Te araroa : deel 4 : Qeenstown - Bluff. (het eindpunt)

Dag allemaal,

Op woensdag, 26 februari, begin ik aan het laatste deel van de Te Araroa. Eerst wandel ik 8 km naar Queenstown waar ik volgens de gids een watertaxi over het meer naar het vertrekpunt kan nemen. Helaas blijkt dit al verouderde informatie te zijn. Je moet nu rond het meer wat een omweg is van 90km.
Eerst lift ik naar een dorpje Glenorchy en vandaar heb ik brengt een busje me naar het vertrekpunt.

Dit deel noemt de Greenstone track naar de Mavora Lakes. Nu ben ik echt uit de bergen en ik verwacht dat het  gemakkelijker zal zijn. De eerste dag is het inderdaad een breed goed onderhouden pad dat maar licht op en af gaat in het bos. Ondanks het mindere weer geniet ik er wel van.
Het wordt ook een leuke avond in de hut met 2 Nederlandse collega's. Ze zijn operatie-assistenten. Ook Seya is er. Een Israelisch meisje dat ook met mij in de bus zat en waar ik het goed mee kan vinden.
Later proberen we nog eens af te spreken maar helaas mislukt.

De hele volgende week zal gekenmerkt worden door slecht weer. Gevolg van de uitlopers van een tropische storm die lelijk heeft huisgehouden op het Noord-eiland. Mijn weersvoorspelling zijn beter dan die van Casper, een Deense wandelaar, en zo win ik een pintje met een weddenschap maar ik zie hem nooit meer dus ook geen pintje.

Ik ontmoet ook Julie en Glenn, een Nieuw-Zeelands koppel. Julie heeft net als ik heel het zuid-eiland gedaan. Glenn wandelt de laatste 3 weken met haar. Hun beiden zal ik nog een week lang regelmatig tegenkomen. Onze eerste nacht in een hut wordt al dadelijk eentje om te herinneren. Helaas niet voor goede redenen. Het is koud maar juist boven het vriespunt en in een hut zonder kachel is dit allesbehalve leuk maar het creëert wel een band.
De volgende nacht breng ik door een hut met 4 jagers die allemaal een heerlijke biefstuk vlak voor mijn neus  opeten. Ik moet het doen met het traditionele droge trekkingsvoedsel. Het doet je wel iets als je ze zo smakelijk ziet eten.
Nog een dag later kom ik na urenlange tocht  in de regen doornat aan in de hut. Hier brandt gelukkig wel vuur en ik geniet ervan. We zijn hier met 6 TA wandelaars en de sfeer is opperbest.
Sommigen vertrekken heel vroeg in de hoop het slechte weer voor te zijn maar het is ijdele hoop. Het wordt de slechte dag van de hele tocht. Eerst moet ik een rivier oversteken waar je natuurlijk natte schoenen aan overhoudt. Dit is zeker geen uitzondering want de helft van de tocht zijn je schoenen nat. De mijne zijn daardoor volledig versleten met in elke schoen meerdere gaten. Zelfs gewoon dauw maakt mijn voeten al nat. Het erge nu is wel dat het vriest en even later is er zelfs smeltende sneeuw gedurende meerdere uren.
Hier ben ik niet tegen opgewassen en ik al snel besluit ik te liften. Ik moest zo wie zo al liften om naar het volgende dorp te geraken waar ik eten kan kopen. Dit dorp Te Anau ligt ca 60km van de track af. Ik verlaat het pad gewoon eerder en begin dan te liften. Gelukkig heb ik binnen 20min een lift.
Onderweg pikken we ook Julie en Glenn nog op. Ze waren 2 uur voor mij vertrokken.
Dit was helemaal niet hoog in het gebergte maar op slecht 600m hoogte en op 3 maart wat eigenlijk nog late zomer of vroege herfst is. Dit komt omdat tussen Nieuw-Zeeland en Antartica en geen landmassa is en als het weer vandaar komt, kun je zelfs in de zomer winterse condities tegen komen. Dit heeft als gevolg vroeger en helaas ook nu nog mensen sterven door onderkoeling. Voornamelijk toeristen uit Europa en America.

Na Te Anau wandelen we een weekje door het Takitimu Forest of woud. Hier geven Julie en Glenn me een bijnaam nl Takitimu Nico. Hier is waarom.

Het begint op woensdag, 5 maart. De tweede wandeldag. Het weer is nu wel beter maar alles is nog vochtig en dus slipperig. We moeten ook nog een lage pas (780m) over waar nog enkele resten sneeuw liggen.
Dit is ook de dag dat de uitputtingssymptomen zich weer manifesteren. Ik slip veel en val ook enkele keren waarvan 1x in een beek. Ik heb schrik dat mijn slaapzak nat is omdat die zit in een zak die niet meer  helemaal waterdicht is. Gelukkig val ik op deze zak waardoor alle lucht eruit geperst wordt en zo kan het water niet binnen. Een natte slaapzak is een van de ergste dingen die je kan overkomen vooral als je geen kachel hebt om die zo te drogen.
Het pad wordt weinig gebruikt en daardoor is het niet goed zichtbaar. Het onderhoud wordt gedaan naargelang de populariteit van de paden en is hier dus minimaal. Later spreek ik een boswachter die me verteld dat 1x per 4 jaar de omgevallen bomen worden verwijderd en na 2 jaar worden de markeringen nagekeken. Het is dus duidelijk dat ik veel tijd spendeer om het pad te vinden en veel omwegen moet maken owv van de bomen. Op het einde maakt het pad een bocht naar links en daar zal ik de hut vinden. In de late namiddag zie ik een hut op een moment dat weer het pad moet zoeken. Ik besluit te "bushbashen" dwz dwars door de natuur te gaan. Het ziet er eenvoudig uit. Ik moet wel een rivier oversteken maar dat geeft me geen problemen. Het probleem komt later. De grasvlakte die ik zag, blijkt niet enkel gras te zijn maar ook een moerasje. Enkele malen kom ik vast te zitten maar slaag er toch in om er door te komen. Dan wordt mijn weg nog eens versperd door een beek in een kloof die ik niet kon zien. Na meer dan 1,5 uur afzien bereik ik de hut om dan vast te stellen dat het een privé-hut is. Hier mag ik niet blijven. Ik probeer eerst oostelijk rond het moeras te trekken maar loop vast. Dan maar rond de andere kant. Hierdoor verlies dusdanig veel tijd dat ik niet meer aan de juiste hut kom. Jullie en Glenn verwachten me hier. Ze zijn beiden ook vrijwilligers in het search&rescue systeem. Ze hebben dus ervaringen met toeristen die verdwalen.
Als ik dan de volgende ochtend de hut bereik zijn ze al weg maar hebben een boodschap achtergelaten dat ik hun moet contacteren binnen de 3 dagen anders starten ze een zoektocht naar mij.
Ik kook hier in de hut maar haast me om de verloren tijd in te halen en misschien ook Jullie en Glenn.
Door mijn haast vergeet ik echter 2 zakken met kleren (ik moest die eruit halen om aan mijn eten te kunnen) maar merk dit pas de volgende dag in de volgende hut. Het betreft mijn warme fleece en regenkleren dus noodgedwongen moet ik de 18km terug wandelen. Op mijn terugtocht ontmoet ik David en Pascal, 2 Duitse TAers die ik al enkele malen tegenkwam. Ze kennen Julie ook en beloven me ze te verwittigen.
Omdat ik nu een deel van het Takitimu woud 3x gedaan heb, krijg ik dus de bijnaam Takitimu Nico.

Hierdoor ben ik ook gedwongen om nogmaals te liften naar een dorp om meer voedsel te kopen en ik zal Julie en Glenn nooit meer zien. Wel vind ik nog een boodschap dat ik ben uitgenodigd om bij hen te logeren als ik op het noordeiland fiets. Door omstandigheden komt het hier nooit van.

Na nog enkele dagen wandelen door hoge heuvels waar de wolken de markeringen 1x aan het zicht onttrekken arriveer ik in Colac Bay, een dorpje aan de zuidkust. Dit is na 1300km wandelen. Van hier is het nog 50km de kust volgen om tot het meest zuidelijk punt te geraken.
Noodgedwongen neem ik nog een rustdag in Riverton waar ik Gerald en Matthias ontmoet. 2 Duitse wandelaars. Aan de paal op het officiële eindpunt van de track hang ik mijn kapotte wandelschoenen en hoop nooit meer met natte schoenen te moeten wandelen. Helaas wordt dit me niet gegund.
Terwijl ik een stukje terugwandel naar het dorpje op mijn sportschoenen barst er een hevig onweersbui los en binnen 10min heb ik weer natte voeten en schoenen en zo eindigt voor mij de TE ARAROA.
Omdat Gerald, Matthias en ik op dezelfde dag eindigen vieren we dit tezamen in de jeugdherberg in Invercargill. Hier ontmoeten we nog 2 andere wandelaars Pieter, een Brusselse vlaming en Francine van Bourgogne. Hoewel ze een dag later eindigen vieren ze met ons mee. Het wordt een hele plezante avond in de keuken van de jeugdherberg. Het echt leuke eraan was dat dit spontaan gebeurde.
De meesten van ons gaan ook nog naar de Ierse pub. Het is immers 17 maart en Saint Patricks day. De nationale feestdag van Ierland en die wordt ook hier uitgebreid gevierd.

Ook ontmoet ik Amy hier in de jeugdherberg. Ze is een huisgenote van Vitek, mijn vriend in Queenstown. Ze moet de volgende dag terug en biedt me een lift aan. Dit wordt dankbaar door mij aanvaard.
Queenstown is een populaire toeristische bestemming en het is dus niet zo verwonderlijk dat ook de anderen er naar toe gaan. Gerald en ik spreken er af en samen spelen we er een partij frisbee-golf. De bedoeling hiervan is om de frisbee in een korf te gooien net zoals je bij golf het balletje in de pot moet slaan. Vandaar de naam. Ik geniet ervan. Dan drinken we nog een koffie en ontmoeten Francine en Pieter opnieuw.
Het wordt nog een hele fijne namiddag met meer frisbee, leuke gesprekken en herinneringen en uitwaaien op de pier. (queenstown ligt immers aan een groot meer. Zie foto van mij en Francine op mijn facebook profiel)

Ik neem het vliegtuig terug naar Wellington om mijn fiets op te halen en zo aan mijn fietstocht te beginnen.
Het is hier in het vliegtuig dat het pas goed tot me doordringt wat ik gepresteerd heb. Immers ik moet 1,5 uur vliegen om dezelfde afstand te overbruggen die ik te voet heb afgelegd.
Nog een laatste anekdote : omdat dit een binnenlandse vlucht is, is er bijna geen beveiliging. Ik kan een fles wijn mee op het vliegtuig nemen en het enige wat echt gecontroleerd wordt is, is of ik een geldig (lees betaald) ticket heb. Ik moet zelfs mijn paspoort niet laten zien. Ik had perfekt onder een andere naam kunnen meereizen. Het is toch leuk om te weten dat je in zo een veilig land bent niet?