alaska : anchorage-Denalli-Fairbanks

Dag allemaal,

Mijn route was : Anchorage-Wasilla-Denalli State en National Park-Fairbanks
Totale afstand gefietst : 4611km

Wel op dinsdag, 22 juli, heb ik Anchorage achter mij gelaten maar ik ben op maandag niet naar het museum gegaan. Het slechte weer en de afstand hebben dit belet. Ik ben op maandagavond wel met mijn host naar de cafes geweest. Heb er 2 liveoptredens gezien. Het was een leuke avond.

Dinsdagvoormiddag breng ik mijn fiets nog even naar de fietsenmaker voor een nazicht want de eerste 1000km ben ik niet zeker of er nog eentje is. Terwijl ik mijn tijd wat verdoe in een outdoorshop zie ik een koppel dat ik een paar dagen ervoor ontmoet heb terwijl ik op een fietspad kampeerde. Ze nodigen me uit om te eten en ze trakteren me op een traditioneel japanse sushi maaltijd. Echt lekkere rauwe vis. Het is ook een leuk gesprek. Ik leer heel wat over hoe het leven in Alaska is. Namiddag vertrek ik maar algauw is het weer prijs. Het begint weer te regenen. Dit is een constante in de laatste weken.

Op woensdag regent het de hele dag vrij hard zodat ik noodgedwongen in mijn tentje moet blijven. Een dag duurt zo wel heel lang. Het is ook de eerste keer dat er water in mijn tentje komt. Het sijpelt gewoon door de vloer ook al heb ik een extra footprint eronder liggen.

Donderdag, 24 juli, fiets ik verder. Het is bewolkt met af en toe een buitje. In Wasilla, het laatste groot dorp, doe ik mijn nog inkopen. Ik zal vandaag in totaal 6 broden kopen. Niet om in 1 dag op te eten maar er is een strook van 150km waar er geen winkels zijn. Daar is ook het Denalli State Park waarin ik een 3daagse trekking, de Kesugi Ridge Trail, wil doen. Een man spreekt me aan buiten de winkel. hij blijkt een soldaat te zijn en geeft me nog een soldatenoverlevingspakket (MRE meal ready to eat genoemd) mee. Later op de dag is het vrij goed om te fietsen en ik geniet ervan en profiteer om wat km te doen. Tot op eens een luide knal. Een steen heeft mijn band opengereten. Ik moet binnen- en buitenband weggooien en dit al na 4000km. Het is echt gedaan met mijn geluk met banden. Ik had dit niet verwacht. Normaal gaan de banden langer mee. Ik moet mijn laatste reservebuitenband gebruiken. Ik had er nog 2 bij van Europa maar die die heb ik naar een bekende in Canada gestuurd. Omdat ik een europese maat heb, kan ik niet overal een nieuwe kopen. Als ik mijn geplande route volg, zal het nog een 2500km zijn voor ik een nieuwe vind. Daar zitten ook 3 lange ongeasfalteerde wegen bij.

Vrijdag bereik ik het State Park. Ik hike naar de bergkam vanwaar men een prachtig zicht heeft op de Alaska Range, de hoogstebergketen in Noord-Amerika. Mount Mckinley of ook Mount Denalli genoemd is 23 000feet of dik over 6000m hoog. Deze berg is zo hoog dat men zegt dat hij zijn eigen weer maakt. (hij is tot 1500m hoger dan de bergen rond hem). De vochtige lucht die van de oceaan komt, moet hier stijgen, koelt af en dan wordt dan regen of sneeuw. Als gevolg is deze berg 2 dagen op 3 niet te zien. Ik heb vrijdagavond geluk. Het is helemaal klaar en ik kan de hele Alaskarange zien. Het is echt een indrukwekkend vieuw. Het is zelfs zo goed dat ik even kan zwemmen in een meer.

Tijdens de nacht verandert het weer en het regent de hele zaterdag. Ik word als het ware weggeregent. Men kan hier de bergkam gedurende 40km volgen maar ik besluit om halfweg al naar beneden te gaan. Dit is thv Ermine Hill waar door erosie tgv van regen en wind rare en mooie rotsten zijn gevormd. Het is prachtig maar de koude kan ik er niet lang van genieten. De trails zijn nu allemaal modderig en glibberig. Ik val herhaaldelijk als ik naar beneden ga zonder veel erg weliswaar. Hoewel er niet veel wandelaars zijn, ben ik beslist niet de enige die dit overkomt. De meesten verlaten ook de bergkam.
Beneden krijg ik een lift die me naar een Tourist Informatiecenter brengt waar ik kampeer onder de veranda zodat ik wat droog kan blijven. De volgende ochtend krijg ik warme koffie en chocomelk van het personeel.

Omdat men hier in berengebied is, mag men zijn eten niet onbeheerd achterlaten. Ik heb het mijne in een publieke bearlocker geplaatst en mijn fiets en overig bagage bij de camphost achtergelaten. Dit zijn vrijwilligers die hier de hele zomer blijven. Het zijn zeer vriendelijke en behulpzame mensen. Helaas heeft iemand wel mijn eten in de locker doorzocht en mijn koeken (noodvoorraad) gestolen. Ze hebben ook de locker en mijn tas niet gesloten waardoor de eekhoorns ook aan mijn eten hebben geknabbeld. Gelukkig zonder mijn tas te beschadigen.
Omdat ik een dag vroeger ben teruggekomen, heb ik nog genoeg eten tot de volgende winkel. De camphost geeft me ook nog wat extra mee.
In het infocenter ontmoet ik nog een koppel uit Genk. Het is leuk om nog eens Limburgs te horen.

Zondag, 27 juli, kan ik goed opschieten en bereik bijna Denalli National Park. In de namiddag is het weer zo slecht dat ik naar een jeugdherberg wil maar ik ben niet de enige die dat denkt en hij is dus volzet. Noodgedwongen kampeer ik weer.

Maandag kan ik wat uitdrogen in het infocenter van het park. Hier is een 140km lange weg die enkel door fietsers en shuttle bussen mag genomen worden en dat is de uitdaging natuurlijk. Het is grotendeels ongeasfalteerd. Aan het einde heeft men een prachtig zicht op de Alaska range maar niet met dit weer. Ik twijfel lang om in het park te fietsen. Het is duur en ik denk niet om er veel te zien. Men profiteert hier echt van de toeristen. Dit park wordt door bijna alle toeristen in Alaska bezocht. Een klein brood kost hier 6dollar (4 euro) enz. Ik besluit toch om in het park te fietsen. Het is op deze weg dat ik beslis om naar Fairbanks te gaan om toch maar een reservebuitenband te kopen. Het is te risicovol om het niet te doen. Ook wil ik door het slechte weer wel eens binnen zitten.

Op anderhalve dag ben ik aan het uiteinde waar een meer is. Het is Wonderlake genoemd. De uitleg hiervoor is het wonderlijke uitzicht dat je het hebt als er geen wolken zijn. Ik zie hier helemaal niets. Het is zo betrokken en regent zo hard dat je zelfs de nabije heuvels niet ziet. Onderweg heb ik wel kariboes en mijn eerste grizzly beer gezien.
Woensdag, 30 juli, wil ik terugfietsen maar het blijft regenen. Je kunt hier ook bussen nemen. De eerste vertrekt om 6u smorgens en daar zitten al heel wat mensen op. Ik heb weer water in mijn tent. Vele andere kampeerders hebben hetzelfde probleem en bij sommigen is zelfs de slaapzak nat. Mijn is beschermd door mijn slaapmatje dat uitstekend werkt. Het is ook zeer koud vooral door de harde wind. Er zijn overdekte tafels waar je kunt koken maar er is geen muur om je tegen de wind te beschermen. Ondanks al de ellende of dankzij al dit worden vele grappen verteld en is de sfeer opperbest. Iedereen helpt iedereen. Er is zelfs een canadees gezin met 3 jonge kinderen. Er wordt koffie en soep rondgedeeld door degenen die genoeg hebben enz.
Even later horen we dat er tijdens de nacht landslides zijn geweest waardoor de (enige) weg versperd is. Men zal dit herstellen maar men weet niet hoelang dit duurt. Na een uur is de situatie opgelost. Ik heb ondertussen beslist om een deel terug te fietsen naar een ander infocenter waar je wel kunt schuilen en waar er meerdere bussen komen. Omdat mijn schoenen al enkele dagen nat zijn, heb ik met mijn sandalen zonder kousen gefietst maar dit is nu te koud. Ik krijg gouden raad. Kousen aandoen, dan plastieken zakken en dan je sandalen. Heel primitief en geen zicht maar het werkt wel en ik fiets de nodige 30km naar het infocenter waar ik snel een bus kan nemen naar de parkingang. Tijdens deze rit moeten we stoppen. Een grizzly vindt het gemakkelijker om over de weg te wandelen. We zien hem op een meter rustig voorbij onze bus gaan. Voor de rest is zo een 5u durende busreis maar saai.


Eens aan de inkom regent het niet meer. Ik kook er en droog wat van mijn spullen. Besluit naar het volgende dorp te fietsen (15km) waar ik de hoognodige inkopen kan doen. Ik kampeer echter iets voor het dorp. snachts verandert het weer nogmaals en het blijft regenen. Wat nog erger is, de temperatuur zakt tot 7gr Celsius (max temp om 14u). Ik moet verder want ik heb geen eten meer. In het dorp geef ik het echter op. Ik kan een lid van de fietsorganisatie mailen en dan telefoneren. Hij werkt in het Denalli NP en kan me hosten. Ik krijg ook een lift die me de 15km terugbrengt. Na een hete douch en een warme maaltijd voel ik al veel beter.
Ondertussen is men hier records aan het breken. Men spreekt van de natste en koudste zomer sinds het begin van de metingen.

Vrijdag, 1 augustus, blijf ik hier in het chalet resort en heb zelfs het geluk dat ik mee kan op een wildriver rafting. Door de regen heeft men de laatste dagen niet meer kunnen raften en omdat het vandaag droog is wil men zien of het veilig is. Men zoekt daarom enkele vrijwilligers die als ballast meewillen. Mijn host kent die mensen en dus kan ik mee. We worden in drysuits gestoken en we vertrekken. De rivier is hoog en het gaat snel maar zonder gevaar en we amuseren ons. Op een rustig stuk springen we zelfs in de rivier. Je blijft droog door het pak maar je voelt wel de koude na een minuut ofzo.
Ik heb er zelfs aan gedacht om met de trein naar Fairbanks te gaan maar deze rijden niet meer omdat een rivier buiten haar oevers is getreden en de sporen zijn overstroomd.

Zaterdag is het droog, net zoals vrijdag, en ik fiets verder. Ik kan op 1,5 dag gemakkelijk Fairbanks bereiken. Savonds kom ik in het gebied met de overstroming. De kamping is niet meer te bereiken en het regent ook weer. Een man stelt me voor om in zijn cabin te overnachten. De cabin heeft ook een sauna die hij voor me heeft opgestart. Ik moet waarschijnlijk niet zeggen dat ik hier goed van genoten. Deze man is trouwens een exmarinier die in Vietnam gevochten heeft en zijn zoon is nu voor de tweede maal in Irak. Het is een boeiend gesprek.

Zondag bereik ik Fairbanks maar heb nog een minder leuke ervaring. Ik ben licht verkouden nu (niet al te raar met dat weer) maar als ik mijn neus snuit let ik even niet op en rij tegen de railing. Ik kan mijn gelukkig mijn evenwicht snel herstellen en val niet maar een van mijn tassen heeft nu een snede en is dus niet meer waterdicht. Niemand kan het herstellen en ik gebruik mijn tentrepairkit. Dit wordt me ook aangeraden door de outdoorshop. Ze vertellen me ook dat als mijn tent helemaal droog is ze waarschijnlijk geen water meer zal doorlaten. Ze is gewoon oververzadigd. Voor alle veiligheid koop ik toch een tweede grondzeil en ben benieuwd wat de volgende dagen zal brengen.

De route is nu Fairbanks-Deltta Junction-Tok-Chicken-Dawson city-Whitehorse in Canada.

Dit was het voor deze keer.

groeten,

nico