.
De Mojavedesert is hoger gelegen (4000 tot 6000ft) en dus kouder en natter. (gemiddelde neerslag minder dan 10cm per jaar). Wat is het gemiddelde in Belgie : 10cm per maand??
Hier is het ook dat de Joshua Three groeit.

Ik hike hier de Boy Scout trail die ook deze grensovergang kruist en ik kampeer hier in het midden van de woestijn. Er leven hier ook berggeiten die hun eigen paden maken en ik vergis me en volg gedurende enige tijd zo een pad tot het te moeilijk wordt voor me en ik terug moet.

Vrijdag, 5 december, verblijf ik 1 nacht in het dorp Joshua Three en heb hier een leuke gastvrouw. Ook hier blijkt het hoe moeilijk het soms is in de US. Ze werkt als een realestate (immobilienkantoor)agent maar enkel op commissie en niemand koopt nu een huis. Vnl omdat de banken geen leningen geven tenzij je genoeg geld hebt natuurlijk.

Ze is persoonlijk hard getroffen door de crisis maar dat doet niets af aan de westerse gastvrijheid die je hier vindt. Ze naait nu kinderkledij enz en verkoopt die op de lokale rommelmarkten die de laatste tijdwel heel veel georganiseerd worden.

Een ander gevolg is natuurlijk ook dat er slecht weining bouwplannen naar stedebouw gaan. Dus daar is ook weinig werk en die ambtenaren hebben schrik om hun werk te verliezen. Ambtenaren kunnen in tegenstelling tot Belgie ook gemakkelijk ontslagen worden. Deze mensen "creeeren" werk door elk plan minstens 3 of 4 maal af te keuren zodat het opnieuw ingediend moet worden en ze dus "werk" hebben. Dit vertraagt natuurlijk de aanvang van deze werken waardoor de aannemers nog minder werk hebben. Dit was dan het probleem van mijn vorige gastheer. Hij wordt dan niet betaald tot het werk gedaan is en zo zie je hier reacties ontstaan die alles veel erger maken dan het is en een deel is het gevolg van een economie waar alles mag en kan zonder inmenging en bescherming van de overheid. Die discussie is nu natuurlijk ook weer losgebarsten maar de totale freemarket heeft wel veel aanhangers of toch in de streek dat ik ben.
Broer, je moet dus niet klagen als je nog 20 dagen moet wachten op jouw vergunning.

Verder is dit ook de streek van de grote faultlines of de plaats waar de grote aardplaten ( correct nederlands?) elkaar raken en dus aardbevingen veroorzaken. Vrijdag, 5 december, is er een. 4 op schaal van Richter. Ik voel het wel schudden en beven maar het is over voor ik denk aan een aardbeving. Dorothy stelt me gerust. Dat gebeurt hier regelmatig en ook de volgende dag wordt er niet over gepraat.

Zaterdag wandel en fiets ik in het park. Er is veel volk en ik besluit om te kamperen op een picnicplaats. Dit mag eigenlijk niet maar het is hier rustig en mooi. sAvonds word ik echter gevonden door een parkranger. Ik lul me eruit met het excuus dat ik een lekke band had en voordat dit gerepareerd is, was het al donker. Je moet weten dat Amerikanen niet fietsen en zeker niet in afgelegen streken waar de wegen nog smal zijn. Ze beschouwen dit als gevaarlijk en zeker in het donker. Mijn identiteit wordt nagegaan en als dit in orde is, gelooft ze me. Ik moet me wel verplaatsen naar een officiele camping en dit gebeurt onder begeleiding van de agent met de zwaailichten aan.
Vinden jullie nu ook niet dat ik wel een heel geloofwaardig man ben?


Zondag fiets ik verder maar ben nog niet ver als ik ingehaald word door een groep motorrijders. 2 bochten verder slipt er eentje en glijdt 40m verder in de gracht. Op 1 na heeft de groep dit niet gezien en is verder gereden. Ik mag mijn opleiding als verpleger dus nog eens gebruiken. Vermoedelijk zal hij er vanaf komen met wat schaafwonden en schrammen maar uit voorzorg moet hij wel stil blijven liggen om eventuele kwetsuren aan rug of hoofd niet erger te maken. Er is geen GSM bereik hier en men moet 30km naar de volgende parkpost rijden waar iedereen verwittigt wordt. Het duurt 35 min voor de eerste parkranger ter plaatste is en meer dan 1 uur voor de ambulance er is. Dan is er wel overkill. Uiteindelijk zijn er 8 wagens. (3 parkrangers, 2 politie-agenten, een brandweerwagen, een EHBOteam dat geen pat kan vervoeren en de ambulance zelf). Op individueel niveau weten ze allemaal wat te doen maar het geheel lijkt me niet effectief en zeker niet economisch. Men had dit kunnen regelen met de helft van het personeel en ik denk dat in Belgie dat idd het geval zou zijn.

Typisch is dan ook dat men mij geld aanbiedt voor de hulp. Ik weiger dit maar vul wel men EHBO aan met die van de rangers.
Kleine nota : de parkranger van gisteren is er ook bij en nu is ze wel wat vriendelijker.

In de namiddag besluit ik naar een oase te wandelen en daar te overnachten. Dit mag eigenlijk ook niet maar ik kan de verleiding niet weerstaan om onder de palmbomen te kamperen. (mijn eerste keer). Er is toch geen enkele ranger die 3u gaat wandelen om dit te kontroleren dus...
sMorgens wandel ik errond en klim ook over rotsen om vanalles te kunnen genieten. Helaas val ik hier en heb nu zelf enkele kleine schaafwonden die ik niet kan verzorgen omdat ik mijn EHBO in mijn fietstassen heb achtergelaten. Ook mijn broek scheurt thv van mijn kruis en nee, perverten, daar zijn er geen schaafwonden of blauwe plekken of wat voor schade dan ook.
Mijn reisbroek was wel een van de laatste delen van mijn uitrusting dat al mijn reizen heeft meegemaakt. Het zal nu als vod dienen om mijn fiets te reinigen. Een triest einde niet?


De volgende 3 dagen gebruik ik om naar San Diego te fietsen. Ik passeer langs de Salton Sea, een wel heel groot meer dan op -18oft dus onder zeeniveau ligt. Van hieruit moet ik de bergen over dwars door Anza Borego state park:een ander prachtig woestijn park waar ik Warren ontmoet.
Hij is een Amerikaanse fietser die eerst in ZO Azie fietste maar is terug gekomen na de bomaanslagen in Thailand. De sfeer was er daar niet naar en ook de corrupte politie maakte het niet beter. Tja, de Amerikanen zijn nu eenmaal niet geliefd in grote delen van de wereld.
Hij heeft een paar minuten ervoor een Tarantula spin gezien en een filmpje gemaakt dat ik kan zien. Leuk. De spin zelf zie ik echter niet. Ben niet zeker of ik hier rouwig om moet zijn.

Ik passeer de Yaqui pass en uiteindelijk ook de Bannergrade die tot 4220ft of 1200m hoogte gaat. Omdat ik teveel tijd heb gespendeerd in Joshua Three NP ben ik nu te laat en fiets over deze berg in het donker. Het is echt wel fantastisch om in het donker door een woestijn te fietsen waar je dan af en toe ook nog kerstverlichting ziet. Deze streek is ook gekend voor de felle wind maar gelukkig heb ik die veel in de rug.

Het eindigt iets minder leuk voor me. Ik zweet natuurlijk fel als ik omhoog fiets en de wind maakt het me niet gemakkelijk om op de weg te blijven. Als ik dan de top bereik en naar beneden ga, wordt het al snel te koud. Gelukkig kan ik schuilen in een state park maar leuk is anders.

Ik bereik San Diego op tijd en plan hier het volgende deel van mijn reis. Deze zal me voor de volgende 5 a 6 weken (dus ook voor Kerstmis en Nieuwjaar) naar .................HAWAI brengen. Jawel, ik ga een groot deel van de winter in Hawai spenderen.
Hawai is een eilandengroep die 8 grotere eilanden heeft waarvan er 6 bewoond zijn en ik zal er 5 bezichtigen.
Hawai heeft veel vulkanen, actief en slapend, en heeft 11 van de 13 mogelijke klimaatrzones in de wereld door zijn unieke ligging in de Pacific Ocean. Ik zal er niet heel veel kunnen fietsen maar wel wandelen. Er zijn vulkaankraters die men kan bezichten en bij een van de nog actieve vulkanen kan men de lava in de oceaan zien storten en dan afkoelen. Hawai wordt elk jaar dus nog wat groter.

Mijn vlucht is voor morgen (zondag) en ik heb een lastminute deal kunnen vinden.
Eerst waren er problemen omdat Hawaiianairlines geen VISAkaart aanvaard dat geen adres heeft in de USA. Mijn gstheer George heeft dan zijn kaart gebruikt en ik heb hem dan betaald.
Donderdag was shoppingdag. Nieuwe broek, band, remblokjes, kaarten enz en voorbereiding van mijn vlucht. Ik heb in de fietsenwinkel een gratis doos voor de fiets gekregen en nu maar hopen dat mijn fiets en bagage veilig en wel aankomen en niet zoals in Vancouver verdwijnen voor enkele dagen.

De bedoeling nu is :
Zondag : vlucht naar Honolulu op het eiland Oahu en dan tweede vlucht naar Hawai, the big island. Dit is het grootste eiland van de groep en ik zal er ca 10d tot 2 weken spenderen. Misschien zal ik hier Piroska treffen. Ze komt ook naar dit eiland in deze periode. Ik heb haar leren kennen toen we allebei op de Alaska HW aan het fietsen waren in de zomer.

Vandaar een vlucht (nog niet geregeld) naar Maui. Van hier uit kan ik 2 van de kleinere eilanden Molokai (beroemd voor onze Belgishe Priester Damiaan en de leprakolonie) en Lahai met de ferry bezoeken.

Later neem ik een superferry terug naar Honolulu op Oahu om dit eiland te befietsen. Het is ook hier dat Pearl Harbor is dat hoog op mijn lijst staat.
Van hier neem ik een vlucht terug naar San Diego (vermoedelijk midden januari maar alles kan veranderen). Dan is het nog te vroeg (lees te koud) om door Arizona en New Mexico te fietsen en zal dus eerst naar het Mexicaanse schiereiland Baja California gaan. In La Paz neem ik de ferry naar het vasteland en fiets dan terug naar het noorden en de USA om dan door Arizona, New Mexico, Texas naar The Deep South van de USA te gaan. Dit zijn de staten Louisiana, Mississippi, Alabama, Georgia en Florida.

Ik ben dus nog niet snel thuis en ben zeker nog niet aan het aftellen zoals enkele mensen al gemaild hebben.

groeten,

nico