New Orleans - Natchez Trace Trail - Blue Ridge Parkway

Goedendag allemaal,

Het volgende verslag van mijn tripje behandelt de route van New Orleans (Louisiana) naar Mississippi waar ik de Natchez Trace Trail volg. Deze eindigt in Nashville (Tenessee) de country music stad. Van hier fiets ik naar de Smoky Mountains waar ik de Blue Ridge Trail volg die me tot in Virginia leidt.

Totale fietsafstand : 28 000km

Op woensdag, 27 mei, verlaat ik New Orleans. Het is hier vlak en wat saai maar de mensen die ik ontmoet, maken het zeer interessant. Op dit moment is het hier nog heet en heel drukkend. Op een gegeven moment stopt er een auto een 100m voor me.
Wuift even naar me en zet iets op de grond. Het blijkt een ijskoud blikje fruitsap te zijn. Dat wordt uiteraard goed gesmaakt.

S avonds ontmoet ik Dan en zijn dochter Caroline. We praten even en de volgende ochtend brengen ze me een warm ontbjt. Brusselse wafels met boter of slagroom. Ik krijg ook zonnecreme, koekjes enz. Het is een heel leuke ontmoeting.

De Natchez trace trail is 440 mijl of bijna 700 km lang. Het heeft een historische betekenis. Dit pad werd aangelegd om Natchez te verbinden met de rest van de USA en ook om het te kunnen verdedigen tegen de Spaanse druk van het zuiden.
Het was ook zeer belangrijk voor de boeren in Kentucky en omstreken. Ze brachten hun oogst via vlotten op de Mississippi naar de markten van Natchez of New Orleans. Ze konden echter niet terug varen omdat men geen boten had die tegen de stroom op konden. Ze wandelen dan de 800km of meer terug. Ze werden Kentuckians genoemd ook al waren velen niet van de staat Kentucky maar van omringende staten.

Later kwam de route in verval vooral door de opkomst van de radarboten met stoommotoren die wel tegen de stroom konden varen. In de 1930's heeft de CCC of de civilian conservation corps deze route hersteld owv zijn historische waarde. De CCC was een groot project van president Roosevelt om de grote depressie te bestrijden. Vele jonge mannen die geen huis of beroep hadden konden hier werken voor 1 dollar per maand en zo een beroep leren. Heel veel van de Nationale Parken hebben hulp gehad van de CCC.

Er zijn ook historische plaatsen rond de trail. Een ervan is Vicksburg een stad aan de Mississippi. Tijdens de burgeroorlog was dit de laatste stad aan de Mississippi die in handen was van het zuiden. Het werd het Gibraltar van het zuiden genoemd. Het noorden wou de Mississippi beheersen om zo het zuiden in twee te splitsen en ook langzaam maar zeker het zuiden van alle invoer af te snijden. Dit plan heette Anaconda.
Generaal Grant haalde de overwinning na een lange campagne en beleg. Door dit succes werd hij opperbevelhebber van het Noorden en toen "hij" de oorlog had gewonnen opende dit de weg voor zijn presidentschap van 1869 tot 1877.
Dit was ook de tijd van de grote indianen oorlogen in de plains waar hij niet zo mensvriendelijk was maar dat is een ander verhaal.

Ik bezoek het slagveld wat een beetje saai is. Het gaat van : het 3de regiment van Z Carolina stond hier tegenoven het 4de regiment van New York enz.
Wel zag ik USS Cairo. Een van de eerste gepantserde oorlogsschepen die speciaal gebouwd waren voor de Mississippi campagne. Het zuiden had hier geen verhaal tegen en verloor dus de campagne en uiteindelijk de oorlog. De Cairo echter werd wel tot zinken gebracht en pas in de 1960's opgedoken. Het is bijzonder goed bewaard.

Later als ik kampeer op een reguliere camping (iets wat ik bijna nooit doe) heb ik weer een mindere ervaring met dieren. Hier zijn de dieren minder mensenschuw. Ik verjaag savonds 2x een armadillo of een gordeldier. sMorgens word ik wakker en zie mijn fiets op de grond liggen met allerlei zakken erlangs. Een dier heeft die omgestoten en een gat in mijn tas gebeten. Daarna wou het mijn koerstruitje eruit trekken maar het gat was te klein. Het heeft dan via de opening naar binnen gekropen en mijn rijst vernietigd maar niet opgegeten. Mijn brood, choco, koeken die ik van Caroline had gekregen, enz zijn opgegeten.
Ik was ook mijn mes kwijt omdat dat in de broodzak zat maar gelukkig kon ik het een 100m verder terug vinden. Ik had ook fruit bij maar dat werd niet aangeraakt. Bljkbaar weten ook dieren wat lekker is. Ik weet niet of het dat gordeldier was of een raccoon die meer voedsel agressief zijn.
Men vertelt mij altijd dat wild kamperen gevaarlijk is maar ik heb nog nooit een probleem gehad daar mee. Niet met mensen of met dieren maar op campings wel.

Ik logeer nog een nacht bij mensen in Kosciusko, de geboorteplaats van Oprah Winfrey. De mensen zijn hier vriendelijk en ik maak ook dankbaar gebruik van hun openlucht zwembad. Het is immers nog altijd heet.
Mijn gastheer is een doktor in het lokale ziekenhuis en ik krijg een rondleiding. Ik merk dat er veel meer verpleegkundigen zijn tov Belgie. Normaal is er in Belgie 1 verpl voor 10 pat overdag en 1 verpl voor 20 pat snachts. Hier hebben ze nooit meer dan 5 pat. Nadeel is wel dat er heel veel rechtszaken zijn.

Op zondag, 7 juni, kampeer ik op een picnic area en hier zie ik ook weer de "rijkdom" van de USA. Er is een ouder koppel dat alle vuilnisbakken doorzoekt voor lege blikjes om zo hun pensioen wat aan te vullen.

2 dagen later bereik ik Nashville. Een stad die zeer bekend is voor live country muziek en dit weekend is er ook een groot festival. Vele optredens overdag zijn gratis en ik kijk er wat rond maar na 2 dagen heb ik toch meer dan genoeg van deze muziek. Ik heb hier ook zwitsers ontmoet die speciaal voor dit festival naar USA kwamen.

Er is ook een state museum over de geschiedenis. Het leven van Andrew Jackson word hier uitgebreid tentoongesteld maar dan vooral de mooie kanten. Hij was een officier in het legen en kon de plaatselijke indianen tot vrede dwingen met behulp van enkele bevriende indianenstammen. HIerdoor werd hij gepromoveerd en was een hoge officier toen de oorlog met Engeland in 1813 uitbrak. Hij behaalde een grote overwinning tegen een leger dat groter was dan het zijne. Dit opende de weg voor zijn presidentschap van 1829 tot 1937. Dit word vooral gekenmerkt door het verplicht wegvoeren van alle indianenstammen ten oosten van de Mississippi. Ook de bevriende stammen die 20 jaar eerder aan zijn zijde hadden gevochten. Al die stammen werden de 5 beschaafde stammen genoemd. Vele leden hadden zich al aangepast aan het blanke boerenleven enz. De uittocht werd bewust slecht uitgevoerd en van sommige stammen stierven de helft van de leden onderweg. Ze werden weggevoerd naar het toenmalige Indian Territory wat nu de staat Oklahoma is. Later werden ook daar hun rechten ontnomen en tot vandaag is er veel racisme. Ik heb enkele verhalen gehoord van de Osage-Cherokee familie waar ik Pasen mee heb gevierd in New Mexico. Deze uittocht wordt nu de Trail of Tears genoemd. (tocht der tranen) en word amper vernoemd in het museum.

Ook is er 1 pameel over de KuKluxKlan. Deze ontstond in Tenessee en werd opgericht door 6 veteranen van het zuiden. Na de bezetting en militaire regering (wat de reconstructie word genoemd) en waarin de Afro-Amerikanen politieke rechten enz hadden, werd de democratie hersteld. Iedereen mocht stemmen (ook de veteranen van het zuiden) en aangezien de blanken in de meerderheid waren maakten ze de wetten. In de volgende 20jaar werden alle rechten van de Afro-Amerikean afgenomen en kwamen de segregatie wetten in voege. Hier beweerd men dat de KKK werd ontbonden. Er is geen sprake dat er ooit geweld gebruikt werd of zo. Ik denk dat iedereen wel weet dat het wat anders is gegaan. Dit is voor mij niet de geschiedenis wat mooier voorstellen wat bijna elk land doet maar bijna volledig verdraaien.


Ik verlaat Nashville op zaterdag, 13 juni en zoek mijn weg naar het oosten waar ik dan de Blue Ridge Parkway zal volgen.
Ik ontmoet Earl op een pleintje in een klein dorp en hij nodigt me uit om bij hem te logeren. Het klikt zo goed dat ik er 2 nachten blijf. Het is ook in deze periode dat ik zeer veel moeite heb om me te motiveren. De hitte en vochtigheidsgraad en vooral mentale vermoeidheid eisen hun tol. Het landschap is ook vrij saai en eentonig voor bijna een week.
Op een van deze dagen fiets ik maar 26km.
Ik kan wel nog een in een rivier zwemmen en vooral afkoelen.

Ik fiets over de Cherohalo Skyway (een officiele scenic byway). Dit is een prachtige weg over de bergen maar ook zeer zwaar. Ik zweet zo fel dat ik herhaaldelijk mijn shirt kan uitwringen zonder al te veel moeite te doen. Zelfs mijn rugzak die achter me op de bagagedrager is gebonden word fel nat van mijn zweet.
Na al de woestijnen en droge gebieden die ik heb doorkruist gebeurt het hier dat ik zonder water kom te zitten. Gelukkig is deze weg zeer bekend bij motards die hier in massa komen rijden en genieten. Met de vele bochten is technisch interessant om het te doen. De verstandhouding is alitjd goed en velen hebben respect voor fietsers die het op eigen kracht doen. Van enkelen van hen krijg ik water en kan zo zonder probleem mijn tocht verder zetten. Het hoogste punt is 5400 ft of 1700m.

In het volgend dal is er een camping voor motards. Ik arriveer er smorgens en vraag of ik mijn water mag aanvullen.Dit is uiteraard geen probleem. De eigenaar biedt me aan om een douche te nemen (ik vraag me af hoe ik geroken heb????) en dit wordt met plezier aangenomen. Daarna word er me een ontbijt aangeboden. Spek en eieren en pannekoeken en dit allemaal voor nies. Dit is dan weer een voorbeeld van de goede verstandhouding. Het helpt natuurlijk dat ik op mijn fiets meer km heb gedaan dan de meesten van hen op hun motors.

Ik bereik de Great Smoky Mountains NP en wil hier een wandeltocht doen. Ik stippel een route uit die me naar het hoogste punt zal brengen. Ik wil zo licht mogelijk gaan en omdat er geen regen wordt voorspeld en er de laatste dagen geen of enkel zeer kleine buien waren, beslis ik mijn buitentent niet mee te nemen. Als het toch wat zou regenen kan ik mijn grondzeil over mijn binnentent leggen.

Ik ontmoet een groepje ingenieur studenten van India die voor de eerste keer kamperen. Ik moet hen het juiste pad wijzen. We zullen in dezelfde camping kamperen maar ik ga snel om voor het donker daar te zijn wat me lukt. Ze komen een uur later aan en dan blijkt dat ze hun tenten niet kunnen opzetten. Ik moet hun tonen hoe het werkt. Ik moet er wel wat mee lachen.
Als dank magik mee-eten met hen. Het is lekker maar wel wat spijzig.
Die nacht komt er onverwacht een grote strom over. Het regent gedurende 6 uur. Mijn grondzeil is niet groot genoeg voor mijn tent en het regent dus wat binnen. Ik steek mijn materiaal in mijn rugzak en zet die met de regenhoes erover tegen een boom buiten de tent. Na het onweer blijkt die droger te zijn dan mijn spullen in mijn tent.
Mijn tent staat licht bergaf en in het laagste punt verzamelt al het water. Het is ca 12 liter. In de namiddag kan ik mijn spullen drogen in de zon en ik besluit terug te gaan. Dan wordt me verteld dat dit een gematigd regenwoud is en dat ze de laatste tijd veel regen hebben gehad.


Hier begint ook de Blue Rigde Parkway, een ander project van de CCC. Het is een kunstmatig aangelegde weg die 468 mijl of voer 700km lang is en vnl over de bergkammen van de Smoky en Apalachen gebergten gaat. Het project had ook een landscaping deel waardoor oude en/of interessante huizen hoog in de bergen werden afgebroken en terug opgebouwd langs de weg.
In de eerste 60km moet ik al dadelijk over het hoogste punt 1900m hoog en ik start op 640m. Heel de weg zal het bergop of bergaf gaan. Ht is vermoeiend maar ook heel mooi. Het word ook duidelijk waarom dit de Smoky of rokende bergen worden genoemd. Er zijn veel wolken en mist en dit is prachtig als je hoger bent en neerkijkt op de wolken in de valleien.


Het eerste bezoekerscentrum is smorgens nog gesloten en ik kan er dus geen water krijgen. Ik drink water van enkele beken en dit smaakt me goed.

In Asheville neem ik een rustdag om mijn verjaardag te vieren. Het wordt een echte luie dag maar savonds kan ik in goed gezelschap enkele pintjes drinken. Ik vind zelfs echte Belgische Leffe.

Ik zie oude molens die nu nog aangedreven worden door water van de beken. Hierdoor kon men graan malen, hout zagen enz. Ook zijn er oude smederijen, weefgetouwen, enz. Het is bijna Bokrijk. Er zijn ook enkele prachtige watervallen.

Ik ontmoet Andre een ingeweken Zwitser die me een heerljke lunch aanbiedt en hij heeft een vijver waar ik in kan zwemmen. Hij geeft me veel info en kaarten voor de rest van mijn tocht.
Hij laat me telefoneren naar mijn ouders. Omdat het zondagavond is, zijn mijn zus enz er ook. Ik wist al een tijdje dat mijn zus zwanger was en kan haar nu ook feliciteren. Mijn toekomstige schoonzus Inge is ook zwanger en dat wist ik pas enkele dagen. Miijn broertje en zij willen trouwen maar zijn zo vriendelijk om te wachten tot ik terug ben. (aangezien ik mijn tochtje met enkele maanden verlengd hebben, hebben ze hun huwelijk wat later gepland.In mijn verdediging kan ik wel zeggen dat ik van niets wist toen ik mijn verlenging aan het regelen was).

Op dinsdag, 30 juni, verschiet ik nog heel fel. Ik ben savonds wat aan het rondwandelen als ik een geluid hoor in een boom. Ik wil wel eens zien welk dier daar zit. Het blijkt een zwarte beer te zijn die enorm snel uit de boom glijdt. Ik wijk enkele meters achteruit en ben bijna aan het weglopen als ik herinner dat je dat niet mag doen. Je activeert het jachtinstinct van de beer dan en hij zal je dan zeker achtervolgen en die lopen heel wat sneller dan een mens kan. Ik draai me om en maak lawaai maar dan is de beer al hard aan het weglopen naar het bos. Hij is waarschijnlijk even hard geschrokken als ik.

2 dagen later bereik ik Waynesboro het einde van de parkway waar ik enkele dagen zal verblijven om ook de Amerikaanse Onafhankelijkheids dag te vieren. Het is een kleiner stadje dan verwacht en ook voor het feestje waar ik uitgenodigd ben hebben meerdere mensen zich verontschuldigt. Het zal dus niets groots zijn. Ook de crisis heeft natuurlijk zijn invloed. In het nieuws staat dat er meerdere dorpen en steden geen vuurwerk zullen hebben.

Ik zal jullie later laten weten hoe het afgelopen is.

groeten,

nico